ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนรักสมัยมัธยม
“ เอ้า....ื่นนนนนน ุแพน นัเพื่อนไว้ที่ไหนับ” วินถามรุ่นน้อที่ำลัะแอบหลับ้าๆๆ เา
“ฮ้าววววววววววว หน้ารมแพทย์ทหารบน่ะวิน” แพนหาวออมาฟอให่โยที่ไม่ไ้ปิปาเอาไว้เลย
“ โอ้ยยยย ใรเอารถูส้วมผ่านมาแถวนี้เนี่ย” วินแล้หยอแพนเพราะวิน้อสุะบรรยายับพฤิรรมอเธอ
“นี่ บัอามาว่าแพนหรอ” แพนทำหน้าุใส่วินและหยิไปที่แนอเา
“โอ้ยยยยยย เ็บนะ นี่วินับรถอยู่นะ “ วินบ่นมุบมิบ้วยวามเ็บาารหยิยายัวแสบอเานั่นเอ
“้อ่อนเ้าเรียนอยามาีหัวแพน่อนทำไมล่ะ เ้าเรียว่าเอาืน เ้า้ายยยยยยยย” แพนทำสีหน้าเหนือว่าโยที่วิน้อแอบยิ้มเล็น้อยาสีหน้าวนไม่น้อยอเธอ
“อ่ะ ไม่วนแล้ว ว่าแ่ว่าเพื่อนุหนุแพนเนี่ยรออยู่ที่ไหนรับ นี่้อถึหน้ารมแพทย์แล้วนะ”วินมอู้าทาเพื่อะหาที่อรถ
“นั้น วินอ้าหน้าแล้วันนะ ืนอรถรนี้หน้า เทพบุรมอเอร์ไ์้อมาออใบสั่แถวนี้แน่ๆๆ”วินำับำพูอเธอนั้นที่เรียพวำรว
“ เราน่ะ โนบ่อยล่ะสิ”วินสวนลับแพนบ้า
“ ้อใ่น่ะสิ เลียำรวะแย่อยุ่แล้วเนี่ย”เธอพูสีหน้ามุ่ยๆๆ และมอหาเพื่อนอเธอไป้วย
“ไปๆๆ รีบไปเลย ่อนทีุ่ำรวะี่มอไ์มาออใบับะ่อน” วินันแพนลารถลไป
“ยายแพน ยายแพน โอ้ยยยย ยายหุึันอยู่นี่” แพนหันไปเรียับเสียที่เรียเธอว่ายายหูึเพราะไม่มีใระเรียเธอ้วยเสียนี้เหมือนอนมัธยมอีแล้ว
“ทราย แิๆๆ ้วยอ่ะ เท่ห์มาๆๆ เลยเพื่อน้าน” แพนเ้าอเพื่อนอเธอที่ไม่ไ้เอันนานมาๆๆ ึ่ทรายนั้นอยู่ในเรื่อแบบอนัเรียนพยาบาลทหารเรือุาว โบว์ำ ึู่ีมาๆๆ และ้วยวามสูอเธอทั้สอนึทำให้นในละแวนั้นหันมามอับเธอทัู้่
“ิถึแมาๆๆ เลยยายแพน ผอมลเยอะเลยนะเนี่ย หุ่นนาแบบเลยนะเพื่อนเรา”ทรายบอับแพนะที่เินไปที่รถอเธอ
“ไหน รถแว่ะ ที่พ่อแื้อให้ป้ายแน่ะ” ทราย้อหารถอเพื่อนเธอเหมือนันในะที่วินเปิประูรถออมาพอี
“สวัสีรับ”วินมอหน้าเพื่อนอแพนที่ใสุ่เรื่อแบบพยาบาลที่อยู่รหน้า
“สวัสี่ะ” ทรายพูโยมอหน้าวินอยู่นานพอสมวร
“ ทราย ทราย ทรายโว้ยยย” แพนำลัเรียเพื่อนอเธอที่ำลัยืนเหม่อ้าๆๆ
“ฮ่ะ....อ่ะ.....อ มีไรหรอ” ทรายหันมาพูับแพนอย่าเ้อๆๆ
“ทราย นี่เพื่อนรุ่นพี่แพน ื่อ วิน” แพนแนะนำให้รู้ัับเพื่อนสุหล่ออเา
“วินนนี่ ทรายเพื่อนอแพนเอ ั้แ่เรียนมัธยมปลาย้วยันน่ะ” วินยิ้มพร้อมับรถออไปส่แพน โยที่แพนนั่้านับ และทรายึ่นั่อยู่ทา้านหลันั่นเอ
“เออ แพน เี๋ยววิน ส่แพนรสวนนะ ะลับไปเอารถน่ะ “วินพูและเลี้ยวรถเ้า้าทา
“อบใมานะวิน ับรถีๆๆๆ ล่ะ” แพนพู่อนวินะลารถไป โยทรายเ้ามานั่แทนแพน
