เอรี่ บานาน่า กับอภินิหารย์แห่งขนนกทองคำ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ความหวังในกล่องสี่เหลี่ยม

บ้านไม้สีน้ำตาลไหม้ตั้งอยู่เบื่องหน้า ร่มเงาของหมู่พฤกษาถาโถมโอบกระหนาบบริเวณนี้ไว้ ต้นไม้สองข้างทางเรียงตัวเป็นทิวแถวไปตามถนนคอนกรีต บ้านเกือบทุกหลังแถบนี้ไร้ผู้คนอาศัยโดยไม่มีเหตุผล

บ้านสวยที่เรียงรายกันอยู่ทุกหลังล้วนแต่ปิดประตูหน้าต่างทุกบานสนิทแน่น เท่าทีพอจะมีให้ปิด เสียงลมหวีดหวิวของฤดูหนาวดังขึ้นมาอย่างรวยริน มันหนาวขึ้นมาอีกโขเพราะความเงียบงันที่ผสมอยู่ สั่นเครือเหมือนกำลังจะบอกเล่าบางสิ่ง ...

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงส้นของรองเท้าหนังสีดำที่ชายชราสวมเอาไว้ขณะวิ่งดังขึ้นอย่างถี่ กระนั้นมันยังไม่สามารถทำลายความพิศวงของบรรยากาศระแวกนี้ได้ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นทั้งหมด

เขายังคงวิ่งไปตามทางเดินเล็ก ๆ ตรงไปสู่บ้านไม้สีน้ำตาลหลังนั้นด้วยกำลังขาทั้งหมดที่มี ซึ่งมันไม่ได้ช้าลงแต่กลับเร็วยิ่งขึ้นอย่างร้อนใจ กิ่งไม้แห้งริมทางกับใบไม้สีน้ำตาลถูกเตะไปด้านข้างอย่างไม่แยแส

สายตาชราของเขามองหาใครคนหนึ่งตลอดทาง เขาพะว้าพะวง กระนั้น ... ก็ยังก้าวผ่านความเหนื่อยล้าไปข้างหน้าโดยไม่หยุดยั้ง เหงื่อเม็ดบางประพรมลงบนชุดสูทสีเทาของเขาไม่ขาดสาย สายลมเย็น ๆ ยังคงทารุณสองแก้มของเขาตลอดทาง 

--------------------------------------------------------------------

ที่สุดแล้ว ... การเดินทางอันแสนเหน็ดเหนื่อยของชายชราในชุดสูทสีเทาก็จบลง จึงเป็นโอกาสดีที่การค้นพบจะได้เริ่มต้นขึ้น หลังจากที่เขาต้องรอมแรมผ่านความเหนื่อยยากมาหลายหยดเหงื่อ

เขาเปิดประตูรั้วบ้านออกอย่างรีบร้อน เบื้องหน้าปรากฎสตรีผู้เลอโฉมนางหนึ่งยืนอยู่ที่ระเบียงของบ้านไม้ เธอหันหน้ามาทางเขา ที่บนหัวของเธอนั้นมีมงกุฏสีทอง มันถูกสวมเอาไว้อย่างบรรจง ชุดกระโปรงยาวสีขาวโดดเด่นอยู่บนร่างอรชรของเธอ ประกายระยับของผิวขาวนวลชวนให้หลงไหลยามพิศ

ชายชราคุกเข่าข้างหนึ่งลงแทบเท้าของนางอย่างละมุนละม้อม เงาบางเบาของทั้งคู่ทาบทอลงบนผนังบ้านใกล้กันกับบานประตูที่ทำจากไม้อย่างไม่ตั้งใจ

มือขาวนวลยื่นเหยียดออกตรงหน้า บางสิ่งถูกหยิบยื่นให้แก่กัน

"รักษาเอาไว้ ราวกับว่ามันคือชีวิตของท่าน ส่งให้เธอให้ได้ ..." หญิงสาวผู้มีผิวและผมสีเดียวกับดวงจันทร์เอื้อนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ผ้าคลุมไหล่ของนางทอแสงเป็นประกายท่ามกลางคำพูดนั้น มันวาวแสงและหรี่ลง สลับกันไปมาตลอดเวลา

"กระหม่อมจะทำตามทุกคำของท่าน" เขามองนางด้วยสายตาที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำใสจากสองตา ภาพสดสวยของนางมืดหมองลงไปด้วยหยาดเม็ดของน้ำตาใสที่ท่วมท้นอยู่ในเบ้าตาของเขา กระพริบอีกเพียงครั้งเดียวมันคงจะร่วงหล่นลงมาเป็นแน่

ปราศจากคำพูด ไร้ถ้อยคำปลอบประโลมใด น้ำใสจากสองตาบัดนี้ทวีมากขึ้นเกินกำลังที่เบ้าตาบาง ๆ จะแบกรับต่อไปได้ไหว มันร่วงหล่นลงมาจากสองแก้มของเขาและแตกกระจายออกราวกับกระจกใสบนพื้นไม้เนื้อแข็งอันแสนเย็นชา

ร่างบอบบางของสาวงามสะพรั่งจางหายกลายเป็นฝุ่นหมอกสีทอง จากชีวิตที่ยึดเกาะกันอย่างเหยียวแน่นในที่สุดมันก็คลายตัวเองออก หลวมจนสูญสลายไปในอากาศเย็นของฤดูหนาวต่อหน้าต่อตาชายชรา แววตาเข้มแข็งของนางทาบทออยู่บนผืนฟ้าไร้ก้อนเมฆ ชายชราถือกล่องสี่เหลี่ยมใบจิ๋วเอาไว้ในมือข้างขวา เขากำมันเอาไว้แน่นด้วยความรับผิดชอบทั้งหมดจากหัวใจ มันเป็นกล่องที่สลักเสลารูปของทวยเทพเอาไว้ ประดับด้วยอัญมณีโบราณจนอร้าอร่ามตา 

แสงทอระยับยามต้องกับแสงอ่อนของพระอาทิตย์ดูเหมือนจะเป็นความหวังเดียว ความหวังยิ่งใหญ่ในกล่องสี่เหลี่ยม