ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่ชายขาาาาา เค้ารักพี่นะ(ภาคปัจจุบัน)
ระหว่างทางกลับบ้านฉันถามพี่ขึ้นมาด้วยความสงสัย
“พี่คะ พี่ว่าผู้หญิงสวย ๆน่ะ ต้องเป็นยังไงคะ”พี่หันมามองฉันอีกแล้ว
“อืม ไม่รู้สิ คือว่ามองแล้วมันต้องสวยอ่ะ”พี่ทำท่าปวดหัวซะจริง ๆ ท่าทางของพี่ทำให้ฉันนึกเอ็นดู
“พี่คะ พี่มีเงินมั้ย” ฉันถามพี่ด้วยอาการกระตือรือร้น
“หืมมีสิ น้องสาวพี่ทั้งที พี่ต้องมีอยู่แล้ว “ พี่ยิ้มให้ฉัน
“งั้นพาเค้าไปทำสวยหน่อยสิ เค้าอยู่ม.4 แล้วนะ “ฉันอ้อนพี่
“หา เอ่อ ไปสิ ๆ ไปทำผมก่อนมั้ย” พี่ชายฉันน่ารักจริง ๆ
“ไปซื้อเครื่องสำอางด้วยนะ”
“ซื้ออะไรได้หมดเลยน้องพี่”
วันรุ่งขึ้น
เมื่อฉันเข้าไปในโรงเรียนทุกคนก็มองฉันเป็นตาเดียว จากเด็กที่ใส่แว่นหนา ก็ใส่คอนแทคบิ๊กแบล็กอายส์แทน ตัดผมให้สั้นลง ปัดแก้มนิดหน่อย นี่พี่ฉันบอกนะเนี่ยว่าทำแบบนี้แล้วจะดูสวยใสขึ้นอีกเป็นกอง เพื่อนผู้ชายเริ่มเข้ามาคุยกับฉันมากขึ้น
ส่วนบอยก็คุยกับฉันเหมือนเดิม ฉันรู้สึกว่านี่แหละกระชายคนใหม่
ฉันกับบอยก็ยังคงไปกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิม
“นี่แก ไม่กินผักเหรอ เดี๋ยวก็ท้องผูกมาหรอกย่ะ” ฉันแซวบอย
“ก็เราไม่ชอบกินนี่นา มันไม่อร่อยอ่ะ ชอบกินเนื้อมากกว่า” บอยตอบกวน ๆ
“นี่ต้องกินแบบนี้สิยะ” ฉันเอาเนื้อประกบให้ผักอยู่ตรงกลางแล้วยัดใส่ปากบอย
“เป็นไง อร่อยมั้ย ฮ่าๆๆๆๆ” และฉันกับบอยก็หัวเราะประสานเสียงกัน
เลิกเรียน
“พี่จ๊ะ วันนี้เค้าเรียนวิทย์ไม่รู้เรื่องอ่ะ พี่สอนเค้าหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”ฉันอ้อนพี่ชายอยู่หน้าโรงเรียน ท่ามกลางสาว ๆ ที่มาตามเป็นกิ๊กพี่
“ได้สิจ๊ะ งั้นกลับบ้านกันเถอะ “ ท่าทางพี่ไม่สนใจพวกสาว ๆเลย
แต่พอเราเดินมาถึงสี่แยกไฟแดงแล้วพี่ก็เหมือนกับจะรีบไปไหน
“พี่จ๊ะเป็นอะไรไปป่าวอ่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ พี่มีธุระ กลับบ้านไปซักผ้าก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไปนะ” พี่รีบพาฉันข้ามถนนแล้ววิ่งไปทางอื่น
‘ไปไหนเนี่ย ’ฉันชักสงสัยขึ้นมาเต็มที ตามไปดูดีกว่าน่า
พี่เลี้ยวเข้าซอยนั้น เข้าซอยนี้ แต่ละซอย พี่จะมีพวกตามขึ้นมามากเรื่อย ๆ
ฉันชักกลัวแล้ว เพราะว่าตอนนี้มันเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ในที่สุดการเดินทางของพี่ชายก็หยุดลง ณ โกดังร้างแห่งหนึ่ง ฉันปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วง แอบดูว่าเขาทำอะไรกัน
อะไรน่ะ พี่จะตีกับพวกนักเลงเหรอ จะบ้าตาย เดี๋ยวหน้าหล่อ ๆของพี่ก็มีรอยหมดหรอก ฉันรีบมองหาอาวุธเอาไว้ใช้ช่วยพี่ยามพี่ถูกรุมดีกว่า ฉันเห็นพี่เริ่มตุ้บตั้บกับพวกนั้นขึ้นเรื่อย ๆ ตาก็มองอะไรไม่ค่อยจะเห็นสักเท่าไหร่ เพราะว่ามืดแล้ว ฉันมองไปจนเจอกับก้อนอิฐ สองสามก้อน ฉันรีบอุ้มมาหลบภัยใกล้ ๆที่เค้าตีกันอีกครั้ง พี่โดนตีหนักเลย เพื่อนพี่ก็โดนเหมือนกัน อ๊าย ทำไงดีล่ะเนี่ย อ๊ะ เรามีอิฐนี่นา ฉันหลับตาโยนไป
