คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หลับ [GyuWoo]
Title หลับ
Pairing GyuWoo
Plot By bua
By pop
Rate G? PG?
เคยลงในบ้านอฟน.ไทยแลนด์แล้วค่ะ ^^ เอาของเก่ามาลงเรื่อยๆ ตอนยังเขียนใหม่ไม่เสร็จ lllOTL
++++++++++++++++++++++++++++++
การที่วันหยุดแฟนมาหาที่ห้องมันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ เลยนะ
ยิ่งแฟนคนนั้นเป็นแฟนแสนดีที่เข้าอกเข้าใจไปทุกอย่าง ไม่ทำตัวยุ่งยากน่ารำคาญตามติดทุกฝีก้าว เมื่อตอนที่เขาบอกว่าต้องอยู่ที่บริษัทหลายคืนเพื่อเตรียมโปรเจคใหญ่ เรียกว่าทั้งอาทิตย์นั้นไม่ได้เจอหน้า แถมได้โทรคุยแค่ไม่กี่นาทีหัวหน้าก็ตามจิกแล้ว แต่แฟนที่แสนดีของซองกยูก็ไม่งอแง แค่ส่งข้อความให้กำลังใจพร้อมกับบอกว่าจะแวะมาหาที่ห้องวันที่ซองกยูทำงานเสร็จ
ซึ่งมันก็คือวันนี้สินะ....
จริงๆ แล้ว เขาเพิ่งถึงห้องเมื่อสิบนาทีที่แล้วเองหละ =___=
เพราะเมื่อคืน กว่าจะบี้งานกับหัวหน้าและทีมเสร็จรถไฟเที่ยวแรกก็แทบจะวิ่งแล้ว (ควรจะเรียกว่าเสร็จงานเมื่อเช้าจะดีกว่านะ) เจ้านายใจดีที่ใช้งานพวกเขาเยี่ยงทาสมาทั้งอาทิตย์อนุญาตให้ทีมหยุดนอนได้สองวัน (ซึ่งที่จริงมันก็เป็นวันเสาร์อาทิตย์อยู่แล้วน่ะนะ) คงกลัวลูกน้องตายยกทีมว่างั้นเหอะ เมื่อก้าวเข้ามาถึงห้องสิ่งแรกที่ซองกยูทำก็คือพุ่งหลาวลงบนเตียงแล้วชัทดาวน์ตัวเอง
แต่ถึงจะง่วงเหนื่อเพลียแค่ไหน คิมซองกยูก็ไม่ลืมตั้งเวลาปลุกในโทรศัพท์มือถือไว้ที่ 11:30 น.
ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่า
“พี่ซองกยู วันเสาร์นี้พี่จะกลับแล้วใช่ไหม เดี๋ยวผมไปหานะ ซักเที่ยงๆ นะครับ เดี๋ยวจะทำของอร่อยไปให้กิน รักพี่นะครับ ^^ อูฮยอน”
เป็นตายร้ายดียังไงคิมซองกยูก็จะตื่นมาเจอนัมอูฮยอน เพราะนอกจากนอนแล้ว อีกอย่างที่ซองกยูอยากทำที่สุดก็คือ กอดอูฮยอนแน่นๆ แล้วหอมแก้มนุ่มๆ นั่นให้หนำใจ
“.....กยู.... พี่กยู..... พี่ซองกยู.....”
เสียงห้าวๆ เจือแววหัวเราะดังแทรกเข้ามาในความมืดนุ่มเหมือนกำมะหยี่ที่ห่อหุ้มคิมซองกยูอยู่ราวดักแด้ ค่อยๆ ปลุกให้เขาตื่นจากหลับไหลทีละน้อย
อืมมม ที่นี่ที่ไหน แล้วเขาเป็นใคร แล้วผู้ชายตัวเล็กๆ น่ารักเป็นบ้าที่นั่งยิ้มให้เขาอยู่นี่เป็นใคร
ความง่วงซึมยังคงกัดกินสมองอันเหน็ดเหนื่อยของคิมซองกยูทำให้สติของเขาหนืดเนือยเชื่องช้า
นัมอูฮยอนนั่งอยู่บนเตียงข้างๆ แฟนคนเก่งที่นอนหลับหัวยุ่ง พี่ซองกยูดูเหนื่อยโทรมจนน่าสงสาร ดวงตาที่เป็นขีดบางๆ มีวงสีคล้ำวงใหญ่ล้อมรอบจนดูเหมือนหมีแพนด้า ผิวขาวก็ดูซีดเซียวกว่าปกติ แถมตอหนวดยังขึ้นหรอมแหรมที่ปลายคางอีกด้วย
หมดสภาพจนน่าเอ็นดู อูฮยอนคิด
“พี่กยู พี่ซองกยู...”
