คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : You Belong With Me *ComPleTe*
You Belong With Me
“เมื่อไหร่นายเลิกทำตัวงี่เง่าแล้วเราค่อยมาคุยกัน”
“ใครกันแน่ที่งี่เง่าน่ะ เฮ้ย!”
ตื๊ด…ตื๊ด…ตื๊ด…
“โธ่เว้ย!”
ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความโกรธเกรี้ยว มือหนาปาโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนพื้นอย่างไม่ยี่หระต่อราคาเหยียบหมื่นของเจ้าเครื่องมือสื่อสารนั่นเลยเพราะในเวลานี้ความโกรธมันอยู่เหนือทุกสิ่งอย่าง…
….
ไม่นึกเลยว่าคนอย่างแฮร์รี สไตล์สจะมีใครบังอาจมาว่าเขาว่างี่เง่า
ใครกันแน่ที่น่ารำคาญ นี่คือเสียงที่ตะโกนก้องในหัว
“แม่-งเอ๊ย!!!!”
ร่างสูงตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ปนเปกัน คนที่เพิ่งด่าทอเขาไปเมื้อกี้นี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้หญิงดีแต่เปลือกที่คร่ำครวญว่าอยากจะควงเขาหนักหนา ไอ้เขาหรือก็รำคาญได้แต่ตอบรับไปส่งๆ แล้วจู่ๆก็มาขอเขาเลิก ไม่ต้องสงสัยว่ายัยนั่นคงจะหาเหยื่อรายใหม่แล้วคิดจะสลัดเขาทิ้งเพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูดี
ไอ้เรื่องความรักบ้าบออะไรนั่นน่ะเหรอ ไม่มีเสียหรอก แต่ที่มันทำให้เขากระฟัดกระเฟียดนี่ก็เพราะว่า เจ็บใจ และโมโห ที่เป็นฝ่ายโดนบอกเลิกทั้งๆที่เขาควรจะเป็นฝ่ายพูดคำนั้นมากกว่า
แฮร์รี สไตล์ส เขาเป็นถึงนักกีฬาโรงเรียน เป็นหนุ่มในฝันของหญิงสาวหลายต่อหลายคนไม่ว่าจะเป็นรุ่นน้องยันรุ่นพี่ ชีวิตเขาผ่านผู้หญิงมามากและนับวันก็จะรู้สึกว่าเหล่ามดแมลงน่ารำคาญนี่ชักจะวุ่นวายมากเกินไปแล้ว
เขายอมรับเลยว่าเหล่าสาวๆที่เคยผ่านเขามาแต่ละคนนี่ส่วนมากมักเป็นพวกเห็นร่างกายตนเองเป็นของไร้ค่าที่คิดจะยินยอมมอบกายให้ใครก็ไปง่ายๆเสียอย่างนั้น
ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อย แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าพวกเด็กเนิร์ดแก่เรียนที่แม้แต่แตะยังไม่ได้
พวกนั้นก็หวงตัวเกิน…
และแน่นอนว่าเขาไม่สนใจหรอก
…
“ลูอี ขึ้นไปดูคุณหนูให้หน่อยสิ”
ลูอี ทอมลินสัน เจ้าของใบหน้าสวยหวานเกินหน้าเกินตาทั้งหญิงชาย ถอนหายใจและพยักหน้าตอบรับเบาๆ
“ครับคุณป้า”
ลูอีอยู่ที่บ้านนี้ในฐานะที่…เป็นพวกเบื้องล่าง…คล้ายๆคนใช้เพียงแต่ว่านายหญิงและนายผู้ชายจะเอ็นดูเขาเป็นพิเศษ ด้วยเหตุผลว่า
“ฉันน่ะอยากมีลูกสาวจะแย่ ที่มีอยู่แล้วก็ไปทำงานต่างบ้านต่างเมือง ก็เลยรับหนูมาอยู่อย่างไรละจ๊ะ”
เขาน่ะอยากบอกจะแย่ว่าเขาเป็นผู้ชาย แต่ก็นั่นละ พูดไปนับร้อยนับพันรอบก็ไม่เคยมีใครจะตั้งอกตั้งใจฟัง เขารู้ว่าทุกคนรู้อยู่ว่าเขาเป็นผู้ชายเพียงแต่ต้องการแกล้งเล่นก็เท่านั้น แล้วเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรอยู่แล้ว
ส่วนนายน้อยของเขาน่ะหรือ…
“คุณหนู ผมเข้าไปได้ไหมครับ”
“อะไรกันคุณป้า อ้าว นายเองเหรอ”
“คุณป้าให้ผมขึ้นมาหา เห็นแกว่าได้ยินเสียงโครมคราม”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก นายจะเข้ามาไหม จริงสิ ฉันยังเคลียร์กับนายไม่จบเลยนะ”
“อ่า ย…ยังไม่จบเหรอฮะ”
ลูอีเกาแก้มอย่างรู้สึกระหม่าและเขินน้อยๆยามได้อยู่สองต่อสองกับเจ้านายน้อยของเขา เรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากคนตัวสูงได้อย่างดี
“มาต่อให้จบเลย”
คนตัวสูงกว่าออกคำสั่งทีเล่นทีจริงก่อนจะคว้าเอวคนตัวบางเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว
…
.