“นี่ ไอ้ับรถีๆๆ น่ะ บอัวเอีว่านะ “วินแวแพนโยที่ทราย้อูเพื่อนนนี้อเธอับสายาู่นั้นอวินที่มอมา้วยสายาที่มาว่าเพื่อน และรถ้อับมาไ้ไลพอสมวร
“อะอึ่ม อะฮึ่ม.......” แพนไออมาเสียัพอที่ะทำให้ทรายหันมา
“แพน เป็นไรป่าว เี๋ยวเราูให้นะ “ทรายพู้วยวามเป็นห่วเพื่อนที่ไอเสียัพอสมวร
“สสัย วามรัมันะิอน่ะ ทรายูให้เราหน่อยสิ” แพนทำสายายียวนวน ใส่ทรายเพื่อนรัอเธอ
“นี่แน่ แล้ันหรอยายแพนนนนนนนนนนนน” ทรายลาเสียยาวโยึหูเพื่อนอเธอ้วยวามเินน
“แล้วทำไมอนเธอเอหน้าวิน้อทำหน้าแนานั้น้วยล่ะ” แพนสวนทรายลับบ้า
“นี่ เลิมอหน้าันไ้แล้ว ับรถไปเลยนะ “ ทรายบอปัับเพื่อนที่้อมออาารเธออยู่
“นี่ ทราย วินน่ะ เ้าเป็นรุ่นพี่รหัสอันเอ เ้าน่ะ อายุมาว่าแ่ไม่รู้สิเรียเป็นเพื่อนีว่า แล้วอีอย่าน่ะ เรียน้อเ่ ะไ้เป็นนัเรียนารบินเ็มัวแล้ว ส่วนเรื่อผู้หิน่ะ หรอ อย่าให้พูถึ เ้าไมุ่ยับผู้หินไหนในวิลัยแล้วนอาั้น แอบวินใ่มะ บอมานะ” แพนพร่ามยาวเป็นุ
“แล้ว มาบอันทำไมอ่ะ”ฟาพูปัๆๆ
“นี่ไม่้อมานั่เ็ฟอร์มเลย ยายุพยาบาลปาแ็ ันเป็นเพื่อนแมา 5 ปีทำไมันะไม่รู้ัแีฮ่ะ “แพนเป็นฝ่ายบ่นเพื่อนอเธอบ้า
“เออ ันิว่าเ้าน่ะน่ารัีน่ะ” ทรายสารภาพออมาบ้าแล้ว
“้า..... แล้ววันนี้อยาะรับประทานอะไรล่ะ ันะไ้พาไปนั่ิน” แพนถามเพราะเธอ้ยัไม่ไ้ินอะไรั้แ่เ้า
“ันใส่เรื่อแบบ ไม่เหมาะหรอ ื้อไปินที่บ้านีว่ามั้ย” ทรายแนะนำ
“อืม ้อีเหมือนันนะ” แพนเห็น้วยและ้อเลี้ยวรถไปทาร้านประำอเธอ
+++ ในร้านอาหารแห่หนึ่+++
แพนับรถเ้ามาในบริเวร้านที่มีลานอรถ และร้านอาหารนี้้อึ้นื่อ้านรสาิพอสมวร โยแพนอรถรประูทาออิป้ายรถเมลล์
“ทราย รออยู่รนี้น่ะ เะันไปื้อเอ” แพนพูและำลัะลารถ
“อืม เอาออร่อยๆๆนะวันนเนี่ยันเรียมท้อมาินเ็มที่น่ะ” ทรายบอเพื่อนที่ำลัะลารถ
“ระวัะเป็นพยาบาลหมูนะ้ะ” เธอแล้หยอฟาแล้วเินเ้าไปในบริเวร้านโยมีพนัานออมา้อนรับพอี
“ไม่ทราบว่าะรับอะไรีับ” พนัานในร้านล่าวะที่เธอำลัูเมูอาหารที่ิ้าๆๆ ผนั
“อุ้พันอ้อย 1 ุ่ะ ้มยำทะเล และยำสลัุ้ส่ะ” เธอหันมาพูับพนัาน
“รอสัรู่นะรับ” พนัานในร้านล่าวแล้วเินเ้าไปในร้าน
“นี่รับ โอาสหน้าเิใหม่นะรับ” เธอรับอแล้วเินที่รถและทันในั้นเอ แพนึเหลือบไปเห็นลุ่มอนัเรียนเรียมทหารลุ่มหนึ่ที่ำลัรอรถอยู่ 5 น แ่หลัานั้นแพนเ้ามานั่ในรถโยที่ไม่ไ้พูาอะไร
“ นี่หายไปั้นาน ไ้อะไรมาินบ้าเนี่ยย”ทรายหิ้วอที่เพื่อนื้อมาเอาวาไว้เบาะหลัรถ
“.................................................”
