คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -BEAUTIFUL FATHER- ONE 100%
คุณชอบคุณพ่อคนสวยหรือเปล่า ?
“เข้าไปล่ะนะ” ร่างเล็กของคยองซูเปิดประตูห้องของลูกชายเข้าไปเพื่อที่จะเอาของว่างไปให้เด็กๆได้ทานกัน เสียงหัวเราะคิกคักของกลุ่มเพื่อนๆกับลูกชายหยุดลงทันทีเมื่อทุกคนใช้สายตามองไปที่ผู้มาเยือนในห้องคนใหม่
“ลองทานเค้กหน่อยมั๊ย ?” คยองซูเอียงคอส่งรอยยิ้มแสนสวยให้ทุกๆคนในห้อง คยองซูจัดแจงก้อนขนมเค้กกับน้ำชาให้ทุกคน และคนสุดท้ายคือ หนุ่มร่างโปร่ง ผิวสีแทน หน้าตาคมหล่อเหลา
“คุณคยองซู ขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับ” จงอินพูดขอโทษที่ต้องมารบกวนคยองซูด้วยน้ำเสียงราบเรียบมีเสน่ห์พร้อมกับจุดรอยยิ้มมุมปากส่งให้คยองซู
“อ...เอ่อ...จงอิน ฉันสิต้องขอบคุณที่นายช่วยเป็นเพื่อนที่ดีให้กับแบคฮยอนเสมอมา” คยองซูพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่อยากจะต่อยหน้าดำๆของไอ้ขี้เก๊กตรงหน้าเขาเหลือเกิน พยายามฝืนพูดขอบคุณคิมจงอินไป
“ถ้างั้น...คุณก้คงรู้ว่าผม... รัก ...แบคฮยอนมากแค่ไหน” น้ำเสียงราบเรียบที่ดูไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของตัวเองถูกส่งมาให้คยองซูพร้อมกับตวัดตามามองร่างบางด้วยสายตาอันทรงเสน่ห์
ทำให้คยองซูโกรธเลือดขึ้นหน้า ขบกรามดัง กรอดๆ จ้องร่างสูงตาเขม็ง พยายมกดความโกรธให้ลงไป แล้วกัดฟันพูดเพื่อให้สถานการณ์ระหว่างตนกับจงอินไม่มีฝ่ายใดต้องเลือดออกปากซะก่อน
“อ่า.. ขอให้สนุกนะทุกคน” คยองซูบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกมาจกห้องนอนของลูกชาย ร่างสูงได้แต่หันมองตามกายเล็กนั้นเดินออกไปจากห้อง
เมื่อปิดประตูลงร่างเล็กยืนถือถาดด้วยมือข้องขวาขึ้นแนบอกยืนพิงประตูห้องของลูกชาย กัดฟัน กรอดๆ กำมือแน่นด้วยความโทสะ ข่มตาลงเพื่อระงับความโมโห ได้แต่ด่าร่างสูงในใจ
“คิม จงอิน... ไอ้เด็กสารเลว! ไม่ละอายใจบ้างรึไง ที่กล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าฉัน ! สักวัน...ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้ คอยดู !”
