หิมะพร่างรัก (e-book พร้อมโหลด)

ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องคืนนั้น (2)

‘เฮ้ย! ไม่ได้’ ภานุรุจปฏิเสธเสียงแข็ง

‘งือ...’ เธอส่งเสียงขัดใจพร้อมทำปากยื่น

‘ไม่ต้องมางอแงเลย ยังไงผมก็ไม่ให้คุณกลับด้วย’ เจ้าของร่างสูงถอยหนี ขณะที่คนเมาเบียดกายนุ่มนิ่มเข้าใกล้ การรุกคืบของเธอทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

‘ไม่เอา ฉันจะกลับกับคุณ’

‘ไม่ได้’ ชายหนุ่มยืนยันคำเดิม

‘ขอกลับด้วยคนสิ นะๆๆ’ อีกฝ่ายออดอ้อนและมองเขาด้วยสายตาเว้าวอน ตอนนี้สติสัมปชัญญะของเธอคงหายไปกับแอลกอฮอล์จนหมดสิ้นแล้ว ถึงได้เอ่ยปากขอกลับบ้านกับผู้ชายแปลกหน้าได้อย่างไม่กลัวเกรงอันตรายใดๆ ทั้งนั้น

ภานุรุจลังเลอย่างมากว่าจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี เพราะถ้าปล่อยให้เธออยู่ในผับต่อคนเดียวต้องไม่ปลอดภัยแน่ๆ

สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจพาผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อกลับมายังโรงแรมด้วย

“เดี๋ยวค่ะ!” เพลงขวัญยกมือขึ้นเบรกภานุรุจ ก่อนที่เขาจะเล่าต่อ

“คุณแต่งเรื่องหรือเปล่าคะเนี่ย” เธอหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด ไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะทำอะไรน่าอายได้ขนาดนั้น

“ผมพูดความจริง” คนหน้านิ่งตอบเสียงเรียบ นัยน์ตาสีเข้มไม่มีพิรุธปรากฏให้เห็น

‘ไม่จริ๊ง!’ หญิงสาวกรีดร้องในใจอย่างรับไม่ได้

“โอ๊ยยย...ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” เพลงขวัญรู้สึกอับอายจนอยากจะมุดลงไปใต้โต๊ะให้รู้แล้วรู้รอด

“ไม่รู้สิครับ”

“ดิฉันไม่ได้ถามคุณค่ะ แค่รำพึงรำพันกับตัวเอง” เห็นนิ่งๆ แบบนี้ก็กวนเหมือนกันนะ

“อ้าว เหรอครับ” ดวงตาคมกริบเป็นประกายวิบวับ

“ใช่ค่ะ” หญิงสาวคันหัวใจยิบๆ อยากจะตีแขนเขาให้หายหมั่นไส้ แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะเดี๋ยวชายหนุ่มจะโวยวายหาว่าเธอทำร้ายร่างกาย

“พร้อมฟังต่อหรือยัง” ภานุรุจหยิบปากกาสีเงินด้ามหรูขึ้นมาควงเล่นระหว่างรอคำตอบ

มาถึงจุดนี้แล้ว ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมละ...

“จัดมาค่ะ!” เพลงขวัญก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเรื้อนได้มากที่สุดแค่ไหน หลังจากไปถึงโรงแรมแล้วเกิดอะไรขึ้นต่อ หากว่าเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด...

เมื่อมาถึงห้องพัก ภานุรุจใช้เวลาอยู่นานกว่าจะถอดรองเท้าให้เธอสำเร็จ เพราะอีกฝ่ายดิ้นพราดๆ ไม่หยุด จากนั้นเขาก็ประคองร่างบางไปนอนลงบนเตียงขนาดหกฟุตที่ตั้งอยู่กลางห้อง แต่คนเมาดันไม่ยอมนอนง่ายๆ

‘อยากเต้น!’ หญิงสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่งและโพล่งออกมา

‘ฮะ?’ คิ้วหนาขมวดมุ่นเข้าหากัน

‘เต้นนน’ เธอดีดดิ้นเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจอย่างไรอย่างนั้น

‘นอนดีกว่า ดึกแล้ว’ ภานุรุจพยายามตะล่อม

‘ไม่นอน ฉันจะเต้น!’ คนเมาเถียงทันควัน

‘แล้วจะเต้นยังไง ไม่มีเพลงนะ’

‘ช้านมีดนตรีในหัวใจ!’ ว่าแล้วยายเมรีขี้เมาก็ลุกขึ้นยืนทั้งที่หลับตา

‘เฮ้ย ระวัง’ ชายหนุ่มขยับตัวเตรียมพร้อมรอรับหากเธอเสียหลัก

‘ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ช้านสวย ช้านไม่เป็นไร’ หญิงสาวเอ่ยเสียงยานคางพลางปรือตาขึ้นมองเขา

‘เกี่ยวไหมเนี่ย’ ภานุรุจทำหน้างง

‘คุณณณ...ร้องเพลงให้หน่อยสิ’ จู่ๆ อีกฝ่ายก็สั่งขึ้นมา ทำเอาภานุรุจตามไม่ทัน

‘อ้าว ไหนเมื่อกี้ว่ามีดนตรีในหัวใจ’

‘เปลี่ยนใจแล้ว คุณร้องเพลงให้หน่อย’

‘ไม่’

‘ใจร้ายยย’ เธอมองเขาด้วยสายตาประณาม

‘ไม่ร้อง!’ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมากอดอก เรื่องอะไรเขาต้องทำตามคำสั่งของผู้หญิงขี้เมาคนนี้ด้วย

‘เชอะ เต้นแบบไม่มีเพลงก็ได้’ ว่าแล้วสาวร่างเล็กก็เริ่มโยกย้ายส่ายสะโพก

‘นี่ เดี๋ยวก็ตกลงมาหัวแตกหรอก’ ภานุรุจมองคนที่กำลังเต้นเด้งหน้าเด้งหลังทั้งที่ไม่มีเสียงเพลงด้วยแววตาเหนื่อยใจ

‘หุบปากไปเลย!’ คนตัวเล็กยกมือขึ้นชี้หน้าเขาและมองตาขวาง ‘ช้านจะเต้น อย่ามายุ่ง!’

‘กรรม โดนด่าอีก’ ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะ ท่าทางคืนนี้จะไม่ได้นอนแน่ๆ

‘ฮิ้ววว’ หญิงสาวเด้งเอวรัวๆ ใส่หน้าเขา

ภานุรุจปวดหัวตึ้บ ไม่รู้จะจัดการกับอีกฝ่ายยังไงดี

‘งั้นให้เวลาเต้นอีกสิบนาทีนะ’ ชายหนุ่มจนปัญญาที่จะห้าม

ว่ากันว่าคนเรามักจะมีกลไกในการปกป้องตัวเองต่างกันไป ที่เธอทำอะไรบ้าบออยู่ตอนนี้ก็คงเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าในใจนั่นละ

ภานุรุจเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างเตียง กอดอกมองยายเมรีขี้เมาเต้นพลางถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า