อูฮยอนเขย่าแขนหนาของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องเบาๆ ถึงอย่างไรก็ควรปลุกมาอาบน้ำอาบท่าแล้วให้กินข้าวด้วย แล้วค่อยกลับไปนอนต่ออูฮยอนก็ไม่ว่าอะไร เขาไม่อยากเห็นคนรักล้มหมอนนอนเสื่อเพราะทำงานหนักหรอกนะ
ดวงตาเรียวค่อยๆ ปรือลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า ถึงแม้มันจะแง้มออกแค่หนึ่งมิลลิเมตรอูฮยอนก็ดูออก
เขาฉีกยิ้มหวานให้คนที่ทำหน้างงๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง
พี่กยู ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเร็วครับ เดี๋ยวผมหาอะไรให้กิน”
เอามือรุนหลังคนที่ยังนั่งมองหน้าเขาอย่างเลื่อนลอยพร้อมกับหัวเราะนิดๆ
“อูฮยอนเหรอ?.... นี่กี่โมงแล้ว....”
ดูเหมือนสติจะค่อยๆ กลับมาหาคิมซองกยูทีละน้อย คนหัวยุ่งหันมองรอบตัว แสงแดดที่ส่องลอดหน้าต่างที่เปิดม่านไว้กว้างบอกเขาว่านี่มันเลยเที่ยงวันมาแล้วแน่ๆ
ดวงตาเป็นขีดเหมือนจะเบิกโตขึ้นอีกหนึ่งมิลลิเมตร
“จะบ่ายสองแล้วครับ ผมมาช้าไปหน่อย”
หน่อยที่ว่าของอูฮยอนไม่เท่าไหร่หรอก ซองกยูกำลังตกใจที่เขาหลับสนิทชนิดนาฬิกาก็ปลุกไม่ตื่นต่างหาก มือเรียวควานหาโทรศัพท์มือถือมามองแล้วถอนใจ ดูเหมือนเจ้านาฬิกาแสนดีจะพยายามปลุกเขามากกว่าหนึ่งครั้งด้วยซ้ำ
“พี่ไปอาบน้ำล้างหน้าก่อนเถอะครับ จะได้สดชื่น”
ซองกยูคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าที่ทำท่าจะลุกจากเตียงหนับ ไม่เอา เขาเหนื่อย เขาไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
ดวงตาเล็กๆ ช้อนมองอูฮยอนอย่างออดอ้อน
“พี่เหนื่อยอ่า ปวดไปทั้งตัวเลย อาบให้หน่อยนะ”
นัมอูฮยอนหลุดหัวเราะคิกออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ดูสิ คนแก่คนนี้อ้อนเขาหละ หน้าอ้อนของพี่ซองกยูคือปากเบะๆ ตาขีดๆ คิ้วตกๆ มันน่ารักน่าฟัดชะมัดเลยเหอะ อูฮยอนคงจะหัวเราะมากไปหน่อย เพราะคนแก่ขี้อ้อนคนนั้นทำแก้มป่องๆ แล้วทำเสียงงอแง
“ไม่งั้นพี่ไม่อาบนะ ไม่อยากขยับตัวเลยอ่ะ”
อูฮยอนจิ้มหน้าผากคนเป็นพี่จนหัวเอียงไปนิดหน่อย
“พี่ไม่ขยับแล้วผมจะอาบให้พี่ได้ยังไงล่ะครับ ผมอุ้มพี่ไม่ไหวหรอกนะ”
คนแก่อ้อนแฟนเด็กฉีกยิ้มอย่างดีใจ ถึงอูฮยอนจะรู้สึกว่ามันดูเป็นยิ้มที่เหนื่อยๆ เพลียๆ อยู่ก็เหอะ ซองกยูย้ายตัวเองไปทางห้องน้ำด้วยย่างก้าวที่ดูโหวงเหวงจนอูฮยอนกลัวคนรักจะล้มหัวฟาด
เขาเริ่มนิ่วหน้าอย่างไม่สบายใจ ถึงพี่กยูจะดูอารมณ์ดี แต่สภาพร่างกายนี่สิ....
