คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ATOF2P 사람의 :: Chapter 1 Leaving
{CHAPTER 1}
Leaving
ในโลกของเทพขณะนี้ เป็นเวลาค่ำเเล้ว ดวงอาทิตย์ต่างลับจากท้องฟ้าหมดทั้งดวง เหล่าเทพตนอื่นที่ปกป้องดูเเลป่าไม้เเห่งนี้ ก็เริ่มหลับใหลกันหมด ป้าที่เยมีเสียงธรรมชาติเริ่มเงียบลงสงัด
เเละเเทนที่ด้วยเสียงสัตว์ป่าที่ออกหากินตอนกลางคืนเเทน
ซึ่งร่วมถึงลู่หานเช่นกัน ร่างบางนอนคดอยู่ใต้ผ้าสีขาวบริสุทธิ์ โดยมีบิดาของตนนั่งขับกล่อมบทเพลงอยู่ข้างๆร่างที่หลับไหลอยู่ในนิทราเรียบร้อย
“ There’s a stone for the things forgotten~ ”
มือที่อบอุ่นของเอสเดนยังคงลูบที่หัวทุยๆของบุตรที่รักของตัวเองไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาของเขา
ใกล้เเล้วสินะ?
เอสเดน ผู้มีหน้าที่เป็นยามเฝ้าปราสาทของพวกเทพชั้นสูง บัดนี้ถึงเวลาที่ต้องไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง
ม้าสีขาวถูกขี่โดยชายร่างกำยำ ก่อนที่มือของเขาจะบังคับให้ม้าสีขาวงามสง่าวิ่งไปเรื่อยๆจนถึงที่หมาย
ตอนนี้ปราสาทใหญ่โต มีเสียงของความวุ่นวายของเทพเเละพวกกีเเซงหรือนางชั้นต่ำที่เรียกกันว่าโสเภนี ผู้เป็นไพร่ในทางกามรมณ์ของพวกเทพชั้นสูง สิ่งนี้ดูจะเป็นสิ่งที่ชินสำหรับเอสเดนเสียเเล้ว
เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาของเหล่าเทพชั้นสูงมักจะยโสโอหัง ดูถูกพวกเทพชั้นต่ำว่าเป็นพวกชั้นต่ำ ที่ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจาก นอกจากมาสนองอารมณ์ของตนเพียงเท่านั้น
เสียงเท้ากระทบกับใบไม้เเห้งในค่ำคืนที่มืดมิด เอสเดินเดินไปรอบๆปราสาทที่มีเเสงเทียนตกเเต่งราวกับมีงานรื่นเริง เพื่อตรวจดูความปลอดภัย
เดินไปมาๆ อย่างนั้นเรื่อยๆจนเช้า นั่นคือสิ่งที่เขาต้องทำ เเม้บางครั้งการทำเเบบนั้นจะทำให้หูที่ว่องไวของเขา ได้ยินอะไรที่ไม่ควรเเกการได้ยินเข้าบ้าง…
ฉึก!!
ราวกับมีลางบอกเหตุเสียงมืดที่ดังขึ้นเหมือนกับเหมือนมีการฆ่าฟันเกิดขึ้น!
มือของเอสเดนยกขึ้นก่อนจะใช้พลังของตน เสกดาบขึ้นมา
ก่อนที่เขาจะวิ่งเข้าไปในที่เกิดเหตุทันที
ปัง!
เท้าของเอสเดนถีบไปเบาๆที่ประตูที่เเน่นหนา เเต่มันสามารถหลุดออกได้อย่างง่ายดาย
ดาบที่เเหลมคมถูกยกขึ้นมาในระดับสายตา ด้วยท่วงท่าที่งดงาม ก่อนที่สายตาอันเเหลมคมบวกกับความสามารถในด้านกันฟังเสียงของเอสเดน ถูกเอาเข้ามาใช้พร้อมกันเพื่อหาเจ้าของเสียงการฆ่าฟันเมื่อครู่
“พระชายา!!”
สิ่งที่เอสเดนเห็นคือ พระชายาของพระราชา ที่กำลังจะถูกส่งตัวไปสมรสในเร็ววัน เเต่กลับถูกศัตรูฆ่าเสียก่อน!
“ออกมา เดี้ยวนี้!!”
