ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พี่ชายที่แสนดี
เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน บรรยากาศมาคุก็คุกกรุ่นขึ้นทันทีที่ฉันเหยียบย่างเข้าไปในห้องเรียน ฉันคงจะเป็นคนที่สังคมรังเกียจแน่ ๆเลย
ฉันรีบไปนั่งจ๋องจ๋อยตรงที่นั่งตามที่คู่มือบอกเอาไว้ ข้าง ๆฉันมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งข้าง ๆฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงจึงหันไปยิ้มแห้ง ๆให้กับเขา ดูเหมือนเขาจะตกใจมาก ๆเลย ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี่ล่ะ ถึงว่าล่ะ ทุกคนทำเหมือนผีหลอกเมื่อฉันยิ้มให้
อาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว ฉันกำลังฟังอาจารย์พูดอย่างตั้งใจ เมื่ออาจารย์โยนคำถามให้นักเรียนตอบ ทั้งห้องเงียบกริบ ฉันก็หันมองหาคนตอบเหมือนกัน แต่ทุกคนก็หันมามองเหมือนกับว่าการตอบคำถามอาจารย์คือหน้าที่ของฉัน อ๋อ พอจะเข้าใจแล้ว ฉันรีบยกมือตอบ
พักเที่ยง
ฉันเดินอย่างหงอย ๆ ไปโรงอาหารคนเดียว ก็เพราะฉันคนเดิมเป็นคนเก็บตัวฉันจึงไม่มีเพื่อนเลย แต่ทันใดนั้น เด็กผู้ชายที่ทำท่าแหยงฉันในตอนเช้าเมื่อฉันยิ้มให้นั้น ก็เดินมาหาฉัน พร้อมชูคูปองแลกอาหารรายเดือนให้ฉัน
“พอดีว่าซื้อเกินอ่ะ ช่วยใช้หน่อยสิ”เขาพูดหน้าตายกับฉัน
“เอ่อ อื้ม ได้สิ ได้ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” ฉันยิ้มอย่างดีใจ แต่พอหันไปมองรอบ ๆทุกคนเงียบกริบ มองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา นี่ฉันคนเดิมมันแย่มากเลยเหรอ
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวข้าวหมดพอดี” เขาเริ่มเป็นกันเองมากขึ้น
“แล้วนายชื่ออะไรเหรอ” ฉันถาม
“บอย” เขาตอบพลางเกาหลังตัวเองพลางๆ เป็นเกลื้อนรึไงยะ
“ดีจังเลยที่เรามีเพื่อนแล้ว เอ๊ะ พี่นี่ พี่ค้าาาาาาาาา “ ฉันตะโกนลั่นโรงอาหาร ทำให้บรรยากาศโรงอาหารกลับมามาคุอีกครั้งหนึ่ง อะไรว้า
“กระชายจ๊ะ มากินข้าวโต๊ะเดียวกับพี่เถอะนะจ๊ะ”พี่ตะโกนมาด้วย
“ดะ…”ตายแล้ว แล้วบอยจะกินข้าวกับใครล่ะ
“พี่จ๊ะ พาเพื่อนไปกินด้วยคนได้มั้ย” ฉันถามเสียงปกติ
“หา มีเพื่อนแล้วเหรอ น้องพี่ อื้ม พามากินสิจ๊ะ”พี่ฉันช่างแสนดีเหลือเกิน
พอกินเสร็จแล้ว บอยเข้ากับพี่ฉันดีจังเลย อืม ๆๆ แต่จู่ ๆฉันก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลังฉัน
พอฉันหันไปดู สัญชาติญาณของฉันก็ทำให้ฉันรู้สึกประมาณว่า เจ้านี่แหละตัวการล่ะ เจ้าบ้าที่หักอกฉัน พี่หันมามองตามว่าฉันมองอะไรอยู่ ฉันเห็นกับตาว่าสายตาพี่ที่อ่อนโยนยามมองฉัน กลับกลายเป็นแข็งกร้าว แต่พอรู้ตัวว่าฉันมองอยู่ก็หันมาพูดอ่อนโยนกับฉันเหมือนเดิม น่ากลัวจังอ่ะ พี่ชาย
