[EXO] G r e e d y V a m p i r e - KAIHUN
- Greedy Vampire -
ผู้เข้าชมรวม
594
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
อารมณ์ชั่ววูบมากๆอ่ะ
ส่องทวิตเตอร์แล้วมีคนรีรูปแฟนอิดิทมาบวกกับนั่งดูทีเซอร์
เกิดหน้ามืดตามัวเลยได้ออกมาเป็น OS สั้นๆไม่ถึง 2000 ตัวอักษร
ใครใครอ่านก็อ่าน ไม่อ่านก็ไม่ว่ากันค่ะ
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“เฮ้ใจเย็นหน่อยเหอะ”
“....”
“อดใจรอให้ถึงห้องไม่ได้เหรอไงห้ะ จอมตะกละ”
“พูดมากน่า”
“ฮะๆ”
ภายในอุโมงค์ทางเดินใต้ดินท่ามกลางความมืดของเวลาเกินเที่ยงคืน ปรากฏร่างของชายหนุ่มสองคนที่ดูเหมือนต่างคนต่างยุ่งอยู่กับร่างกายของอีกฝ่าย คนนึงผิวขาวซีดราวกับกระดาษที่ดูจะพยายามจะจัดคอเสื้อเชิ้ตให้เข้าที่เข้าทางหลังจากถูกปลดออกโดยชายหนุ่มผิวสีแทนสวยอีกคนที่ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับซอกคอของเขา
“นี่เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“ช่างหัวมันซิ”
ความพยายามครั้งที่สองก็ไม่สามารถหยุดอีกฝ่ายที่กำลังเพลิดเพลินยู่กับร่างกายเขาได้ ให้ตายเหอะ เขาอยากจะบ้า พอหิวขึ้นมาที่ไร เจ้าคนตะกละ ไม่เคยเลือกสถานที่เลยจริงๆ เพราะงี้เขาถึงต้องที่ลูกล่อลูกชนอยู่เสมอ อีกนิดเดียวจะถึงคฤหาสน์ เขาต้องกล่อมอีกฝ่ายให้อดใจไว้ก่อน
“นี่ ถ้ากินตรงนี้นายก็จะได้แค่เลือดนะ”
“นั่นคือสิ่งที่ชั้นต้องการ” พูดตอบโดนที่ยังไม่ละริมฝีปากออกจากซอกคอขาว
“หมายความว่าอยากได้แค่เลือดใช่ไหม” เอ่ยออกไปพร้อมใช้สองมือประคองใบหน้าเจ้าของวงแขนที่กักตัวเขาไว้ให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ก่อนจะส่งสายตาสื่อความหมาย “ไม่ต้องการอย่างอื่นมากกว่านั้นใช่ไหม”
อีกฝ่ายชะงักไป ชั่วอึดใจเดียวแววตาไร้อารมณ์ก็พลันปรากฏแสงวาววับด้วยความกระหาย เจ้าของผิวซีดยังคงหลอกล่อไม่หยุด ฝ่ามือขาวไล้ไปตามโครงหน้าคมปลายนิ้วเรียวเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากหนากดนิ้วหนักลงไป ฝ่ายที่ถูกหยอกล้อก็ไม่ยอมแพ้งับนิ้วเรียวไว้แล้วกัดเบาๆจนเลือดไหลออกมา ซึ่งเจ้าตัวก็รับผิดชอบโดยการไล่เล็มเลือดจนหมดทุกหยด
“ฮะๆ” เจ้าของนิ้วเรียวหัวเราะออกมาเพราะสัมผัสของลิ้นหนาที่ไล่เล็มหยดเลือดตามนิ้วของตน
“ช่างยั่วจริงนะ”
“เปล่าสักหน่อย”
“ฮึ!” พูดพร้อมผละตัวออกจากคนภายใต้อาณัต “รักษาคำพูดของตัวเองด้วย โอเซฮุน”
--------------------------------------------------------
คฤหาสน์หลังงามแต่ดูน่าเกรงขามมีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบครั้น ทั้งเตียงนอนคิงส์ไซส์ที่หนานุ่ม หรือจะเป็นโซฟาบุหนังอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเวลานี้ทั้งสองอย่างคงจะไม่มีความจำเป็นในเมื่อเจ้าของห้องไม่ได้ให้ความสนใจมันเลยสักนิด
“นี่! เปิดไฟก่อนซิ”
“ไม่”
“เดี๋ยวๆ งั้นไปที่เตียงก่อนได้ไหมเล่า”
“ไม่”
“เฮ้!”
“ไม่อะไรทั้งนั้นแหละ นายจะอยู่เฉยๆให้ฉันจัดการได้หรือยัง” ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัด ที่ตรอกนั่นคือการใช้ความอดทนครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเขา มาถึงตอนนี้อะไรก็มาหยุดเขาไม่อยู่แล้ว อยากสั่งสอนคนช่างยั่วตรงหน้าให้รู้จักซธบ้าง ว่าไม่ควรมาล่อเล่นกับเขา “ฉันจะไม่ทนหรอกนะโอเซฮุน”
ก๊อกๆๆ
“นี่พวกนายทำอะไรก็เกรงใจกันบ้าง คฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้มีแค่นายสองคนนะ”
“...”