.
.
.
.
“อ๊า!! คุณหนูอะ…”
“อะไรแค่นี้ก็จอดแล้วเหรอหืม”
…
“คุณหนูขี้โกง! ชอบทำลายสมาธิ!”
“นายเล่นไม่ดีเอง อย่ามาโทษ”
แฮร์รียักคิ้วหลิ่วตาให้คนหน้าหวานที่กำจอยเกมส์ไว้ในมือด้วยความเดือดดาล
แน่นอน
ที่เขาว่ายังเคลียร์ไม่จบนี่คือ เกมส์แข่งรถ…
พวกคุณคิดกันไปถึงไหนแล้วน่ะ?
“ไม่เล่นแล้ว! ฮึ่ย”
เสียงหวานกระแทกกระทั้นเรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี แฮร์รียีหัวคนตัวเล็กเล่นอย่างมันมือ…
ตื้ด…ตื้ด
“คุณหนู มีคนโทรมาแน่ะ”
“หือ…”
‘Alicia’
ทันใดนั้นสายตาของร่างสูงก็เปลี่ยนไปทันที แฮร์รีหยิบโทรศัพท์เครื่องเดียวกับที่เพิ่งขว้างใส่พื้นไปเมื่อกี้นี้มากดรับแล้วแนบหูทันที
“อะไรอีก ลิซ”
“โอ้ ที่รักทำไมต้องเรียกฉันเสียงแข็งอย่างนั้นละ”
ลูอิสที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับเบ้หน้ากับเสียงที่น่ารังเกียจของยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ… ผู้หญิงที่ดีแต่ร่านไปวันๆ
“ฉันคิดว่าฉันกับเธอไม่มีอะไรต้องเสวนากันอีก”
“โธ่ แฮซ ฉันขอโทษฉันผิดไปแล้ว”
“…”
ลูอีเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้อีกรอบ ภาวนาไม่ให้แฮร์รีหลงไปกับถ้อยคำหวานหูที่แสนจะหลอกลวงนั่น
“พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันไปรับนายก็ได้ ไปทานข้าวกันนะ”
คำภาวนาของลูอีก็คงไม่เป็นผล เพราะคำตอบของร่างสูงคือคำว่า ได้
…
“ฮู่ว์ ไงพวก”
แฮร์รีเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางดูเหนื่อยๆออกจากห้องก็พบกับคนหน้าหวานที่นั่งอ่านหนังสือบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่เจ้าตัวชอบไปนั่งเล่นจนบางครั้งก็ผล็อยหลับไปบนเก้าอี้
“สวัสดีครับคุณหนู”
นัยน์ตาสีฟ้าช้อนขึ้นสบกับนัยน์ตาสีมรกตร้อนแรง ในแววตานั้นวูบไหวอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่เจ้าของดวงตาสีฟ้าจะเป็นฝ่ายหลบไปเอง
“…”
“เอ่อ ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท…”
ลูอีถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ในขณะที่คนตัวสูงกว่าหยิบหนังสือในมือของเขาไปอ่านเล่นเสียแล้ว
“โอ้ นี่นายอ่านอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ถ้าไม่ว่าอะไรขอยืมไปทุบเปลือกถั่วนะ”
แฮร์รีใช้นิ้วกรีดดูเนื้อหาอย่างรวดเร็วก่อนจะวางบนตักเล็กตามเดิม
“ค…คุณหนูจะไปไหนเหรอครับ”
“นี่คุณบูแบร์ ผมจะไปไหนจำเป็นต้องรายงานทุกเรื่องหรือเปล่าครับ”
แฮร์รีแสร้งทำเสียงเคารพนบนอบแบบที่ลูอีชอบใช้อยู่เป็นประจำก่อนจะก้มหน้าจนหน้าผากชิดกับคนตัวเล็ก
ลูอีรู้สึกหายใจติดขัด เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆความรู้สึกที่ไม่ควรมีขึ้นในสภาพความเป็นนายกับผู้ดูแลเลยสักนิด
“ก…ก็ไม่”
“นั่นสิ มันก็เป็นเหตุเป็นผลในตัวมันเองดีอยู่แล้ว บูแบร์”
…
ลูอีมองตามนายน้อยเดินไปจนลับตา
เขาก็แค่ทำใจไม่ได้ถ้าแฮร์รีจะกลับไปคืนดีกับคู่ควงคนล่าสุด อลิเซียเป็นคนแรกที่ลูอีเห็นว่าแฮร์รีแคร์ เป็นคนที่เขากลัวแสนกลัวว่าแฮร์รีจะตกหลุมรักหล่อนขึ้นมาจริงๆ ก็อลิเซียสวยมากจริงๆ เป็นคนที่เพอร์เฟ็กต์ทุกมุมมอง แถมยังเป็นถึงดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ไม้หนึ่งเชียวนะ มันไม่ใช่ตำแหน่งที่เป็นกันได้ง่ายๆ นั่นก็แสดงถึงความห่างชั้นของเขากับเธอ ลูอีคิดได้ก็ยิ่งห่อเหี่ยว – นักกีฬารูปหล่อกับดรัมเมเยอร์สุดเพอร์เฟ็กต์ ไม่มีอะไรจะเหมาะสมขนาดนี้แล้ว
ลูอีเดินอย่างหดหู่เขาต้องกลับไปร้องไห้ที่ห้องเงียบๆอีกแล้วสินะ
“นี่ๆลูอี เธอเห็นแฟนของแฮร์รีไหม สวยบาดจิตจริงๆ”
แม้กระทั้งคุณแอนน์ – แม่ของแฮร์รีเองแท้ๆยังออกปากเอง เขาก็คงต้องทำใจจริงๆแล้วละ
“ใช่ฮะ เหมาะสมกันเหลือเกิน”
ลูอีหันมายิ้มฝืนๆให้ ก่อนจะรีบเดินหลบไป
“โธ่ สวยก็สวยเถอะ แต่แม่ก็ไม่เห็นใครเหมาะกับแฮร์รีเท่าเธอเลย ลูอี”
ผู้อาวุโสกว่ากล่าวยิ้มๆหลังจากลูอีเดินออกไปเกินรัศมีรับเสียง
…
.