ถ้าปลายปีไม่ได้โบนัสเพิ่มอูฮยอนจะให้พี่กยูหางานใหม่จริงด้วยคอยดู
ตอนนี้คิมซองกยูนั่งแช่ตัวในอ่างน้ำอุ่นๆ มีนัมอูฮยอนเอาผ้าชุบสบู่ที่เป็นฟองนุ่มนิ่มถูไปทั่วตัว
สบายยยยยยยย อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อนจริงๆ
สบายจนเขาเริ่มจะเคลิ้มอีกแล้ว ดวงตาเรียวเล็กหรี่ปรือ ก่อนภาพตรงหน้าจะค่อยๆ มืดลงช้าๆ เสียงทุ้มของอูฮยอนยังคุยอะไรหงุงหงิงอยู่ข้างหู แต่ความอุ่นของน้ำและความสบายจากน้ำหนักมือของคนรักกำลังล่อลวงคิมซองกยูไปสู่ดินแดนแห่งความฝันอีกครั้ง
กำมะหยี่สีดำห่มรอบตัวเขาอีกหน ทุกอย่างลางเลือน แล้วก็ค่อยๆ หายไป
ครอก...........
เสียงกรนเบาๆ จากคนที่นั่งพิงขอบอ่างให้เขาปรนนิบัติทำให้อูฮยอนชะงักมือ ชายหนุ่มร่างเล็กเงยหน้ามองคนรักอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ถึงอย่างนั้นอูฮยอนก็ต้องเชื่อแล้วหละ
คิมซองกยูหลับไปแล้ว
หลับคาอ่างเลยด้วย
ทั้งๆ ที่เขากำลังอาบน้ำให้ มือของเขาป้วนเปี้ยนไปทั่วร่างกาย ด้านหน้าเสื้อเชิ้ตเขาเปียกจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ปกติเวลาแบบนี้คิมซองกยูคงหื่นขึ้นจับเขากดลงอ่างไปแล้ว แต่นี่....
อูฮยอนยิ้มอ่อน
“คงเหนื่อยมากจริงๆ สินะครับ”
เขาตัดสินใจอาบน้ำให้อีกคนต่อ แถมโกนหนวดเคราให้ด้วย ก่อนจะปลุกอีกคนขึ้นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวใส่เสื้อผ้า
อีกครั้งที่อูฮยอนปลุกเขาขึ้นมาจากรังดักแด้สีดำ
ซองกยูไม่ได้โกรธ เขาขอโทษคนรักอ้อมแอ้มที่เผลอหลับไปในอ่างน้ำ แต่อูฮยอนเพียงแต่ยิ้มแล้วบอกว่าดีแล้วที่เขาเป็นคนอาบน้ำให้
“พี่ไปอาบเองอาจจะจมอ่างน้ำตายก็ได้”
อูฮยอนพูดแบบนั้น ซองกยูได้แต่หัวเราะแหะๆ ก่อนจะก้มหัวให้อีกคนเอาไดร์เป่าผมเขาจนแห้งสนิท
“พี่รอนี่นะ เดี๋ยวผมไปยกกับข้าวมาให้ ไม่ต้องเถียง ยังไงพี่ก็ต้องกิน กินให้เรียบร้อย แล้วค่อยไปนอน เข้าใจมั้ยครับ ผมไม่อยากให้พี่ไม่สบายนะ”
ซองกยูได้แต่พยักหน้าเชื่องช้า ไม่อยากจะบอกเลยว่าแค่ก้มหัวให้อูฮยอนเป่าเมื่อครู่เขาก็เกือบเคลิ้มหลับไปอีกแล้ว
“พี่ซองกยู ผมเปิดทีวีไว้ให้พีดูนะจะได้ไม่หลับไปอีก พี่ยิ่งปลุกยากอยู่ด้วย”
“อืม”
ซองกยูรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี อูฮยอนยัดแผ่นหนังแอคชั่นยิงกันสนั่นเมืองเข้าไปในเครื่องก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว
ซองกยูนั่งดูพระเอกโดนตัวร้ายไล่ล่าพร้อมยิงใส่รัวๆ อย่างเมามัน เสียงรถขับไล่บี้กัน เสียงปืน เสียงระเบิด ดังจนน่าปวดหัว