“แพนเป็นไรไปว่ะ เมื่อี้ยัุยีๆๆ อยู่เลย ไมเียบไปั้นน่ะ” ทรายพูเสร็็เหลือบไปเห้นลุ่มนัเรียนเรียมทหารพอี เธอึพอเาออว่าเพื่อนเธอนั้นเป็นอะไร
“อ่อ ป่าว ไม่ไ้เป็น” เธอพู้วยสายาที่เหม่อลอย
“เห็นนัเรียนเรียมทหารลุ่มนั้นล่ะสิ เฮ้อออ...แพนเรื่อมันผ่านมา 2 ปีแล้วนะยัะย้อนไปิถึมันอีทำไม” ทรายมอหน้าเพื่อน้วยวามเป็นห่ว
“ใ่ เราวระลืมเ้าะทีใ่มั้ย” ทรายเอื้อมมือมาแะไหล่เพื่อนเพื่อปลอบใเธอับอีวามรัที่ไม่่อยน่าำนัสำหรับเพื่อนอเธอ เพราะทรายรู้ว่าแพนเสียใับรัรั้แรอเธอมา
“ อืม ลับบ้านไปินับ้าวอร่อยๆๆ ีว่านะ” แพนพูับเพื่อนอเธอ้วยสายาที่ร่าเริอีรั้นทราย้อ ๆๆ ับเพื่อนอเธอนนี้เหมือนัน และทั้สอนึนัุ่ยันมาลอทา
“ฮ้าววววววววววว หน้ารมแพทย์ทหารบน่ะวิน” แพนหาวออมาฟอให่โยที่ไม่ไ้ปิปาเอาไว้เลย
“ โอ้ยยยย ใรเอารถูส้วมผ่านมาแถวนี้เนี่ย” วินแล้หยอแพนเพราะวิน้อสุะบรรยายับพฤิรรมอเธอ
“นี่ บัอามาว่าแพนหรอ” แพนทำหน้าุใส่วินและหยิไปที่แนอเา
“โอ้ยยยยยย เ็บนะ นี่วินับรถอยู่นะ “ วินบ่นมุบมิบ้วยวามเ็บาารหยิยายัวแสบอเานั่นเอ
“้อ่อนเ้าเรียนอยามาีหัวแพน่อนทำไมล่ะ เ้าเรียว่าเอาืน เ้า้ายยยยยยยย” แพนทำสีหน้าเหนือว่าโยที่วิน้อแอบยิ้มเล็น้อยาสีหน้าวนไม่น้อยอเธอ
“อ่ะ ไม่วนแล้ว ว่าแ่ว่าเพื่อนุหนุแพนเนี่ยรออยู่ที่ไหนรับ นี่้อถึหน้ารมแพทย์แล้วนะ”วินมอู้าทาเพื่อะหาที่อรถ
“นั้น วินอ้าหน้าแล้วันนะ ืนอรถรนี้หน้า เทพบุรมอเอร์ไ์้อมาออใบสั่แถวนี้แน่ๆๆ”วินำับำพูอเธอนั้นที่เรียพวำรว
“ เราน่ะ โนบ่อยล่ะสิ”วินสวนลับแพนบ้า
“ ้อใ่น่ะสิ เลียำรวะแย่อยุ่แล้วเนี่ย”เธอพูสีหน้ามุ่ยๆๆ และมอหาเพื่อนอเธอไป้วย
“ไปๆๆ รีบไปเลย ่อนทีุ่ำรวะี่มอไ์มาออใบับะ่อน” วินันแพนลารถลไป
“ยายแพน ยายแพน โอ้ยยยย ยายหุึันอยู่นี่” แพนหันไปเรียับเสียที่เรียเธอว่ายายหูึเพราะไม่มีใระเรียเธอ้วยเสียนี้เหมือนอนมัธยมอีแล้ว
“ทราย แิๆๆ ้วยอ่ะ เท่ห์มาๆๆ เลยเพื่อน้าน” แพนเ้าอเพื่อนอเธอที่ไม่ไ้เอันนานมาๆๆ ึ่ทรายนั้นอยู่ในเรื่อแบบอนัเรียนพยาบาลทหารเรือุาว โบว์ำ ึู่ีมาๆๆ และ้วยวามสูอเธอทั้สอนึทำให้นในละแวนั้นหันมามอับเธอทัู้่
