เอรี่ บานาน่า กับอภินิหารย์แห่งขนนกทองคำ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ท่ามกลางความหนาวเหน็บ

ยางรถเส้นใหญ่สีดำสนิท หมุนไปข้างหน้าผ่านสายลมและฝุ่นธุลีแห่งการเดินทาง บนถนนสายนี้ รถบัสสีเหลืองคันเก่ากำลังมุ่งหน้าไปยังที่หนึ่งซึ่งไกลออกไป สถานที่ซึ่งเด็กสาวสองคนคาดหวังจะได้พบกับ "คำตอบ" 

แสงสว่างจ้าบนฟากฟ้าหรี่ตัวลงตามเวลาที่ผันผ่าน ช่วงเวลาเย็นกำลังคืบคลานเข้ามา ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆหนาทึบขึงตัวเองออก ครอบคลุมจากปลายฟ้าด้านหนึ่งจรดปลายฟ้าอีกด้านหนึ่ง เสี้ยววินาทียาวนานดุจชั่วนิรันดร์ 

จากเมืองลูโอ ลงไปทางใต้อีกหนึ่งร้อยยี่สิบกิโลเมตร บรรยากาศของเมืองอบอุ่นอันแสนเงียบสงบค่อย ๆ จากหายไปในอากาศ คงเหลือแต่บรรยากาศทิวทัศน์ของชนบทยามบ่ายค่อนเย็น ต้นสนสองข้างทางปลูกเรียงกันเป็นทิวแถว นานนักจะพบบ้านคนสักหลัง ไร่ผลไม้ สวนส้ม สวนป่า มักจะเห็นได้ทุก ๆ สิบนาที มันเขียวขจีอยู่บนผืนดินกว้างใหญ่ใต้ผืนฟ้า ภาพเหล่านั้นล้วนชัดเจนอยู่ที่บานหน้าต่างของรถรถบัส

ในที่สุด ... ปลายทางก็อยู่เบื้องหน้า บ้านที่ทำจากไม้สีน้ำตาลไหม้หลังนั้น !!!

ล้อรถที่หมุนมานานนับร้อยกิโลเมตรหยุดลงที่นี่

--------------------------------------------------------

กอก กอก กอก กอก รองเท้าบูทส้นหนาสองคู่กระแทกบันไดเหล็กลงมาอย่างเร่งรีบ ประตูรั้วไม้สีเดียวกับตัวบ้านเปิดกว้างอยู่ เอรี่มองปราดเดียวก็รู้ว่าบ้านหลังนี้ไร้ซึ่งผู้คน

"มีคนมาที่นี่ก่อนเรา หญ้าตรงนี้โดนแช่แข็ง" ลูซี่ชี้ตรงพื้นหญ้าที่กลายเป็นน้ำแข็งหย่อมนั้น

"เข้าไปหาคุณปู่กันเถอะ" เอรี่ชวน

"ระวังตัวด้วย ที่นี่ไม่ได้มีแต่พวกเรา" ลูซี่เตือน

สองสาวสบตากัน พวกเธอย่างก้าวอย่างระมัดระวังไปบนผืนหญ้าแห้ง อันที่จริงพวกมันเหมือนทางม้าลายกว่า เพราะบนหญ้าสีเขียวครึ้มกลับปะปนไว้ด้วยผืนหญ้าที่ถูกแช่แข็ง สีน้ำเงินทาบทอไปบนสีเขียวอย่างขัดความรู้สึก มันไม่ใช่เรื่องปกติแน่นอน ...

บานประตูไม้เก่าอยู่เบื้องหน้า ที่ลูกบิดสีทองของมันมีน้ำแข็งเกร็ดบางเกาะอยู่หนาแน่น เอรี่เอาชายสูทสีเทาของเธอรองมือขณะเปิด ช่องว่างระหว่างบานประตูกับวงกบค่อย ๆ กว้างขึ้น สายลมเย็นสะท้านพัดออกมา เรื่องประหลาดที่พบเจอมากลายเป็นสิ่งเล็กน้อยเมื่อเทียบกับภาพเบื้องหน้า 

เครื่องเรือนทุกชิ้นอยู่ในก้อนผลึกใส มันกลายเป็นน้ำแข็ง ละอองไอความเย็นฟุ้งไปทั่วบรรยากาศ นางเงือกปิศาจร่างขาดสองท่อนเกลื่อนอยู่ที่พื้นไม้ซึ่งอาบด้วยความเย็นยะเยียบ

"เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่" ลูซี่พูดออกมาลอย ๆ 

"ดูตรงนั้นตู้ใบนั้นยังไม่เป็นน้ำแข็ง" เอรี่ชี้มือไปที่ชั้นหนังสือเก่าใบหนึ่ง หนังสือทุกเล่มถูกรื้อกระจัดกระจาย มีบางอย่างหายไป !!! เอรี่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่ามันไม่ได้อยู่ที่เดิมของมัน 

"สมุดบันทึกของปู่หายไป" เอรี่พูดกึ่งเพ้อ

"เธอก็รู้ว่าปู่ไม่ยอมให้มันหายไปหรอก ใจเย็นก่อนดีกว่า ... ฉันต้องกลับไปหาคนมาช่วย เธอเองก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ อะไรก็ตามที่ทำสิ่งเหล่านี้ได้มันก็ฆ่าเธอได้" ลูซี่จับมือเอรี่แน่น แม้จะประหวั่นแต่เธอหาสั่นคลอนเลยแม้แต่น้อยกลับกันเธอกล้าหาญและเด็ดเดี่ยว ลูซี่เดินออกไปที่ประตูแสงสว่างส่องสลัวเข้ามาภายในห้องมืด 

"แล้วโทรคุยกัน" เธอเดินออกไปหายลับไปบนท้องถนน ผมดำของเธอปลิวไสวยามต้องสายลม

เงาดำทาบทอบนผนังเร้นกายอยู่ท่ามกลางความเงียบ เป้าหมายของพวกมันอยู่โดยลำพัง มันเคลื่อนไหวตามผนังเข้ามาใกล้เอรี่ เพื่อรอเวลา ...

เอรี่เดินทอดกายในบ้านพลางสำรวจข้าวของเครื่องใช้ทุกชิ้น อะไรบางอย่างในใจบอกเธอว่า "พวกมัน" ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ใครจะไปรู้ว่าเธอคิดผิด เธอหยุดอยู่ตรงหน้าชั้นหนังสือ นาฬิกาทองคำเรือนกลมวางอยู่ที่พื้น เธอกดปุ่มเปิดเพื่อฝามันออกอย่าถนุถนอม สองมือบางโอบอุ้มมันเอาไว้พลางลูบเบา ๆ มันมีเลขเจ็ดอยู่ยี่สิบเอ็ดตัว

เงาดำในผนังโหนกนูนขึ้น เหนือเพดานสูง กลายเป็นรูปร่างของนางเงือกปิศาจ พวกมันแสยะยิ้มแห่งความตายต้องรับเอรี่อยู่อย่างเงียบ ๆ พร้อมแล้วที่จะขอรับชีวิตไร้เดียงสาของเอรี่

ควันที่ขาวหมุนคว้างออกมาจากเรือนทองของนาฬิกา บรรยากาศสั่นสะเทือน ...

นางเงือกทั้งห้าพุ่งตัวเข้ามาเพื่อที่จะสังหาร มันเล็งจุดตายของเอรี่เอาไว้ เหล็กในจากปลายแฉกของหางปลาชี้ไปที่เป้า มันแน่วแน่ ไม่ลังเลอะไรทั้งนั้น ใกล้แล้วอีกนิดเดียว

ผมเอรี่ขาดออกจากกันปลายเหล็กในกับลำคอขาวของเอรี่ห่างกันแค่หัวไม่ขีด 

ฝึ้บ ซวบ ปึ้ง !!

เอรี่ล้มลงนอนกับพื้นเย็นเฉียบโลกใบเดิมหมุนคว้างอย่างเชื่องช้า มันบิดเบี้ยว สับสน ใครบางคนอยู่เบื้องหน้าของเธอขณะเธอนอนหงายเหยียดยาวบนพื้นเย็นยะเยียบ ผมสีสั้นสีทองปลิวไปมา เขารวดเร็วปานสายลม

บึ้ม ! เสียงระเบิดดังสนั่น ละอองน้ำแข็งดีดกระเด็นไปทั่วบริเวณบ้าน หนาวเย็นขึ้นอีกเหลือประมาณ 

ปึก ! ร่างที่ลอยตัวกลางอากาศบัดนี้เหยียบพื้นเป็นครั้งแรก ใบหน้า ผม และผิวหมดจดเกี้ยงเกลา รอยยิ้มระเรื่อที่มุมปาก แข็นอุ่นของเขาสอดมาที่ใต้คอ ร่างของเอรี่บัดนี้อยู่ในอ้อมกอดของชายผู้หนึ่ง ชายตัวเล็กโปร่ง ดูบอบบางแต่นิ่งสงบเด็ดเดี่ยว เขาสวมเพียงกางเกงลักษณะคล้ายจูงกระเบนสีขาวมุข ถ้อยคำละมุนถูกเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงบางเบาผ่านลำคอซีดเผือก

"เธอไม่เป็นไรแล้ว"