Who am I?

ลำดับตอนที่ #9 : หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องจริง

                

                บอยน่ะเอง

                “ ขึ้นมาสิ”

    “แล้วจะขึ้นยังไงล่ะ  ก็ขาหักอยู่เนี่ย  ง่ะ  “

มันดับเครื่องและก็อุ้มขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย

    “หนักจัง  วันนี้กินช้างไปกี่ตัวแล้วล่ะ”แน่ะ  ยังมีหน้ามาแซวอีก

    “ก็แค่โขลงเดียวเอ๊ง”ฉันทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไร

    “ฮ่าๆๆๆๆๆ”  เสียงระเบิดหัวเราะดังก้องทั่วบริเวณ   ช่วงเวลาแบบนี้คงมีอีกไม่นาน  ฉันคงจะคิดถึงช่วงเวลานี้อีกนานเท่านาน





    สายลมที่พัดเข้ามาปะทะหน้าฉัน  ทำให้ฉันเผลอซบแผ่นหลังที่ฉันกำลังพิงอยู่   บอยเหมือนจะสะดุ้งแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก    จนถึงบ้าน   พี่ชายคงยังไม่กลับบ้าน





                ฉันลงจากรถ แบบเก้ ๆกังๆ  บอยลงมาประคองฉันลงจากรถ   ตอนนี้ขาขวาของฉันเป็นเหน็บชาซะแล้วล่ะ   พอฉันยืนบนพื้นแล้ว  ฉันแทบไม่มีแรงยืนเลย  หัวบอยนี่แหละเด็ดสุด  ในเสี้ยววินาที  ฉันจึงใช้หัวของบอยเป็นหลักยึดการทรงตัว  เฮ้อ  ยืนได้ซะทีนะ

                แต่พอเงยหัวมาสิ  บอยกำลังมองหน้าฉัน  ถ้าเอาไม้บรรทัดมาวัดนะ  ฟันธงได้เลยว่าหน้าเราห่างกันไม่ถึง  3  นิ้ว    และสิ่งที่ฉันคิดก็กำลังเกิดขึ้น

    หน้าของบอยเริ่มใกล้เข้ามา ๆๆ  แบบสโลว์   ฉันนึกถึงคำบอกเล่าในคู่มือโลกมนุษย์ไม่ออกว่าเวลาจูบต้องทำไง   เอ้อ  ในทีวีนางเอกต้องหลับตา   อืม  ๆๆ  หลับตา  เงยหน้านิดนึง  ใช่ ๆ  เอ๊ะ  แล้วทำไงต่ออ่ะ   ชักสงสัยแล้วสิ  ทำไมบอยยังไม่จูบสักทีนะ





    ฉันลืมตา  และก็เห็นบอยกำลังจ้องมองฉันอยู่





    “ทำไมไม่จูบล่ะ เฮ้ย”  ตายแร้ว  ทำไมช่างเป็นคำถามที่สุภาพสตรีควรพูดเหลือเกิ๊น

    “บอยรักกระชายมานานแล้วนะ  และตอนนี้ก็ยังรักอยู่  บอยไม่กล้าจูบกระชาย  แบบว่า  บอย  …..  กลัวโดนตบกะโหลกร้าวอ่ะ”

    จะว่าซึ้งก็ไม่ซึ้ง   ขำก็ไม่ขำ   แต่ฉันรู้ใจตัวเองแล้ว  ฉันรักเค้า  ฉันรักบอย   มือสั่นจังเลย   ฉันรีบเดินเข้าบ้าน

    “พี่จ๋า  บอย   เค้าขอโทษนะ   แต่ว่าอย่ารักเค้าเลย  เพราะว่าเค้าคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน”  ฉันรำพึงออกมาเศร้า ๆ





               ในความมืดของบ้าน   ไร้ซึ่งแสงจันทร์สาดส่อง  ฉันทรุดตัวลงนั่งทำตัวกลมกลืนเช่นเดียวกับสิ่งของในบ้าน  ต่อจากนี้อีกไม่นาน   สิ่งเหล่านี้คงเป็นเพียงเศษเถ้าธุลีของความทรงจำของเธอสินะ