“ิถึแมาๆๆ เลยยายแพน ผอมลเยอะเลยนะเนี่ย หุ่นนาแบบเลยนะเพื่อนเรา”ทรายบอับแพนะที่เินไปที่รถอเธอ
“ไหน รถแว่ะ ที่พ่อแื้อให้ป้ายแน่ะ” ทราย้อหารถอเพื่อนเธอเหมือนันในะที่วินเปิประูรถออมาพอี
“สวัสีรับ”วินมอหน้าเพื่อนอแพนที่ใสุ่เรื่อแบบพยาบาลที่อยู่รหน้า
“สวัสี่ะ” ทรายพูโยมอหน้าวินอยู่นานพอสมวร
“ ทราย ทราย ทรายโว้ยยย” แพนำลัเรียเพื่อนอเธอที่ำลัยืนเหม่อ้าๆๆ
“ฮ่ะ....อ่ะ.....อ มีไรหรอ” ทรายหันมาพูับแพนอย่าเ้อๆๆ
“ทราย นี่เพื่อนรุ่นพี่แพน ื่อ วิน” แพนแนะนำให้รู้ัับเพื่อนสุหล่ออเา
“วินนนี่ ทรายเพื่อนอแพนเอ ั้แ่เรียนมัธยมปลาย้วยันน่ะ” วินยิ้มพร้อมับรถออไปส่แพน โยที่แพนนั่้านับ และทรายึ่นั่อยู่ทา้านหลันั่นเอ
“เออ แพน เี๋ยววิน ส่แพนรสวนนะ ะลับไปเอารถน่ะ “วินพูและเลี้ยวรถเ้า้าทา
“อบใมานะวิน ับรถีๆๆๆ ล่ะ” แพนพู่อนวินะลารถไป โยทรายเ้ามานั่แทนแพน
“นี่ ไอ้ับรถีๆๆ น่ะ บอัวเอีว่านะ “วินแวแพนโยที่ทราย้อูเพื่อนนนี้อเธอับสายาู่นั้นอวินที่มอมา้วยสายาที่มาว่าเพื่อน และรถ้อับมาไ้ไลพอสมวร
“อะอึ่ม อะฮึ่ม.......” แพนไออมาเสียัพอที่ะทำให้ทรายหันมา
“แพน เป็นไรป่าว เี๋ยวเราูให้นะ “ทรายพู้วยวามเป็นห่วเพื่อนที่ไอเสียัพอสมวร
“สสัย วามรัมันะิอน่ะ ทรายูให้เราหน่อยสิ” แพนทำสายายียวนวน ใส่ทรายเพื่อนรัอเธอ
“นี่แน่ แล้ันหรอยายแพนนนนนนนนนนนน” ทรายลาเสียยาวโยึหูเพื่อนอเธอ้วยวามเินน
“แล้วทำไมอนเธอเอหน้าวิน้อทำหน้าแนานั้น้วยล่ะ” แพนสวนทรายลับบ้า
“นี่ เลิมอหน้าันไ้แล้ว ับรถไปเลยนะ “ ทรายบอปัับเพื่อนที่้อมออาารเธออยู่
“นี่ ทราย วินน่ะ เ้าเป็นรุ่นพี่รหัสอันเอ เ้าน่ะ อายุมาว่าแ่ไม่รู้สิเรียเป็นเพื่อนีว่า แล้วอีอย่าน่ะ เรียน้อเ่ ะไ้เป็นนัเรียนารบินเ็มัวแล้ว ส่วนเรื่อผู้หิน่ะ หรอ อย่าให้พูถึ เ้าไมุ่ยับผู้หินไหนในวิลัยแล้วนอาั้น แอบวินใ่มะ บอมานะ” แพนพร่ามยาวเป็นุ
“แล้ว มาบอันทำไมอ่ะ”ฟาพูปัๆๆ
“นี่ไม่้อมานั่เ็ฟอร์มเลย ยายุพยาบาลปาแ็ ันเป็นเพื่อนแมา 5 ปีทำไมันะไม่รู้ัแีฮ่ะ “แพนเป็นฝ่ายบ่นเพื่อนอเธอบ้า
