คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 -'o เกือบไปแร้วคับ *-* o'-
ตุลามองไปรอบๆ ก็เห็นเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบบนชายหาด มีผู้ชายคนหนึ่ง นั่งเก้าอี้ข้างๆ เธอ ตอนแรกเขาก็คิดว่าคงเป็นเพียงนักท่องเที่ยวที่มานั่งอยู่แถวนั้น ถ้าไม่ได้เห็นท่าทางสนิทสนมของเขาและเธอ เธอดูมีความสุข ยิ้มแย้มกับผู้ชายคนนั้น ตุลายืนนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนเดินกลับเข้าโรงแรม
“เจ้...ทำหน้าเศร้าอีกแระ ปริ้นซ์ไม่รู้จะเอาเรื่องไรมาพูดแล้วนะ เจ้ยังไม่หายเศร้าอีกหรอ” ปริ้นซ์เท้าคางจ้องหน้าพี่สาว
“ไปหาอะไรกินป่ะ เจ้ขอนั่งคนเดียว” ควีนพูดแต่ตายังเหม่อลอย ไร้จุดหมาย
“เจ้...เจ้คุยกับปริ้นซ์ได้มั้ย เจ้เป็นอะไรอ่ะ” ปริ้นซ์พูดเสียงเบาลง แต่หนักแน่น
ควีนมองหน้าน้องชายน้ำตาคลอ
“....”
“ปริ้นซ์...” ควีนเรียกน้องชายพร้อมๆ กับโผกอดไว้แน่น “ขอบใจนะ ปริ้นซ์ แต่เจ้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้เป็นอะไร”
“เจ้บอกปริ้นซ์มา ว่าเฮียโอ๊คทำอะไรเจ้”
“จริงๆ แล้วมันคงไม่มีอะไรใช่มะ ถ้าเจ้ไม่คิดไปเองอ่ะ เจ้ผิดเองแหละที่คิดกับเค้า เค้าไม่ได้ทำอะไรเจ้หรอก ปริ้นซ์” ควีนพูดเสียงสะอึกสะอื้น
“เจ้อย่าโทดตัวเองเลย เรื่องที่แล้วมาก็ให้มันผ่านไปเหอะ จริงๆ แล้วอ่ะ เจ้ไม่ได้ผิดที่คิดหรอกนะ ถ้าเป็นปริ้นซ์ ปริ้นซ์ก็คิด จริงๆ นะ ก็เฮียเค้า...” ปริ้นซ์พูดได้แค่นั้นเพราะพี่สาวเอามือมาปิดปากไว้
“อย่าพูดถึงเค้าเลย เหมือนที่ปริ้นซ์ว่า เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไป เจ้พยายามจะไม่คิดถึงแล้ว”
“ฮะ งั้นเรากลับโรงแรมกันนะ ปริ้นซ์หิวแล้ว ^^”
“แล้วใครให้มาคุยโทรศัพท์แล้วไม่กินข้าวกะเจ้ล่ะ เชอะ” ควีนงอนน้องชาย
จ๊อก ๆๆๆ
ทั้งคู่หันมองหน้ากัน แล้วหัวเราะ และเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่ควีนหัวเราะออกมาจากใจ
“ที่แท้เจ้ก็ไม่กินข้าวนี่เอง ป่ะ” ปริ้นซ์กอดเอวพี่สาวเดินกลับโรมแรม
“อารมณ์ดีเชียวนะ พี่น้องคู่นี้” ปาป๊าทักทายด้วยอารมณ์แจ่มใสเช่นกัน
“มา ทานข้าวด้วยกัน” คุณลุงอาทิตย์ชวนทั้งคู่ร่วมโต๊ะอาหาร แล้วหันไปพูดกับเลขาส่วนตัว
“ไปเชิญคุณตุลาลงมาด้วย เดี๋ยวนี้เลย”
“ค่ะ”
“คุณท่านคะ คุณตุลามาแล้วค่ะ”
หญิงสาวหันไปตามเสียงนั้น ใครสักคนยืนอยู่เบื้องหลังเลขาฯ คนสวยของคุณอาทิตย์ เธอเห็นเขาได้ถนัด ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางสง่า ผมสีดำสนิทที่รับกับใบหน้า เขากำลังเดินเข้ามา ยิ้มที่มุมปากให้เธอเล็กน้อย แล้วหันไปทางคุณนิพนธ์
“สวัสดีครับ คุณลุงนิพนธ์” ชายหนุ่มคนนั้นยกมือไว้ปาป๊าของเธออย่างสุภาพ
"ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ" คุณนิพนธ์ทักทายอย่างคนคุ้นเคย "นี่ควีน แล้วก็ปริ้นซ์ ลูกลุงที่เคยเล่าให้ฟัง"
“ควีน ปริ้นซ์ นี่ตุลย์ ลูกชายคนโตของลุง” คุณอาทิตย์แนะนำ
“สวัสดีครับ” ปริ้นซ์ยกมือไว้ชายหนุ่ม ขณะที่ควีนกำลังอึ้ง
“เจ้” ปริ้นซ์สะกิดพี่สาวเบาๆ
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวตะกุกตะกัก
เขานั่งลงข้างๆ ชายที่อ่อนกว่า
อาหารเริ่มเสริฟ ทั้งสี่คนจับคู่คุยกัน อย่างถูกคอ คงมีแต่เธอที่นั่งทานอยู่เงียบๆ
“เจ้...เป็นอะไรรึป่าว” ปริ้นซ์หันมาถามพี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้ผู้ร่วมโต๊ะหันมามองด้วยสายตาเป็นห่วง
“อาหารไม่ถูกปากรึเปล่าลูก” คุณลุงอาทิตย์ถาม
หญิงสาวยิ้มแห้งๆ “อาหารอร่อยมากค่ะ ควีนไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ ควีนขอตัวนะคะ”
“ควีน” คุณนิพนธ์ลากเสียงยาว เชิงบอกให้รู้ว่าเธอเสียมารยาท
“ให้หลานขึ้นไปพักผ่อนเถอะ นิพนธ์ คงจะเดินทางมาเหนื่อย” คุณอาทิตย์พูดพร้อมหันไปบอกลูกชาย “ตุลย์ไปส่งควีนสิลูก”
“ครับ พ่อ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินมาที่หญิงสาว พร้อมกับโค้งให้เล็กน้อย
“ควีน ชื่อเพราะนี่” ชายหนุ่มเมื่อเดินออกมาจากห้องอาหาร
“แน่ล่ะ” หญิงสาวยิ้มในใจ พลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
“แต่น่าเสียดาย...จะมีใครกล้ามาเป็นคิงมั้ยเนี่ย” ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย หญิงร่างบางนั้น
หยุดเดินทันที ถลึงตาโตพร้อมกับเม้มปาก
“นายกล้าดียังไงมาดูถูกชั้น” เธอยังคงจ้องมองชายหนุ่มราวจะกินเลือดกินเนื้อ
“ก็แหงล่ะครับ ถ้าดูผิดก็ไม่ใช่นายตุลาน่ะสิ” ชายหนุ่มทำหน้าตาล้อเลียน
หญิงสาวไม่พูดอะไร สะบัดตัวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดิน
พลั่ก!~
ร่างบางของหญิงสาวลงไปกองกับพรมสีแดงสด เพราะเดินชนกับแขกของโรงแรมที่มุมตึกนั่นเอง ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปพยุงหญิงสาวขึ้นมา
“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” ชายคนนั้นดูท่าทางกังวล
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมพาเธอไปที่ห้องเอง” ตุลายิ้มให้ชายคนนั้นแล้วประคองหญิงสาวเดิน
“เป็นอะไรมากมั้ย” ตุลาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“จะดีกว่านี้ ถ้านายปล่อยชั้น” หญิงสาวกัดฟันพูด
“คงจะไม่ได้หรอก ลูกสาวโตของคุณลุงนิพนธ์ซะด้วย ขืนคุณเป็นอะไรไปผมก็แย่น่ะสิ” ตุลาพูดพร้อมกับประคองหญิงสาวกระชับขึ้นอีก
“ชั้นเจ็บนะ ปล่อย”
ตุลาไม่สนใจเสียงควีน ยังคงพยุงเธอเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้อง
“ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์มาส่ง” เธอเน้นคำว่าอุตส่าห์
“ผมยังส่งคุณไม่ถึงเลย สำหรับคนป่วยต้องส่งให้ถึงที่” ว่าแล้วชายหนุ่มใช้คีย์การ์ดประจำตัวเปิดประตู แล้วช้อนร่างหญิงสาวขึ้นมา
“ว๊าย!!!! ปล่อยชั้นนะ ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้” ควีนดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ถ้าไม่หยุดส่งเสียงก็จะไม่ปล่อย”
“...” ควีนหยุดร้องทันที ทำให้ตุลาอมยิ้ม
“ปล่อยได้รึยังล่ะ” ควีนหน้าชมพูเรื่อๆ เสียงแผ่วลง
ตุลาค่อยๆ วางควีนลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
“ฝันดีนะครับ” เขาหันหลังแล้วกลับเดินไปที่ประตู แต่แล้วก็ชะงักค่อยๆ หันมาทางหญิงสาว “ขอบคุณนะ ที่ช่วยมีนาไว้วันก่อน”
“อ้อ เพิ่งรู้หรอ ว่าเค้าต้องขอบคุณกันน่ะ” ควีนพูดประชด
“Goodnight อีกครั้งนะครับ” ว่าแล้วก็ปิดประตู ปล่อยให้หญิงสาวอารมณ์เสียอยู่ในห้องคนเดียว
Phantom say:
: สวัสดีตอนดึกๆ คับ ผักกาดสุดสวย^^
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: สวัสดีค่ะ คุณชายต้นหอม
Phantom say:
: ผักกาดดูอารมณ์ดีจังเลยนะครับวันนี้
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: อ่านะ ก็คงจะอารมณ์ดีกว่านี้ถ้าวันนี้ไม่เจอนายบ๊องคนนั้น ผักกาดไม่น่ามาที่นี่กับปาป๊าเลยอ่ะ คิดถึงหน้าแล้วเซ็งจิต T^T
Phantom say:
: ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะแย่มากๆ เลยนะคับ
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: อื้อ แย่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Phantom say:
: ผักกาดอย่ามองโลกในแง่ร้ายแบบนั้นสิคับ มันจะทำให้ผักกาดอารมณ์ไม่ดีไปด้วยนะคับ บางที...เค้าอาจไม่เป็นอย่างที่ผักกาดคิดก็ได้นะคับ
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: ช่างเค้าเหอะค่ะ พรุ่งนี้ผักกาดก็จะกลับกรุงเทพแล้ว ผักกาดปิดร้านมาสองวันแล้วนะคะ คงจะไม่ต้องเจอกันอีกแล้วล่ะค่ะ
Phantom say:
: เราว่าผักกาดคงจะต้องเจอกับเค้าอีกแหละคับ ลูกชายของเพื่อนพ่อไม่ใช่หรอคับ
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: ?????
ต้นหอมรู้ได้ยังไงคะ ว่าเค้าเป็นลูกของเพื่อนพ่อ
Phantom say:
: เอ่อ...เราก็เดาเอานะ แล้วมะกี้ผักกาดบอกว่าไปกับคุณพ่อนี่คับ
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: อ่อ ค่ะๆ จริงสิ ผักกาดต้องรีบนอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้จะได้ไปเช้าๆ
Phantom say:
: ครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง หนึ่งคำถามที่เพื่อนยังมี สบายใจดีหรือเศร้าอย่างนี้....เหมือนกัน say:
: เช่นกันค่ะ
ความคิดเห็น