ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความสุขที่ไม่ใช่ความจริง
ช่วงเวลาแห่งความสุขดำเนินผ่านไปจนฉันขึ้นม.5 พี่ก็อยู่ ม.6 พี่ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีต่อไป
บอยก็เป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของฉันเหมือนเดิม แต่ฉันรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้พี่จะไม่ค่อยชอบบอยสักเท่าไหร่ พอถามเหตุผลก็เลี่ยงไม่อยากจะตอบ แปลก ๆจริง ๆสองคนนี้ ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปซื้อบ้านอยู่อเมริกาเลย ไม่กลับมาเมืองไทยมาตั้งแต่กลับไปตอนฉันออกโรงพยาบาล ฉันกับพี่เลยอยู่กันแค่สองคนพี่น้อง ทุกเย็นเราพี่น้องมักรอกลับบ้านด้วยกันเสมอ แต่ทำไมวันนี้พี่ไม่มานะ
“น้องกระชายรึเปล่าครับ” เสียงใครน่ะ
“ใครคะ” ฉันหันไปดู อ้อพี่ชินเพื่อนพี่นี่เอง
“พี่ชาย มีนัดกระทันหันน่ะครับ พอดีว่าต้องไปช่วยเพื่อนส่งงาน เลยมาส่งน้องกลับบ้านไม่ได้ พี่เลยจะพากลับบ้านแทนน่ะครับ ป่ะ ไปกันได้ยัง”
พี่ชินนี่ก้หล่อลากดินเหมือนกัน กลุ่มพี่ชายน่ะหล่อทั้งกลุ่มแหละ หุๆๆๆๆ การได้เดินควงพี่ชินนี่ก็คือความภูมิใจหนึ่งนะ เพราะว่าพี่เค้าครองความเป็นโสดมาได้ปีกว่าแล้ว หลังจากบอกเลิกสาวไปเมื่อปีก่อน
“อ๊ะ ไปค่ะ ๆ แต่ว่าตอนนี้กระชายหิวจังค่ะ ไปเซเว่นแปปนึงได้มั้ยคะ”
“ไปเอ็มเคเลยละกัน กินแค่ของเซเว่นจะไปอิ่มได้ไงล่ะ”พี่ชินลากแขนฉันไปเอ็มเคจนได้ ในกระเป๋าฉันมีไม่ถึงร้อยนะ ก่อนที่พี่จะลากฉันเข้าร้านไป ฉันรีบเบรคพี่ทันที
“พี่ชินขา ฟังกระชายก่อนนะ กระชายมีเงินแค่80 บาทเองนะ ไม่พอจ่ายหรอก ไปกินเซเว่นน่ะดีแล้วนะ “ ฉันออดอ้อนสุดฤทธิ์
“เงินไม่พอเหรอ พี่เลี้ยงเองละกัน” พี่ชินยิ้มทีนี่กระชายหัวใจจะละลายนะคะพี่ขา
“พี่เลี้ยงแน่นะ”ฉันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเป็นรอบที่ 8 จนยัยพนักงานเริ่มเหี่ยวและ
“อื้มจริงสิ”พี่ชินยิ้มอีกแล้วครับทั่น
“อ้อ งั้นขอกุ้งสด 4 ปลาหมึก 2 ชุดผักสุขภาพ 1 เต้าหู้ปลา 3 ฯลฯ” หุๆๆๆ เอาจนยัยพนักงานจดไม่ทันเลย สะใจจริ๊ง
แล้วพี่ก็นั่งมองฉันกินอย่างเงียบ ๆทั้ง ๆที่ฉันกินดุชะมัด ซดหมี่โฮก ๆ ซดน้ำดังสนั่น เต็มน้ำจิ้มเป็นว่าเล่น ทำน้ำหกตลอดเวลา สรุป ทั้งหม้อฉันกินคนเดียว
แล้วพี่ชินก็จ่ายเงิน แล้วก็พาฉันเดินเที่ยวอีกนิดหน่อย แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้านไปอยู่คนเดียว เลยชวนพี่ชินไปเล่นเกมกันที่เกมส์เซนเตอร์อีก
และอีกแล้วครับทั่น พี่ชินก็เป็นคนจ่ายอีกแล้ว ระหว่างที่พี่ชินไปแลกเหรียญมาให้ฉันเล่นเกมอีก ก็มีผู้หญิงสองคนมาย่องอยู่ข้างหลังฉัน และกระซิบที่หู
“พี่ชินแฟนฉันนะ อย่ามายุ่งอีกเข้าใจมะ”ง่ะ น่ากลัวจังเลย
“เอ่อ พี่ชิน เป็นเพื่อนพี่ชายฉันเองอ่ะ พี่เค้าก็แค่มาเป็นเพื่อนฉันเอง” ฉันตอบเสียงเบา
“อย่ามาซุงแหลนะ”ยัยนั่นเริ่มจิกที่หัวฉันแรงขึ้น
