เอรี่ บานาน่า กับอภินิหารย์แห่งขนนกทองคำ

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ไปสู่คำตอบ ... แสงสว่างที่ลางเลือน

กระดานดำ ครู และนักเรียน ต่างก็ถูกบรรจุอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม ท่ามกลางเมฆปุยที่ลอยคว้างอยู่บนท้องฟ้าด้านนอกของบานหน้าต่าง ทางเดินหลักของโรงเรียนดูร้างตาไป มีเพียงเสียงที่เคยแว่วดังของผู้คน ที่พริ้วตัวอยู่อย่างเอื่อยเฉื่อย มันเป็นบรรยากาศที่สงัดเงียบยามคาบเรียน

ตัวหนังสือบนกระดานได้สะกดเก็บสิ่งที่พวกเขาอยากจะพูดคุยกันเอาไว้ มันสั่นไหวและพยายามเหลือเกินที่จะเล็ดลอดออกมาหากมีช่องว่างเพียงเล็กน้อย

ภาพของเด็กชายสองคนจากเด็กนับพันปรากฏขึ้นชัด พวกเขายืนกางแขนพลางคาบไม้บรรทัดอยู่ด้านหน้าของห้องเรียน เด็กชายทั้งสองตกเป็นเครื่องประจานความผิด สำหรับนักเรียนที่เหลือ เพื่อจะได้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา หากพ่ายแพ้ต่อความรู้สึก ปล่อยให้เสียงเพรียกแห่งความถวิลหาเล็ดลอดออกมาจากปากไร้เดียงสา

ห้องเรียนนี้มีป้ายกำกับ มันทำจากไม้ ถูกแขวงให้เอียงกระเท่เร่ไว้อยู่เหนือบานประตูที่เปิดอ้าซ่า ตัวเลขประณีตถูกเขียนเอาไว้ "4/2"

นักเรียนในห้องทุกคนต่างก็นั่งอยู่กับที่ และเพ่งสายตาไปที่กระดานดำ เสียงของลมหายใจดังรวยรินแทบจะไม่ได้ยิน

------------------------------------------------------

กอก ก่อก กอก กอก เสียงดังสนั่นไหวท่ามกลางความเงียบงัน

"หากเอาสมการที่หนึ่งมาบวกกับสมการที่สองแล้ว ผลรวมของทั้งสองสมการ ก็จะวิ่งเข้าหาศูนย์ ตรงนี้คงพอเข้าใจ ดังนั้นคำตอบ ..."

ชอล์กแท่งเรียวซึ่งเคยตวัดไปมาบนกระดานดำ บัดนี้หยุดนิ่งลงอย่างไร้คำอธิบาย ตัวเลขมากมายถูกทิ้งแน่นิ่งเอาไว้บนพื้นไม้ของกระดาน จากความเข้าใจของชายผู้เป็นครูพวกมันถูกร้อยเรียงจากตัวหนึ่งไปยังอีกตัวหนึ่ง ทอดยาวออกไปไกลจนสุดจินตนาการของเขา แม้ไม่มีคำถามก็ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจ แน่ล่ะ ... ไม่มีใครถามหรอก !!!

ตรงนี้ ที่ซอกหลืบระหว่างมือของทอมกับกระดานดำ ยังสามารถมองเห็นเอรี่กับลูซี่ได้อย่างถนัดตา ระยะทางจากที่นั่งแถวที่สามอาจทำให้พวกเธอดูตัวเล็กลงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้แววตาที่โดดเด่นของเอรี่ซีดจางลงไปในความรู้สึกของทอมเลยแม้แต่น้อย

"เห็นได้ชัดว่าใครบางคนยังไม่เข้าใจ" เขาหันมาสบตาของเอรี่ สายตาแห่งความงุนงง มันมหาศาลเหมือนสายน้ำในห้วงมหาสมุทร เอรี่สะดุ้งราวตื่นจากภวังค์

"อ๋อ ๆ ค่ะ หนูแค่ฟังไม่ทันเท่านั้นเอง คุณครูช่วยพูดทวนอีกทีได้มั้ยคะ" ใบหน้าขาวนวลของเธอซีดจางกว่าเดิมมาก แต่เธอก็สร้างปรากาลหน้าทึบเพื่อขังสิ่งที่เธอเห็นในกระดานเอาไว้ภายใน

ลูซี่จ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากเก้าอี้ตัวถัดไป เงียบและพิจารณา