ยังคงเงียบ ไม่มีทางที่ศัตรูที่กล้าบุกเข้ามาภายในปราสาทนี้ จะเปิดเผยตัวตนง่ายๆเเน่ นอกจาก..
เอสเดนหลับตาใช้พลังจิตของตนเอง สะกดจิตของตัวเองเพื่อหาจุดที่ศัตรูอยู่สักครู่
ก่อนที่จะมีพลังอะไรเข้ามาเเทรกก่อน!
“โอ๊ยย!”
ดาบที่ถูกถือเอาไว้ หลุดจาดมือของเอสเดนลงไปอยู่บนพื้น เเละเเทนที่ด้วยมือของเขาที่ต้องยกขึ้นมากุมศีรษะตัวเอง ด้วยความเจ็บปวดเพราะถูกพลังของศัตรูเเทรกเข้ามาเเทน
พรึบ!!
เทียนที่ถูกจุดนับพันเล่มดับพร้อมกัน ทุกอย่างอยู่ในความมืดมน ไม่มีใครสามารถมองเห็นอะไรได้ นอกจากเสียงเพียงสิ่งเดียว
เอสเดนปรับสายตาของตัวเองเพื่อมองหาศัตรูอีกครั้ง ถึงเเม้มันจะเป็นเรื่องที่ยากพอสมควร
‘เทพที่ถูกโจมตีจากศัตรูด้วยพลังที่พิเศษ โดยที่ตนไม่ทันตั้งตัว พลังของเทพตนนั้นจะลดลงไปเท่าตัว ….บันทึกของเทพ… ‘
“พลังที่พิเศษอย่างนั้นเหรอ? งั้นผู้ที่มีพลังพิเศษก็ต้องเป็นเทพชั้นสูงเพียงเท่านั้น! งั้นก็เเสดงว่า...”
ฟึบ!!
ศัตรูที่เขากำลังตามหา บัดนี้ได้ปรากฏต่อหน้าเขา ในความมืด ซึ่งก็ไม่มีทางเป็นผลที่เขาจะเห็นใบหน้าของคนที่ฆ่าพระชายาได้
เเสงสีขาวผ่านสายตาของเอสเดนไปเพียงชั่ววินาที เอสเดนมองเเสงนั้นด้วยความสงสัย เเละ
เมื่อผ่านวินาทีนั้นไป ร่างกายของเอสเดนก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก…
ปัง!!
เสียงผลักประตูบ้านต้นไม้ของลู่หานดังขึ้นลั่นป่า
“ท่านพ่อ! ท่านอยู่ไหน?”
ร่างบางเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อยถึงบิดาของตน ด้วยความเป็นห่วงบิดา เพราะตั้งเเต่ร่างบางตื่นขึ้นมาก็ไม่พบบิดา โดยปกติบิดาของเขาจะต้องกลับมาก่อนฟ้าจะรุ่ง เเต่ตอนนี้ก็ครันสายเข้าไปเเล้วก็ยังไม่พบท่านพ่อของตัวเอง
“หรือว่าท่านพ่อจะยังไม่หลับจากปราสาทนะ ”
ร่างบางนั่งทรุดที่ท่อนไม้หน้าบ้านต้นไม้ของตน ก่อนที่จะตัดสินใจคว้าตะกร้าที่สานจากใบไผ่คู่ใจขอตนไปเก็บเห็ดมาทำอาหาร รอบิดาของตนทันที
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ร่างบางที่เก็บเห็ดได้จำนวนที่พอกิน ก็รีบหอบตะกร้าเดินทางกลับบ้านทันที ด้วยความหวังในใจที่จะได้เจอบิดาของตนเองรออยู่
ร่างบางก้มหน้าก้มตามองเห็ดในตะกร้าของตัวเองด้วยความสุข
“บางทีท่านพ่อกลับช้าเเบบนี้ก็ดีนะ ข้าจะได้มีเวลาทำอาหารอร่อยๆได้”
“วันนี้ทำอะไรดีละ?”
“สตูเห็ดกับกระต่ายดีไหม? อ่า...เเต่ข้าลืมเอาธนูมานะสิ เสียดายจริง”
“เฮ้ออ ท่านพ่อข้าจะไปหาท่านละน้าาาาา!”