แต่ไม่.... คิมซองกยูไม่ปวดหัว
ความนุ่มนิ่มของโซฟาทำให้เขาเคลิ้ม
เสียงปืนดังรัวๆ เริ่มกลายเป็นเสียงงุ้งงิ้งแผ่วเบาเหมือนเพลงกล่อมเด็ก ร่างกายที่สะอาดสดชื่นจากการอาบน้ำอุ่นๆ มาเริ่มผ่อนคลาย
ดวงตาเรียวขีดเดียวปิดลงช้าๆ ริมฝีปากอิ่มอ้าเผยอเล็กน้อย ก่อนคิมซองกยูจะหลุดเข้าไปในรังดักแด้สีดำอีกครั้ง
“พี่ซองกยู ผมทำแกงเนื้อของโปรดพี่มาด้วยนะฮะ กินแล้วจะได้บำรุงด้วย อ้าว”
อูฮยอนที่ยกสำรับข้าวออกมาชะงักเท้า มองภาพคนรักนอนหลับตัวเหยียดยาวบนโซฟาทั้งที่ทีวียังเปิดหนังระเบิดภูเขาเผากระท่อมดังสนั่น
คิมซองกยู พี่จะน่าสงสารเกินไปแล้วนะ
อูฮยอนยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะวางสำรับลงแล้วหรี่เสียงทีวี ก่อนจะปลุกคนรักอายุมากกว่า... เป็นรอบที่สาม
“พี่ซองกยู ตื่นเร้ว มากินข้าวก่อน เร้ว....”
ดวงตาที่มีวงคล้ำเหมือนแพนด้าปรือลืมขึ้นมองเขาอย่างเชื่องช้า ซองกยูลุกขึ้นทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่าย อูฮยอนนั่งลงข้างๆ ตักข้าวป้อนคนเป็นพี่ทีละคำๆ
“อร่อยมั้ยครับ ผมต้มมาให้พี่เป็นพิเศษเลยนะ”
ซองกยูที่ซดน้ำซุปแกงเนื้อสูตรอูฮยอนจากช้อนที่อีกฝ่ายยื่นมาจ่อปากยิ้มจนตาปิด (หรือจะหลับไปอีกรอบแล้ว อูฮยอนสงสัย) แล้วพยักหน้ารัวๆ แค่นี้อูฮยอนก็มีความสุขแล้วหละ
ซองกยูสะลึมสะลือแต่ก็กินข้าวจนหมด อูฮยอนก็ไล่ไปล้างหน้าแปรงฟัน
“เผื่อพี่จะสดชื่นขึ้นแล้วตื่นมาเล่นกับผมไงครับ”
เขาคงไม่ต้องแปรงฟันให้ด้วยหรอกนะ ถึงอูฮยอนจะสงสารซองกยูแค่ไหน แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้เป็นง่อย
หนุ่มตัวเล็กกะทัดรัดเก็บสำรับเรียบร้อยกลับออกมาจากครัวก็พอดีกับที่ซองกยูเดินออกมาจากห้องน้ำ
อูฮยอนยิ้มหวานให้ พี่ซองกยูดูมีสติมากขึ้นแล้ว ดูเหมือนแกงของอูฮยอนจะช่วงเพิ่มพลังงานชีวิตให้คิม ซองกยูสินะ
“พี่ยังง่วงอยู่มั้ยเนี่ย”
เขาจูงมือคนรักมานั่งที่โซฟา วันนี้ยังไม่ได้คุยกันเลย เขาอยากชวนพี่กยูออกไปเที่ยวเล่นให้หายเหงา อูฮยอนโดนทิ้งไว้คนเดียวมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ พอกลับมาเจอกันพี่กยูดันถ่านหมดซะอีก
“อืม นิดหน่อย ดีขึ้นแล้วหละ คิดถึงนามูจังเลย”
ซองกยูตอบพร้อมกับวาดแขนรั้งเอวเขาไปซบไหล่ อูฮยอนยิ้มกว้างเมื่อได้ยินชื่อเล่นของตัวเอง มือเล็กๆ ลูบพุงคนรักอย่างเอาใจ
“ผมก็คิดถึงพี่นะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะ.... มีร้านเค้กเปิดใหม่ด้วย น่ากินมากเลย เดี๋ยวออกไปกินกันมั้ยครับ”
เงียบ....
