ความแปรปรวนของ "อากาศ"

ลำดับตอนที่ #5 : ความแปรปรวนของอากาศ ตอนที่ ๕

 ------- (๑) -------

ความฝันคืออะไร คือ "เรา"

ความจริงล่ะ ยังเป็น "เรา" อยู่ไหม

หรือฉันรั้นคิดไปเอง ...

------- (๒) -------

แม่คร๊าบบบบบบ !! แม่ ... อยู่ ... ที่ไหนครับ ??

ผมสะอื้น ร่ำไห้ตนหกล้ม สายตามองหาแม่

หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นไกลแสยไกล ...

ผมกำลังจะร้อง ... เรียกอีกครั้ง ...

"แม่อยู่ที่จ่ะลูก"

อ้อมกอดอบอุ่นคว้าผมเอาไว้จากความสับสน

------- (๓) -------

บางทีใครคนนั้น อาจกำลังร้องเรียกแม่อยู่ก็ได้

และบางที ... แม่ของเธอคงกำลังเดินทางกลับมา

จากอีกโลกที่ไกลแสนไกล ...

ไม่รู้ทำไม --- ใจมันบอกว่า "ผมจะดูแลคุณเอง"

มาหลบข้างหลังฉันสิ

------- (๔) --------

พูดสิ "ผมกำลังฟังคุณอยู่"

------- (ตื่น // ฝัน // คล้ายกันที่แตกต่าง) -------

ผมตื่นแล้วหรือยังนะ เหงื่อไหลท่วมไปหมด ยัยเฉิ่มนั่นโทรมาหาผมเหรอเนี่ย "ไม่มีหนิ" โธ่เอ๊ย ... นึกว่าจะได้เอาโหลไปให้เธอแล้ว

ผมก้าวขาลงจากที่นอน อาณาจักรของความฝันกับโลกแห่งความเป็นจริงตัดขาดกันนับแต่นี้ ... ชุดทำงานที่รีดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนถูกแขวนเอาไว้ มันเรียบร้อยดี ของทุกชิ้นอยู่ที่ของมัน โอเค ผมจะไปอาบน้ำละนะ

"บรื๋ออออออออออ !! หนาวเป็นบ้า เมื่อคืนฝนตกอีกแล้วละสิ" ผมถูสบู่พลางคิดถึงเรื่องของเธอ ถึงผมจะไม่ได้อ่านจนหมดทุกแผ่นนก แต่ก็พอเดาเรื่องความทุกข์ทรมานของเธอออก หากแต่ไม่รู้จะช่วยเธอได้อย่างไร เพราะแม้แต่เบอร์ติดต่อผมยังไม่มี ชื่อของเธอผมก็ยังไม่รู้เลย ...

แต่เนอะ เธอก็ไม่รู้ชื่อผมเหมือนกัน หึหึ ...

------- (การเดินทางอันแสนน่าเบื่อ) -------

ผมย่ำเท้าไปบนเส้นทางที่เธอกับผมเคยเดินชนกัน ... ผมไม่ได้เอาโหลนกกระดาษของเธอมาด้วย วางเอาไว้ที่บ้าน ก็นะ ใหญ่ขนาดนั้น เดินแบกไปทำงาน --- คิดภาพเอาสิ --- นั่นแหละสิ่งที่ผมจะได้รับจากการเอามันไปทำงานด้วย เพื่อนเหรอ มีที่ไหน ???

โลกเบื้องหน้าของผมยังคงชัดดี แว่นคือสิ้งที่ผมขาดไม่ได้เหมือนเดิม หากแต่เมื่อคืนไม่ยักก่ะต้องใส่แว่นหนิ เพราะงั้นผมถึงรู้ตัวว่าผมฝันไป --- ตั้งเด็กแล้วที่ผมต้องพึ่งมัน --- ทั้งๆ ที่ไม่ใช่เด็กขยันอ่านอะไรนัก --- เกิดมาสายตาสั้นทำไงได้

ผมแวะทานบะหมี่ที่ร้ายเดิมดีกว่า ...

------- (เหมือนเดิม // ที่แตกต่าง) -------

"ลุงเหมือนเดิม" ผมกล่าวแบบลวกๆ

"ได้ๆ เอาเกี๊ยวมั้ย" ลุงแกถาม

"เหมือนเดินน่ะ เคยกินที่ไหนเกี๊ยว มั้วแระ" ผมตอบกวนๆ

"โอเค วุ้นเส้นนะ" ลุงแกหยิบวุ้นเส้นลวกให้ผม

"งั้นใส่น้ำมาเลยก็ได้" ผมสั่ง

"มันก็ไม่เหมือนเดิมน่ะสิ" ลุงแกย้อน ...

"ตามใจลุงเหอะ" ผมยอม สรุปมื้อนี้ได้วุ้นเส้นโฟ

ไม่รู้ลุงแกรอดชีวิตมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง ... น้อยนักที่จะสั่งอะไรแล้วได้กินตามใจ วันนั้นที่เดินชนกับเธอ เป็นวันมหาเฮง เพราะสั่งแล้วได้ตามใจ เพียงไม่กี่วันในชีวิต มันเหมือนเรามีอะไรต่อกันอยู่ ...

------- (เพื่อร่วมทางเดิน) -------

"หวัดดี" เสียงหวานแหบๆ ลากยาว

"อ่าวแพร ทำไร" ผมถามไป วันนี้เธอใส่สูทสีดำร่างเธอสูงโปร่ง หุ่นเหรอ นางแบบสุดๆ ผมคิด พลางยิ้ม ...

แพรเป็นเพื่อนที่ทำงาน เธอเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมคบผมเป็นเพื่อน ... สาวสวยที่มาพร้อมกลิ่นน้ำหอมระเรื่อจมูก คนที่มีแต่คนแย่งกันจีบ มาเป็นคนสนิทผม มันอธิบายได้ว่าทำไมผมไม่มีเพื่อน ...

"กินข้าวดิ" เธอตอบ "ลุงเอาบะหมี่เป็ด แห้งนะ"

"ได้ๆ หมูแดงนะ น้ำด้วยใช่มั้ย" ลุงแก ... ตามเคย คิ้วผมกระตุกขึ้นลง ... ฮึมมมม !!!

"ค่ะถูกแล้วล่ะคะ" แพรยอมลุงแต่โดยดีไม่ขัดขืน

เธอหันมายิ้มให้ผม มันช่างหวานหยดย้อย "ที่รัก ... " เธอพูดลอย ดหมือนผมจะลอยคว้างไปในอากาศทั้งที่มันไม่มีลมเลยสักนิด อากาศอันแสนอบอ้าว แต่กลับรู้สึกเย็นสดชื่นเป็นที่สุด

ผมงงไปหมดแล้ว นี่มันเป็นบ้าอะไรไปหมด ผมใส่แว่นหนิ คงไม่ได้ฝันไปหรอกนะ หรือว่าฝันไป อะไรกันแน่ โธ่เอ๊ย ...