พ่อมดหน้าหล่อกับสาวน้อยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : จะต้องมาอยู่ในโลกมนุษย์เหรอเนี่ย

\"หา!!จะให้ผมไปอยู่ในโลกมนุษย์น่ะเหรอครับ\"



สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ผมชื่อ โคจิ อายุ 20



ผมเป็นพ่อมดหนุ่มหน้าตาดี(เอิ๊ก!หลงตัวเอง อิอิ) แต่ใส่แว่นหนาเต๊อะ คนอื่นเห็นก็มักจะเรียกพี่กันไปซะหมดเลย(ฮือๆ Y_Y)



ผมเป็นพ่อมดอาศัยอยู่ที่เมืองอาบาริเย่ ซึ่งก็คือเมืองของโลกเวทมนต์น่ะครับ



แล้วที่ผมพูดออกมาในตอนต้นน่ะเหรอครับ



ก็คือว่า.................



++----------------------------------------------------++



ที่โรงเรียนเวทมนต์ที่ผมเรียนอยู่น่ะสิครับ



ชื่อโรงเรียนน่ะเหรอ ไม่บอกหรอก (เพราะอีตาคนเขียนมันก็ขี้เกียจคิดชื่อด้วย อิอิ)



ผมเรียนจบหลักสูตรด้วย แถมได้คะแนนเกียรตินิยมอีกต่างหาก (perfectมั้ยล่ะ หุหุ)



ผมก็เลยได้สิทธิพิเศษอย่างนึงของทางโรงเรียน



ซึ่งเป็นสิ่งที่นักเรียนเวทมนต์คนอื่นๆต่างก็ใฝ่ฝันถึง



นั่นก็คือ



\"การใช้ชีวิตในโลกมนุษย์ 1 ปี\" (โอ้ว!พระเจ้าช่วย กล้วยปิ้ง)



คนอื่นก็อยากอยู่กันทำไมไม่ให้เขาไป ทำไมต้องเป็นผม



ช่วยไม่ได้นี่เนอะ คนเกิดมาperfect (พอเถอะ ไอคำว่าperfectเนี่ย คนเขียนเวลาพิมพ์ขี้เกียจเปลี่ยนภาษา)



แล้วจะอยู่ได้เรอะเนี่ย โลกมนุษย์



++-------------------------------------------------------------++



\"ดูแลตัวเองดีดีนะลูก ไปดีมาดีนะจ๊ะ ไปนานๆเลยก็ได้นะจ๊ะ\" เสียงของแม่ผมบอกกับผม ก่อนที่จะส่งผมที่ชานชาลารถไฟเวทมนต์หมายเลข 74



แง่ว แม่ผม คนกำลังจะไปโลกมนุษย์ตั้ง 1 ปี ยังจะมาพูดทำเล่นทำหัวอีก



\"แม่คร้าบ ผมไปแล้วนะฮะ\" ผมพูดกับแม่หลังจากที่นั่งในตัวรถไฟ แล้วโผล่หัวออกมาทางหน้าต่าง



\"จ้า โชคดีนะจ๊ะลูก ถ้าติดใจจะอยู่ที่นั่นต่อก็ได้นะจ๊ะ\"



แม่ผมพูดทำเล่นทำหัวอีกแล้ว ฮือๆ ใจร้าย



ฉึกฉัก ฉึกฉัก

เสียงรถไฟกำลังเริ่มออกจากชานชาลา เป็นเสียงที่ฟังแล้วเศร้าจริงๆ



\"บ๊ายบายนะลูก\"



\"บายครับแม่\"



\"อย่าลืมของฝากนะจ๊ะ\"



\"อ่า.....จะพยายามไม่ลืมคร้าบ\"



\"เอ้อ! อย่าลืม........\"



แม่ผมจริงๆเลย รถไฟออกจากชานชาลาแล้วยังจะมาพูดอีกอยู่นั่นแหละ ก่อนหน้านั้นก็ไม่ยอมพูด



ผมนั่งอยู่ในรถไฟ มองออกไปนอกหน้าต่าง



รถไฟกำลังวิ่งเหนือเมฆสีขาวๆ เห็นแล้วคิดถึงเมืองเวทมนต์จังเลย ผมจะต้องจากเมืองนี้ถึง 1 ปีเลยรึเนี่ย



และแล้วรถไฟก็วิ่งมุ่งตรงไปประตูมิติเชื่อมโลกเวทมนต์กับโลกมนุษย์แล้ว



(เฮ้อ! โลกมนุษย์หนอ จะอยู่ได้ไหมนะ) ผมคิดในใจ



(ฮึ่ม! คิดฟุ้งซ่านอยู่นั่นแหละเรา นอนหลับดีกว่า เพราะกว่าจะสิ้นสุดประตูมิตินี่ ก็คงใช้เวลานาน)



และแล้วผมก็หลับไป



หลับไป



แล้วก็หลับไป เป็นเวลานาน น๊าน นาน



\"นี่น้อง! ตื่นได้แล้ว\"



\"น้อง! น้อง!\"



ตุบ!!!



\"โอ๊ย!!! เจ็บนะ\"



อารมณ์เสียจริงๆเลยครับ ก็ไอพนักงานบนรถไฟน่ะสิครับ เสียมารยาทมาก มาทุบหัวผม



\"พี่! มาทุบหัวผมทำไม เจ็บนะ\" ผมเอ็ดใส่พนักงานรถไฟอย่างอารมณ์เสีย



\"อ้าว! ก็นี่มันถึงโลกมนุษย์แล้ว พี่ปลุกน้องตั้งนานน้องก็ไม่ยอมตื่น ใจคอจะหลับไปถึงโลกนรกเลยรึไง\" พี่พนักงานบ่นกลับใส่ผมเช่นกัน



\"อ้าว! เหรอครับ โทษทีครับ แหะๆ ขอบคุณนะครับที่ปลุก งั้นผมไปล่ะ\" ที่แท้เขาปลุกผมแต่ผมไม่ยอมตื่นต่างหาก แหะๆ ผมเลยต้องรีบออกไปจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว ถ้ามีปี๊บก็คงคลุมไว้แล้วนะเนี่ย (สายไปแล้ว เขาเห็นหน้าตั้งแต่ตอนหลับแล้ว)



++------------------------------------------------------------------++



ผมมาถึงโลกมนุษย์แล้วครับ



จะบอกว่า



คนเยอะมาก 0_0



ก็ที่โลกเวทมนต์คนไม่เยอะขนาดนี้นี่นา



เดินกันไปไม่เหยียบกันตายรึไงนะ



ใช่ไม้กวาดเหาะบนฟ้าดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเดินเบียดกับคนพวกนี้



เอ๊ะ!จริงสิ เขามีกฎด้วยนี่นา ว่าห้ามใช้เวทมนต์ให้มนุษย์เห็น



เวงกำ จิงๆเลย



เอ๊ะ!เดี๋ยวก่อนนะ รู้สึกว่ามีตัวอะไรมันอยู่บนหัวของผมน้า



\"เอ๋ย!!\"



\"อะจ๊าก!!\"



++--------------------------------------------------------------------------++



โปรดติดตามตอนต่อไป



++--------------------------------------------------------------------------++



ปล.ก็ลองมาแต่งแนวรักๆดูคับ ฝีมืออาจจะยังไม่เก่งเท่าไหร่

ก็ลองติ-ชมกันดูนะครับ จะได้ปรับปรุงในตอนหน้าๆ ก็ขอบคุณนะคับที่อ่าน