“เออ ันิว่าเ้าน่ะน่ารัีน่ะ” ทรายสารภาพออมาบ้าแล้ว
“้า..... แล้ววันนี้อยาะรับประทานอะไรล่ะ ันะไ้พาไปนั่ิน” แพนถามเพราะเธอ้ยัไม่ไ้ินอะไรั้แ่เ้า
“ันใส่เรื่อแบบ ไม่เหมาะหรอ ื้อไปินที่บ้านีว่ามั้ย” ทรายแนะนำ
“อืม ้อีเหมือนันนะ” แพนเห็น้วยและ้อเลี้ยวรถไปทาร้านประำอเธอ
+++ ในร้านอาหารแห่หนึ่+++
แพนับรถเ้ามาในบริเวร้านที่มีลานอรถ และร้านอาหารนี้้อึ้นื่อ้านรสาิพอสมวร โยแพนอรถรประูทาออิป้ายรถเมลล์
“ทราย รออยู่รนี้น่ะ เะันไปื้อเอ” แพนพูและำลัะลารถ
“อืม เอาออร่อยๆๆนะวันนเนี่ยันเรียมท้อมาินเ็มที่น่ะ” ทรายบอเพื่อนที่ำลัะลารถ
“ระวัะเป็นพยาบาลหมูนะ้ะ” เธอแล้หยอฟาแล้วเินเ้าไปในบริเวร้านโยมีพนัานออมา้อนรับพอี
“ไม่ทราบว่าะรับอะไรีับ” พนัานในร้านล่าวะที่เธอำลัูเมูอาหารที่ิ้าๆๆ ผนั
“อุ้พันอ้อย 1 ุ่ะ ้มยำทะเล และยำสลัุ้ส่ะ” เธอหันมาพูับพนัาน
“รอสัรู่นะรับ” พนัานในร้านล่าวแล้วเินเ้าไปในร้าน
“นี่รับ โอาสหน้าเิใหม่นะรับ” เธอรับอแล้วเินที่รถและทันในั้นเอ แพนึเหลือบไปเห็นลุ่มอนัเรียนเรียมทหารลุ่มหนึ่ที่ำลัรอรถอยู่ 5 น แ่หลัานั้นแพนเ้ามานั่ในรถโยที่ไม่ไ้พูาอะไร
“ นี่หายไปั้นาน ไ้อะไรมาินบ้าเนี่ยย”ทรายหิ้วอที่เพื่อนื้อมาเอาวาไว้เบาะหลัรถ
“.................................................”
“แพนเป็นไรไปว่ะ เมื่อี้ยัุยีๆๆ อยู่เลย ไมเียบไปั้นน่ะ” ทรายพูเสร็็เหลือบไปเห้นลุ่มนัเรียนเรียมทหารพอี เธอึพอเาออว่าเพื่อนเธอนั้นเป็นอะไร
“อ่อ ป่าว ไม่ไ้เป็น” เธอพู้วยสายาที่เหม่อลอย
“เห็นนัเรียนเรียมทหารลุ่มนั้นล่ะสิ เฮ้อออ...แพนเรื่อมันผ่านมา 2 ปีแล้วนะยัะย้อนไปิถึมันอีทำไม” ทรายมอหน้าเพื่อน้วยวามเป็นห่ว
“ใ่ เราวระลืมเ้าะทีใ่มั้ย” ทรายเอื้อมมือมาแะไหล่เพื่อนเพื่อปลอบใเธอับอีวามรัที่ไม่่อยน่าำนัสำหรับเพื่อนอเธอ เพราะทรายรู้ว่าแพนเสียใับรัรั้แรอเธอมา
“ อืม ลับบ้านไปินับ้าวอร่อยๆๆ ีว่านะ” แพนพูับเพื่อนอเธอ้วยสายาที่ร่าเริอีรั้นทราย้อ ๆๆ ับเพื่อนอเธอนนี้เหมือนัน และทั้สอนึนัุ่ยันมาลอทา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น