เพื่อนชายของแบคฮยอนนั่งตักเค้กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เคี้ยวตุ้ยๆ สีหน้าบ่งบ่องว่าเค้กก้อนนี้อร่อยมากแค่ไหน
“นี่ แบคฮยอน คนเมื่อกี้ใครน่ะ น่ารักชะมัดเลย !?” เพื่อนคนหนึ่งถามแบคฮยอนขึ้นระหว่างการทานเค้กแสนอร่อยเข้าปากโดยไม่สงสัยเลยว่าในเค้กก้อนนี้มันมีอะไรเจือปนอยู่
“พี่สาวนายเหรอ แล้วตอนนี้เธอคบใครอยู่รึเปล่า ?” เพื่อนอีกคนแทรกขึ้นมาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ต่างจากจงอิน ที่นั่งเรียบเฉยพิงขอบเตียงอย่างไม่สนใจ และไม่คิดจะแตะเค้กกับน้ำชาเข้าปากเลยแม้แต่น้อย
“ที่จริง... เขาก็อาจจะมีภรรยาแล้วก็ได้นะ” แบคฮยอนตอบเสียงใส หน้าตาเรียบเฉยเพราะอันที่จริงแล้วนั่นคือป๊ะป๋าของเขาเอง
“นั่นหมายถึง...พวกนายจะยังชอบเขาอยู่มั้ยล่ะ ? ถ้าเขาเป็นแค่คุณพ่อที่หน้าสวยคนหนึ่ง” จงอินตอบสมทบต่อจากแบคฮยอน ด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ติดที่ยิ้มมุมปาก
“อ่อ.....โอ้ยยยยยย !!!” เพื่อนทั้งสองคนของแบคฮยอนสีหน้าเจื่อนกันกะทันหัน นั่งกุมท้องกันร้องโอดโอย ต่างจากแบคฮยอนกับจงอิน ที่ไม่เป็นอะไรเลย เพราะเขาได้แตะต้องเค้กกับน้ำชานั่นเลย...
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr~
“บ้าจริง ! ซูโฮโทรมา” คยองซูสบถอย่างหงุดหงิด กดรับสายขณะที่ยังยืนถือถาดอยู่บนบันได
“สวัสดีครับ ?” กรอกเสียงหวานลงไปยังปลายสายด้วยท่าทางประหม่าเล็กน้อย
“อะ...อืม ตอนนี้กำลังทำอยู่”
“นะ...แน่นอน ต้องเสร็จทันเวลาอยู่แล้ว” ตอบเสียงตะกุกตะกัก เสียงประตูจกห้องแบคฮยอนปิดลงอย่งรวดเร็วตามด้วยเสียงวิ่งอึกกะทึกครึกโครมลงมาตมบันไดที่คยองซูยืนอยู่
“อ๊ากกกก ! ขออนุญาตคร๊าบบบบบบบ” เพื่อนสองคนของแบคฮยอนรีบวิ่งออกจากบ้านของคยองซูอย่างรวดเร็วเพราะอาการที่กำลังเล่นงนท้องของทั้งคู่กำลังโจมตีอย่างหนักหน่วง
“อย่ากลับมาอีกละกัน.. หึ!” คยองซูยิ้มอย่างเยือกเย็น
“อะ ! ไม่มีอะไร ฉันพูดกับคนอื่นน่ะ”
“จริงหรอ ! นายมี.. ของอาจารย์คิมไค ?”
จงอินที่เดินออกมาจากห้องนอนของแบคฮยอน โดยปล่อยให้หมาน้อยเล่นเกมอย่างสนุกสนานอยู่ในห้องคนเดียว มองแผ่นหลังเล็กๆที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อย่างออกรสกับใครซักคน
“ขอบใจมากนะซูโฮ” คยองซูยืนหันข้างระบายยิ้มหวานออกมาอย่างคุมไม่อยู่ กล่าวขอบคุณแล้วกดตัดสาย ยกโทรศัพท์มือถือออกจากหู แล้วสายตาก็เบนไปเจอะกับคนตัวสูงหล่อคมคายอยู่บนบันไดขั้นแรก ร่างบางรีบหันหน้ามา ชี้หน้าคาดโทษอีกคน
“อะไรกันเนี่ย ! ทำไมนายถึงยังอยู่ที่นี่อีก ? ไม่แฟร์เลย นี่นายไม่ได้กินเค้กนั่นเข้าไปใช่มั้ย ?!” คยองซูกัดฟันกรอดๆ ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด
“น่าแปลกใจจริงๆ ที่ผมได้ยินคำว่าแฟร์ออกมาจากปากคุณ” ใบหน้าคมคายพูดออกมาอย่างใจเย็น ในขณะที่แบคฮยอนเดินออกมาได้ยินป๊ะป๋าพูดจึงถามออกไปทันที
“เค้กมันมีอะไรเหรอฮะ ป๊ะป๋า ?”
