คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Story : Smile of Love ขอให้ฉันได้ไหมรอยยิ้มของนาย .
Writer : Why-in-Love?
Pairing : Naka-Yama , Taka-Chii
Chapter 1
ทุกๆ วันที่ผม ‘นาคาจิม่า ยูโตะ’ ผ่านหน้าห้อง 1 – B ผมจะเห็นรอยยิ้มที่แสนสดใสของคนคนหนึ่งที่อยู่ในห้องนั้น เค้าคนนั้น คือ ‘ยามาดะ เรียวสุเกะ’ รอยยิ้มของเค้านั้นมักจะดึงดูดสายตาของผมให้เผลอไปมองเข้าเสมอ
แต่ผมคงจะดีใจกว่านั้นถ้ารอยยิ้มนั้นมีให้ผมไม่ใช่ ‘ทาคาคิ ยูยะ’ รุ่นพี่ปี 3 คนดังของโรงเรียนที่มีข่าวลือว่าคบกับยามาดะคุงอยู่ ทุกๆ ครั้งที่ผมเห็นยามาดะคุงยิ้มนั้นรอยยยิ้มนั้นมักจะมอบให้รุ่นพี่ทาคาคิทุกครั้ง
ห้อง 1 – A
“ยูโตะ...เป็นอะไรไปน่ะ นั่งเหม่อเชียว” เสียงเล็กๆ ของ ‘จิเน็น ยูริ’ เพื่อนสนิทของผมปลุกผมให้ออกจากความคิด
“อ่ะ...ยูริ มีอะไรหรอ”
“พักเที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ”
หลังจากที่ยูริพูดเสร็จก็ไม่ได้รีรอคำตอบแล้วลากผมออกจากห้องมายังโรงอาหาร
“ยูโตะวันนี้กินอะไรกันดีอ่ะ” ยูริถามผมพร้อมกับกวาดสายตามองดูร้านอาหารที่เรียงรายอยู่เต็มโรงอาหาร
“ไม่รู้สิ ตามใจนายล่ะกัน”
“งั้น...กินไอ้นู้นกัน” ยูริพูดพลางกับชี้ไปที่ร้านฟาเฟ่ต์เปิดใหม่ในโรงอาหาร
“อ่า...ยูริ ไอ้นู้นนะค่อยกินทีหลังตอนนี้หาข้าวกินก่อนไม่ดีกว่าหรอ”
“ไหนยูโตะบอกตามใจเค้าไง” ยูริพูดและอมลมไว้ในแก้มอย่างไม่พอใจ และพอผมเห็นอย่างนั้นจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ...ในกรณีนี้มีคำตอบได้แค่อย่างเดียว
“งั้น...ตามใจก็ได้” เสร็จสิ้นคำพูดของผมยูริก็กระโดดดีใจยังกับเด็ก แล้วลากผมไปยังร้านฟาเฟ่ต์นั้นอย่างรวดเร็ว
เมื่อผมกับยูริมาถึงหน้าร้านฟาเฟ่ต์นี้ผมก็ได้เห็นว่าร้านนี้ชื่อร้าน ‘Love Magical’ ข้างในร้านตกแต่งด้วยสีชมพูและของน่ารักมากมาย ความจริงร้านนี้ผมก็น่ารักอ่ะนะ...ถ้าผมมากับผู้หญิงน่ารักๆ สักคนหรือไม่ก็ยามาดะคุง ไม่ใช่ยูริเพื่อนตัวเล็กของผมอย่างนี้
“ยูโตะ...คิดอะไรอยุ่อ่ะ เข้าไปข้างไหนเถอะเค้าอยากกินแล้วนะ”
“แต่...ยูริ” ยังไม่ทันที่ผมพูดจบยูริก็ลากผม (อีกแล้ว) เข้าไปในร้านนั้นอย่างรวดเร็ว แถมหาที่นั่งอย่างเสร็จสรรพผมยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีคนมาจดรายการอาหาร แถมยูริก็สั่งได้อย่างคล่องแคล่วโดยที่ผมยังไม่ได้เลือกเลยอีกด้วย
“ยูโตะรอแปปนึงนะ เดียวเค้าก็เอามาส่งแล้ว” ยูริพูดอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ได้สนใจอารมณ์ผมเลยซะด้วยซ้ำ
“นี่...ยูริ ทำไมนายสั่งได้คล่องจังเลยเนี่ย แถมเลือกโต๊ะที่มีเก้าอี้ 4 ตัวไม่ใช่ 2 ตัวอีกต่างหากล่ะ” เมื่อมีเวลาที่จะพูดผมก็เลยถือโอกาสถามออกไปอย่างรวดเร็ว
“อ่า...จะว่าไงดีอ่ะ คือเค้าเคยมากินร้านนี้แล้ว...แล้วก็วันนี้เค้านัดเพื่อนมาอีก 2 คนด้วย”
“....” คำตอบของยูรินั้นทำให้ผมประหลาดใจไม่น้อยเลย ไม่ว่าเรื่องที่เคยมากินแล้วไม่รู้ว่ามาตอนไหน กับใคร แถมวันนี้นัดใครมาอีกก็ไม่รู้
“โทษทีนะยูโตะที่เค้าไม่ได้บอกก่อน เค้าอยากให้ยูโตะเซอร์ไพส์น่ะ” ยูริที่เห็นหน้าของผมรีบพูดขอโทษขอโพยผมเป็นการใหญ่
“เซอร์ไพส์?”
