[Sf]โน่ริท- กลัว...กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน +68

ลำดับตอนที่ #2 : ความเจ็บปวด+แพ้แล้วพาล (จบละ)

.

..
...
....
.....


หลายคำถาม พรั่งพรูออกจากปากคนตัวเล็ก ที่ยังกอดโตโน่อยู่
"พี่รู้มั้ยว่า ริทคิดถึงพี่มากเลย"
"ริทนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว พี่ล่ะสบายดีมั้ย"
ฯลฯ

แต่โตโน่ยังคงนิ่ง มือหนาไม่แม้แต่จะมากอดตอบหรือปลอบใจ แต่กลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น 
"เมื่อ 5 วันก่อนก็มีใคร ไม่รู้ส่งการ์ดอะไรบ้าๆ บอๆ มา เค้าจะแกล้งริทแน่เลย"

"พี่โตโน่จะแต่งงานกับวิว หรอ ฮ่าๆๆ เป็นไปไม่ได้หรอก"

"ทำซะเนียนเลยนะ ทำซะริทเชื่อเลยอ่ะ ฮ่าๆ"

ร่างเล็กยังคงพูดอะไรเรื่อยเปื่อย...สร้างความลำบากให้ให้คนในห้องมาก โดยเฉพาะโตโน่

"พี่โตโน่ เงียบทำไมล่ะ...พี่ไม่คิดถึงริทหรอ...ฮั่นแน่เขิลล่ะ สะ......"

เสียงเจื้อยแจ้ว ของริทเงียบลงเมื่อเห็นบุคคลหนึ่ง ค่อยๆเข้ามาในห้อง... ร่างผอมเพรียว ค่อยๆถอดแว่นตาพลางแลหางตามองริทอย่างเนือยๆ
ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด ค่อยๆขยับ
"เสร็จละยังโน่...เรายังไม่ได้ไปดูเมนูอาหารเลย รีบๆหน่อยนะ"

เสียงหวานพูดอย่างเซงๆ
..
ริทค่อยๆปล่อยโตโน่ออกจากอ้อมกอด พลางเดินถอยหลังออกห่าง..

ตาใสจ้องมองไปที่ 'วิว' และ โตโน่ สลับกัน น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอีกระลอกใหญ่

ถึงดวงตาจะพร่ามัวด้วยน้ำตา แต่ริทก็เห็นว่า ผู้หญิงที่มากับโตโน่นั้น สวยและเหมาะสมกับโตโน่แค่ไหน (หรอ?)

ขาเล็กๆ ค่อยก้าวถอยหลังออกมา...
"มะ..ไม่จริง....ฮึกๆ "
ริทพึมพำออกมาเบาๆ..ร่างบางเม้มปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

ภายในใจปวดยิ่งกว่าถูกเข็ม ร้อยพันเล่ม ที่แทง....
มือเล็กๆถูกกำแน่น จนปวดไปหมด
ขาเล็กๆ ค่อยๆเดินถอยหลังไปทีละนิด
น้ำตาไหลราวกับอยากจะให้ท่วมใจให้ตายไปตรงนี้...

"ไม่จริงใช่มั้ย...พี่ ฮึก."
เสียงสั่นๆ ของร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูงเบาๆ ปากเล็กสั่นระริก ดวงตาแดงก่ำจ้องไปยังตาของคนตัวโต อย่างหาคำตอบ

"จริง ริท พี่กำลังจะแต่งงานกับวิว"
คำพูดที่ยืนยัน เปรียบเสมือนฟ้าฝ่าลงมากลางใจ
ริท รู้สึกชา ไปทั่วทั้งตัว... เรี่ยวแรงที่มีอยู่ ก็ค่อยๆหายไป
ร่างเล็ก ค่อยๆทรุดนั่งลงกับพื้น......


"แต่งงาน........กับวิว"
เสียงริท ในช่วงท้าย แทบจะขาดหายไปเพราะก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในอก...

"ฮือๆๆๆๆๆๆ"
ร่างเล็กร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อายใคร....

กันต์ที่มองอยู่ ก็รีบ....มากอดเพื่อนด้วยความสงสาร
"ริท...ไม่เป็นไรริท อย่าร้องไห้"
ร่างหนา กอดร่างเล็กที่ร้องไห้ อย่างเจ็บปวด...เจ็บจริงๆ 

ความจริงทำไมมันเจ็บปวดอย่างนี้....

//แต่คนจะไป ก็ต้องไป..รักเท่าไรแต่ฉันคงทำได้เท่านี้~
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด...และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ~
ไม่อาจจะวิ่งหนี ความจริง ที่มันโหดร้าย ~//

"ริท~"
ร่างสูง เงยหน้าขึ้น พยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้

ทำไมเขาจะไม่เจ็บ ยังไงริทก็เป็นน้องชายที่เขา...รัก มากที่สุดคนหนึ่ง
ยิ่งเสียง สะอื้นที่แสนทรมานของร่างเล็ก ดังขึ้นมากเท่าไหร่
เขาแทบอยากจะเข้าไปปลอบใจเท่านั้น

ติดตรงที่ร่างบาง...ที่ยืนเซ็งๆ อยู่ข้างหลังเขา
คนที่เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันไป จนแก่จนเฒ่า ยังคงอยู่ในห้องนี้...