“มะ มะ ไม่มีอะไรหรอกแบคฮยอน” คยองซูรีบตอบออกไปอย่างตะกุกตะกัก
“ป๊ะป๋าฮะ หรือว่าเค้กนั่นจะเก่าแล้ว ? เพราะสองคนนั้นดูแย่มากหลังจากที่ทานมันเข้าไป” แบคฮยอนบอกอย่างสีหน้าแลดูเป็นห่วงเพื่อนมาก
“มะ.. ไม่หรอกมันก็แค่...”
“พวกนั้นอาจจะทานอะไรที่ไม่ค่อยดีก่อนมาที่นี่ก็ได้นะ” คยองซูกำลังจะหาเหตุผลมาอธิบายให้ลูกฟัง แต่จงอินก็โพล่งขึ้นมาแก้สถานกรณ์ให้เขาเอาไว้ทัน
“อ่า...ใช่แล้ว มันก็จริงนะ ป๊ะป๋าคงไม่เอาอะไรที่ไม่ดีมาให้หรอกเนอะ” แบคฮยอนระบายยิ้มหวาน เพราะแบคฮยอนเป็นเด็กดี เชื่อฟังคยองซูมาตลอด เลยไม่รู้ว่าป๊ะป๋าของเขานั้นร้ายกาจ !
“นะ.. แน่นอน ไม่มีทางเลยจ้ะ แบคฮยอน” สีหน้าของร่างบางผู้เป็นพ่อเจื่อนลงทันที แต่ยังแสร้งยิ้มให้ลูกรักของเขา เพื่อที่จะไม่ให้แบคฮยอนสงสัย ลูกศรรู้สึกผิดวิ่งมาจิ้มเข้ากลางใจของคยองซูทันที
“งั้นผมขึ้นไปเล่นเกมต่อนะฮะ” แบคฮยอนวิ่งเข้าห้องทันที ร่างสูงก้าวบันไดลงมาสวนทางกับคยองซูที่ยืนยิ้มหวานโบกมือบ๊ายบายลูกชายอยู่
“อย่าคิดว่าฉันจะยอมเป็นหนี้บุญคุณนายนะ” คยองซูพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ริมฝีปากยังยกยิ้มให้คนเป็นลูกที่อยู่ชั้นบน
“ผมก็ไม่หวังอย่างนั้นหรอกครับ ที่สำคัญไปกว่านั้น.. ทำไมคุณไม่ลองคิดถึงความรู้สึกของแบคฮยอนให้มากกว่านี้หน่อยล่ะ คุณไล่เพื่อนของเขาไปทุกครั้งที่มาที่นี่ แถมยังกำลังพยายามจะหยุดเขาจากการมีเพื่อนที่ดีอย่างผม” จงอินส่งสายตาแสนมีเสน่ห์แกมเจ้าเล่ห์พร้อมกับเสยผมและยิ้มกรุ่มกริ่มมุมปกให้คยองซู ต่างจากคยองซูที่ยืนมองด้วยหางตาและสีหน้าที่บึ้งตึง
“อ๊าก!.. เพื่อนอย่างนายนั่นแหละที่ฉันไม่อยากให้เขามี !” คยองซูหงุดหงิดมากเลยตอนนี้ เขาหมุนตัวหันมามองร่างหนาที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ เขาพร้อมจะงับหัวร่างสูงได้ทุกเมื่อ แต่จงอินก็ยังมีสีหน้าเรียบนิ่งและยิ้มมุมปากให้เขาเหมือนเดิม
“หากคุณคิดว่าผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้แบคฮยอนจะมีเจตนาไม่ดีกับเขา คุณก็คิดผิดแล้วล่ะ”
“ไม่ผิดหรอก ไม่ว่าหน้าไหนต่างก็พยายามจะทำร้ายฉัน..ในตอนที่ฉันกำลังไล่พวกมันทั้งนั้น เจ้าหนอนน่ารังเกียจเอ๊ย” คยองซูหันกลับมายืนหันหลังให้อีกคนเช่นกัน พร้อมกับตอบเสียงแข็ง จงอินได้ยินดังนั้นอารมณ์ก็พรุ่งปรี๊ด ! หันกลับไปคว้าคอเสื้อของร่างบางที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดที่อยู่สูงกว่าเขาขึ้นนึงอย่างแน่น พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตนั่นอย่างแน่วแน่
“แล้วเป็นไงต่อ ? แล้วคุณจะทำยังไงบ้าง ?” คยองซูเบิกตากว้างกับการกระทำแบบนี้ของจงอินอย่างตกใจ