“ตุ้บ…โอ๊ย”เสียงใครน่ะ
ฉันรีบลืมตาขึ้นดู กรี๊ดดดดดดดดด พี่ฉันเอง หัวโนเลย แอร๊ยส์
เจ้าบ้าสองตัวที่เหลือนั่นกำลังจะตื้บพี่ฉันต่อ ไม่ได้
ฉันรีบโยนไป ทีนี้เล็งแม่นแล้วนะจ๊ะพี่จ๋า
สี่ทุ่ม สิบห้านาที
ฉันกับพี่เดินโซซัดโซเซเข้ามาในซอยพร้อมกัน ปากก็พร่ำคำขอโทษ
“พี่จ๋า เค้าขอโทษนะ เค้าหลับตาโยนอ่ะ เต็มหัวพี่เลยใช่ม้า ดังแอ้กอ่ะ อุฮิๆๆๆ” ฉันอดหัวเราะไม่ได้
“ไม่เจ็บหรอกจ้ะ น้องพี่โยนซะอย่าง ไม่เจ็บเล้ย ดูดิ่ ๆหล่อเหมือนเดิมนะ”พี่ล้อเล่นเพื่อไม่ให้ฉันคิดมาก แต่พอเห็นฉันตีหน้าเศร้าแล้ว พี่ก็ปลอบฉันอีกครั้ง
“น้องจะทำอะไร พี่ไม่ว่าหรอก เจ็บกว่านี้ก็ได้ ก็พี่รักน้องนี่นา เนอะ”
“เค้ารักพี่นะ พี่จ๋า พี่รักเค้ามั้ย”ฉันซึ้งจริง ๆที่มีพี่ชายดีขนาดนี้
“รักสิ”
“ดัง ๆ เค้าไม่ได้ยิน”
“พี่ชายรักน้องสาวที่สุดในโลก”
“ดัง ๆอีก “
“ พี่จะคอแตกแล้วนะ”
“โอ๋ พี่จ๋า “
สองพี่น้องเดินกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง นี่คือภาพแห่งความทรงจำที่สวยงามที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันไม่นึกเสียใจเลยที่เข้าร่างผิดในวันที่ฉันจะมาเกิด เพราะว่าฉันมีพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก
เค้ารักพี่นะ พี่ชาย
“พี่คะ พี่ว่าผู้หญิงสวย ๆน่ะ ต้องเป็นยังไงคะ”พี่หันมามองฉันอีกแล้ว
“อืม ไม่รู้สิ คือว่ามองแล้วมันต้องสวยอ่ะ”พี่ทำท่าปวดหัวซะจริง ๆ ท่าทางของพี่ทำให้ฉันนึกเอ็นดู
“พี่คะ พี่มีเงินมั้ย” ฉันถามพี่ด้วยอาการกระตือรือร้น
“หืมมีสิ น้องสาวพี่ทั้งที พี่ต้องมีอยู่แล้ว “ พี่ยิ้มให้ฉัน
“งั้นพาเค้าไปทำสวยหน่อยสิ เค้าอยู่ม.4 แล้วนะ “ฉันอ้อนพี่
“หา เอ่อ ไปสิ ๆ ไปทำผมก่อนมั้ย” พี่ชายฉันน่ารักจริง ๆ
“ไปซื้อเครื่องสำอางด้วยนะ”
“ซื้ออะไรได้หมดเลยน้องพี่”
วันรุ่งขึ้น
เมื่อฉันเข้าไปในโรงเรียนทุกคนก็มองฉันเป็นตาเดียว จากเด็กที่ใส่แว่นหนา ก็ใส่คอนแทคบิ๊กแบล็กอายส์แทน ตัดผมให้สั้นลง ปัดแก้มนิดหน่อย นี่พี่ฉันบอกนะเนี่ยว่าทำแบบนี้แล้วจะดูสวยใสขึ้นอีกเป็นกอง เพื่อนผู้ชายเริ่มเข้ามาคุยกับฉันมากขึ้น
ส่วนบอยก็คุยกับฉันเหมือนเดิม ฉันรู้สึกว่านี่แหละกระชายคนใหม่
ฉันกับบอยก็ยังคงไปกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิม
“นี่แก ไม่กินผักเหรอ เดี๋ยวก็ท้องผูกมาหรอกย่ะ” ฉันแซวบอย
“ก็เราไม่ชอบกินนี่นา มันไม่อร่อยอ่ะ ชอบกินเนื้อมากกว่า” บอยตอบกวน ๆ
“นี่ต้องกินแบบนี้สิยะ” ฉันเอาเนื้อประกบให้ผักอยู่ตรงกลางแล้วยัดใส่ปากบอย
“เป็นไง อร่อยมั้ย ฮ่าๆๆๆๆ” และฉันกับบอยก็หัวเราะประสานเสียงกัน
เลิกเรียน
