คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณชายหิมะ (3)
“กลับค่ะ” เธอหมุนตัวจะเดินไปยังประตู ในจังหวะนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นทันควัน
“กลัวเหรอ”
สาวร่างเล็กหันขวับกลับไปมองคนที่ปรามาสเธอทันที “ใครกลัวคะ”
“ก็คุณไง” มุมปากของเขายกขึ้นน้อยๆ คล้ายกำลังเยาะเย้ยเธออยู่
“ดิฉันไม่ได้กลัวนะคะ” ดวงตากลมโตมองเขาอย่างเอาเรื่อง
“แต่คุณกำลังจะหนีผมเป็นครั้งที่สอง”
“ถ้าคุณหมายถึงเรื่องที่ญี่ปุ่น เป็นใครก็ต้องหนีไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงฉะฉาน ประกายวาววับปรากฏในดวงตาคู่สวย
“ผมดูอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ” คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย
“ใช่ค่ะ”
“แต่เช้าวันนั้นผมแค่ยืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้แตะต้องคุณแม้แต่ปลายผมเลยนะ”
“แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ”
“คุณคิดว่าผมทำอะไรคุณ”
“ก็ดิฉันเมาไม่รู้เรื่อง คุณอาจจะฉวยโอกาสกับดิฉันก็ได้นี่คะ ขึ้นชื่อว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้หรอก”
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาประณาม แม้เรื่องราวจะผ่านมานานมากแล้ว แต่ความทรงจำอันเลวร้ายนี้ก็ไม่เคยลบเลือนไปจากใจเธอ ตั้งแต่วันนั้นเพลงขวัญก็ไม่แตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกชนิดอีกเลย เพราะมันเป็นต้นเหตุทำให้เธอเสียความบริสุทธิ์ที่เก็บรักษามายี่สิบสองปีให้ผู้ชายคนนี้!
ภานุรุจส่ายหน้าพลางถอนหายใจเบาๆ “คุณคิดไปเองทั้งนั้น”
“คิดไปเองที่ไหนคะ ก็คุณบอกว่าคืนนั้นไปเจอดิฉันเมาอยู่ในผับ เลยพากลับมาที่ห้อง ผู้ชายที่พาผู้หญิงเมาไม่ได้สติกลับห้องจะพาไปทำอะไรล่ะคะ นอกจาก...”
แม้ผู้ชายคนนี้จะดูดีทุกกระเบียดนิ้ว แต่การกระทำของเขาไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย
“ช่วยมานั่งที่เดิมด้วยครับ” รองประธานหนุ่มบอกด้วยเสียงมีอำนาจ
“ไม่ค่ะ ดิฉันจะกลับบ้าน” เพลงขวัญยอมรับว่าอยากได้งานที่นี่มาก เพราะนอกจากเงินเดือนสูงแล้ว การได้ทำงานกับบริษัทชั้นนำของประเทศยังจะทำให้เธอมีโอกาสได้พัฒนาตัวเองมากขึ้นด้วย ถ้าว่าที่เจ้านายของเธอไม่ใช่เขา เธอก็คงไม่ต้องลำบากใจแบบนี้
“ได้ครับ แต่ก่อนกลับ ผมขอชี้แจงเรื่องที่ญี่ปุ่นก่อน” วันนั้นหญิงสาวหุนหันหนีไปโดยไม่รอฟังเขาอธิบายให้จบ ทำให้เขากลายเป็นคนเลวในสายตาเธอมาตลอดสามปี แต่วันนี้เขาจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายจากไปพร้อมความเข้าใจผิดอีกแล้ว
“เรื่องมันจบไปแล้ว อย่าไปพูดถึงอีกเลยค่ะ” การรื้อฟื้นมีแต่จะตอกย้ำให้เธอยิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิม
“จบง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้ เพราะผมเสียหาย”
“เสียหาย?” เขาเสียหายยังไง เธอต่างหากล่ะที่เสียหาย!
ภานุรุจยักไหล่ “ใช่ สามปีที่ผ่านมา คุณเข้าใจผมผิด”
“จะบอกว่าคืนนั้นคุณไม่ได้ทำอะไรดิฉันงั้นเหรอคะ”
“อือฮึ”
“จะเชื่อได้ยังไง”
“ผมจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น จนกว่าคุณจะกลับมานั่งตรงนี้” รองประธานเดอะ ซันกรุ๊ปยื่นเงื่อนไข
“...” ดวงตากลมโตฉายแววลังเล
“ผมให้ค่าเสียเวลาหนึ่งพันบาท แลกกับการนั่งฟังผมไม่เกินสิบนาที โอเคไหม”
เพลงขวัญทำหน้าทึ่ง ‘เอาเงินมาหลอกล่อเรางั้นเหรอ! สิบนาทีหนึ่งพันบาทงั้นเหรอ!’
ภานุรุจเห็นหญิงสาวยังยืนนิ่งจึงหยิบธนบัตรสีเทาสองฉบับออกมาจากกระเป๋าสตางค์หนังสีดำยี่ห้อหรู และวางลงบนโต๊ะ
“สองพันบาท”
สองพันบาทงั้นเหรอ!
“ก็ได้ค่ะ” เพลงขวัญเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมอย่างว่องไวพร้อมถาม “ถ้าเรื่องเมื่อสามปีก่อนไม่ได้เป็นอย่างที่ดิฉันพูด แล้วมันยังไง เชิญเล่าค่ะ”
‘นั่งฟังเขาสิบนาทีได้ตั้งสองพันบาท ใครไม่เอาก็โง่แล้วค่ะ เงินไม่ได้สำคัญที่สุดสำหรับเพลงขวัญ แต่เพลงขวัญอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเงิน หวังว่าจะเข้าใจนะคะ’
ความคิดเห็น