“จ...จงอิน ? จู่ๆก็เป็นอะไรขึ้นมาเนี่ย ?” คยองซูถามออกไปอย่างงุนงง กระดุมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนของร่างบางหลุดลุ่ย เผยให้เห็นแผ่นอกขาวนวลเล็กๆนั่นอย่างเต็มตา จงอินรีบหันหลังให้อีกคน เพื่อไม่ให้อีกคนเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของเขา
“อะ ..ตกลงคุณจะทำยังไงต่อไป ?” จงอินถามเสียงตะกุกตะกัก
“แล้วนายคิดว่าฉันจะทำอะไรได้เล่า นอกจากเตะแล้วโยนพวกมันออกจากบ้านน่ะสิ”
“ถึงอย่างนั้น คุณก็ไม่คิดจะห่วงตัวเองบ้างหรือไง” จงอินว่าพร้อมกับหันหน้ามาจับสาบเสื้อทั้งสองเข้าแล้วช่วยติดกระดุมให้ร่างบาง
“เป็นอย่างนี้เสมอเลยนะ ทั้งๆที่คุณเองก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วซักหน่อย” ร่างสูงกล่าวต่อ พร้อมกับระบายยิ้มเจือจางให้ร่างเล็ก แก้มยุ้ยทั้งสองข้างของคยองซูมีริ้วแดงแต่งแต้มประดับไว้อย่างสวยงาม เพียงเพราะการกระทำและรอยยิ้มบางๆนั่นของคนร่างสูง ร่างสองร่างจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น เหมือนกับแม่เหล็กดึงดูดให้ใกล้เข้าหากันเรื่อยๆ......
ตึ้งตึงงงงง !
ต่อ 50%
“อาจารย์...อยู่รึเปล่าครับ?” เสียงเข้มของผู้มาเยือนคนใหม่ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออกโดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้านเลยแม้แต่น้อย
“อาจารย์โด คยองซู!!!!!” ร่างของผู้ชายตัวขาวขนาดตัวสูงกว่าคยองซูเล็กน้อยกำลังแผดเสียงอยู่ที่หน้าประตูบ้านอย่างหมดความอดทน
“ซ....ซูโฮ !!” ร่างเล็กผงะเล็กน้อยกับการมาเยือนของซูโฮ เมื่อซักครู่ยังคุยโทรศัพท์กันอยู่เลยไหงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ยยยยยย ?
“คุณดูสบายใจจังเลยนะ ที่คุณสามารถปล่อยวางได้ขนาดนี้ คงเพราะงานเสร็จแล้ว...ถูกต้องมั้ยครับ ?” ซูโฮเดินเข้ามาประชิดตัวร่างบางพร้อมกับใช้น้ำเสียงแสนราบเรียบแต่แฝงความกดดันให้คยองซู
“ฉ...ฉันแค่พักแป๊บนึงน่า ม..มันก็จวนจะเสร็จแล้วล่ะ !” คยองซูเบนสายตาหลบหนีซูโฮที่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาจับผิด
“เอาล่ะ ถ้างั้นทำไมเราถึงไม่รีบกลับไปทำให้เสร็จกันล่ะ” ร่างเล็กของคยองซูถูกซูโฮลากลงจากบันไดไปห้องทำงานทันที ร่างเล็กได้แต่ค่ำครวญ
“ผมขอตัวกลับไปที่ห้องของแบคฮยอนก่อนนะครับ” จงอินบอกกับคยองซูที่ถูกซูโฮลากให้เข้าห้องทำงานไม่วายที่ร่างเล็กจะรีบสวนกลับทันควัน
“เดี๋ยวสิ ! พวกนายห้ามอยู่ด้วยกันสองต่อสองนะ !!แบคฮยอน...แบคฮยอนกำลังจะถูกกินโดยเจ้าปีศาจร้าย !” คยองซูแยกเขี้ยวใส่จงอินทั้งที่ตัวเองกำลังโดนลากอยู่แท้ๆ
หึ... จงอินหัวเราะเบาๆตามสไตล์คนเจ้าเล่ห์ให้กับความคิดของคยองซู เอะอะๆ ก็คิดว่าจงอินจะเขมือบลูกชายของตนเอง ช่างเป็นคุณพ่อที่ห่วงลูกซะจริงๆ
18.00 น.
