ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ที่ซุกหัวนอน
\"อะจ๊าก!!!\"
ผมจับไปที่หัวของผม
มันมีตัวอะไรก็ไม่รู้ อยู่บนนั้นด้วย
ผมถึงตะโกนออกมายังไงล่ะ
\"เอ...เดี๋ยวก่อนนะ\" ผมพูดกับตัวเอง
ผมจึงหยิบเจ้าตัวที่ว่าแล้วเอามาดู
นี่มันตัวอะไรนี่ ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยนี่นา
ลักษณะมันเหมือนกับหนูแฮมสเตอร์เลย
เอ๋!? หนูแฮมสเตอร์งั้นเหรอ แล้วมันมาอยู่บนหัวของผมได้ยังไงล่ะเนี่ย
\"ดีจ๊ะ\"
เอ๊ะ! รู้สึกจะมีคนเรียกผมนะ
\"หืม\" ผมหันกลับไป ผู้คนก็เยอะแยะไปหมดเลย ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าใครมาเรียกผม
\"นี่ๆ มองอะไรกัน อยู่นี่\"
เสียงนี่อีกแล้ว ผมจังหันมองไปรอบๆตัว ก็คนมันเต็มไปหมดเลย จะไปรู้ได้ไงว่าใครเรียก อีกอย่าง ผมเพิ่งเคยมาโลกมนุษย์ ใครจะมารู้จักผมนะ
\"เฮ้! ไอแว่น มองข้างล่าง\"
หนอย! ใครกันนะ บังอาจมาเรียกผมไอแว่น แต่...เอ๊ะ! มองข้างล่างเหรอ
ผมก็เลยมองข้างล่างน่ะสิครับ
ก็.........
จะเป็นใครได้ล่ะ
นอกจาก
เจ้าหนูแฮมสเตอร์ที่ผมกำลังถือมันอยู่ตอนนี้
\"ดีจ๊ะ\"
\"เอ๋!\"
\"จ๊าก!!!!\"
\"ฮะ..ฮะ...แฮมสเตอร์ พะ...พะ...พูดได้ รึเนี่ย\" ผมพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือสุดฤทธิ์
\"นี่นาย จะกลัวอะไรกันหนักหนา นายเป็นพ่อมดนะ เรื่องแค่นี้มันแปลกมากรึไง\" แฮมสเตอร์ตัวนั้นพูดขึ้นมาอีกแล้ว
แต่ เอ๊ะ! ก็จริงของมันนะ เราเป็นพ่อมด เรื่องแค่นี้ทำไมต้องตกใจด้วย เหอะๆ บ้าจริงๆเลยเรา
\"ชั้นว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ คุยกันตรงนี้มันคงจะไม่เหมาะล่ะมั้ง คนเยอะๆแบบนี้ไม่สะดวกหรอก\" เจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวนั้นพูดกับผม
\"อ่า....โอเค\" ผมตอบตกลง แล้วก็ทรุดไปยังสถานที่ที่เงียบกว่านี้
++-------------------------------------------------------------------------++
\"เอาล่ะ ไหนๆมาที่เงียบๆและ นายคงจะสงสัยล่ะสินะ ว่าชั้นมาอยู่บนหัวนายได้ยังไง\" เจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวนั้นพูด
\"อ่า....ใช่ สงสัยมากๆเลย\" ผมตอบมันไป
\"ก็ชั้นเป็นภูติของนายยังไงล่ะ เมื่อนายมาที่โลกมนุษย์ชั้นจะเป็นคนคอยให้คำแนะนำหรือติเตือนแก่นายได้ยังไงล่ะ\"
\"อ่อ งั้นเหรอ ว่าแต่ชั้นมีภูติด้วยเหรอเนี่ย แล้วไหงต้องมาเป็นแฮมสเตอร์อีกอ่ะ\"
