ความแปรปรวนของ "อากาศ"

ลำดับตอนที่ #3 : ความแปรปรวนของอากาศ ตอนที่ ๓

 ------- (การเดินทาง // ชีวิต // ของขวัญ) -------

วันนี้ผมไม่ได้ไปทำงาน ... ไม่ได้โทรไปลา ... ไม่คิดแม้จะติดต่อใครทั้งนั้น ที่ที่ผมกำลังยืนอยู่ มันเป็นที่ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้มายืน ไม่ว่าจะในโอกาสไหนๆ ก็ตาม ห้องสี่เหลี่ยมที่รกรุงรังไปหมด แคบซะจนแทบจะไม่เหลือที่ให้เดินอยู่แล้ว

"สวัสดีค่าา สวัสดีค่าา" ถูกพูดอยู่เรื่อยๆ น่ารำคาญเสียจริง ผมคิดพลางเอามืออีกมือหนึ่งแคะหู เอียงคอประชดเล็กน้อยเผื่อจะได้มีคนรู้ตัว นี่ผมกลายเป็นพวกมีปัญหากับสังคมไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ผมมาที่นี่เพื่อหาโหลพลาสติกใส ที่จะบาดมือใครไม่ได้ หาขนาดใหญ่สูงเท่าหน้าอก ผมรู้ว่าทั่วทั้งเมืองสามารถหาซื้อได้จากร้านรกๆ แห่งนี้เพียงที่เดียวเท่านั้น คราวที่แล้วยัยนั่นคงจะซื้อแบบที่เป็นกระจกไป --- หึ !! สมน้ำหน้า ... "พวกคนแพ้ความใสแจ๋ว"

"ผมเอาใบนี้ครับ" ผมพูดพลางชี้นิ้วด้วยท่าทางเกียจคร้าน

"ค่าาา ... เดี๋ยวหยิบให้นะคะ" ให้ตายสิ ... เธอยังสามารถร่าเริงอยู่ได้ ... ชิ !!

สองมือของผมล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ตังน่ะเตรียมเอาไว้แล้ว ... พร้อมจ่ายทุกเมื่อ ขณะเดียวกันอีกใจหนึ่งก็คิด ... ไม่รู้จะติดต่อยัยนั่นได้ยังไง คราวที่แล้วเราก็ไม่ได้แลกเบอร์กันซะด้วย --- จะใช้มือถือก่ะเขาหรือเปล่านะ

ท่าทางเฉิ่มๆ แบบนั้น ----- !!

"ได้แล้วค่า ... แปดร้อยห้าสิบบาทค่ะ" ยัยตัวร่าเริงคิดค่าเสียหาย

ผมเอาเงินในมือให้เธอไป พลางสังเกตที่ใบหน้าของเธอ ขอบตาของเธอเขียวช้ำ แต่ก็ยังพยายามลงรองพื้นเพื่อปิดเอาไว้ แก้มของเธอก็ด้วย ... ผมรับตังค์ทอน หันหลังกลับออกมา สาวเท้าอย่างรีบเร่ง สองมือของผมล้วงกระเป๋ากางเกง ...

เดินๆ เดินๆ เดิน และเดิน ...

"ตายลาหว่า ... คิดอะไรก็ไม่รู้ ... คิดอยู่ได้ !!! ลืมของเฉยเลย..."

ผมเอามืออกมาจากกระเป๋ากางเกง สะบัดหน้า เดินกลับไปที่ร้านเพื่อหยิบโหลพลาสติก "ขาจากมา ดันรีบเดินซะด้วย ---ไกลเลยทีนี้"

"สวัสดีค่าาา" ยัยร่าเริงคนเดิมทัก ผมกรอกตา ... เฮ้อ ...

เธอเดินไปหลังร้านรกๆ ความสามารถประการหนึ่งของเธอ คือ สามารถเดินอย่างลวกๆ ในร้านรกแห่งนี้โดยที่ไม่สะดุดกับอะไรทั้งสิ้น เรียกได้ว่าเข้าขั้นประหลาดเลยที่เดียว

ถ้าเป็นผมเดินลวกๆ อย่างนั้น คงหัวทิ่มไปแล้ว --- ให้ตายสิ ... เห็นสภาพร้านนี้กี่ทีๆ ก็มีแต่คำถามเดิมๆ ... พวกเขามัวเอาเวลาไปช่วยพ่อหาเสียงกันหมดหรือไง ถึงได้ไม่มีเวลาจัดร้านอย่างนี้

"ได้แล้วค่าาา ของที่ลืมไว้" เธอพูดตอกย้ำความผิดพราดของผมด้วยท่าทางยิ้มแย้ม เธอคงไม่คิดอะไรหรอก --- !!