“เสร็จแล้ว...ซูโฮ” คยองซูฟุบตัวลงบนโต๊ะทำงานด้วยความเหนื่อยล้า พร้อมกับเสียงที่เคยแผดตะโกนแต่ตอนนี้รวกับคนไม่ได้กินข้าวมาหนึ่งเดือน อ่อนเพลีย ล้ากับงานเหลือเกิน
“ขอบคุณที่อุตส่าห์ทำงานหนักครับ” ซูโฮมองผลงานการเขียนของคยองซูอย่างพึงพอใจก่อนจะเก็บลงไปในกระเป๋าพร้อมกับหยิบบางอย่างออกมา
“เอ้า...นี่รางวัลที่ผมเคยบอกคุณไว้ก่อนหน้านี้” พอได้ยินแค่นี้คยองซูก็มีเรี่ยวแรงฮึดขึ้นมาทันที รีบเด้งตัวขึ้นจากโต๊ะทำงาน
“ของที่คุณอยากได้ สมุดโน้ตเขียนด้วยลายมือต้นฉบับหนังสือแนวลึกลับที่กำลังขายดีของอาจรย์คิมไค บอกตามตรงเลยนะครับ คุณรู้มั้ยกว่าผมจะได้มาน่ะมันลำบากขนาดไหน?” ซูโฮว่าต่อพร้อมกับยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับร่างเล็กคยองซูค่อยๆรับมาอย่างทะนุถนอม พร้อมกับใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“ขอบใจนะ...ซูโฮ ฉันจะดูแลมันอย่างดีเลย” คยองซูดีใจโคตรๆเลย อยากจะบอกให้โลกรู้ว่ากูรักสมุดโน้ตเล่มนี้มากกกกกกกกกก! ดวงตากลมโตอันประกายแวววับทอดมองอีกคนด้วยควมดีใจที่ปิดไม่มิด พร้อมกับริมฝีปกรูปหัวใจที่ฉีกยิ้มกว้าง สีแดงระเรื่อถูกแต่งแต้มบนแก้มขาวนวลทั้งสองข้าง สวยงามเกินกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
“อ่ะ....งะ...งั้น ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน แล้วยังไง..ผมจะรอในส่วนของครั้งหน้าละกัน” ซูโฮพูดติดๆขัดๆ ตะลึงในความน่ารัก นุ่มนวลของอีกฝ่ายจนทำอะไรไม่ถูก พูดเงอะๆงะๆ รีบเก็บของลงในกระเป๋า รีบลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้อง แต่ก็สะดุดขาตัวเองล้ม
“อืม...ขอบใจนะ” คยองซูยืนหันหลังให้ซูโฮจ้องมองสิ่งล้ำค่าในมือตาเป็นประกายแวววับ ไม่ได้สนใจซูโฮเลยแม้แต่น้อย คนตัวขาวรีบหอบสังขารของตัวเองออกจากห้องแล้วรีบกลับบ้านทันที กลัวว่าตัวเองจะทนต่อความน่ารักของคยองซูไม่ไหว จนต้องกระอักน้ำตาลตายไปซะก่อน
“เหมือนฝันเลย..สมุดโน้ตของคนที่เป็นแรงบันดาลใจให้ฉันมาเป็นนักเขียน ในที่สุดก็มาอยู่ในมือนี้แล้ว !! อยากรู้จริงๆ..ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ” คยองซูเพ้อกับสิ่งที่ล้ำค่าของตนในใจ ยิ้มกว้างเมื่อคิดไปถึงคนแต่งว่าหล่อนจะเป็นหญิงสาวแบบไหน
“กลับก่อนนะ แบคฮยอน”
“อื้อ บ๊ายบาย จงอิน แล้วเจอกัน” เสียงเข้มของจงอินและเสียงใสของแบคฮยอนดังเข้ามาในห้องทำงานของคยองซู ร่างบางจึงหุบยิ้มลงทันที ร่างบางเก็บสิ่งล้ำค่าลงในสาบเสื้อชุดกิโมโน
“คิม จงอิน” ร่างสูงกำลังจะเปิดประตูรั้วออกจากบ้าน แต่ก็ต้องชะงัก หันหน้ามาตามเรียงเรียกของอีกคนที่หน้าประตูบ้านแต่กลับไม่เจอร่างเล็ก มองไปข้างบ้าน อ่ะ เจอแล้ว
“คุณมาส่งผมหรอครับ?”