เหมือนฟ้ามาโปรดพี่ชินกลับมาแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกสองคนนั่นว่าพี่เค้ากลับมาแล้ว และก็เท่อีกแล้วครับทั่น
“ทำไรเนี่ยหะ”เสียงพี่เค้าจริง ๆเหรอ ทำไมดุอย่างนั้นอ่ะ
“พี่คะ ไหนพี่ว่าพี่รักฉันไงล่ะ”ยัยสองคนนั่นตีโพยตีพายกับพี่ชิน
“เคยพูดเหรอ ไปเหอะน้องกระชาย กลับบ้านกันเถอะ”พี่ชินกับพี่ชายเหมือนกันเด๊ะเลย ก็ที่ว่าไม่เคยสนใจว่าใครจะว่ายังไง ถ้าตัวเองอยากทำ
“พี่คะถึงบ้านแล้วค่ะ”ฉันรีบพูด
“รีบนอนนะครับ แล้วจะโทรเช็คครับว่าปลอดภัยมั้ย”
“ค่ะ บายค่ะ”
บ้านมืดจริง ๆเลย ฉันรีบคลำหาสวิตช์เปิดไฟ
แว้ก!!!!!!!
“จิรัฐิกาล มาได้ยังกันอ่ะ” ฉันตกใจที่หล่อนโผล่หัวจากเพดาน
“ฉันมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้างน่ะ เป็นมนุษย์เต็มตัวได้ซะทีสินะ”
“อ๊ะ พี่ชายกลับมาแล้ว เธอรีบกลับไปเถอะ”ฉันรีบไล่หล่อนทางอ้อม
“อืมก็ได้ แล้วจะมาใหม่นะ” อ้าวเฮ้ย อย่ามาอีกนะ ฉันอยากด่าจริงๆ
รุ่งขึ้น
ฉันตัดสินใจถามในคำถามที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่จะเคยถามมา
“พี่จ๊ะ พี่รู้ใช่ม้าว่าทำไมเค้าฆ่าตัวตายในตอนนั้นน่ะ” ฉันพูดเบา ๆพลางเขี่ยข้าวในจานแก้เขิน
“อื้ม” พี่ตอบพลางยิ้ม
“แล้วพี่รู้ได้ไงล่ะ”
“….”
“ว่าไงล่ะ”
“วันนั้นเป็นวันเสาร์ ปกติแล้วกระชายมักจะนอนอยู่ในห้องเงียบ ๆ ตลอดชีวิตพี่ พี่พยายามจะทักกระชายเสมอ แต่ไม่มีสักครั้งเดียวที่กระชายจะทักพี่กลับ แต่พี่ก็ไม่เคยรู้สึกอะไรหรอก กระชายมักจะมีอะไรคิดอยู่ในหัวเสมอ พี่รู้ดี ว่าน้องสาวพี่เป็นอะไร แม้พี่จะอยู่บ้านนี้กับกระชายเพียงลำพังตั้งแต่อายุ 12 แต่พี่ก็พยายามเป็นพี่ที่ดีของกระชายเสมอ แต่วันนั้นพี่ได้ยินเสียงกระชายร้องไห้ด้วย มันเบามาก แต่พี่ก็ได้ยิน เพราะบ้านเรามีแต่ความเงียบตลอดเวลา พี่ได้ยินว่าน้องร้องไห้ พี่เจ็บปวดมากที่ช่วยน้องไม่ได้ พี่ยืนคิดอยู่นานว่าพี่จะเข้าไปปลอบน้องดีมั้ย…”
“พี่…พี่เงียบทำไมอ่ะ” ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
“พี่เปิดประตูเข้าไปเจอกระชายนอนหลับเหมือนคนตายแล้ว จริง ๆนะ เหมือนกับว่าตายไปแล้ว พี่รีบอุ้มกระชายไปโรงบาล เป็นกิโล ๆเลยนะ แต่พี่ไม่เหนื่อยสักนิด พี่ต้องแข่งกับยมบาลที่จะมาเอาน้องพี่ไป แต่ตอนนี้น้องสาวพี่ก็มานั่งน้ำตาไหลอยู่ข้างหน้าพี่ พี่ก็มีความสุขมากแล้วล่ะจ้ะ”
น้ำตาไหลอาบแก้มฉันมันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของพี่แน่นอน ฉันคงต้องพูดความจริง
“พี่จ๋า จริง ๆแล้ว เค้าไม่ใช่น้องสาวจริง ๆของพี่หรอกจ้ะ”
บอยก็เป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของฉันเหมือนเดิม แต่ฉันรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้พี่จะไม่ค่อยชอบบอยสักเท่าไหร่ พอถามเหตุผลก็เลี่ยงไม่อยากจะตอบ แปลก ๆจริง ๆสองคนนี้ ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปซื้อบ้านอยู่อเมริกาเลย ไม่กลับมาเมืองไทยมาตั้งแต่กลับไปตอนฉันออกโรงพยาบาล ฉันกับพี่เลยอยู่กันแค่สองคนพี่น้อง ทุกเย็นเราพี่น้องมักรอกลับบ้านด้วยกันเสมอ แต่ทำไมวันนี้พี่ไม่มานะ
