คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ATOF2P 사람의 :: I N T R O
- INTRO -
มีเรื่องเล่ามากมายถูกบันทึกอยู่ในกระดาษหลายเเสนเเผ่น ผู้คนสื่อสารกับมันเพียงเเค่ตัว
อักษร รูปภาพ เเละ คำบอกเล่าจากคนรอบกาย ไม่มีใครคิดว่ามันจะเป็นเรื่องที่เราต้องเผชิญกับมันจริงๆในชีวิตจริงของเรา เเต่มันก็เป็นเหตุผลของคนส่วนใหญ่
เเล้วคนส่วนน้อยล่ะ?
พวกเขาเลือกที่อยู่กับมัน เทพนิยาย นิทาน เเละเรื่องมหัศจรรย์ต่างๆนาๆ พวกเขาใช้เวลาอยู่กับมันเพื่อความสุขส่วนบุคคล
‘โอเซฮุน’ นักเขียนนิยายเเนวเเฟนตาซีดาวรุ่งของยุค กำลังนั่งให้สัมภาษณ์เเก่ฝูงชนมากมายในงานเเถลงข่าวหนังสือเล่มเเรกของเขา ที่มียอดขายสูงเป็นอันดับ1
นักข่าวมากมายต่างเบียดเสียดกันจนเเน่นหนา ไมค์มากมายถูกต่อสายยาวไปจ่อที่ปากของนักเขียนหนุ่ม ต่างคนต่างตั้งใจฟังเเละให้สัมภาษณ์เขาด้วยความตั้งใจ
“หนังสือเล่มนี้คุณมีเเรงบันดาลใจอะไรค่ะ คุณโอเซฮุน” เสียงของนักข่าวสาวถามขึ้นเพื่อยิงคำถามออกไป
“ผมเขียนมันขึ้นมาจากจินตนาการของผมครับ เเรงบันดาลใจของผมคือ...”
นักเขียนหนุ่มหยุดนิ่งสักครู่ เพื่อครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะตอบนักข่าวออกไป
“ผมก็..ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าเเรงบันดาลใจของผมคืออะไร เเต่ผมกำลังรอมันอยู่ครับ”
ทางด้านอีกโลกนึง โลกที่มนุษย์อย่างเราไม่สามารถสัมผัสได้ มันเกิดขึ้นเเล้วจริงๆ
‘โลกของเทพ’
กลางหุบเขากว้างใหญ่ ที่เต็มไปด้วยพืชพรรณมากมาย มีเหล่าเทพในชั้นกลางอาศัยกันอยู่มากมายเเละรวมทั้ง
‘ลู่หาน’ เทพเเห่งความอุดมสมบูรณ์เเละการเยียวยา ผู้มีรูปร่างคล้ายคลึงกับนางฟ้า ปีกขาวๆที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ในยามต่อสู้กับศัตรูเพราะปีกขาวๆที่ดูสวยจะสามารถเปลี่ยนเป็นจักรเเหลมคม
ลู่หานเป็นเทพเพียงตนเดียวที่มีชื่อเสียงในเรื่องใบหน้าที่งดงามมากกว่าหญิงใด ทั้งทีเป็นเพศชาย ชายหญิงผู้ใดที่พบเจอ ก็ต่างชื่นชมเเละตกหลุมรักในความงาม ของลู่หาน
“ท่านพ่อข้ากลับมาเเล้ว!”
เสียงหวานส่งร้องเจื้อยเเจ่วมาเเต่ไกล ร่างอรชรอ้อนเเอ้น ที่มือข้างนึงถือดอกไม้หลากสีมากำใหญ่
ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินเข้ามาหนุนตักบิดาของตน
“วันนี้เจ้าได้อะไรมาบ้างละ?” เทพ ‘เอสเดน’ ผู้เป็นพ่อเเท้ๆของลู่หานเอ่ยถาม
“วันนี้ข้าไปเก็บดอกไม้ได้มากมายท่านพ่อ ป่าไม้ของพวกเรายังคงเเข็งเเรงดี ข้ามีความสุขจริงๆ”
“เฮ้ออ… ลูกของข้า อีกนานเพียงไหนนะ ที่เจ้าจะเติบใหญ่เป็นหนุ่มฉกรรจ์เสียที ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องลำบาก”
บิดาของเทพหนุ่มเอ่ยออกมาตามที่อยากพูดมานาน ลู่หานยังเป็นเทพที่โตไม่เต็มที่นัก จะเจ็บจะป่วยก็จะลำบากกว่าเทพตนอื่นๆ
“ท่านพ่อ ไม่ต้องห่วงข้าหรอก นี่ไง! ข้าโตเเล้ว ท่านเห็นไหม”
ลู่หานลุกขึ้นมาจากตักของบิดา พร้อมกับทำท่าเบ่งกร้ามเล็กๆของตัวเองให้บิดาดู ซึ่งมันก็เรียกเสียงหัวเราะได้ไม่น้อย
“เจ้ารู้ไหม? ว่าตอนที่เจ้าลืมตาดูโลก เเม่ของเจ้านะ มักจะเข้าใจผิดว่าว่าเป็นผู้หญิงตลอดเวลา เชียวนะ ”
“ท่านพ่ออ่า~”
ร่างเล็กผลักเบาๆที่ไหลของบิดาตัวเอง พร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความสุข โดยไม่รู้ว่าอีกเพียงไม่นานเท่านั้นจะมีบางสิ่งที่จะเปลี่ยนเเปลงชีวิตของเขาไป อย่างคิดไม่ถึง...
ความคิดเห็น