“ใครจะมาส่งนายห๊ะ! ฉันแค่มบอกให้นายอยู่ห่างๆแบคฮยอนไว้ก็เท่นั้น” คยองซูรีบวิ่งมาคว้าคอเสื้อของจงอินเอาไว้ทั้งสองข้าง เงยหน้ามองจงอินด้วยสายตาคาดโทษ
“หึ....” ได้เสียงหัวเราะจากลำคอเป็นการตอบรับ
“แต่ถึงฉันจะพูดยังไง.. นายก็คงไม่ทำตามอยู่ดีสินะ” คยองซูผละออกจากจงอิน เบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับมุ่ยหน้า ยู่ปากอย่างขัดใจ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะเป็นเพื่อนที่ดีของแบคฮยอนนะครับ” จงอินตอบพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“บางครั้งฉันก็เกือบจะหลงเชื่อในสิ่งทีเขาพูด...เขาเองก็มีความอดทนสูงสุดๆ ต่อการก่อกวนของฉันตลอด 4 ปี” คยองซูทอดสายตามองอีกคน พร้อมกับคิดในใจ จงอินยังคงยิ้มบางๆ เสมองลงมายังสาบเสื้อร่างเล็กเห็นสิ่งแปลกปลอมอยู่ด้านใน
“นั่นอะไรน่ะ?” ถามออกไปเพราะความอยากรู้ค่อยๆยื่นมือเข้าไปหมายจะจับออกมาดู
“อย่ามาจับนะ !!” ปัดมือร่างสูงออก พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ “นี่เป็นของของคนๆนึงที่สำคัญกับฉันมาก
“อ่ะ...คนๆนึง... สำคัญ... ? ผู้หญิงเหรอครับ ?” แววตาเรียบนิ่งถูกส่งไปให้คยองซู
“ยะ...ยังไงซะ มันก็ไม่ใช่เรื่องของนายหรอก....อึก” คยองซูสะดุดกับแววตาอันคมกริบที่ทอดมองตนด้วยความเรียบนิ่งแสนเย็นชาและแฝงไปด้วยความไม่พอใจ
“ใช่ ....คุณพูดถูก มันไม่ใช่เรื่องของผม ไม่มีใครจะสามารถมาก้าวก่ายในเรื่องของคนสองคนที่เค้าจะรักกันได้ พวกเขามีสิทธิที่จะทำตามใจต้องการ” จงอินเดินเข้ามาประชิดตัวร่างบาง จ้องมองดวงตากลมโตอันแสนประหม่านั่นที่ทำให้เขาไม่พอใจ
“นี่นายกำลังจะบอกว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างนายกับแบคฮยอนฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยงั้นสิ ?” คยองซูขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับเถียงร่างสูงทันควัน
“แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คุณจะทำยังไงล่ะ ?” น้ำเสียงเรียบเฉยถูกเปล่งออกมา พร้อมกับกอดอกอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวในสถานการณ์แบบนี้
“ฉันไม่มีวันยอมหรอก !!! นายไม่รู้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง ที่ถูกทรยศจากคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด !!!”