\"นี่นาย พูดกันครั้งแรกก็ให้ความเป็นมิตรกันไม่ได้เลยรึไง พูดเสียมารยาทจัง ก็ภูติอย่างชั้นออกมาก็ตอนที่นายมาถึงโลกมนุษย์แล้วไง ส่วนชั้นน่ะ ความจริงไม่ใช่แฮมสเตอร์หรอกนะ แต่ชั้นต้องมาอยู่ในร่างนี้ก็เพราะเพื่อเป็นการสะดวกเวลานายพกพาชั้นไปไหนต่อไหนยังไงล่ะ\"
\"เอ๋? นี่ชั้นต้องพกนายไปไหนต่อไหนตลอดเวลาเลยเหรอ\" ผมอุทานด้วยความตกใจเล็กน้อย ก็ไม่ใช่อะไรหรอก แบบว่ามันออกจะยุ่งยากไปหน่อยอ่านะ
\"ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นนายจะทำอะไรต่อมิอะไรในโลกมนุษย์เป็นมั้ยล่ะ ถ้าขาดผู้ให้ความรู้ที่ดีที่สุด อย่างชั้น\"
\"อ่า....โทษทีนะ ว่าแต่ นายชื่ออะไรอ่ะ\"
\"เอ้อ! ลืมไปเลย ชื่อของชั้นน่ะเหรอ ชั้นชื่อ ไยบะ ล่ะ\"
\"อืม ส่วนชั้นชื่อ โคจิ นะ\"
\"อ่อ เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วล่ะ\"
\"อ่อเหรอ แสนรู้ดีนี่\"
\"แหนะ พูดงี้ชั้นไม่ใช่หมานะ\"
\"ถึงไม่ใช่หมา แต่ก็ 4 ขาเหมือนกันแหละ\"
\"ฮ่วย! เจ้าแว่นนี่ ดื้อจริงๆเลย เอ้อ! แล้วมานี่จะไม่หาที่ซุกหัวนอนเลยรึไง\"
\"เอ๋!? ที่ซุกหัวนอนงั้นเรอะ จริงสิ ชั้นจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ\"
\"ฮ่วย! นายนี่ไม่นึกถึงเรื่องนี้เลยบ้างรึไงนะ นี่!เอาไปดูซะ\" พอเจ้าแฮมสเตอร์ตัวนั้นมันพูดจบ มันก็ยื่นใบอะไรสักอย่างมาให้ผม
\"เอ๋!? นี่มันอะไรน่ะ\"
\"ฮ่วย! นายก็อ่านดูสิ อย่าบอกนะว่าอ่านหนังสือไม่ออก\"
\"อ่า....โอเค (เจ้าแฮมสเตอร์นี่ขี่บ่นจริงๆเลย)\" ผมนึกในใจ
แล้วผมก็อ่านใบบ้าๆนั้นจนจบ ก็ได้รู้ว่า......
\"เอ๋!? จะให้ชั้นอยู่หอพักอย่างงั้นเหรอ 0_0\" ผมอุทาน
\"ก็ใช่น่ะสิ แล้วนายก็รีบไปซะตั้งแต่ตอนนี้เลย เพราะนี่ก็เวลาจะเย็นแล้ว ไปๆ\" พอเจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวนั้นพูดจบ มันก็รีบวิ่งนำหน้าผมไปยังหอพักที่ว่านั่นทันที
\"เฮ้! ไยบะ! นี่ทำไมเราไม่ขี่ไม้กวาดกันล่ะ จะมามัววิ่งให้เปลืองแรงทำไม\" ผมบ่นออกมาขณะที่กำลังวิ่งตามเจ้าแฮมสเตอร์นั่น เห็นตัวเล็กอย่างนี้ มันวิ่งเร็วชิหายเลย
\"นายยังไม่รู้กฎของการมาโลกมนุษย์เรอะ ที่ว่าห้ามใช้เวทมนต์ให้พวกมนุษย์เห็นน่ะ\" แฮมสเตอร์ที่ชื่อ ไยบะ ตัวนั้นพูดออกมา ขณะที่ตัวมันเองก็กำลังวิ่งนำหน้าผมไป
\"อ่า....เรื่องนั้นมันก็รู้หรอก แต่เรานั่งลอยเหาะสูงๆพวกมนุษย์ก็ไม่เห็นเราแล้วนิ\"
\"นั่นแหละ เพราะนายคิดอะไรตื้นๆแบบนั้น จึงต้องมีชั้นมาคอยควบคุมนายด้วยไง ยังไงถ้าวิ่งไปก็ไม่เสียหายหรอกน่า จะได้รู้ซะบ้าง ว่ามนุษย์เขาใช้ชีวิตกันยังไง\"