ร่างบางกระโดดหมุนไปมา ด้วยความสุข ชีวิตของเทพตนนี้มีเพียงบิดาที่เป็นความหวังสุดท้ายของเขาผู้เดียวเท่านั้น
“ท่านพ่อข้ากลับมาเเล้ว!!”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสุข เเต่สิ่งที่ผมก็คือ…
“ลู่หานเจ้ามาก็ดีเเล้ว! ”
“ท่านมีกิจอะไรกับท่านพ่อของข้า? เเล้วทำไมถึงมีทหารจากปราสาทใหญ่เต็มไปหมด ”
ร่างบางยืนกอดตะกร้าเห็ดของตน พร้อมกับมองไปรอบๆเเละสิ่งที่ปรากฏให้เห็นก็คือ สภาพที่บิดาของตนถูกจับให้คุกเข่า พร้อมกับทหารมากมายรายล้อมไปหมด เเละทหารบางคนยังมีอาวุธประจำกายต่างๆไม่ซ้ำกัน
นี่มันเกิดอะไร?!
“ฟังข้าให้ดีลู่หาน พ่อของเจ้า..”
“พ่อของข้า...”
“พ่อของเจ้า ‘ฆ่าพระชายา’ ”
ราวกับถูกมนต์สะกด ‘พ่อของเจ้าฆ่าพระชายา’ ทำไมประโยนี้ถึงทำให้หัวใจของลู่หานเเตกสลายไม่เป็นชิ้นนี้ขนาดนี้
“พะ..พ่อของข้า ฆะ..ฆ่าพระชายา จริงหรือ?”
เสียงที่สั่นเทา ไม่ต่างกับดวงตาสวยๆก็ยังสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาหยาดใสที่คลออยู่ ที่มันใกล้จะเตรียมหยดออกมาจากตาสวยๆเต็มที
“เเละพ่อของเจ้า ถูกตัดสินให้ประหาร! ”
“ไม่… ไม่จริงใช่ไหม!! พ่อของข้าไม่วันทำอย่างที่ท่านพูด!!”
“ลูกของข้า…เจ้าไม่ต้องห่วงพ่อ ชีวิตของเจ้ายังต้องเจอกับอะไรมากมาย ชีวิตของเจ้าสำคัญกว่าพ่อ ลู่หาน..”
“ไม่..”
น้ำตาใสๆที่คลออยู่ที่ดวงตาของลู่หาน ตอนนี้มันหยดลงมา เเละกำลังหลั่งรินเป็นสายด้วยความเจ็บปวด
ข้าไม่เชื่อ!!
“เอสเดน เจ้ายังจำสมัยที่เจ้าเป็นสหายกับข้าได้ไหม? ข้าอยากให้เจ้าลืมมัน… ลืมมันซะ!!”
“เจ้า!!! ”
เอสเดนลุกขึ้นมาเตรียมบีบคอโดยองทันที เเต่ถ้าช่วงเวลานั้นมันจะสั้นเกินไป…
ฉึก!!
เลือดของเทพที่บริสุทธ์ตนนี้ กระเด็นกระจัดกระจายไปทั่ว เเละกระเด็นไปที่บุตรของตนด้วยเช่นกัน
“ฮึก!”
เสียงสะอื้นถูกกลืนหายลงไปในคอของลู่หานทันที ดวงตาเบิกโตมองภาพที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น น้ำตาที่หลั่งรินอยู่ถูกผสมกับเลือดที่บริสุทธ์ของบิดาของตัวเองจนเป็นสีเเดงไหลลงมาอาบเเก้มลงไปยันคอของร่างบาง
มือเล็กกำจนเเน่น เล็บที่จิกลงไปในฝ่ามือบางๆ จนเลือดซึม
เขา อยาก ฆ่า โดยอง!!!
“ท่านพ่อออ!!!!!!!!!!!!”
ลู่หานทรุดลงนั่งร้องไห้ หลังโดยอง ที่หยุดอยู่ด้วยท่าที่มือของเขาถือมีดที่ใช้ประหารเทพโโยฌฉพาะซึ่งมันปักไปที่หัวใจของเอสเดน
“ทะ..ท่านพ่อ ฮึก...”
ร่างบางตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้อีก ร่างกายไม่สามารถสั่งการได้ชั่วขณะ ตาที่สั่นระริก ปากที่กัดกันจนเป็นรอบด้วยความเสียใจเเละคับเเค้น
“อ๊ากกกกกก!!!!!”