“คุณมีประสบการณ์งั้นหรอครับ” ถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย
“ชะ...ใช่...ฉันมี...เพราะงั้น ถึงไม่อยากให้แบคฮยอนต้องรู้สึกแบบนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง..กับนาย !!แบคฮยอนน่ะชอบนายมาก” ดวงตากลมโตหลบตาคมกริบที่ทอดมองมายังตน
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก...ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...” ร่างสูงทอดมองมายังร่างเล็กด้วยสายตาแอบแฝง คยองซูผงะเล็กน้อยกับสายตแบบนั้นแต่สายตาของคยองซูก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ในทันที
“หืม...เด็กไร้ยางอายอย่างนายเนี่ยนะ มีความรัก !!” ยิ้มอย่างเจ้เล่ห์ เขยิบเข้าไปใกล้ร่างสูง “เธอเป็นใครหรอ ? ห๊า ? ห๊า ? ห๊า ?” ยิ้มกรุ่มกริ่มมองหน้าคมคาย
“มันหนักหัวคุณรึไงครับ ?” จงอินตอบพร้อมกับหลับตาลงอย่างระอา
“ดีล่ะ” นั่งลงหันหลังให้ร่างสูงพร้อมกับเหลือบมองอีกคนที่อยู่ด้านหลัง พูดกับตัวเองเบาๆอย่างเจ้าเล่ห์
“นี่คุณแค่อยากแหย่ผมเล่น...หรือ สนใจในตัวผมจริงๆกันแน่ ?” ปรายตามองร่างเล็ก “ถ้าคุณให้ผมดูของที่ซ่อนไว้ ผมจะบอกคุณก็ได้ว่าคนที่ผมชอบเป็นใคร”
“นี่เป็นของๆผู้หญิงคนนึงที่ฉันนับถือตลอดมา มันคือ...ฉบับร่างหนังสือที่เขียนด้วยลายมือของอาจารย์คิมไค” วางมือลงทาบกับสิ่งของที่อยู่ในสาบเสื้อ ระบายยิ้มบางอย่างอ่อนโยน
“แค่นั้นเองน่ะเหรอ?!” จงอินถึงกับผงะกับคำตอบของร่างบาง
“แค่นั้น ?” คยองซูกัดฟันกรอดๆ
“หา ?”
“อาจารย์คิมไค คือลมหายใจของฉัน !! อย่ามากล่าวถึงเธอด้วยคำว่า ‘แค่นั้น’ นะ !!” บอกออกไปด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ปกป้องคนที่ตัวเองนับถือมาตลอด
“คยองซู...คุณชอบนักเขียนคนนั้นมากถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ?” มองร่างเล็กด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกับสีแดงระเรื่อเกาะกินบนแก้มสาก
“ชอบ ? ไม่ใช่สักหน่อย...” ลุกขึ้นยืนประจันหน้าร่างสูง “ฉันรักเธอ!!” รอยยิ้มแสดงถึงความรักต่อคิมไค และแววตาแน่วแน่ส่งถึงจงอิน
“อะ...อ่า...” ร่างสูงนิ่งค้าง จ้องร่างบาง แก้มสากถูกเกาะกินไปด้วยสีชมพูระเรื่อ “งั้น...ถ้านักเขียนคนนั้นมาหาคุณแล้วถามว่า ‘กรุณาคบกับฉันได้มั้ย..?’ ล่ะ” ร่างสูงยิ้มบางๆ
“ฉะ...ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นมาก่อนเลย...” ร่างบางทำท่าครุ่นคิด ขมวดคิ้วอย่างน่ารักในสายตของจงอินที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ “แต่ ฉันรู้สึกอยากจะรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอให้มากขึ้นนะ” ยิ้มบางกับคำตอบของตนเอง จงอินเดินเข้ามาประชิดตัวคยองซู
“ได้โปรดอย่าลืมคำพูดพวกนั้นนะครับ..” กระซิบกับร่างบางเบาๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวเดินออกจากบ้านของคยองซูไป
TALKKKKKKKK
100% มาแล้วววววววววว
คำผิดบอกนะ พอดีแป้นพิมพ์สระ า ของไรท์ไม่ค่อยดี
ไม่เม้นไม่อัพนะเออ ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกก
จะพยายามมาอัพ เลิ้บบบบบคนที่หลงเข้ามาอ่าน และคอมเม้นทุกคอมเม้น
>______________<
+
naru
ความคิดเห็น