\"โฮะๆ (เจ้าแฮมสเตอร์บ้านี่มันมากเรื่องชิหายเลย ฮือๆ อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ)\" ผมคิดในใจ
\"อ้าว!ถึงแล้วล่ะ\"
\"อ้าว! เฮ้ย!\"
\"เฮ้ยๆ! หยุด!\"
\"กรี๊ด!!!!!\"
อิอิ ไม่อยากจะบอกเลยครับ ว่าเสียงนั่น เป็นเสียงของเจ้าแฮมสเตอร์มัน แบบว่าเราวิ่งมาถึงหอพักแล้วล่ะ ผมก็เลยแกล้งทำเป็นจะมาวิ่งเหยียบเจ้าแฮมสเตอร์นั่นน่ะครับ โฮะๆ สะใจสุดๆ
\"หนอย! แกคิดจะฆ่าชั้นรึไงกัน ทำเอาใจหายใจคว่ำ\" แฮมสเตอร์บ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย บวกกับอารมณ์ที่หวาดกลัวของมันเมื่อสักครู่ด้วย
\"อ้าว! โทษที ก็มันวิ่งเพลินไปหน่อย ชั้นว่าถ้านั่งไม้กวาดก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอกนะ\" ผมพูดประชดเจ้าแฮมสเตอร์ไยบะนั่น
\"เฮ้อ! ช่างเถอะ เอาล่ะ มาถึงแล้ว หอพักอิบิจัง แล้ว\"
\"เอ๋!? ชื่อหอพักอิบิจังเหรอ ชื่ออย่างกะหอพักผู้หญิงแหนะ\"
\"55+ มันก็ไม่คือหอพักผู้หญิงหรอกนะ แต่มันเป็นหอพักชายกับหญิงรวมกันน่ะ\"
\"หืม หอพักรวมอย่างงั้นเหรอ\"
\"ใช่แล้ว แต่หอพักที่นี่ เขาลือกันนะ ว่าผู้หญิงที่หอพักนี้แต่ละคน แสบๆกันทั้งนั้น จนผู้ชายที่อาศัยอยู่ที่นี่จะต้องออกจากหอพักนี้กันทุกคนเลยล่ะ\" คำพูดที่เจ้าแฮมสเตอร์ไยบะพูดออกมา มันทำให้ผมถึงกับขนลุกเลย
\"อ่า........ชั้นจะต้องมาอยู่ในที่ที่แบบนี้จริงๆน่ะเหรอ\"
++--------------------------------------------------------++
โปรดติดตามตอนต่อไป
++--------------------------------------------------------++
ผมจับไปที่หัวของผม
มันมีตัวอะไรก็ไม่รู้ อยู่บนนั้นด้วย
ผมถึงตะโกนออกมายังไงล่ะ
\"เอ...เดี๋ยวก่อนนะ\" ผมพูดกับตัวเอง
ผมจึงหยิบเจ้าตัวที่ว่าแล้วเอามาดู
นี่มันตัวอะไรนี่ ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยนี่นา
ลักษณะมันเหมือนกับหนูแฮมสเตอร์เลย
เอ๋!? หนูแฮมสเตอร์งั้นเหรอ แล้วมันมาอยู่บนหัวของผมได้ยังไงล่ะเนี่ย
\"ดีจ๊ะ\"
เอ๊ะ! รู้สึกจะมีคนเรียกผมนะ
\"หืม\" ผมหันกลับไป ผู้คนก็เยอะแยะไปหมดเลย ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าใครมาเรียกผม
\"นี่ๆ มองอะไรกัน อยู่นี่\"
เสียงนี่อีกแล้ว ผมจังหันมองไปรอบๆตัว ก็คนมันเต็มไปหมดเลย จะไปรู้ได้ไงว่าใครเรียก อีกอย่าง ผมเพิ่งเคยมาโลกมนุษย์ ใครจะมารู้จักผมนะ
\"เฮ้! ไอแว่น มองข้างล่าง\"
หนอย! ใครกันนะ บังอาจมาเรียกผมไอแว่น แต่...เอ๊ะ! มองข้างล่างเหรอ
ผมก็เลยมองข้างล่างน่ะสิครับ
ก็.........