“น้องกระชายรึเปล่าครับ” เสียงใครน่ะ
“ใครคะ” ฉันหันไปดู อ้อพี่ชินเพื่อนพี่นี่เอง
“พี่ชาย มีนัดกระทันหันน่ะครับ พอดีว่าต้องไปช่วยเพื่อนส่งงาน เลยมาส่งน้องกลับบ้านไม่ได้ พี่เลยจะพากลับบ้านแทนน่ะครับ ป่ะ ไปกันได้ยัง”
พี่ชินนี่ก้หล่อลากดินเหมือนกัน กลุ่มพี่ชายน่ะหล่อทั้งกลุ่มแหละ หุๆๆๆๆ การได้เดินควงพี่ชินนี่ก็คือความภูมิใจหนึ่งนะ เพราะว่าพี่เค้าครองความเป็นโสดมาได้ปีกว่าแล้ว หลังจากบอกเลิกสาวไปเมื่อปีก่อน
“อ๊ะ ไปค่ะ ๆ แต่ว่าตอนนี้กระชายหิวจังค่ะ ไปเซเว่นแปปนึงได้มั้ยคะ”
“ไปเอ็มเคเลยละกัน กินแค่ของเซเว่นจะไปอิ่มได้ไงล่ะ”พี่ชินลากแขนฉันไปเอ็มเคจนได้ ในกระเป๋าฉันมีไม่ถึงร้อยนะ ก่อนที่พี่จะลากฉันเข้าร้านไป ฉันรีบเบรคพี่ทันที
“พี่ชินขา ฟังกระชายก่อนนะ กระชายมีเงินแค่80 บาทเองนะ ไม่พอจ่ายหรอก ไปกินเซเว่นน่ะดีแล้วนะ “ ฉันออดอ้อนสุดฤทธิ์
“เงินไม่พอเหรอ พี่เลี้ยงเองละกัน” พี่ชินยิ้มทีนี่กระชายหัวใจจะละลายนะคะพี่ขา
“พี่เลี้ยงแน่นะ”ฉันถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจเป็นรอบที่ 8 จนยัยพนักงานเริ่มเหี่ยวและ
“อื้มจริงสิ”พี่ชินยิ้มอีกแล้วครับทั่น
“อ้อ งั้นขอกุ้งสด 4 ปลาหมึก 2 ชุดผักสุขภาพ 1 เต้าหู้ปลา 3 ฯลฯ” หุๆๆๆ เอาจนยัยพนักงานจดไม่ทันเลย สะใจจริ๊ง
แล้วพี่ก็นั่งมองฉันกินอย่างเงียบ ๆทั้ง ๆที่ฉันกินดุชะมัด ซดหมี่โฮก ๆ ซดน้ำดังสนั่น เต็มน้ำจิ้มเป็นว่าเล่น ทำน้ำหกตลอดเวลา สรุป ทั้งหม้อฉันกินคนเดียว
แล้วพี่ชินก็จ่ายเงิน แล้วก็พาฉันเดินเที่ยวอีกนิดหน่อย แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้านไปอยู่คนเดียว เลยชวนพี่ชินไปเล่นเกมกันที่เกมส์เซนเตอร์อีก
และอีกแล้วครับทั่น พี่ชินก็เป็นคนจ่ายอีกแล้ว ระหว่างที่พี่ชินไปแลกเหรียญมาให้ฉันเล่นเกมอีก ก็มีผู้หญิงสองคนมาย่องอยู่ข้างหลังฉัน และกระซิบที่หู
“พี่ชินแฟนฉันนะ อย่ามายุ่งอีกเข้าใจมะ”ง่ะ น่ากลัวจังเลย
“เอ่อ พี่ชิน เป็นเพื่อนพี่ชายฉันเองอ่ะ พี่เค้าก็แค่มาเป็นเพื่อนฉันเอง” ฉันตอบเสียงเบา
“อย่ามาซุงแหลนะ”ยัยนั่นเริ่มจิกที่หัวฉันแรงขึ้น
เหมือนฟ้ามาโปรดพี่ชินกลับมาแล้ว แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกสองคนนั่นว่าพี่เค้ากลับมาแล้ว และก็เท่อีกแล้วครับทั่น
“ทำไรเนี่ยหะ”เสียงพี่เค้าจริง ๆเหรอ ทำไมดุอย่างนั้นอ่ะ
“พี่คะ ไหนพี่ว่าพี่รักฉันไงล่ะ”ยัยสองคนนั่นตีโพยตีพายกับพี่ชิน
“เคยพูดเหรอ ไปเหอะน้องกระชาย กลับบ้านกันเถอะ”พี่ชินกับพี่ชายเหมือนกันเด๊ะเลย ก็ที่ว่าไม่เคยสนใจว่าใครจะว่ายังไง ถ้าตัวเองอยากทำ
“พี่คะถึงบ้านแล้วค่ะ”ฉันรีบพูด
“รีบนอนนะครับ แล้วจะโทรเช็คครับว่าปลอดภัยมั้ย”
“ค่ะ บายค่ะ”
บ้านมืดจริง ๆเลย ฉันรีบคลำหาสวิตช์เปิดไฟ
แว้ก!!!!!!!