ไม่มีเสียงตอบจากคนที่ท่านคุยด้วย
อูฮยอนดันตัวออกจากอ้อมกอดหลวมๆ ของซองกยู ถึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายคอพับหลับไปแล้ว หลับทั้งๆ ที่ยังกอดอูฮยอนอยู่นั่นแหละ หลับ ทั้งๆ ที่เพิ่งบอกอูฮยอนว่าหายง่วงแล้วนั่นแหละ
“โอ๊ยยย พี่ซองกยู ถ้าคราวหน้าบริษัทใช้งานพี่แบบนี้อีก ผมจะให้พี่ลาออกจริงๆ นะเนี่ย”
คนตัวเล็กยืดตัวขึ้นยืนเท้าสะเอวพร้อมกับส่ายหน้า มองคิมซองกยูที่หลับไปแล้วอย่างปลงๆ ดูสิมือยังค้างเป็นท่ากอดเอวเขาอยู่เลย
“.....พีกยู มานี่....”
เสียงอูฮยอนอีกแล้ว เสียงของอูฮยอนดังแทรกเข้ามาในดักแด้ของซองกยูอีกแล้ว
“หือออ ไปไหนเหรอ อูฮยอน”
เขารู้สึกว่าพึมพำถามออกไป แต่ไม่รู้แน่ชัดว่ามันเป็นภาษาคนที่เข้าใจได้หรือเปล่า ตอนนี้คิมซองกยูยังล่องลอยอยู่ระหว่างสองโลก
เขารู้สึกว่าตัวเองลุกขึ้นยืน อูฮยอนพยุงเขาอยู่ แล้วคนตัวเล็กก็พาเขาไปทาง...ห้องนอน...เตียงนอน...
โอ...... สวรรค์ อูฮยอนกำลังพาเขาไปสวรรค์....
“เอ้า”
คนรักตัวเล็กของซองกยูผลักเขาหงายหลังลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะเท้าสะเอวนิ่วหน้า ซองกยูปรือตาขึ้นมองอย่างเหม่อลอย เขาอยากพูดกับอูฮยอน แต่เหมือนปากมันจะหนักจนเสียงที่ออกมามีแค่อะไรไม่รู้งึมงำพึมพำ
อูฮยอนยิ้มอย่างเหนื่อยใจ
“โธ่เอ๊ยยยย แฟนใครกันเนี่ย หมดสภาพสุดๆ เลย”
ไม่พูดเปล่า ก้มลงยีแก้มเขาด้วย
ถ้าเป็นเวลาปกติซองกยูคงฟัดกลับ จับเจ้าตัวดีกดกับเตียง โทษฐานที่ลามปามเล่นแก้มเขา และโทษฐานทำตัวน่ามันเขี้ยว แต่นี่ไม่ใช่เวลาปกติ พลังงานของคิมซองกยูยังติดอยู่ที่ขีดแดง เขาเพียงแต่ทำตาหยีปากยื่นอย่างน่าสงสารหนักกว่าเก่าเท่านั้น
“นอนดีๆ สิครับ”
มือที่ยีแก้มเขาเมื่อครู่เปลี่ยนไปพลิกและผลักร่างเขาให้เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่ม แล้วดึงหมอนมาหนุนหัวให้
“เอาหละ... แบบนี้น่ะดีแล้ว ฝันดีนะคร้าบบบบ พี่ซองกยู”
เสียงของอูฮยอนดังก้องๆ เหมือนมาจากที่ไกลๆ ภาพของคนน่ารักที่โน้มตัวลงหอมแก้มเขาค่อยๆ มืดลงจนกลายเป็นสีดำสนิท คิมซองกยูรู้สึกถึงผ้าห่มที่ดึงขึ้นห่มร่างเขา ก่อนจะตัดขาดจากโลกมนุษย์เข้าสู่โลกของความฝันไปเป็นรอบที่สี่