จะเป็นใครได้ล่ะ
นอกจาก
เจ้าหนูแฮมสเตอร์ที่ผมกำลังถือมันอยู่ตอนนี้
\"ดีจ๊ะ\"
\"เอ๋!\"
\"จ๊าก!!!!\"
\"ฮะ..ฮะ...แฮมสเตอร์ พะ...พะ...พูดได้ รึเนี่ย\" ผมพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือสุดฤทธิ์
\"นี่นาย จะกลัวอะไรกันหนักหนา นายเป็นพ่อมดนะ เรื่องแค่นี้มันแปลกมากรึไง\" แฮมสเตอร์ตัวนั้นพูดขึ้นมาอีกแล้ว
แต่ เอ๊ะ! ก็จริงของมันนะ เราเป็นพ่อมด เรื่องแค่นี้ทำไมต้องตกใจด้วย เหอะๆ บ้าจริงๆเลยเรา
\"ชั้นว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ คุยกันตรงนี้มันคงจะไม่เหมาะล่ะมั้ง คนเยอะๆแบบนี้ไม่สะดวกหรอก\" เจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวนั้นพูดกับผม
\"อ่า....โอเค\" ผมตอบตกลง แล้วก็ทรุดไปยังสถานที่ที่เงียบกว่านี้
++-------------------------------------------------------------------------++
\"เอาล่ะ ไหนๆมาที่เงียบๆและ นายคงจะสงสัยล่ะสินะ ว่าชั้นมาอยู่บนหัวนายได้ยังไง\" เจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวนั้นพูด
\"อ่า....ใช่ สงสัยมากๆเลย\" ผมตอบมันไป
\"ก็ชั้นเป็นภูติของนายยังไงล่ะ เมื่อนายมาที่โลกมนุษย์ชั้นจะเป็นคนคอยให้คำแนะนำหรือติเตือนแก่นายได้ยังไงล่ะ\"
\"อ่อ งั้นเหรอ ว่าแต่ชั้นมีภูติด้วยเหรอเนี่ย แล้วไหงต้องมาเป็นแฮมสเตอร์อีกอ่ะ\"
\"นี่นาย พูดกันครั้งแรกก็ให้ความเป็นมิตรกันไม่ได้เลยรึไง พูดเสียมารยาทจัง ก็ภูติอย่างชั้นออกมาก็ตอนที่นายมาถึงโลกมนุษย์แล้วไง ส่วนชั้นน่ะ ความจริงไม่ใช่แฮมสเตอร์หรอกนะ แต่ชั้นต้องมาอยู่ในร่างนี้ก็เพราะเพื่อเป็นการสะดวกเวลานายพกพาชั้นไปไหนต่อไหนยังไงล่ะ\"
\"เอ๋? นี่ชั้นต้องพกนายไปไหนต่อไหนตลอดเวลาเลยเหรอ\" ผมอุทานด้วยความตกใจเล็กน้อย ก็ไม่ใช่อะไรหรอก แบบว่ามันออกจะยุ่งยากไปหน่อยอ่านะ
\"ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นนายจะทำอะไรต่อมิอะไรในโลกมนุษย์เป็นมั้ยล่ะ ถ้าขาดผู้ให้ความรู้ที่ดีที่สุด อย่างชั้น\"
\"อ่า....โทษทีนะ ว่าแต่ นายชื่ออะไรอ่ะ\"
\"เอ้อ! ลืมไปเลย ชื่อของชั้นน่ะเหรอ ชั้นชื่อ ไยบะ ล่ะ\"
\"อืม ส่วนชั้นชื่อ โคจิ นะ\"
\"อ่อ เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วล่ะ\"
\"อ่อเหรอ แสนรู้ดีนี่\"
\"แหนะ พูดงี้ชั้นไม่ใช่หมานะ\"
\"ถึงไม่ใช่หมา แต่ก็ 4 ขาเหมือนกันแหละ\"
\"ฮ่วย! เจ้าแว่นนี่ ดื้อจริงๆเลย เอ้อ! แล้วมานี่จะไม่หาที่ซุกหัวนอนเลยรึไง\"
\"เอ๋!? ที่ซุกหัวนอนงั้นเรอะ จริงสิ ชั้นจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ\"
\"ฮ่วย! นายนี่ไม่นึกถึงเรื่องนี้เลยบ้างรึไงนะ นี่!เอาไปดูซะ\" พอเจ้าแฮมสเตอร์ตัวนั้นมันพูดจบ มันก็ยื่นใบอะไรสักอย่างมาให้ผม
\"เอ๋!? นี่มันอะไรน่ะ\"
\"ฮ่วย! นายก็อ่านดูสิ อย่าบอกนะว่าอ่านหนังสือไม่ออก\"
\"อ่า....โอเค (เจ้าแฮมสเตอร์นี่ขี่บ่นจริงๆเลย)\" ผมนึกในใจ
แล้วผมก็อ่านใบบ้าๆนั้นจนจบ ก็ได้รู้ว่า......