“จิรัฐิกาล มาได้ยังกันอ่ะ” ฉันตกใจที่หล่อนโผล่หัวจากเพดาน
“ฉันมาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้างน่ะ เป็นมนุษย์เต็มตัวได้ซะทีสินะ”
“อ๊ะ พี่ชายกลับมาแล้ว เธอรีบกลับไปเถอะ”ฉันรีบไล่หล่อนทางอ้อม
“อืมก็ได้ แล้วจะมาใหม่นะ” อ้าวเฮ้ย อย่ามาอีกนะ ฉันอยากด่าจริงๆ
รุ่งขึ้น
ฉันตัดสินใจถามในคำถามที่แปลกประหลาดที่สุดเท่าที่จะเคยถามมา
“พี่จ๊ะ พี่รู้ใช่ม้าว่าทำไมเค้าฆ่าตัวตายในตอนนั้นน่ะ” ฉันพูดเบา ๆพลางเขี่ยข้าวในจานแก้เขิน
“อื้ม” พี่ตอบพลางยิ้ม
“แล้วพี่รู้ได้ไงล่ะ”
“….”
“ว่าไงล่ะ”
“วันนั้นเป็นวันเสาร์ ปกติแล้วกระชายมักจะนอนอยู่ในห้องเงียบ ๆ ตลอดชีวิตพี่ พี่พยายามจะทักกระชายเสมอ แต่ไม่มีสักครั้งเดียวที่กระชายจะทักพี่กลับ แต่พี่ก็ไม่เคยรู้สึกอะไรหรอก กระชายมักจะมีอะไรคิดอยู่ในหัวเสมอ พี่รู้ดี ว่าน้องสาวพี่เป็นอะไร แม้พี่จะอยู่บ้านนี้กับกระชายเพียงลำพังตั้งแต่อายุ 12 แต่พี่ก็พยายามเป็นพี่ที่ดีของกระชายเสมอ แต่วันนั้นพี่ได้ยินเสียงกระชายร้องไห้ด้วย มันเบามาก แต่พี่ก็ได้ยิน เพราะบ้านเรามีแต่ความเงียบตลอดเวลา พี่ได้ยินว่าน้องร้องไห้ พี่เจ็บปวดมากที่ช่วยน้องไม่ได้ พี่ยืนคิดอยู่นานว่าพี่จะเข้าไปปลอบน้องดีมั้ย…”
“พี่…พี่เงียบทำไมอ่ะ” ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
“พี่เปิดประตูเข้าไปเจอกระชายนอนหลับเหมือนคนตายแล้ว จริง ๆนะ เหมือนกับว่าตายไปแล้ว พี่รีบอุ้มกระชายไปโรงบาล เป็นกิโล ๆเลยนะ แต่พี่ไม่เหนื่อยสักนิด พี่ต้องแข่งกับยมบาลที่จะมาเอาน้องพี่ไป แต่ตอนนี้น้องสาวพี่ก็มานั่งน้ำตาไหลอยู่ข้างหน้าพี่ พี่ก็มีความสุขมากแล้วล่ะจ้ะ”
น้ำตาไหลอาบแก้มฉันมันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดของพี่แน่นอน ฉันคงต้องพูดความจริง
“พี่จ๋า จริง ๆแล้ว เค้าไม่ใช่น้องสาวจริง ๆของพี่หรอกจ้ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น