Oh! My God ภารกิจติ๊ดชึ่ง

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : ไฟดับ

จิ๊บๆ จิ๊บๆ

เสียงนกร้องในยามเช้าเวลาเจ็ดโมงกว่าๆ ลมอ่อนๆเย็นๆพัดเข้ามาทางหน้าต่างกระทบกับใบหน้าของหญิงสาวเบาๆ แยมรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนของช่วงเช้าที่ส่งผ่านมาถึงเธอ

“ฮ้าว!” แยมหาวขึ้นเบาๆพลางบิดขี้เกียจ ก่อนเธอจะค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นจากที่นอนส่วนตัวของเธอที่อยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ที่เป็นองค์กรที่เธอทำหน้าที่อยู่

หญิงสาวค่อยๆเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบเอาชุดที่เธอจะใส่ในวันนี้ขึ้นมาพร้อมกับค่อยๆเปลื้องผ้าที่เธอสวมอยู่ในขณะนี้ลงกองกับพื้น

ปึง!!!

“อรุณสวัสดิ์จ๊ะแยม ตื่นรึยัง พอดีเจ๊พีขะ.....”

ฮารุเปิดประตูห้องของแยมพรวดพราดพร้อมกับพูดขึ้นกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีว่ากำลังคุยอยู่กับหญิงสาวที่กำลังโป๊อยู่ ยังถือว่าโชคดีของหญิงสาวที่หันหลังให้กับประตูนั้น แต่มันคือโชคร้ายของชายหนุ่มที่เข้ามาพูดกับเธอผิดโอกาส ดูเหมือนสีหน้าของแยมจะเริ่มเปลี่ยนไปราวกับเอาหน้าของยักษ์เข้ามาสวมแทน ส่วนสีหน้าของฮารุก็ขาวซีดเผือกราวกับไก่ต้ม

“กรี๊ด!!!!!!!! อีตาคนบ้า ลามก จะเข้าห้องคนอื่นทีหลังก็หัดเคาะประตูก่อนเซ่!!!!!”

และแล้วฮารุก็นอนสลบเหมือดจมกองเลือดตัวเองหลังจากโดนวัตถุของแข็งบางอย่างพุ่งเข้าโดนหน้าไปเต็มๆ

++++++++++++++++++++++
++++++++++
++++

“ฮารุๆๆๆๆ เป็นยังไงบ้าง!” เสียงของใครบางคนดังขึ้นอย่างเป็นห่วงก่อนที่บุคคลผู้นั้นจะค่อยๆลืมตาสนองกลับมา

“ฮารุ! ฟื้นแล้วสินะ สมองเสื่อมรึเปล่าเนี่ยโดนหนักขนาดนี้ จำได้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” เสียงของแพรดังขึ้นมาพูดกับฮารุทันทีที่เขามีสติ

“ฉะ..ฉันไม่ได้สมองเสื่อมเฟ้ย” เสียงฮารุตอบกลับมาในท่าที่ยังนอนอยู่บนโซฟา ซึ่งนั่นก็ทำให้ทุกคนโล่งอกกันเป็นแถว

“ฮะ...ฮารุ ฉันขอโทษนะที่ทำร้ายเธอน่ะ พอดีฉันตกใจไปหน่อยอ่ะ” แยมค่อยๆเข้ามาใกล้ๆฮารุพร้อมกับขอโทษเขา

“เอ่อ.....มะ...ไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะผิดเองที่พรวดพราดไปแบบนั้น” ฮารุตอบกลับมาด้วยท่าทีที่ยังแอบๆกลัวเธออยู่เล็กน้อย “ว่าแต่ฉันยังไม่ได้บอกอะไรเธอเลยนี่”

“อ้อ เรื่องที่เธอจะมาบอกฉันใช่มั้ย เจ๊พีมาบอกฉันแล้วล่ะ ที่จริงเจ๊พีจะมาบอกว่ามีภารกิจใหม่ให้เราทำ เลยฝากบอกนายให้มาบอกฉันยังไงล่ะ” แยมตอบกลับมา

“จริงสิ แต่ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยนะว่าภารกิจที่เจ๊พีฝากฉันบอกมันคือภารกิจอะไร” ฮารุเอ่ยกลับ

“โฮะๆๆ ภารกิจในครั้งนี้นะเหรอ พวกเธอจะต้องรับมือกันหนักหน่อยล่ะนะ” แพรพูดสมทบขึ้น “ว่าแต่อยากรู้มั้ยว่ามันคือภารกิจอะไร”