นัมอูฮยอนเหลือบตามองนาฬิกาติดผนัง เพิ่งจะสี่โมงเย็น ที่จริงเขาอยากชวนพี่กยูไปกินเค้กแล้วก็ดูหนัง ก่อนกลับบ้านแวะซื้อไวน์มาเปิดดื่มกันซักขวดเพราะคืนนี้เป็นคืนวันเสาร์ แต่ทั้งหมดคงเป็นหมันหมดแล้วสินะ เขาหันไปมองคนรักที่หลับสนิทอยู่บนเตียงแล้วถอนใจ
“เอาน่า แบบนี้ก็ดีแล้ว”
อูฮยอนบอกตัวเองพร้อมกับเดินไปเก็บล้างจานชามในครัว เรียบร้อยก็ออกมารื้อกระเป๋าพี่กยูเอาเสื้อผ้าไปซัก แล้วออกไปซุปเปอร์ใกล้ๆ ซื้อของสดมาติดห้องไว้อีกนิดหน่อย
กว่าจะทำโน่นทำนี่เสร็จก็ปาไปเกือบทุ่ม อูฮยอนชงบะหมี่สำเร็จกินเองง่ายๆ นั่งดูข่าวภาคค่ำก่อนจะตัดสินใจไปอาบน้ำอาบท่าบ้าง
เขาแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มข้างๆ คนที่ยังคงหลับสนิทตลอดเวลาที่อูฮยอนทำโน่นทำนี่อยู่ในบ้าน ตะแคงตัวเท้าแขนมองหน้าคนรักตอนหลับอย่างขำๆ อีกหน่อย ก่อนจะถอนใจแล้วทิ้งตัวลงบนหมอนอีกใบ
วันนี้เข้านอนเร็วหน่อยก็แล้วกัน ก็ในเมื่อ ถ้าอยากอยู่กับพี่กยูคงต้องทำแบบนี้เท่านั้น
แขนเล็กเอื้อมกอดอีกฝ่ายแน่นแล้วซบหน้าลงกับบ่าอย่างแสนคิดถึง
“ผมรู้ว่าพี่ทำงานหนัก ผมขอโทษนะที่ผมเหงาแล้วก็อยากเอาแต่ใจแบบนี้”
อูฮยอนยันตัวขึ้นฝังครึ่งจมูกครึ่งปากกับแก้มของคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่องไปหนึ่งที ก่อนจะลุกไปปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอนอีกหน
เอาเถอะ พรุ่งนี้พี่กยูคงฟื้นล่ะน่า ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ วันนี้ให้คุณแฟนที่น่าสงสารของอูฮยอนนอนชาร์ตแบตให้เต็มก่อนก็แล้วกัน
คนตัวเล็กยิ้ม ก่อนจะเขยิบเข้าใกล้ร่างคนโตกว่าที่กรนเบาๆ อย่างแสนสุขอีกหน่อย
แล้วนัมอูฮยอนก็เคลิ้มหลับไป
กลางดึก ซองกยูพลิกตัวมารวบร่างของอูฮยอนไปกอดไว้อย่างเคยชิน.... แม้จะหลับลึกแค่ไหน ไม่รู้เรื่องรู้ราวแม้ฟ้าจะถล่มดินทลายที่ไหน แต่อย่างหนึ่งที่คิมซองกยูไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปก็คือร่างเล็กๆ ของนัมอูฮยอนคนรักของเขา ร่างที่เมื่อกอดก็ละลายเข้าหา ประสานพอเหมาะพอเจาะกับร่างกายเขาราวกับเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน
จบ
ความคิดเห็น