ลู่หานกระโดดขึ้นกางปีกสีขาวบริสุทธ์ขึ้น เเละสลัดปีกที่ถูกเเปรเปลี่ยนเป็นของเเหลมคมนั้นไปที่โดยองเเต่เหมือนจะไม่เป็นผล เขาสามาถหยุดมันได้ทัน
ร่างบางตกลงมาจากระยะที่ตนบินขึ้นไป ลู่หานคุกเข่าก้มหน้าร้องไห้
“ข้าเสียใจด้วยนะ ลู่หาน‘เทพชั้นสูง’อย่างข้าก็ทำได้เเค่เพียงนี้เเหละ... ”
โดยองมองภาพตรงหน้าด้วยความถูกใจ อย่างน้อยคนที่ฆ่าพระชายาก็ไม่ใช่ ‘เขาเอง’ การ ‘โยนความผิด’ มันก็สนุกดีอย่างงี้นี่เอง
เหล่าทหารเเละโดยองต่างเดินทางกลับปราสาทไปด้วยความรื่นเริงใจกัน ทิ้งไว้เพียงความ ‘เเค้น’ เเละ ‘เจ็บปวด’ ให้ลู่หาน ได้สัมผัส
ร่างบางตัดสินใจอุ้มร่างของบิดาของตัวเองไปที่ใต้บ้านต้นไม้ของตน ร่างบางคุกเข่านั่งไว้อาลัยเงียบๆใต้ต้นไม้ เหล่าเทพอื่นๆที่ผ่านมาเห็นต่างพากันเห็นใจเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ดินสีน้ำตาลอุดมสมบูรณ์ถูกกลบไปที่ร่างของเอสเดนจนมืดร่างของเขา
ลู่หานหยิบไม้ที่ทีเขียนว่า
‘My Edden’
มาปักตรงกลางดินที่ถับถมร่างนั้น ก่อนที่ร่างบางจะยันเข่าลุกขึ้นด้วยความล้า
ร่างบางเดินไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนึง พร้อมกับ ‘เชือกหนา’ เส้นหนึ่ง
มืดมน..
ชีวิตของข้ามันมืดมนไร้เเสงสว่างยิ่งนัก…
ครันเมื่อถึงจุดหมายเชือกสีน้ำตาลนั้นก็ถูกนำไปผูกกับกิ่งไม้เเข็งเเรงในต้นไม้ต้นใหญ่นั้น
ลู่หานมองเห็นเพียงเชือกเส้นนี้ สายตาของร่างบางล่องลอยรางกับ’ไร้สติ’ ก่อนที่ปมของเชือกเส้นนั้นจะถูกผูกเสร็จด้วยฝีมือของร่างบางเอง
น้ำตาของลู่หานเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง เเม้มันจะเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนตั้งเเต่ที่บิดาของเขาจากไป
หลังจากถูกปรักปรำ
“ท่านพ่อ ท่านเเม่ข้าเหงาเหลือเกิน ข้าอยากไปอยู่กับท่าน ฮึก..”
เสียงสะอื้นปนกับเสียงพูดของร่างบางดังขึ้นอยู่ในมุมๆนึงของป่า
“ลาก่อน..”
เท้าของร่างบางกระกดขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะร่างของลู่หาน จะลอยขึ้นไปด้วยการใช้พลังบังคับ
มือเล็กค่อยๆกำเชือกเส้นพิเศษนั้น ก่อนที่คอสวยๆจะถูกสอดลงไปในนั้น
ดวงตาของลู่หานปิดเเน่นก่อนที่น้ำตาของลู่หานจะหยดลงเชือกเส้นนั้นเพียงหนึ่งหยด...
พรึบ!
เพียงเท่านั้นร่างบางก็หายไปจากโลกเทพนิยายในทันที!
_________________________________________________
มาลงตอนที่1 เเล้วคะ เจ็บปวดเเทนลู่หาน 5555555555
เเบบไรท์เเต่งจนตาดำ ยังไงก็เม้นหน่อยนะ~
ทวงฟิคได้ที่ @LEEliqxO7
tag : #ฟิคเรื่องเล่า #บันทึกของเซฮุน
ความคิดเห็น