“ภารกิจอะไรล่ะป้า บอกๆมาเถอะ” ฮารุพูดขึ้นด้วยความเซ็งในลีลาที่มากมายของแพร

“นี่นาย คราวนี้เดี๋ยวได้หลับไม่ตื่นแน่” แพรพูดเชิงอารมณ์บูด “บอกก็ได้ ภารกิจนี้นะ พวกเธอสองคนรวมถึงสปอร์ จะต้องเข้าร่วมการแข่งขันต่อสู้ Academy Fighter เพื่อพยายามชิงเอาแพลตตินั่มที่เป็นของรางวัลสำหรับผู้ชนะมาให้ได้ เพราะว่าแพลตตินั่มนั่นมันไม่ใช่แพลตตินั่มธรรมดา แต่มันเป็นธาตุที่พิเศษ มีมูลค่ามากมายมหาศาลและยังมีอานุภาพที่สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างได้รุนแรงมาก ซึ่งถ้าไปตกอยู่ในมือของคนชั่วแล้วมันจะไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน พวกเธอจะต้องพยายามต่อสู้ให้ชนะการแข่งขันครั้งนี้เพื่อชิงแพลตตินั่มนั่นมาให้ได้ หรือพวกเธอจะขโมยแย่งชิงโดยวิธีใดก็แล้วแต่พวกเธอ”

“คร่อก.......ฟี้......คร่อก........”

“นี่!!!! ฟังฉันอยู่รึปล่าวเนี่ย!!!!!”

แพรตะโกนบ้านแทบแตกเมื่อเห็นว่าฮารุและแยมหลับไปในขณะที่เธอกำลังอธิบายถึงภารกิจอันนี้ซะยาวเหยียด

“อ้าว! พูดจบแล้วเหรอ ฮ้าว!!!!” ฮารุพูดขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างขี้เซา “ฉันนึกว่าจะพูดจบมะรืนนี้ซะอีก”

“ขะ..ขอโทษค่ะคุณแพร พอดีฉันเพิ่งกินยาแก้สิวมาเลยง่วงๆนิดหน่อยอ่าค่ะ” แยมพูดเสริมขึ้นอีกคน ดูเหมือนว่าเธอจะติดเชื้อสตอเบอรี่จากฮารุเข้าให้แล้วล่ะสิท่า

“นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ!!! งานนี้พวกเธอจะต้องตั้งใจเพราะมันสำคัญมากๆ” แพรกำชับอย่างหนักแน่น

“เอ่อ.....ว่าแต่ภารกิจที่เธอว่ามาเนี่ย ช่วยเล่าใหม่ได้มั้ยอ่ะ พอดีฉันหลับไปตั้งแต่เธอพูดประโยคแรกแล้วอ่ะ” ฮารุพูดกลับมา ทำเอาแพรเก็บความโมโหไม่อยู่

“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!! ไอ้คนเฮงซวยเอ๊ย!!!!”

++++++++++++++++++++
+++++++++++
++++

“ว่าแต่การแข่งขันต่อสู้ Academy Fighter นี่มันเป็นการต่อสู้แบบไหนเหรอ” เสียงของชายหนุ่มผมยาว หน้าตาดีพอสมควรพูดขึ้น

“มันก็เป็นการต่อสู้แบบเรียลลิตี้น่ะสปอร์ เจ๊ก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากมายนักหรอก แต่เจ๊คิดว่าเธอคงจะรับมือไหวได้อยู่แล้ว” เสียงของเจ๊พีพูดตอบกลับคำถามของชายหนุ่มที่ชื่อสปอร์คนนี้

“อะไรกัน การแข่งขันต่อสู้แบบไหนถึงต้องปกปิดรายละเอียดบางส่วนเอาไว้ด้วย จะว่าไปก็ชักจะน่าสนใจเหมือนกันแฮะ” สปอร์พูดขึ้นด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย

“ก็เธอคิดอย่างนั้นก็ดี เตรียมรับมือกับภารกิจอันนี้ให้ดีดีก็แล้วกันล่ะ” เจ๊พีเอ่ยกลับมา

+++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++
++++++++

ซ่า!!

