คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 1
บทนำ
ตั้งแต่เด็กจนโต ฉัน ‘แก้วกิริยา เลิศพัฒนะ’ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะตื่นเช้าขึ้นมาบนเตียงในห้องของผู้ชายที่ไม่รู้จัก!
ถ้านี่คือความฝันหรือเป็นแค่การถ่ายทำละครฉากหนึ่งก็คงจะดี แต่มันไม่ใช่! ทุกอย่างคือเรื่องจริง และผู้ชายตัวสูง เจ้าของใบหน้าหล่อแบบแบดๆ ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ก็มีเลือดเนื้อเชื้อไข ไม่ใช่หนุ่ม 2D ในการ์ตูนด้วย
“คุณเป็นใคร! แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฉันมองเขาด้วยความไม่ไว้ใจ เพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายมีรอยสักรูปปืนกับดอกกุหลาบที่ชายโครงด้านซ้ายด้วย ว่าแต่… ซิกซ์แพ็กแน่นมากเลย
“จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ” ผู้ชายตัวโตที่ประเมินจากสายตาน่าจะสูงไม่น้อยกว่า 185เซนติเมตรซึ่งอยู่หน้าประตูห้องน้ำถามกลับ ผมเปียกหมาดๆ ที่ตกลงมาปรกหน้าผากและหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนผิวกายขาวจัดตัดกับหัวนมสีชมพูคล้ำบอกให้รู้ว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“ถ้าจำได้จะถามทำไมล่ะ”
เจ้าของใบหน้าหล่อคมยกแขนขึ้นกอดอก ก่อนจะเปล่งเสียงทุ้มลึกออกมา
“พูดด้วยดีๆ” รังสีเย็นยะเยือกที่แผ่กระจายออกมาทำให้อดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นพวกมาเฟียอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า
“…” ฉันเม้มปากแน่น และพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ไม่ทันได้จับต้นชนปลายคนแปลกหน้าก็เอ่ยต่อ
“คุณเมา”
ฉันเลื่อนสายตาขึ้นมองเขา
“ไปนอนอยู่บนชายหาด”
“…?”
“ผมเลยเก็บคุณมา” เขาพูดเหมือนฉันเป็นสิ่งของยังไงยังงั้น
“ฉันดื่มไวน์ไปแค่สองแก้วเองนะ”
“แล้ว?”
“ก็มันไม่น่าจะทำให้เมามากขนาดนั้น นอกจากจะมีใครใส่ยาอะไรลงไป” และแน่นอนว่าผู้ต้องสงสัยก็คือเขา!
“ไม่มีใครใส่ยาอะไรทั้งนั้นแหละ คุณคออ่อนเอง”
ไม่จริง! ผู้ชายคนนี้ต้องมอมยาฉันแน่ๆ ฉันจะไปแจ้งตำรวจ!
“ถ้าคิดว่าผมมอมยาคุณละก็ บอกได้เลยว่าไม่ใช่”
ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจ เขารู้ได้ยังไงว่าฉันคิดอะไรอยู่
“หน้าตาอย่างผมไม่ต้องมอมยาใครหรอก” เป็นประโยคที่แสดงถึงความหลงตัวเองที่สุดเลย
“หึ พวกหน้าตาดีแต่นิสัยแย่ก็มีเยอะแยะ” ฉันเหยียดริมฝีปาก
“ถ้าสร่างเมาแล้วก็ออกจากห้องผมไปได้แล้ว”
“ฮะ?” ฉันกะพริบตาปริบๆ บทของผู้ร้ายต้องไม่ใช่แบบนี้นี่
“หรืออยากอยู่กับผมต่อ?”
“บ้า” เมื่อฉันเอ่ยจบ อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาหา “นี่! หยุดเลยนะ จะทำอะไร!” ฉันตวาดและมองหาสิ่งที่จะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวได้ เมื่อเห็นแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็คว้ามาและเงื้อขึ้น
“เฮ้” ผู้ชายคนนั้นชูมือสองข้างขึ้นด้วยท่าทางยอมจำนน “ผมแค่จะไปใส่เสื้อผ้า” เขาพยักพเยิดไปด้านหลังฉัน
คิดเหรอว่าจะหลงกลหันไปมองตาม
“กลัวอะไร”
“ไม่ให้กลัวได้ไง คุณเป็นใครก็ไม่รู้” ฉันจับจ้องเขาไม่ให้คลาดสายตา
“เฮ้อ!” คนตัวโตถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมยกมือขึ้นขยี้ผมแรงๆ
“ถ้าก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะเขวี้ยงแจกันใส่หัวจริงๆ ด้วย” ฉันพยายามทำเสียงเข้มแม้ในใจจะหวาดหวั่น
“คุณต้องขอบคุณผมมากกว่านะ ถ้าไม่ได้ผม คุณอาจจะโดนอุ้มไปรุมโทรมแล้วก็ได้” ปากของผู้ชายคนนี้ ‘ไม่ธรรมดา’ เลย
“จะบอกว่าคุณพาฉันมาที่ห้องเฉยๆ แต่ไม่ได้ทำอะไรงั้นเหรอ”
“อือ” เขาครางตอบในลำคอ
“จะเชื่อได้ยังไง”
“ก็ลองสำรวจดูสิ”
“สำรวจ?” คิ้วของฉันขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ก็สำรวจจุดที่คุณคิดว่าผม ‘ทำ’ ไง”
“…” ฉันกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงลำคอ
“ถ้าทำจริง ยังไงก็ต้องมีร่องรอยเหลืออยู่ เพราะเวลาอยู่บนเตียง…” เอ่ยถึงตรงนั้นริมฝีปากสีชมพูคล้ำก็กระตุกยิ้มที่ดูชั่วร้ายและกวนประสาทสุดๆ “ผมไม่อ่อนโยนหรอกนะ”
ลงบทนำใหม่นะทุกคนนน มีเรียงเหตุการณ์ใหม่นิดนึงงับ ><
ความคิดเห็น