Who am I?

ลำดับตอนที่ #8 : ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนซวยแล้วซวยอีก

                ฉันไปโรงเรียนด้วยท่าทางที่ซึมเศร้า  รู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกันที่ต้องจากพี่ชายไป  แต่ที่ฉันทำมันถูกต้องที่สุดแล้วใช่มั้ยคะพระผู้เป็นเจ้า

    ฉันเดินอย่างหงอย ๆ เข้าห้องไป ดูเหมือนว่าทุกคนจะหยุดกิจกรรมทุกอย่างเพื่อมองฉัน  ทุกคนคงคิดว่าฉันคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วล่ะสิ



    “เป็นอะไรไปเหรอกระชาย  เมื่อคืนดูหนังจนดึกล่ะสิ”บอยเดินมาเอาสมุดคณิตฉันไปลอก  พลางถาม

    “ป่าวหรอก   ฮึก ๆๆๆ แง้”ฉันกลั้นมันไม่ไหวแล้ว



    ฉันร้องไห้จนเหนื่อย  พอฉันยกหัวขึ้นมาจากโต๊ะ  ฉันก็เห็นบอยรอเอาผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ฉันแล้ว   ทั้งห้องเงียบกริบยิ่งกว่าตอนที่ฉันเดินเข้ามาซะอีก ฉันชินซะแล้วล่ะ  บรรยากาศมาคุแบบนี้

    ยิ่งน้ำมูกฉันไหล  หน้าฉันคงอุบาทว์มาก  ๆแล้วล่ะสิ  ไม่เป็นไรหรอกน่ะ  ฉันตัดสินใจโดดเรียนเป็นครั้งแรก   พร้อมกับบอย   เราไปนั่งกันบนต้นจามจุรีที่สูงที่สุดในโรงเรียน  เขาปล่อยให้บรรยากาศเงียบเพื่อให้ฉันคลายเศร้า  แล้วเขาจึงถามเหตุผลจากฉัน



    “เป็นอะไรไปเหรอ  ใครทำแก”บอยที่เงียบ ๆ  กลับดูนักเล้งนักเลงจัง

    “ป่าวหรอก  แค่อยากกินส้มตำง่ะ”เป็นการโกหกที่บัดซบที่สุด

    “จะบ้าเหรอ  จะมีใครอยากกินส้มตำจนร้องไห้บ้าง  บอกมานะว่าไง”ทำไมบอยเหมือนจิรัฐิกาลจังเลย  

    “คะ  ครือว่า….”ฉันกำลังจะพูดอยู่แล้วเชียว   ถ้าอาจารย์ฝ่ายปกครองไม่มาไล่เด็กหนีเรียนที่กำลังวิ่งหนีอาจารย์หัวซุกหัวซุนใต้ต้นไม้ที่ฉันกำลังนั่ง

            ฉันตกใจจนมือที่จับกิ่งไว้ลื่นหลุด

    “กรี๊ดดดดดดดดดด    แอ้ก”ฉันเป็นลมไปทันที





         อูยทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ   ฉันมองไปรอบ ๆตัว  อ๋อ  นี่มันห้องพยาบาลนี่นา

เอ๊ะแล้วใครเนี่ย  ฉันตบกะโหลกที่นอนเฝ้าฉันอยู่ดังป้าบแน่ะ   หุๆๆๆ



    “โอ๊ย   ใครฟระ”เจ้าบอยนี่เอง

    “เฮ้ย  แล้ววันนี้แกจะหนีเรียนทั้งวันเลยเหรอ”

    “ก็แกขาหักนี่นา  เจ็บมั้ยแก”บอยถามด้วยความห่วงใย

    “ไม่เจ็บก็บ้าแล้ว  แล้วจะเดินกลับบ้านยังไงล่ะนี่”ฉันบ่นเบา ๆ  โดยที่ไม่รู้ว่าบอยกำลังแอบฟังฉันอยู่





    เลิกเรียนแล้ว





    พี่ชายไปงานเลี้ยงวันเกิดกับเพื่อน  โดยที่ยังไม่รู้ว่ากระดูกขาซ้ายฉันหัก

มีแต่บอยกับฉันเท่านั้นที่รู้  และอาจารย์ฝ่ายปกครองเท่านั้น

ฉันกะจะขอให้บอยไปส่งฉันที่บ้านซะหน่อย  แต่ดู๊ดูมัน  พอฉันอ้าปากจะขอให้มันเดินไปส่ง มันดันเดินหนีไปซะได้  ฉันได้แต่เดินขโยกกลับบ้านเอง  เกาะเสาไฟฟ้าไปบ้าง  เกาะรั้วไปบ้าง  เกาะเสาไฟแดงบ้าง  โอยจะบ้าตาย





    ทำไมต้องซวยอย่างนี้ด้วยหนอ  ฉันหยุดร้องไห้หน้าร้านเซเว่นโดยไม่อายใคร  ทำไมเวลาแบบนี้ฉันต้องอยู่คนเดียวด้วย





    “บรื๊น ๆๆๆๆ”  โอยเหม็นควันนะเฟ้ย  ไปไกล  ๆซะทีไอ้มอเตอร์ไซค์บ้า

    “ปี้น ๆๆๆๆ”   ใครฟะเนี่ย

ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าคนที่ใต้หมวกกันน็อค  รถเท่ห์มากเลย  ฮาร์เล่  เดวิดสันเชียวนะ  กรี๊ดดดดด  เอ๊ะ  หรือว่ามอไซค์  พี่ชินน้า  ไม่ทันที่ฉันจะทัก

    เขาก็ถอดหมวกกันน็อค  ออกมา  อ๊าาาาาา