สิ่งที่เอรี่มองเห็นหาใช่ตัวเลขเหล่านั้น หญิงสาวท่าทางน่าเกลียด น่าขนลุก "สาม สี่ ไม่สิ !! ห้าตัวต่างหาก" ที่แหวกว่ายอยู่ในกระดานดำ เกล็ดสีเขียวน้ำทะเลโอบร่างของพวกมันเอาไว้ ยาวลงไปถึงร่างกายส่วนล่าง ใบหน้าของพวกมันนั้นซีดเผือก ปากที่กว้างจนถึงหู แอบเร้นเอาไว้ด้วยความทารุณ ฟันแหลมคมดุจใบเลื่อยเรียงอยู่เป็นทิวแถว ปลายหางแฉกกับมือลีบ ๆ โบกไหวไปมา "อมนุษย์ครึ่งปลา มัจฉาแห่งทะเลปิศาจ" คือสิ่งที่เธอเห็น

น้ำจากกระดานไหลดิ่งลงเจิ่งนองบนพื้นห้องเรียนมันท่วมท้น มากขึ้นและมากขึ้น พวกมันกำลังแหวกว่ายออกมา จนกระทั่งทอมสลายมห้วงหนึ่งของมิติดังกล่าวด้วยคำถามเชิงตัดพ้อเมื่อสักครู่

"มีอะไรเหรอ" ลูซี่ถาม

"ฉันไม่รู้ ... แต่พวกมันเรียกฉัน" เอรีตอบเบา ๆ ท่ามกลางเสียงกังวาลของทอม ครูสอนคณิตศาสตร์ เขาพยายามอธิบายโจทย์เลขบนกระดาน พลางเหลือบมองเอรี่เป็นพัก  ๆ

"งั้นเราต้องหาคำตอบกันแล้ว ... เที่ยงนี้นะ" ลูซี่ชี้ชวน

"อืม" เอรี่ตอบ

"คงเข้าใจแล้วล่ะนะ" ทอมจบคำอธิบาย ...

------------------------------------------------------

แม้เป็นฤดูหนาวที่มีเมฆมากพระอาทิตย์ยังคงไว้ซึ่งความสัตย์ซื่อ ละอองแสนสีทองของยามเที่ยงบานถูกโปรยปรายอยู่ทั่วทั้งฟากฟ้า อากาศอุ่นขึ้นเล็กน้อย ตามมาด้วยเสียง

อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดด ...

คล้ายท่วงทำนองเพลงสวรรค์ เสียงนี้ช่วยชีวิตบรรดาคนหนุ่มสาวจากคาบเรียนอ่านแสน "น่าเบื่อ" ไว้อีกครั้ง บันไดสู่โถงทางเดินแออัดด้วยนักเรียนนับพันภายในเสี้ยววินาที พวกเขาพยายามพาร่างของตัวเองให้ไหลไปตามทางเดินคับแคบ คลื่นลูกมหึมานี้ซัดไปทางเดียวกันคือ "โรงอาหาร"

ใครบางคนกำลังเดินฝ่าไปห้องน้ำ นักชายคนนั้นทำได้ดีที่สุดแค่ "เฉียด" เขายื่นมือผอม ๆ ออกไป หวังไขว่คว้าลูกบิดของบานประตู แต่คลื่นของความหิวนับพันก็ถาโถมจนเขาต้องลอยตัวเคว้ง เท้งเต้งกลางฝูงชน เขาทนต่อไปไม่ไหว ...

"อี๋ !! ... ปีเตอร์" ผู้คนเย็นชาพากันร้องเสียงเสียงเดียว พลางแตกฮือออกเป็นวงท่ามกลางเด็กชาย ในที่สุดข้าศึกอยู่ที่ขนาบรูทวารของเขาก็ทะลวงฟันเข้ามา และแหกค่ายด่านสุดท้ายออกมาสำเร็จ

"น่าขยะแขยงที่สุด" เด็กสาวคนหนึ่งพูดใส่หน้าเขา พร้อมด้วยแววตาที่แม้เธอจะไม่พูดอะไรก็สัมผัสได้ทันทีว่าเธอรู้สึกอย่างนั้น และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก

ทันทีที่เธอพูดจบภาพของเธอก็เลือนลางไปกับฝูงชน พื้นที่ว่างมีเพียงพอแล้ว มันทอดยาวไปตรงนั้น ... "ห้องน้ำ" เขาสาวก้าวที่บอบช้ำด้วยความอับอายและแข็งใจเดินต่อไป ขณะเดียวกันกับที่เอรี่และลูซี่วิ่งสวนมา

"ปีเตอร์เธอเป็นอะไร" เอรี่ถาม แต่สองขายังคงวิ่งต่อไป ทั้งสองกำลังเร่งฝีเท้าขึ้น และสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้รั้งพวกเธอไว้ ภาพของพวกเธอจึงเลือนหายไปอีก ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นกับเขาสักคน ...

------------------------------------------------------

แววตาเศร้าสร้อยแปลเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้น เด็กชายแปลเปลี่ยนเป็นอสูรกาย
คำตอบเบื้องหน้าคืออะไร ...