“อืม...อ่ะ!!!นั้นไงมาแล้ว”
ก่อนที่ยูริจะพูดจบประโยคยูริก็ชี้ไปยังที่ด้านประตู ซึ่งเริ่มมีเสียงพูดคุยของเด็กสาวที่นั่งกินในร้านดังขึ้นเรื่อยๆ และนั้นก็ทำให้ผมต้องจำใจหันกลับไปดู เมื่อหันกลับไปผมก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง....เมื่อบุคคลที่เข้ามาใหม่นั้นก็คือยามาดะคุงและรุ่นพี่ทาคาคิ พอทั้งสองเห็นยูริที่โบกมือเหยงๆ ก็เดินเข้ามายังโต๊ะของผมกับยูริ
“ไง! ชี่…ขอบใจนะที่วันนี้ชวนฉันมาด้วยน่ะ” ยามาดะคุงที่เดินมาพูทักทายยูริพร้อมกับส่งยิ้มมาด้วย
“แหมๆ ยามะจังก็...ไม่ต้องขอบใจเค้าหรอกนะ เอ้า! นั่งก่อนสิ”
พอยูริพูดจบยามาดะคุงแล้วก็รุ่นพี่ทาคาคิก็มานั่งที่ฝั่งตรงข้ามของผมและยูริ ซึ่งมีเรื่องที่ดีกว่านี้ก็คือยามาดะดุงนั่งตรงข้ามกับผม แต่นั้นก็เป็นเหตุที่ทำให้ผมนั่งก้มหน้าก้มตาเพราะไม่กล้ามองหน้ายามาดะคุงตรงๆ
“ชื่ วันนี้พาใครมาด้วยหรอ” ยามาดะคุงพูดพร้อมกับพยายามมองหน้าผมที่ไม่ได้เงยหน้าเต็มที่
“นั่นสิ ใครหรอยูริ” รุ่นพี่ทาคาคิพูดเสริมยามาดะคุง
“นั่นสิๆ เค้าลืมแนะนำไป นี้ ยูโตะ เพื่อนสนิทของเค้าเอง”
“อ่อ...คนที่ชี่พูดถึงบ่อยๆ น่ะหรอ”
“อ่าๆ ใช่ยูโตะนี่แหละ เอ่อ...ใช่! ยูโตะนี่ ยามาดะ เรียวสุเกะ หรือ ยามะจัง เพื่อนเก่าของเค้าเอง” ยูริพูดแนะนำยามาดะคุง ซึ่งยามาดะคุงก็ส่งยิ้มพร้อมทักทายผม “หวัดดีจ๊ะ ยูโตะคุง” และรอยยิ้มนั่นก้เกือบทำให้ผมเพ้อ หากแต่มีเสียงของยูริมาดึงสติผมกลับไป
“แล้วนี่ก็ รุ่นพี่ทาคาคิ , ทาคาคิ ยูยะ เป็น...” ยูริพูดแล้วก็หยุดไปเฉยๆ ด้วยสีหน้าที่เริ่มแดงขึ้นจนผมสงสัย
“เป็น?” ผมถามออกไป แต่นั่นก็ทำให้ยูริยิ่งเขินม้วนไปม้วนมาเข้าใหญ่ และอาการนั้นก็ทำให้ยามาดะคุงหัวเราะนิดๆ ยังไม่ทันที่ยูริจะตอบรุ่นพี่ทาคาคิก็ชิงตอบขึ้นมาก่อน
“เป็นแฟนกัน” คำตอบของรุ่นพี่ทาคาคิทำเอาผมอึ้งไปนานร่วม 5 วินาที
“ อะไรนะ...รุ่นพี่กับยูริเป็นแฟนกันหรอ” ผมตะโกนออกไปอย่างลืมตัวหลังจากที่ได้สติกลับมา พอจบเสียงตะโกนของผมเสียงคุยของพวกสาวๆ ก็เริ่มดังขึ้นมา
“ยูโตะจะตะโกนทำไมเนี่ยยยย” ยูริตะโกนใส่ผมด้วยหน้าที่แดงราวกับลูกมะเขือเทศ จนยามาดะคุงอดที่จะล้อยูริไม่ได้ และรุ่นพี่ทาคาคิก็นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ ส่วนผมน่ะหรอตอนนี้น่ะผมอธิบายความรู้สึกออกมาไม่ถูกเลยทีเดียว นี่มันทั้งงงเรื่องราวของรุ่นพี่กับยูริ...แต่มันก็ดีใจจนอยากตะโกนออกมาที่รุ่นพี่กับยามาดะคุงไม่ใช่แฟนกัน เพราะฉะนั้นผมเองก็คงยังมีโอกาสครอบครองรอยยิ้มนั้นได้อยู่สินะ
‘รอก่อนนะยามาดะคุง อีกไม่นานผมจะต้องเป็นเจ้าของทั้งรอยยิ้มและก็ตัวของยามาดะคุงด้วย’ ผมคิดอยู่ในใจคนเดียว
...................................................................................................................................
HAYA TO
S s
ความคิดเห็น