\"เอ๋!? จะให้ชั้นอยู่หอพักอย่างงั้นเหรอ 0_0\" ผมอุทาน
\"ก็ใช่น่ะสิ แล้วนายก็รีบไปซะตั้งแต่ตอนนี้เลย เพราะนี่ก็เวลาจะเย็นแล้ว ไปๆ\" พอเจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวนั้นพูดจบ มันก็รีบวิ่งนำหน้าผมไปยังหอพักที่ว่านั่นทันที
\"เฮ้! ไยบะ! นี่ทำไมเราไม่ขี่ไม้กวาดกันล่ะ จะมามัววิ่งให้เปลืองแรงทำไม\" ผมบ่นออกมาขณะที่กำลังวิ่งตามเจ้าแฮมสเตอร์นั่น เห็นตัวเล็กอย่างนี้ มันวิ่งเร็วชิหายเลย
\"นายยังไม่รู้กฎของการมาโลกมนุษย์เรอะ ที่ว่าห้ามใช้เวทมนต์ให้พวกมนุษย์เห็นน่ะ\" แฮมสเตอร์ที่ชื่อ ไยบะ ตัวนั้นพูดออกมา ขณะที่ตัวมันเองก็กำลังวิ่งนำหน้าผมไป
\"อ่า....เรื่องนั้นมันก็รู้หรอก แต่เรานั่งลอยเหาะสูงๆพวกมนุษย์ก็ไม่เห็นเราแล้วนิ\"
\"นั่นแหละ เพราะนายคิดอะไรตื้นๆแบบนั้น จึงต้องมีชั้นมาคอยควบคุมนายด้วยไง ยังไงถ้าวิ่งไปก็ไม่เสียหายหรอกน่า จะได้รู้ซะบ้าง ว่ามนุษย์เขาใช้ชีวิตกันยังไง\"
\"โฮะๆ (เจ้าแฮมสเตอร์บ้านี่มันมากเรื่องชิหายเลย ฮือๆ อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ)\" ผมคิดในใจ
\"อ้าว!ถึงแล้วล่ะ\"
\"อ้าว! เฮ้ย!\"
\"เฮ้ยๆ! หยุด!\"
\"กรี๊ด!!!!!\"
อิอิ ไม่อยากจะบอกเลยครับ ว่าเสียงนั่น เป็นเสียงของเจ้าแฮมสเตอร์มัน แบบว่าเราวิ่งมาถึงหอพักแล้วล่ะ ผมก็เลยแกล้งทำเป็นจะมาวิ่งเหยียบเจ้าแฮมสเตอร์นั่นน่ะครับ โฮะๆ สะใจสุดๆ
\"หนอย! แกคิดจะฆ่าชั้นรึไงกัน ทำเอาใจหายใจคว่ำ\" แฮมสเตอร์บ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย บวกกับอารมณ์ที่หวาดกลัวของมันเมื่อสักครู่ด้วย
\"อ้าว! โทษที ก็มันวิ่งเพลินไปหน่อย ชั้นว่าถ้านั่งไม้กวาดก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอกนะ\" ผมพูดประชดเจ้าแฮมสเตอร์ไยบะนั่น
\"เฮ้อ! ช่างเถอะ เอาล่ะ มาถึงแล้ว หอพักอิบิจัง แล้ว\"
\"เอ๋!? ชื่อหอพักอิบิจังเหรอ ชื่ออย่างกะหอพักผู้หญิงแหนะ\"
\"55+ มันก็ไม่คือหอพักผู้หญิงหรอกนะ แต่มันเป็นหอพักชายกับหญิงรวมกันน่ะ\"
\"หืม หอพักรวมอย่างงั้นเหรอ\"
\"ใช่แล้ว แต่หอพักที่นี่ เขาลือกันนะ ว่าผู้หญิงที่หอพักนี้แต่ละคน แสบๆกันทั้งนั้น จนผู้ชายที่อาศัยอยู่ที่นี่จะต้องออกจากหอพักนี้กันทุกคนเลยล่ะ\" คำพูดที่เจ้าแฮมสเตอร์ไยบะพูดออกมา มันทำให้ผมถึงกับขนลุกเลย
\"อ่า........ชั้นจะต้องมาอยู่ในที่ที่แบบนี้จริงๆน่ะเหรอ\"
++--------------------------------------------------------++
โปรดติดตามตอนต่อไป
++--------------------------------------------------------++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น