Who am I?

ลำดับตอนที่ #10 : ช่วงเวลาที่แสนเศร้า

ช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันกำลังนับถอยหลังลงไปเรื่อย  ๆ





    ฉันทำได้แต่เพียงมองดูมันผ่านเลยไป  โดยที่ทำอะไรมันไม่ได้  นี่แหละคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว   ใช่แล้ว  ฉันทำดีแล้ว



    ฉันไม่อยากให้พี่ชายต้องเศร้าใจเมื่อกระชายตัวจริงกลับมา  ฉันจึงเขียนจดหมายทิ้งไว้  บอกความจริงทุกอย่างให้พี่ได้รู้  มันกลั่นมาจากความรู้สึกภายในของฉันที่มีต่อพี่  ความดีของพี่จะทำให้กระชายดีขึ้นอย่างแน่นอน  เพราะพี่คือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก  และพี่จะอยู่ในใจของฉันตลอดกาล  ฉันต้องปาดน้ำตาหลายครั้งกว่าจะเขียนเสร็จ  นี่คือจดหมายที่มีค่ามาก  ฉันมองจดหมายด้วยความเศร้า





        “นี่  จะเศร้าไปถึงไหนยะ”  เสียงจิรัฐิกาลดังขึ้น

        “มาได้ไงล่ะ”  ฉันถามด้วยความตกใจ

                                “ฉันหากระชายเจอแล้วนะ”  จิรัฐิกาลพูดพลางมองไปที่หน้าต่าง    ฉันหันไปมองตาม   แต่ก็เห็นเพียงความว่างเปล่า  ที่นั่นกระชายคงกำลังมองมาที่ฉันอยู่แน่ๆ

                               “ฉันหาอยู่ตั้งนานแน่ะ  ปรากฎว่ากระชายไปหลบอยู่ที่พิภพอเวจีน่ะสิ เลยหายากหน่อย” เธอยังคงจ้องที่หน้าต่างอย่างไม่วางตา

                               “ฉันขอเวลาอีกสองวันจะได้ไหม   แล้วฉันจะฆ่าตัวตายเพื่อให้กระชายได้เข้ามาในร่างของฉัน” ฉันขอร้องจิรัฐิกาล  

เธอเงียบไปนาน   นานมากจนฉันกลัวคำตอบของเธอ



                               “ได้สิ  แต่นี่คือโอกาสสุดท้ายของเธอแล้วนะ  ไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอ”เธอมองหน้าฉันด้วยประกายตาวิบวับ  

                               “ฉันตัดสินใจแล้ว  ตอนนี้เธอสองคนไปก่อนจะได้ไหม  ฉันจะนอนพักผ่อนแล้ว”ฉันรีบทำเป็นนอนทั้ง  ๆที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด





ระหว่างเดินทางไปโรงเรียน





                               “พี่คะ  พี่รักกระชายตอนเมื่อก่อน  กับตอนนี้  พี่รักใครมากกว่ากันล่ะ”  ฉันถามระหว่างที่เราเดินไปโรงเรียนด้วยกัน

                               “ไม่ว่ากระชายจะเป็นไง  พี่ก็ยังรักกระชายเหมือนเดิม  ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้พี่ก็รักกระชายเหมือนเดิมจ้ะ”  พี่ตอบทันที  เหมือนว่าคำตอบนี้มันอยู่ในใจพี่มานาน

                               “พี่คะ  วันนี้เราไม่ไปโรงเรียนกันเหอะ   เราไปเที่ยวกันนะ”

                               “หาาาาาา”  พี่คงตกใจน่าดูสินะ   ก็เด็กเรียนระดับฉันชวนพี่โดดเรียนนี่นะ

                               “เค้าอยากมีความทรงจำดี ๆกับพี่นะ”  ฉันกึ่งลากกึ่งจูงพี่ไปที่สวนสาธารณะ



               ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย  เงียบจัง   ฉันพาพี่ไปนั่งบนต้นไม้  ทั้งที่ฉันเพิ่งถอดเฝือกเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง   ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่บนที่สูงๆ  บางทีเมื่อฉันกลับไปเป็นวิญญาณ  ฉันอาจจะแอบมองพี่จากโลกมนุษย์ทุกวันก็เป็นได้

เราพี่น้องไม่พูดอะไรกันเลย  แต่เรานั่งเงียบ  ๆ เหมือนกับจัดเรียงความคิดในสมอง  จนผ่านไปหลายชั่วโมงพี่ถึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ

                               “กระชายว่าพี่เป็นพี่ที่ดีมั้ยจ๊ะ”  พี่ไม่เคยถามคำถามนี้มาก่อนเลย

                               “ดีสิจ๊ะ  ดีที่สุดในโลกเลย  จริง  ๆนะจ๊ะ  ชาตินี้กระชายโชคดีมาก  ๆเลยที่มีพี่ชายดี ๆอย่างพี่น่ะ”  ฉันพยายามยิ้มให้พี่อย่างสดใสที่สุด

                               “แล้วกระชายร้องไห้ทำไมจ๊ะ”พี่เช็ดน้ำตาให้ฉัน   นี่ฉันร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย  ฉันยังไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ

                               “พี่ต้องรักเค้าให้มาก  ๆนะ  ไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไงก็ตาม   ได้ยินมั้ย”  ฉันเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย  ๆ

                               “จ้ะ  พี่สัญญานะจ๊ะ  ตอนนี้หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ  ดูสิน้ำมูกไหลด้วยแหละ  “พี่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาจะเช็ดหน้าให้ฉัน

                               “พี่ซักผ้าเช็ดหน้าบ้างป่าวเนี่ย”  ฉันรีบถาม

                               “ฮ่าๆๆๆๆ    ซักสิจ๊ะ  มาๆ  เอ้าสั่งน้ำมูก  เอ้า  ฮึดดดดดด”

             ฉันอบอุ่นจังเลย  เหมือนอยู่ในอ้อมกอดของเทวดาจริง  ๆนะ  พี่ดีเกินกว่าที่ฉันจะคาดคิดได้