คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ATOF2P 사람의 :: Chapter 2 Meeting [50%]
{CHAPTER 1}
Meeting;
บันทึกของเทพฉบับที่2 บทที่ 1 ในครานึงเทพลู่หานได้หายตัวไปจากโลกของเทพหลัจากบิดาของตนจากไป เชื่อว่าป็นเพราะมนต์ดำของเทพชั้นสูง เเต่ก็ไม่เเน่นอน..
"ท่ามกลางสงครามที่วุ่นวายกลางเมืองเพนโดลีเซีย ชายหนุ่มย่างก้าวเข้ามาหาศัตรู.."
เสียงของผู้ชายคนหนึ่งกำลังพูดบทนิยายที่ตนเองกำลังเขียนอยู่ พลางหลับตาพิงต้นไม้ต้นใหญ่กลางสวนสาธารณะที่ร่มรื่น
เสียงของเขาหดหายเเล้วเเทนที่ด้วยความเงียบ
เสียงลมพัดกระทบกับหูของชายผู้นั้นเบาๆ ฟังเเล้วไพเราะราวกับเสียงเพลงขับกล่อม
ตุ๊บ!!
"เฮ้ย!!"
ชายผู้นั้นสะดุ้งโหย่งเเล้วหันไปมองที่มาของเสียงนั้นทันที
เเม่เจ้า...
อะไรกันคนที่ปรากฏตรงหน้าเขาถึงได้งดงามราวกับไม่ใช่มนุษย์เพียงนี้
ใบหน้าที่ได้รูปงดงาม ดวงตาใสๆที่เจือความเศร้าเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กๆที่มีสีระเรือบางๆ รูปร่างที่อรชรอ้อนเเอ้น
นี่ไม่ใช่คนเเล้วนะ!
"นายเป็นใคร?!"
ชายหนุ่มตัดสินใจถามไถ่คนตรงนั้นด้วยความตกใจเล็กน้อย
"ช่วยข้าด้วย.."
ทำไมร่างที่นอนอยู่หลังจากตกลงมาจากต้นไม้ถึงได้พูดจาเเปลกๆกัน การพูดการจาเเบบนั้นมันทำให้ชายผู้นั้นเเปลกใจไม่น้อยเลย
"หรือจะสติไม่ดีวะ"
"ช่วยข้าที..เเค่กๆ"
ร่างบางไออกมาเล็กน้อยเหมือนกับลำคอเเห้งเผือด
"จะหะ..ให้ช่วยไรละ"
ชายหนุ่มตัดสินใจถามออกไปด้วความกล้าๆกลัว
บ้างก็กลัวจะโดนทำร้าย..
บ้างก็กลัวว่าคนที่นอนอยู่จะหาว่าเขาใจร้ายใจดำ...
"เอาวะ ช่วยก็ช่วย!"
ชายหนุ่มร่างสูงตัดสินใจเดินดุ้มด่อมๆไปที่ร่างบางทันที มือของเขาค่อยๆคว้าเเขนของลู่หานมาคล้องคอ ก่อนจะเเบกร่างบางๆที่ตอยนี้ไร้สติเรียบร้อยไปจนถึงรถของตัวเอง
Rrrrrrrrrrrrr
~โอเซฮุนคนหล่อ รับโทรศัพท์เค้าหน่อย~
"มีไงวะ ไอ้ชาน?"
(เห้ยมึง เย็นนี้ว่างไหมวะ? )
"เออว่างมึงมีไร?"
(กุกะจะชวนมึงไปเป็นบารมีเสริมดวงกูหน่อยวะ พอดีวันนี้ไอ้คุณปาร์คกำลังได้ไปเดทกับหญิงเว้ยย)
"ให้กูไปนั่งเฉยๆเนี่ยนะ ไอ้ชาน!
(เออทำไมวะ มึงนี่ตัวเสริมบารมีรุ่นงิมิตเตดเลยนะเว้ย)
"เเต่กุ..."
อื้ออ
(เห้ยไอ้ฮุนเสียงอะไรวะ?)
"เห้ยย.."
อื้อออ
(นี่มึง ไปพรากเอกราชใครเขาวะ?)
"เห้ยมึงมันไม่ใช่งั้นเว้ย"
อื้ออ! อุ๊บส์!
มือของเซฮุนเลื่อนขึ้นมาปิดปากของคนที่นอนอยู่ข้างๆเบาะ ถ้าเขาไม่ทำเเบบนี้ มีหวังไอ้คุณชายปาร์คมันคงเอาเรื่องนี้ไปบอกคนรอบบริษัทเเน่
คนหล่อเพลียย~ *ปาดรองพื้นเเปป*
"มึงเเค่นี้ก่อนนะเว้ย กุไม่ว่างมีธุระเยอะเลย บายสาวทิ้ง!"
(อ้าว เห้ยมึง! ไอ้เชี่.. )
ปิ๊บ!
ฮู้วววว
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของโอเซฮุนดังออกมาเมื่อผ่านเหตุการณ์วิกฤตเมื่อกี้มาเเบบฉิ่วเฉียดดด
ผมจะทำยังไงกับคนที่นอนอยู่เนี่ย?
มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนออกจากการกอบกุมปากของคนที่นอนไม่ได้สติอยู่
"ไปโรงพักไหม? ฉันจะไปตามหาญาติพี่น้องนาย"
"......."
"ไม่ตอบเเสดงว่าตกลง!"
ไม่สนครับ! ไม่สน ผมไม่รอคำตอบจากปากนายนี่เเน่นอน!
ไม่นานรถเก๊งคันหรูของโอเซฮุนก็มาจอดอยู่หน้าโรงพักภายในเวลาไม่กี่นาที
เซฮุนขยับร่างของตัวเองเข้าไปใกล้ๆคนที่นอนอยู่ พลางมืออีกข้างก็กดปลดล๊อกเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะพยายามดึงสายออกจากคนตัวเล็ก เเต่เข็มขัดเจ้ากรรมเอ๋ยย ทำไมต้องดึงร่างของเซฮุนเข้าไปด้วย
ใบหน้าของเขาห่างกับลู่หานเพียงไม่กี่คืบ ไหนจะลมหายใจของคนตัวเล็กที่กำลังรดริยอยู่ที่เเก้มของเซฮุนอีก
ทนไว้เว้ย โอเซฮุน! ทนเอาไว้ ฮืม..
ร่างสูงค่อยๆผละจากคนตัวเล็กออกมาก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากรถเพื่อไปเปิดประตูข้างที่ลู่หานนอนพิงอยู่ เเขนของเขาเลื่อนเข้ามาสอดที่หลังของลู่หานเพื่อให้คนตัวเล็กทรงตังให้ตรงก่อนจะช้อนตัวอุ้มพาดบ่าเข้าโรงพักไป
"หนักจริงๆเลยวะ หุ่นอย่างนี้กินอะไรเข้าไปวะ"
50%
ความคิดเห็น