หิมะพร่างรัก (e-book พร้อมโหลด)

ลำดับตอนที่ #2 : วันไนต์สแตนด์ (2)

เพลงขวัญรู้สึกตัวตื่นพร้อมกับความหนักอึ้งในศีรษะ หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ใต้ผ้าห่มนวมแสนอบอุ่น แสงสว่างที่ส่องผ่านรอยแยกของผ้าม่านสีขาวเข้ามาบ่งบอกว่าตอนนี้เช้าแล้ว แต่ด้วยความที่ยังง่วงงุนไม่หาย สาวหน้าหวานจึงหลับตาลงนอนต่อ

ขออีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วกันนะ...

ทว่าหลับตาลงได้ไม่ถึงห้านาที เพลงขวัญก็ได้ยินเสียงประตูเปิด ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าแผ่วเบา

‘เอ๊ะ! ใครอยู่ในห้องเราอ้ะ’

หัวใจของสาวร่างเล็กสั่นระรัวขึ้นมาทันที และความหวาดกลัวก็ก่อตัวมากขึ้นกว่าเก่าเมื่อเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา จนกระทั่งมาหยุดอยู่ข้างเตียง

หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง รู้สึกกลัวจับใจ และสติยิ่งกระเจิดกระเจิงไปกันใหญ่ เมื่อพบว่าตอนนี้เขาก้มลงมาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจชัดเจน

“คุณ” เสียงทุ้มลึกดังขึ้น

คนไทยเหรอ...

แต่แล้วไงล่ะ ถึงจะเป็นคนไทยก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกอุ่นใจมากขึ้นหรอกนะ เพราะเขาเป็นคนไม่ดีแน่ๆ คนดีที่ไหนจะแอบเข้ามาในห้องของคนอื่น

เพลงขวัญเงียบ และคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์อันตราย แต่ความกลัวก็ทำให้สมองตื้อ นึกอะไรไม่ออกเลย

“คุณ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว” ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

หญิงสาวนอนนิ่ง แกล้งตายได้ไหมนะ ไม่ได้สิ เขาไม่ใช่หมีสักหน่อย แต่เป็นผู้ชายโรคจิตต่างหาก ถึงจะแกล้งตาย เขาก็อาจจะข่มขืนศพเธอก็ได้ ยังไงก็ไม่รอด!

‘โอ๊ยยย...เอาไงดีวะ’

ตอนนี้มีทางเดียวที่จะรอดก็คือลุกขึ้นมาสู้ แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะสู้แรงผู้ชายได้ยังไง

‘เฮ้ย อย่าเพิ่งถอดใจดิ ลองสู้ดูก่อน ตั้งสติดีๆ แกมีโอกาสรอดเว้ย’

เพลงขวัญปลุกใจตัวเอง ก่อนจะรวบรวมสติและพละกำลังทั้งหมดที่มี จากนั้นก็เริ่มนับในใจ

‘หนึ่ง สอง สาม!’

เมื่อนับถึงสาม สาวหน้าหวานก็ลืมตาขึ้นพร้อมตวัดผ้าห่มนวมออกจากตัว ทันทีที่เห็นร่างสูงใหญ่ของไอ้โรคจิตก็ยกขาขึ้นหมายจะถีบเข้าที่ยอดอกของมัน แต่โชคไม่เข้าข้างเมื่อผู้ร้ายไหวตัวทัน เบี่ยงตัวหลบฝ่าเท้าได้อย่างหวุดหวิด

“เฮ้ย!” ภานุรุจทำหน้าเหลอ เพราะไม่คิดว่าจะโดนอีกฝ่ายมุ่งร้าย

ด้านหญิงสาวก็รีบกระโดดลงจากเตียงไปยืนอยู่อีกฝั่งหลังจากพลาดเป้า

“เอ๊ะ! คุณ...” เพลงขวัญเบิกตาโตเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ

‘นี่มัน...ผู้ชายที่เราเดินชนเมื่อวานนี่นา!’

“อือฮึ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อไหมพรมแขนยาวสีขาวและกางเกงจ็อกเกอร์สีดำยกมือขึ้นกอดอกและมองเธอเขม็ง

“คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”

“ห้องคุณ?” คิ้วหนาเหนือดวงตาคมกริบเลิกขึ้น

“ก็...ชะ...” เพลงขวัญกำลังจะตอบอย่างมั่นใจว่าใช่ แต่เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องพักของเธอ!

“นี่ห้องผม” เขาบอกเสียงขรึม

“ห้องคุณ?” หญิงสาวหน้าเจื่อน

“ใช่”

“ฉันมานอนที่ห้องคุณได้ยังไง”

“ผมพามาเมื่อคืน” ชายหนุ่มตอบด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับว่าการพาผู้หญิงมาที่ห้องเป็นเรื่องที่เขาทำเป็นปกติ

เพลงขวัญอ้าปากหวอ “ฮะ! แล้วทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย”

“คุณเมามาก”

“จริงสินะ” เมื่อคืนนี้เธอไปดื่มเหล้าที่ผับคนเดียว หลังจากดื่มแก้วแรกหมดก็เริ่มมึนๆ สมองทำงานช้าลงกว่าครึ่ง แสงสีวูบวาบและเสียงดนตรีอึกทึกทำให้ดวงตาพร่าพรายและหูอื้อไปหมด จากนั้นสติก็หลุดลอย จำอะไรไม่ได้อีกเลย

“เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จำได้หรือเปล่า” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถามเสียงเรียบ

“มะ...ไม่รู้สิ” เพลงขวัญปากสั่นเล็กน้อย เพราะสังหรณ์ว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี เมื่อก้มลงมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่อยู่ก็พบว่าเป็นเสื้อยืดสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงบ็อกเซอร์ลายตาราง ซึ่งไม่ใช่ชุดของเธอแน่นอน

‘อย่าบอกนะว่า...เราตกเป็นของผู้ชายคนนี้แล้ว!’