ความแปรปรวนของ "อากาศ"

ลำดับตอนที่ #4 : ความแปรปรานของอากาศ ตอนที่ ๔

 ------- (๑) -------

เรื่องใหญ่ เกิดจากเรื่องเล็ก ที่หลอมรวม

ปาฏิหารย์ เกิดจากละอองของความหวัง ที่สะสม

บทกวี เกิดจากตัวอักษร ที่วางเรียงกันผ่าน "อารมณ์"

"รัก" เกิดจากสองเรา

มันไม่ต้องพึ่งพาสิ่งใด ...

------- (๒) -------

คำพูดนับล้านที่โปรยปรายในสายลม คือคำอธิษฐาน

บางที ตัวหนังสือเหล่านั้นคงล่องลอยไปในอากาศ

บางที "ระยะทางจากฉันถึงดาวศุกร์" อาจใกล้นิดเดียว

พูดสิ "ฉันกำลังฟังเธออยู่"

------- (เรื่องเล่าของเด็กสาว // ดวงดาวผู้อารี) -------

พ่อของฉันจากไปแล้ว กาลเวลาหยุดนิ่งนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นอกจากในรูปแล้วฉันไม่เคยเห็นท่านเลย แม่คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันมี ตอนนั้นตัวฉันไม่ใหญ่ ชอบอาศัยอยู่บนหลังแม่เป็นชีวิตจิตใจ ทุกค่ำคืนก่อนนอน แม่จะพาฉันออกไปนอกบ้าน

บนแผ่งหลังกว้างใหญ่ "เราสอง" เดินไปบนทุ่งหญ้าผ่านขาคู่เดียวกัน

"นั่นอะไรอ่าคะ" ฉันอ้อมแอ้ม

"คุณดาวศุกร์จ่ะลูก" แม่อ้อมแอ้มล้อเลียนฉัน ฉันยิ้มละมุน แม่ก็ยิ้มละไม

"คุณดาวศุกร์" ตาของฉันเห็นแสงวิบวับ

"สวยจังค่ะแม่ .........." สิ้นเสียง หนังตาของฉันหนักอึ้ง เคลิ้มหลับไปในที่สุด

"พันราตรี" ชื่อของฉัน แม่ตั้งให้ตั้งแต่เกิด เพราะเรานอนดึกด้วยกันทั้งคู่ ถ้าหากคืนไหนไม่ได้ออกมาเดินดูดาวนอกบ้านแล้วล่ะก็ ฉันก็จะไม่ยอมนอน แม่จึงตั้งชื่อนั้นให้กับฉัน มันหมายถึงราตรีนับพันที่เราสองแม่ลูกผ่านไปด้วยกัน

ฉันเป็นเด็กไม่ใคร่มีเพื่อน พูดน้อย และคิดช้า ชอบถูกเพื่อนแกล้งบ่อยๆ ซึ่งที่หลบภัยเพียงที่เดียวที่ฉันนึกถึงก็คือ "ที่หลังของแม่"

ตอนนี้แม่หลับอยู่บนเตียงคนไข้ คงเหลือสองเท้าบนผืนหญ้าผืนเดิม ไม่ใช่ใครคนไหน ... หากแต่เป็นฉัน ฉันที่กำลังกอดตัวเอง ผ่ายผอมไปหมดเพราะขาดคนป้อนความรักความอาทร

"แม่จ๋า ... หนูอยากอาศัยอยู่ที่หลังของแม่เหมือนวันวานจัง" ฉันร้องครวญ โอดโอยกับชะตากรรม รู้สึกเหลือเกินว่ามันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ...

พูดสิ "ฉันกำลังฟังเธออยู่"

------- (ความเสียใจยิ่งใหญ่ // ในหยดน้ำตาหยดเล็กๆ) -------

ต้นไม้รอบข้างเป็นใจ โบกกายไหวไปมา "คุณดาวศุกร์จ๋าาาาาา" น้ำใสจากสองตาอาบแก้มของฉัน มือที่กอดตัวเองยิ่งโอบแน่นขึ้น

ฉันสะอื้น สะเทือนใจเพราะภาพแผ่นหลังที่ฉันเคยเฝ้าอาศัยเป็นที่เร้นกาย บัดนี้มันช่างเลือนลาง จางลงไป หัวไหล่ของฉันสั่นสะท้านไปหมดแล้ว ค่ำนี้ใครจะส่งฉันเข้านอน เมื่อหนังตาของฉันหนักอึ้ง ... ไปด้วยน้ำตา

------- (ถ้อยคำ // อธิษฐาน // นกกระดาษ) -------

ทุกคำคร่ำครวญของฉันถูกพับใส่ขวดโหล จะมีคนอ่ามันไหม จะมีคนเห็นมันบ้างไหมนะ ... บางทีฉันอาจต้องการใครสักคน ที่จะพาฉันผ่านเรื่องนี้ไปได้ "เหมือนที่แม่เคยทำ"

ตอนนี้โหลคำอธิษฐานของฉันเต็มแล้ว ฉันจะเอาไปให้แม่ วางเอาไว้ที่ตรงหัวนอนของท่าน ยามหลับฝันก็จะได้มีคำอธิฐานของฉันคอยปกป้อง ไม่ต้องเจอกับฝันร้ายใดๆ

------- (การเดินทาง) -------

ฉันออกจากบ้าน อุ้มโหลแก้วไว้ด้วยสองแขน เดินไประวังไป กลัวในใจว่ามันจะแตก พลางนึกถึงภาพของค่ำคืนนี้

"แม่ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะจ๊ะ ประเดี๋ยวคำอธิฐานของหนูจะอยู่เป็นเพื่อนแม่เอง"

ระหว่างทางกำลังจะข้ามถนน ขณะรอสัญญาณไฟแดง ...

โครม ------- !!

โหลแก้วของฉันปลิวไปในอากาศ ล่องเคว้งท่ามกลางความงุนงง ...

เพล้งงง ------- !!

มันแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ นกกระดาษของฉันไหลนองกองกับพื้นแฉะๆ หลังฝนตก ฉันพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น ก้มกายลงเก็บสุดความสามารถ ...

เขาคนนั้น เดินจากไป ... อย่างไม่เหลียวแล "โดนแกล้งอีกแล้วซินะ" คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครแกล้งอีกแล้ว เพราะไม่มีแผ่นหลังของแม่ให้ฉันหลบอีกต่อไป

เขาบีบนิ้วมือฉันเพื่อห้ามเลือด เขาไม่ได้แกล้งฉัน เขาเดินฝ่าคลื่นของฝูงชนไปกับฉัน รอฉันขณะหมอทำแผล หรือเขา คือ "คุณดาวศุกร์" ------- ???

------- (ห้องเหลี่ยม // โรงพยาบาล) -------

แม่คะหนูขอโทษด้วยนะคะ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหนูถึงไม่ยอมกลับไปหาขวดโหลใบนั้น เขาจะเป็นคุณดาวศุกร์ของหนูหรือเปล่านะ คนคนนั้นที่รับรู้ถึงคำอธิษฐานของหนู ... ตอนนี้หนูสับสนไปหมดแล้วค่ะ แม่ช่วยบอกหนูทีได้ไหมคะ ... นะแม่นะ ...

แม่บีบ ... ที่มือของฉันเบาๆ ฉันต้องทำอะไรบางอย่าง --- !! เหมือนแม่จะบอกอย่างนั้น ...