เสียงของน้ำจากฝักบัวที่เปิดอยู่เหนือหัวของหญิงสาว แยมยืนรับความฉ่ำเย็นจากน้ำที่ไหลอาบร่างเปลือยกายของเธอพร้อมกับคิดเรื่องฟุ้งซ่านที่อยู่ในหัวไปพลาง

“การแข่งขันต่อสู้ Academy Fighter อย่างนั้นเหรอ น่าตื่นเต้นดีเหมือนกันแฮะ หวังว่าคงจะสนุกและเข้าท่ากว่าภารกิจเก็บขี้หมาแบบครั้งก่อนหรอกนะ” แยมพูดรำเพยกับตัวเองพร้อมกับเอามือชโลมกายของเธอพร้อมกับสายน้ำที่ไหลเทมาอย่างชุ่มฉ่ำ

“แยม แยม แยมอยู่ไหน!!” เสียงของฮารุเรียกแยมขึ้นมาดังขึ้นจากภายนอกห้องน้ำ

‘เสียงของฮารุนี่ เรียกเราทำไมกันนะ’ แยมคิดในใจ ก่อนที่เธอจะปิดก๊อกน้ำฝักบัวพร้อมกับขานรับ

“ฮารุ ฉันอาบน้ำอยู่ มีธุระอะไรเหรอ!!!” แยมตะโกนกลับไป

“อ้าว! อาบน้ำอยู่เหรอ คือว่าแพร เจ๊พี แล้วก็โซลหายไปไหนเหรอ ฉันหาไม่เห็นเห็นเลย ไปไหนของเขากันเหรอ” ฮารุถามคำถามขึ้นมา

“เอ๋!? พวกนั้นน่ะเหรอ จะไปไหนล่ะ ฉันก็ไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเหมือนกันนี่ ลองไปถามสปอร์ดูสิ” แยมตะโกนจากภายในห้องน้ำตอบกลับมา

พรึ่บ!!

กรี๊ด!!!!!!!

ดูเหมือนว่าอยู่ดีดีไฟก็เกิดดับขึ้นมา ทำเอาพวกเขาตกใจไปตามๆกัน เนื่องจากตอนนี้ก็ค่ำมืดแล้วด้วย ทำให้ทุกอย่างในตอนนี้ดูมืดไปหมด

“ฮารุ! เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ทำไมไฟดับล่ะ” แยมตะโกนพูดขึ้นกับชายหนุ่ม

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ อยู่ดีดีไฟมันก็ดับเอง” ฮารุตอบกลับไป

ไม่ทันไร ฮารุก็เห็นแสงสว่างกำลังส่องมาทางเขา เขาเอามือบังแสงนั้นก่อนที่จะค่อยๆพบว่านั่นคือแสงของไฟฉายที่สปอร์ถือเดินมาทางฮารุนี่เอง

“อ้าว! ฮารุ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมไฟดับขึ้นมาอ่ะ แล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมดเหรอ” สปอร์ถามฮารุขึ้นมา

“นี่แหละที่ฉันกำลังสงสัยเหมือนกัน ทำไมไฟถึงดับ แล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมด ตอนนี้มีแค่ฉัน นาย แล้วก็แยมอยู่ในห้องน้ำนี่” ฮารุบอกพร้อมกับชี้ไปที่ห้องน้ำที่เขายืนอยู่ตรงข้างหน้านี่เอง

“อ้าว! แยม อาบน้ำอยู่เหรอ ออกมาก่อนเถอะ ตอนนี้ไฟดับน่ะ” สปอร์ตะโกนบอกกับแยมที่อยู่ในห้องน้ำ

“ฉันก็ไม่อยากอยู่ในห้องน้ำคนเดียวมืดๆหรอก แต่ตอนนี้ฉันกำลังหาผ้าเช็ดตัวอยู่น่ะ รอแป๊บนึงนะ” แยมบอกกลับไป

โป๊ก!! ตึง!!! โครม!!! เป๊ง!!! ตุบ!!!!