.
.
.
.
.
“โธ่เว้ย!!!”
เสียงสบถอันดัง ลั่นออกมาจากห้องข้างๆเขา – ห้องของแฮร์รี
ลูอีฟุบหน้ากับหมอน ทะเลาะกันมาอีกแล้วสินะ ร่างเล็กลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบา ราวกับว่าแม้ขยับเพียงนิด คนอีกห้องจะได้ยิน
ลูอีทาบร่างกับผนัง – ฝั่งของห้องแฮร์รี แนบหูกับผนังนั่น กระซิบบอกความในใจ ราวกับมันคือเจ้าของห้องถัดไป
“If you could see that I'm the one who understands you. Been here all along so why can't you see? You belong with me. You belong with me”
เสียงหวานใส่ทำนองหวานหู - - เพลงที่เข้ากับตัวเขามากที่สุด นางเอกในมิวสิควิดิโอเพลงนี้ยังมีโอกาสได้รับความรักจากคนที่เธอรักนั่นคือสิ่งที่น่าอิจฉา แล้วอีกอย่าง… เธอกับอลิเซียเป็นผู้หญิง เป็นสิ่งที่แฮร์รีชอบ เป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันได้เป็น
“Standing by or waiting at your back door. All this time how could you not know baby. You belong with me. You belong with me”
จากที่ร้องค่อยๆ อารมณ์ทั้งหลายก็เริ่มระเบิดออก ลูอีใส่อารมณ์ไปในทุกท่วงทำนองทุกจังหวะของตัวโน๊ต จนคล้ายๆกับเขากำลังฟูมฟายอยู่กับ - - กับผนังห้องของแฮร์รี
“Oh I remember you coming to my room in the middle of the night. I'm the one who makes you laugh when you know you're about to cry. I know your favorite songs and you tell me about your dreams. I think I know where you belong. I think I know it's with me.”
“Have you ever thought just maybe you belong with me. You belong with me.”
แล้วลูอีก็รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงหายไปหมด
“ไม่เห็นฉันบ้างหรือไงคุณชายสไตล์ ไม่รู้สึกบ้างหรือไงว่าฉันชอบนาย”
ลูอียกนิ้วจิ้มผนังราวกับว่ามันเป็นอกแกร่งของแฮร์รี
“เอ้า คุณลูอี จะคร่ำครวญใส่ผนังอีกนานไหม นี่ ตัวจริงก็มาแล้วมาบอกฉันสิ มาฟูมฟายผนังให้ได้อะไร”
“คุณหนู มาตั้งแต่เมื่อไร”
“มานานพอจะได้ยินท่อนแรกของเพลงละ”’
ลูอีก้มหน้าซ่อนสีแดงเรื่อบนผิวแก้มเมื่อเห็นอีกคนจ้องมองมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“… -////-”
“ฉันเลิกกับลิซแล้ว”
“ทำ ทำไมละฮะ”
ลูอีถามหน้าตาตื่น
“เพราะว่า ฉันหาที่ที่เหมาะกับฉันได้แล้ว”
แฮร์รีตอบด้วยรอยยิ้มและประกายความเจ้าเล่ห์ในดวงตาพร้อมย่างสามขุมมาทางลูอี
“ท… ที่ไหนละฮะ”
ลูอีล้มลงกับเตียงเมื่อคนตัวสูงโถมตัวลงมา ร่างของทั้งสองคนแนบสนิทกัน
“บนตัวของนายไงละ สาวน้อย”
-FIN-
เยส จบแล้ว
ผมปิดเทอมแล้วละ *จุดพลุฉลอง*
เอามาลงแล้วกั๊บ ฟินไหมไม่รู้แต่ก็ช่วยคอมเม้นด้วยกัฟฟ
รักนะ จุ๊บจุ๊บ xx :) :P
ความคิดเห็น