ผมรีบตัดวาจาในใจ ...

"ขอบคุณคร๊าบบบ ..." ผมยิ้มสุดกำลังฟัน ล้อเลียนซะเลย นี่แน่ะ ... สองมือก็ถือโหลยักษ์ พลางก้าวเท้าเดินไปทางที่เพิ่งจะเดินกลับมา "ใครกันนะที่ทำร้ายร่างกายคนร่าเริงอย่างนั้นได้ลงคอ" ผมคิดจนได้

------- (ตามหา // รอคอย) -------

เมื่อวานเราเดินชนกันตรงนี้ ผมชี้มือไปในมวลอากาศ ส่วนตรงนี้เธอโดนกระจกบาด ดูสิ รอยหยดเลือดยังอยู่เลย ... ดูเผินๆ เหมือนจะมีคนโดนยิง

โหลใสถูกวางเอาไว้ริมทางเท้า ตอนนี้มันมีนกกระดาษหลากสีอยู่เกือบเต็ม น้อยกว่าเมื่อวานเพียงนิดเดียวเท่านั้น ผมวางมันหลบมุมนิดหน่อยเดี๋ยวจะแตกเอา สายตาของผมมองไปรอบๆ รอยัยเฉิ่มคนหนึ่งอยู่ หญิงที่ใส่กระโปรงยาว กับเสื้อลายลูกไม้เมื่อวาน --- "คนที่อธิฐานกับดาวศุกร์"

ดูนาฬิกา บ่ายสามโมง หรือเธอจะไม่มานะวันนี้ แต่มันก็เพิ่งจะบ่ายสามเอง ... รออีกหน่อยนึง เมื่อวานเราเดินชนกันราวๆ ห้าโมงครึ่งนี่นา --- ผมในเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาเดฟ กับร่างที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ภาวนาขอให้เธอรีบมา "เร็วๆ เข้าเซ่ ... "

------- (เสียงนาฬากา // สั่นเครื่อ //ในลมหายใจบุรุษ) -------

หกโมงเย็น บางทีเธออาจเป็นอีกคนที่ไปช่วยพ่อหาเสียง เพราะแม่นอนโรงพยาบาลเลยไม่สะดวกไปกระมัง ... กลับดีกว่า --- ชะเง้อจอจะเป็นกระเหรี่ยงอยู่แล้ว ที่ขาดอยู่ก็คงจะมีแต่ "ห่วงทอง" เท่านั้น ลากโถมากอดด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะสาวเท้า

กลับบ้าน "ผมไม่เจอเธอ"

------- (ห้องสี่เหลี่ยม // ตึกสูง // ประหลาดใจ) -------

นั่นไง !! โหลของเธอมันอยู่ตรงมุมสุดของห้องผม แท๊กซี่อีกตามเคย ... ผมอยู่ในความเงียบ ปิดทุกเสียง ทุกสิ่ง ของทุกอย่างที่รบกวนผมได้ เพื่อใคร่ครวญ คิดในหัวว่าจะเอาโหลนี้ไปคืนเธอได้อย่างไร จะหาเธอได้จากที่ไหน เธอคงนั่งเครื่องย้อนเวลามาจากอีกโลกแน่นอน ... แต่บางทีผมก็คิดนะว่าเธออาจจะมาจาดต่างดาว

"ดาวเฉิ่มยังไงล่ะ" คิดไปพลางหัวรอคนเดียวเหมือนคนบ้า

------- (((ติ๊ ตี ตี่ ตี // ติ๊ ตี ตี่ ตี // ติ๊ ตี ตี่ ตี ... ติ๊))) -------

โทรศัพท์ของผมดัง สั่นสะเทือนเลื่อนลั่น ดันลืมปิดเสียงทั้งๆ ที่คิดว่าปิดหมดแล้ว ... ไม่ต้องบอกคงพอรู้ว่าผมใช้โทรศัพท์ยี่ห้ออะไร สังเกตจากริงเอาโทนแล้ว (.. )"

"สวัสดีครับ" ผมพูดไป

"นายคนที่เดินชนฉันรึเปล่า" เธอ ... คนนั้น ... มาได้ไงเนี่ย !!

------- (จบตอน) -------