“...”
กิจกรรมที่เพิ่งเริ่มได้ไม่ทันไรถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของพี่ใหญ่ซึ่งอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังเดียวกัน ทั้งสองคนชะงักค้างอยู่ในท่าทางที่ล่อแหลม สบตากันในความมืด และเงี่ยหูฟังจนได้ยินเสียงฝีเท้าว่าเดินออกไปไกลแล้ว ร่างหนาที่กักกอดคนตัวขาวเอาไว้ก็เริ่มสานต่อกิจกรรมที่ถูกขัดจังหวะไปเมื่อครู่ ริมฝีปากหยักลึกกดจูบลงที่กลีบปากบางอย่างหนักหน่วงจนฝ่ายเสียเปรียบทุบอกเป็นการประท้วงจึงผละจูบออกมา
“เดี๋ยวซิ!”
“เงียบน่า เดี๋ยวพี่มินซอกก็มาบ่นอีกหรอก” โอเซฮุนมีโอกาสได้พูดเป็นครั้งสุดท้าย นอกเหนือจากนั้นถึงแม้จะมีเสียงแต่ก็ไร้ซึ่งการประติดประต่อไม่สามารถเรียบเรียงเป็นคำได้ นอกเสียจากคำว่า
“คิมจงอิน!”
และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ทั้งสองคนต่างก็ช่วยเติมเต็มความหิวกระหายของอีกฝ่ายจนเต็มอิ่ม ไม่มีฝ่ายใดยอมแพ้ก่อน หากคนนึงรุก อีกคนก็จะรับและสวนกลับไปทันที บางช่วงก็เต็มไปด้วยความร้อนแรงแผดเผาทั้งร่างให้ร้อนรุม แต่บางครั้งก็เต็มไปด้วยความนุ่มนวลจนทำให้เคลิบเคลิ้ม แม้ว่าช่วงเวลาจะผ่านพ้นไปจนดวงอาทิตย์ขึ้นถึงกลางฟ้า แต่นั้นก็ไม่ช่วยทำให้ความกระหายของลดลงแม้แต่น้อย มีแต่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครรู้ว่าจะไปสิ้นสุดลงตรงไหน
---------------------------------------------------------
“ให้ตายซิ เด็กสองคนนั้น ทำอย่างกับว่าคฤหาสน์นี้มีมันอยู่กันแค่สองคนเท่านั้นละ ช่วยไปกินกันที่อื่นได้ไหมเล่า!” คิมมินซอกได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงแปลกประหลาดเล็ดลอดออกมา ทั้งที่ทุกห้องผนังก็เป็นแบบเก็บเสียงหมด คงโทษอะไรไม่ได้นอกจากตัวเองที่ดันเป็นแวมไพร์ทำให้สามารถได้ยินเสียงให้ระดับที่คนปกติทั่วไปไม่ได้ยิน
“เอาน่าพี่มินซอก บ่นมากี่ร้อยปีแล้วละ ไอ้เจ้าเด็กสองคนนั่นมันฟังซะที่ไหน” เด็กหนุ่มตัวสูงเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังนอนอยู่บนโซฟายาวและสายตายังคงให้ความสนใจกับหนังสือในมืออยู่
“ฉันจะบ่นจนกว่าจะตายนั่นแหละ”
“งั้นก็อีกนานเลยนะ กลัวพี่จะเมื่อยปากซะก่อน”
“ไอ้เจ้าชานยอล จะกวนประสาทอีกคนใช่ไหม” ว่าพร้อมปาหมอนใบเล็กใส่หน้าน้องชายตัวดีที่ดูจะไม่เป็นเดือดเป็นร้อนกับกิจกรรมของน้องเล็กสองคนในบ้านสักเท่าไหร่
“ฮะๆ ไม่ลองหาใครสักคนดูละพี่” ไอ้เด็กชานยอบปิดหนังสือและเปลี่ยนท่าเป็นนั่งไขว้ขาบนโซฟาพร้อมทำหน้าเหมือนผู้เชี่ยวชาญกำลังให้คำปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาระดับชาติอยู่
“...”
“เรื่องอย่าว่าน่ะ ลองดูสักครั้ง รับรองพี่จะไม่บ่นเกี่ยวกับเรื่อนี้อีกเลย”
“...”
“...”
“ไอ้!” กำลังอ้าปากจะด่า ไอ้เด็กชานยอลก็วิ่งแจ้นหนีหายไปไหนแล้วไม่รู้ หน็อย! บ้านนี้มันมีแต่เด็กแสบๆทั้งนั้น มินซอกอยากจะบ้าตาย ฮึ่ย!
ผลงานอื่นๆ ของ _minniethe ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ _minniethe
ความคิดเห็น