Someday you will understand

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 -'o เชอะ...นายขี้เก๊ก o'-

ควีนลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธออยู่ในห้องนอน  คงจะเป็นโรงแรมซักแห่งเธอคิด

"เป็นไงมั่งคะ"  เสียงใสๆ ของใครคนหนึ่งดังขึ้น  ควีนมองหาที่มาของเสียง  ก็พบเด็กหญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง

"เมื่อกี้พี่ควีนเป็นลมไปน่ะค่ะ  มีนาก็เลยพามานอนที่นี่"  เด็กหญิงที่แทนตัวเองว่ามีนายิ้มหวาน

"...."  ควีนสงสัยว่าหล่อนรู้จักชื่อเธอได้ไง

"คือ...มีนาได้ยินพี่ละเมออ่ะค่ะ" เธอพูดพลางหยิบถ้วยใบเล็กบนถาด 

"ทานข้าวต้มหน่อยนะคะ  มีนาสั่งให้คนต้มมาให้ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ  แต่พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ  ที่นี่ไกลจากหาดมั้ยคะ"

"โรงแรมนี้อยู่ติดหาดเลยค่ะ"  มีนายิ้มหวาน

"มีนา  มีนาเปิดประตูเดี๋ยวนี้"  เสียงใครคนหนึ่งตะโกนอยู่นอกห้อง

ควีนเห็นเด็กสาวรีบไปเปิดประตู

"คริสบอกว่าเธอมาคนแปลกหน้าขึ้นมาบนห้อง  พี่บอกแล้วใช่มั้ย  ว่าไม่ให้พาใครขึ้นมา" เสียงนั้นเหมือนจะตวาด

แล้วควีนก็เห็นเจ้าของเสียงนั้นก้าวเข้ามา  ชายในสูทสีดำจ้องมาที่เธอ

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ  ควีนกำลังจะกลับ"  ควีนลุกขึ้นก้าวลงเตียง

"แต่ว่า...พี่เค้ายังไม่หายนะคะ  พี่เค้าเป็นลมมีนาก็เลยให้คนพาขึ้นมาน่ะค่ะ"  เด็กสาวรีบมาพยุงควีนไว้

"เธอเองก็สุขภาพไม่ดี  พี่สั่งห้ามไม่ให้เดินเล่นที่ชายหาดเวลานี้ไม่ใช่หรอ" ชายคนนั้นตะคอกน้องสาว

"...."

ฮึก  ฮึก  ฮึก  เด็กสาวหายใจหอบ   อาการของ  hyperventriration

"มีนา  มีนา  ใครอยู่ข้างนอกตามหมอมาที่ห้อง  8210 เดี๋ยวนี้ มีนาไม่สบาย"  ชายคนนั้นตะโกนสั่งใครก็ตามที่อยู่ด้านนอก

"คลายเสื้อกับกระโปรงแล้วไปเอาถุงมา" ควีนพูดพร้อมกับถลาไปหาเด็กสาว 

"..."

"เดี๋ยวนี้"  คราวนี้ควีนตวาดบ้าง

ควีนเอาถุงครอบปากกับจมูกเด็กสาว

"มีนาคะ  หายใจลึกๆ นะคะ  ไม่มีอะไรแล้ว  ใจเย็นๆ นะคะ หายใจลึกๆ ค่ะ"

เสียงนุ่มๆ ของควีนทำให้อาการของมีนาดีขึ้น  และหายใจเป็นปกติก่อนที่หมอประจำตัวจะมาถึง

"ขอบคุณมากนะคะ  ที่ช่วยพี่ที่ชายหาด"

ควีนยิ้มให้เด็กสาวแล้วหันมาทางชายหนุ่มพร้อมกับพูดเสียงเรียบ

"อย่าพยายามทำให้เธอเครียด  เพราะอาจทำให้เธอช็อคและหมดสติได้"

ควีนยิ้มให้มีนาอีกครั้งแล้วเดินออกไป

"เดี๋ยว...ผมจะไปส่ง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลุกขึ้นตาม หันไปพูดกับเลขาส่วนตัว "คริสดูแลมีนาด้วย  หมอมาถึงก็บอกให้ละเอียด"

"ขอบคุณนะคะ  ที่มาส่ง"  ควีนพูดเมื่อเดินมาถึงล็อบบี้ของโรงแรม

"...."  ชายหนุ่มวางสีหน้าตายด้าน ไม่พูดอะไร

"ผู้ชายอะไร ทำหน้าตายด้านอยู่ได้  ชาตินี้จะเคยยิ้มกับเค้าบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้"  หญิงสาวบ่นในใจระหว่างเดินเลาะชายหาด

เธอสั่งอาหารทะเลมาทานที่ชายหาด  แต่ก็ยังไม่ทานซักคำ  เอาแต่เหม่อมองทะเล   จนกระทั่งตะวันลับฟ้า  เธอถึงจะขับรถกลับบ้าน

"พี่ชาย...พี่ควีนน่ารักจังเลยนะคะ  มีนาชอบจังค่ะ"  มีนาพูดกับพี่ชายระหว่างทานมื้อเย็น

ตุลามองน้องสาว  แล้วยิ้ม  "เราเพิ่งเจอเค้าวันเดียวเองนะ  ไม่รู้ด้วยว่าเค้าเป็นใคร ทำงานอะไร"

"แต่มีนาว่า  พี่เค้าเป็นเป็นคนดี  ที่สำคัญพี่เค้าสวยแล้วก็น่ารักด้วย"

"..."

"หรือพี่ชายว่าไม่น่ารักคะ"  มีนาเอียงคอถามพี่ชาย

"ค่ะๆ  น่ารักก็น่ารักค่ะ"  ตุลาตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้

แต่ในใจก็คิดเหมือนกัน  ว่าผู้หญิงคนนั้นช่างสวยและน่ารักอะไรเช่นนี้

ผมไม่รู้เลย  ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร  มาจากไหน  อยู่ดีดีเธอก็มาอยู่ในโรงแรมของผม  แน่ล่ะ  คนที่พามาก็คือมีนา  น้องสาวของผมนั่นเอง  มีนาบอกว่าเธอคนนั้นเป็นลมอยู่กลางชายหาดใกล้ๆ  โรงแรม  ก็เลยให้คนพามาพักที่นี่  ผมไม่เคยคิดเลย ว่าจะเจอผู้หญิงที่สวย น่ารักเช่นนี้  เธอในชุดสีขาว  นอนอยู่บนเตียงไม้คลุมด้วยผู้ปูที่นอนและผ้าห่มสีน้ำตาลอ่อน  ผมสีดำขลับ ตัดกับใบหน้าที่ขาวแก้มสีแดงเรื่อๆ  เธอดูสดใสมาก  แต่ดวงตาคู่นั้นกลับดูเศร้า  เหมือนคนกำลังหมดหวัง  ไม่มีพลัง  ผู้หญิงตาเศร้าคนนี้  ทำให้ผมใจหายทุกครั้งที่สบตาเธอ  เธอคงจะเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านสุขภาพ  เพราะเธอช่วยมีนาที่หายใจไม่ทันได้  ก่อนที่หมอจะมาถึงซะอีก  ถ้าไม่มีเธอ...มีนาจะเป็นยังไง  ผมไม่อยากคิดเลย  ผมเดินไปส่งเธอถึงล็อบบี้ของโรงแรม  ผมมัวแต่คิดว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนรึปล่าว  จนลืมขอบคุณเธอไปเลยเรื่องที่เธอช่วยมีนา    ....ขอบคุณนะคับ  ควีน...