“พี่จ๊ะ วันนี้เค้าเรียนวิทย์ไม่รู้เรื่องอ่ะ พี่สอนเค้าหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”ฉันอ้อนพี่ชายอยู่หน้าโรงเรียน ท่ามกลางสาว ๆ ที่มาตามเป็นกิ๊กพี่
“ได้สิจ๊ะ งั้นกลับบ้านกันเถอะ “ ท่าทางพี่ไม่สนใจพวกสาว ๆเลย
แต่พอเราเดินมาถึงสี่แยกไฟแดงแล้วพี่ก็เหมือนกับจะรีบไปไหน
“พี่จ๊ะเป็นอะไรไปป่าวอ่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ พี่มีธุระ กลับบ้านไปซักผ้าก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไปนะ” พี่รีบพาฉันข้ามถนนแล้ววิ่งไปทางอื่น
‘ไปไหนเนี่ย ’ฉันชักสงสัยขึ้นมาเต็มที ตามไปดูดีกว่าน่า
พี่เลี้ยวเข้าซอยนั้น เข้าซอยนี้ แต่ละซอย พี่จะมีพวกตามขึ้นมามากเรื่อย ๆ
ฉันชักกลัวแล้ว เพราะว่าตอนนี้มันเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ในที่สุดการเดินทางของพี่ชายก็หยุดลง ณ โกดังร้างแห่งหนึ่ง ฉันปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วง แอบดูว่าเขาทำอะไรกัน
อะไรน่ะ พี่จะตีกับพวกนักเลงเหรอ จะบ้าตาย เดี๋ยวหน้าหล่อ ๆของพี่ก็มีรอยหมดหรอก ฉันรีบมองหาอาวุธเอาไว้ใช้ช่วยพี่ยามพี่ถูกรุมดีกว่า ฉันเห็นพี่เริ่มตุ้บตั้บกับพวกนั้นขึ้นเรื่อย ๆ ตาก็มองอะไรไม่ค่อยจะเห็นสักเท่าไหร่ เพราะว่ามืดแล้ว ฉันมองไปจนเจอกับก้อนอิฐ สองสามก้อน ฉันรีบอุ้มมาหลบภัยใกล้ ๆที่เค้าตีกันอีกครั้ง พี่โดนตีหนักเลย เพื่อนพี่ก็โดนเหมือนกัน อ๊าย ทำไงดีล่ะเนี่ย อ๊ะ เรามีอิฐนี่นา ฉันหลับตาโยนไป
“ตุ้บ…โอ๊ย”เสียงใครน่ะ
ฉันรีบลืมตาขึ้นดู กรี๊ดดดดดดดดด พี่ฉันเอง หัวโนเลย แอร๊ยส์
เจ้าบ้าสองตัวที่เหลือนั่นกำลังจะตื้บพี่ฉันต่อ ไม่ได้
ฉันรีบโยนไป ทีนี้เล็งแม่นแล้วนะจ๊ะพี่จ๋า
สี่ทุ่ม สิบห้านาที
ฉันกับพี่เดินโซซัดโซเซเข้ามาในซอยพร้อมกัน ปากก็พร่ำคำขอโทษ
“พี่จ๋า เค้าขอโทษนะ เค้าหลับตาโยนอ่ะ เต็มหัวพี่เลยใช่ม้า ดังแอ้กอ่ะ อุฮิๆๆๆ” ฉันอดหัวเราะไม่ได้
“ไม่เจ็บหรอกจ้ะ น้องพี่โยนซะอย่าง ไม่เจ็บเล้ย ดูดิ่ ๆหล่อเหมือนเดิมนะ”พี่ล้อเล่นเพื่อไม่ให้ฉันคิดมาก แต่พอเห็นฉันตีหน้าเศร้าแล้ว พี่ก็ปลอบฉันอีกครั้ง
“น้องจะทำอะไร พี่ไม่ว่าหรอก เจ็บกว่านี้ก็ได้ ก็พี่รักน้องนี่นา เนอะ”
“เค้ารักพี่นะ พี่จ๋า พี่รักเค้ามั้ย”ฉันซึ้งจริง ๆที่มีพี่ชายดีขนาดนี้
“รักสิ”
“ดัง ๆ เค้าไม่ได้ยิน”
“พี่ชายรักน้องสาวที่สุดในโลก”
“ดัง ๆอีก “
“ พี่จะคอแตกแล้วนะ”
“โอ๋ พี่จ๋า “
สองพี่น้องเดินกอดกันท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง นี่คือภาพแห่งความทรงจำที่สวยงามที่สุดในชีวิตของฉัน ฉันไม่นึกเสียใจเลยที่เข้าร่างผิดในวันที่ฉันจะมาเกิด เพราะว่าฉันมีพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก
เค้ารักพี่นะ พี่ชาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น