ฉันรีบไปนั่งจ๋องจ๋อยตรงที่นั่งตามที่คู่มือบอกเอาไว้ ข้าง ๆฉันมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งข้าง ๆฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงจึงหันไปยิ้มแห้ง ๆให้กับเขา ดูเหมือนเขาจะตกใจมาก ๆเลย ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี่ล่ะ ถึงว่าล่ะ ทุกคนทำเหมือนผีหลอกเมื่อฉันยิ้มให้
อาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว ฉันกำลังฟังอาจารย์พูดอย่างตั้งใจ เมื่ออาจารย์โยนคำถามให้นักเรียนตอบ ทั้งห้องเงียบกริบ ฉันก็หันมองหาคนตอบเหมือนกัน แต่ทุกคนก็หันมามองเหมือนกับว่าการตอบคำถามอาจารย์คือหน้าที่ของฉัน อ๋อ พอจะเข้าใจแล้ว ฉันรีบยกมือตอบ
พักเที่ยง
ฉันเดินอย่างหงอย ๆ ไปโรงอาหารคนเดียว ก็เพราะฉันคนเดิมเป็นคนเก็บตัวฉันจึงไม่มีเพื่อนเลย แต่ทันใดนั้น เด็กผู้ชายที่ทำท่าแหยงฉันในตอนเช้าเมื่อฉันยิ้มให้นั้น ก็เดินมาหาฉัน พร้อมชูคูปองแลกอาหารรายเดือนให้ฉัน
“พอดีว่าซื้อเกินอ่ะ ช่วยใช้หน่อยสิ”เขาพูดหน้าตายกับฉัน
“เอ่อ อื้ม ได้สิ ได้ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” ฉันยิ้มอย่างดีใจ แต่พอหันไปมองรอบ ๆทุกคนเงียบกริบ มองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา นี่ฉันคนเดิมมันแย่มากเลยเหรอ
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวข้าวหมดพอดี” เขาเริ่มเป็นกันเองมากขึ้น
“แล้วนายชื่ออะไรเหรอ” ฉันถาม
“บอย” เขาตอบพลางเกาหลังตัวเองพลางๆ เป็นเกลื้อนรึไงยะ
“ดีจังเลยที่เรามีเพื่อนแล้ว เอ๊ะ พี่นี่ พี่ค้าาาาาาาาา “ ฉันตะโกนลั่นโรงอาหาร ทำให้บรรยากาศโรงอาหารกลับมามาคุอีกครั้งหนึ่ง อะไรว้า
“กระชายจ๊ะ มากินข้าวโต๊ะเดียวกับพี่เถอะนะจ๊ะ”พี่ตะโกนมาด้วย
“ดะ…”ตายแล้ว แล้วบอยจะกินข้าวกับใครล่ะ
“พี่จ๊ะ พาเพื่อนไปกินด้วยคนได้มั้ย” ฉันถามเสียงปกติ
“หา มีเพื่อนแล้วเหรอ น้องพี่ อื้ม พามากินสิจ๊ะ”พี่ฉันช่างแสนดีเหลือเกิน
พอกินเสร็จแล้ว บอยเข้ากับพี่ฉันดีจังเลย อืม ๆๆ แต่จู่ ๆฉันก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลังฉัน
พอฉันหันไปดู สัญชาติญาณของฉันก็ทำให้ฉันรู้สึกประมาณว่า เจ้านี่แหละตัวการล่ะ เจ้าบ้าที่หักอกฉัน พี่หันมามองตามว่าฉันมองอะไรอยู่ ฉันเห็นกับตาว่าสายตาพี่ที่อ่อนโยนยามมองฉัน กลับกลายเป็นแข็งกร้าว แต่พอรู้ตัวว่าฉันมองอยู่ก็หันมาพูดอ่อนโยนกับฉันเหมือนเดิม น่ากลัวจังอ่ะ พี่ชาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น