ดูเหมือนว่าเธอจะทุลักทุเลมากที่ต้องหาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำที่มืดสนิทแบบนี้ แต่ในที่สุดแล้วเธอก็ควานหาจนเจอ ก่อนจะนุ่งผ้าเช็ดตัวพร้อมกับออกมานอกห้องน้ำ

“โอ้ว! ทำไมไฟดับหมดเลยอย่างนี้ล่ะเนี่ย ยังดีนะที่สปอร์หยิบไฟฉายมาด้วยนะ” แยมพูดเอ่ยขึ้นพร้อมกับสำรวจสภาพแวดล้อมที่มืดมนในตอนนี้

“ถึงจะยังดีที่ฉันหยิบไฟฉายมาก็เถอะ แต่ฉันเซ็งมากๆเลยอ่ะ กำลังดูละครรักสุดใจป่าไม้เดียวกันฉากกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่ด้วย แต่ไฟดันมาดับเสียก่อน แย่ๆๆ” สปอร์บ่นอย่างอารมณ์เสีย

ตอนนี้ทั้งสามเลยต้องนั่งอย่างน่าเบื่ออยู่อย่างนั้นรอเผื่อว่าไฟฟ้าจะติดขึ้นมา

“เอ๊ะ! สปอร์ ไฟฉายนายมันทำไมหรี่ลงเรื่อยๆล่ะ” ฮารุพูดทักขึ้นมา

“อ๊ะ! จริงด้วยสิ นี่ฉันมีไฟฉายอันนี้อันเดียวด้วยนะเนี่ย” สปอร์พูดอย่างตกใจเช่นเดียวกัน

“ยะ...อย่าบอกนะว่าพวกเราต้องอยู่ท่ามกลางความมืดโดยไม่มีแม้แต่แสงไฟฉายนะ” แยมพูดขึ้นอย่างตกใจเช่นเดียวกัน

และดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น ทันทีที่แยมพูดจบ แสงไฟฉายของสปอร์ก็ดับลงทันที

“อะไรกันเนี่ย ทุกคนก็หาย ไฟก็ดับ ไฟฉายก็ถ่านหมด น่าเบื่อที่สุดเลย” แยมบ่นขึ้นด้วยความเซ็งอย่างมากล้น

“เอาเถอะน่าแยม อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ เธอยังมีฉันอยู่ข้างๆนี่ไง” ฮารุพูดขึ้นปลอบใจเธอ

“ก็เพราะมีผู้ชายสองคนอยู่ด้วยนี่ไง ฉันถึงรู้สึกไม่ปลอดภัย ....นี่!! อย่าแม้แต่จะคิดนะ ถ้าทำอะไรฉันล่ะก็.....ฉันไม่ยั้งมือแน่” แยมบอกพร้อมกับพูดขู่ชายหนุ่มทั้งสอง

“ฉันไม่ทำอะไรผู้หญิงอยู่แล้วล่ะ” เสียงของสปอร์ตอบกลับมา

“โฮะๆ นี่เธอพูดอะไรก็พิจารณาหน่อยนะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก กระจึ๋งนึงอย่างเธอน่ะนะ” ฮารุตอบกลับมาอย่างกวนๆ

“เอ๋!? หา!! นายว่าอะไรนะ กระจึ๋งนึงอะไร หมายความว่ายังไง??” เสียงของแยมถามขึ้นอย่างฉงนสงสัย

“จะให้คิดเป็นอะไรล่ะ ก็ตอนนี้เธอมานั่งเบียดฉันอยู่เนี่ย” ฮารุตอบกลับมา

“กรี๊ด!!!!!! อีตาบ้าลามก!!”

พรึ่บ!!

ดูเหมือนว่าไฟจะติดขึ้นมาทันที ฮารุ แยม และฮารุรู้สึกดีใจขึ้นมาทันตาเห็น แต่แล้วพวกเขาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจตามมาอีกครั้ง

“ทะ....ที่นี่ มันที่ไหนกันเนี่ย” ฮารุพูดขึ้นกับแยมและสปอร์พร้อมกับสำรวจสภาพแวดล้อมในตอนนี้ที่เปลี่ยนไฟจากเดิม

แทนที่ภาพจะกลายเป็นภาพของบ้านที่พวกเขาอยู่กัน แต่กลับกลายเป็นว่าในตอนนี้พวกเขามาอยู่ในเมืองเมืองหนึ่งที่พวกเขาไม่คุ้นตาเลย ถนนสายแคบๆที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวแบบประหลาดๆ บ้านของผู้คนที่เป็นรูปทรงชั้นเดียวและออกแนวย้อนยุคสักหน่อย ฮารุมองไปยังเพื่อนอีกสองคนก็ต้องประหลาดใจเช่นเดียวกัน

++++++++++++++++++++++++++++

โปรดติดตามตอนต่อไป