ถ้าวันนั้น เขาไม่ได้เป็น 1 ใน 8 คนเดอะสตาร์ 6 เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

"จะเคลียร์อะไร ก็ให้ไวละกัน เดี๋ยววิวไปรอที่รถนะที่รัก"
เสียงหวาน เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

คำว่า 'ที่รัก'..ยิ่งไปสะกิดใจร่างเล็กที่ทรุดร้องไห้อยู่ให้เจ็บมากขึ้น

"ริท..พรุ่งนี้ริทไม่ต้องไปงานแต่งงานพี่ก็ได้นะ...ส่วนเรื่องเพื่อนเจ้าบ่าว พี่ให้ไอ้เซนมันเป็นแทนแล้ว ริทไม่ต้องห่วง"
ร่างสูงพูดด้วยเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นมากที่สุด..
เขาเมินหน้าหนีเพื่อจะได้ไม่เห็น ภาพทรมานใจอย่างนั้น

ก่อนที่จะกลับตัว เดินออกจากห้อง

"พะ.พี่โตโน่....ฮึกๆๆ "
เรียงเล็กๆเจือสะอื้น เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ส่งผลให้เท้าที่กำลังจะก้าว หยุดกึก

" พรุ่ง..นี้ ริท ฮึก จะไปงานพี่แน่นอน.."
เสียงสั่นๆเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดต่อ

"แต่ขอเวลาริท ทำใจหน่อยนะ...ถึงริทจะไม่เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ฮึก.. แต่ริทก็จะไปแสดงความยินดีกับพี่แน่นอน...ฮึก..."
กันต์ถึงกลับถอนกอด ออกมามองหน้าริท..เตรียมจะห้าม
แต่พอเห็นแววตา ที่ริทมองหลังของโตโน่ ทำให้กันต์ถึงกับพูดไม่ออก


ร่างสูงออกไปจากห้องได้สักพักแล้ว
กันต์ยังคงกอดริท ที่ยังร้องไห้อยู่ ก่อนจะตัดสินใจถาม
"ริท...จะไหวหรอ"

" ไหวสิ...ริทจะต้องทำให้พี่โตโน่เห็น ว่าริทเข้มแข็ง พี่โตโน่จะได้ไม่ต้องมาเป็นห่วงริท "

' ยังจะห่วงเขาอีก ' ร่างหนา คิดในใจ..

เฮ้อ. ...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

.
.
.
งานวิวาห์ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โต ในโรงแรมยอดฮิต ธีมของงานคือสีชมพูแสนหวาน 
ภายในงานถูกตบแต่งด้วยดอกไม้สีชมพูมากมายหอมที่แย่งแย่งกันส่งกลิ่นตลบอบอวลไปทั่ว
บรรดาแขกเหรื่อน้อยใหญ่ เข้ามาในงานมากพอสมควรแล้ว โดยเฉพาะ บรรดาสื่อมวลชนที่หน่าแน่น 

หน้างานมีเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแสนสวย ต้อนรับอยู่ แขกเหรื่อในงานต่างพากันชมไม่ขาดปากถึงความเหมาะสมของบ่าวสาว
แถมยังมีบรรดาหนุ่มๆสาวๆจากเวทีเดอะสตาร์หก มาช่วยกันแจกของ ชำร่วย และจุดลงชื่ออวยพรบ่าวสาว 

....เว้นแต่ ริท และกัน

นักข่าวต่างพากันถามหา 2 หนุ่มสองคนสุดท้ายจากบ้านเดอะสตาร์ แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถให้คำตอบได้...ได้แต่รอ..

..........รอ



สักพัก ร่างเล็ก ที่แต่งตัวหล่อมากเป็นพิเศษ ด้วยชุดสูทผูกหูกระต่าย....ใบหน้าหวาน สดใส ระบายไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี...แตกต่างกับที่โตโน่เห็นเมื่อวานอย่างสิ้นเชิงก็เ
ดินเข้ามาในงาน 
"พี่โตโน่~~...."
ริทพูดทักเสียงเจื้อยแจ้วตามสไตล์ที่ทุกคนเคยเห็น ทำให้ริทยิ่งดูมีเสน่ห์...ท่าทางน่ารักๆนั้นเรียกนักข่าวมาได้ไม่ยาก นักข่าวจึงพากันมามะรุมมะตุ้มถ่ายภาพคนน่ารักในวันนี้
นักข่าวขอให้ถ่ายภาพกับเจ้าบ่าวเจ้าสาว ร่างเล็กก็ไม่รอรี รีบเดินมายืนถ่ายด้วยทันที

"โห..ทำไมวันนี้ผมหล่อกว่าเจ้าบ่าว 5555+ ริทล้อเล่นนะพี่โตโน่"
คำพูดหยอกๆของร่างเล็กเรียกเสียงหัวเราะ จากนักข่าวไม่น้อย.....
โตโน่ ที่ยังคงรู้สึกงงๆ กับน้องชายคนนี้ ก็ยิ้มแหยๆ..รวมถึงเจ้าสาวแสนสวย (เชอะ) ที่อึ้งไปเลย

พอถ่ายรูปเสร็จ นักข่าวก็พากันไปถ่ายรูปมุมอื่น
ร่างเล็กจึง หันหน้าเข้าหาเจ้าบ่าวและเจ้าสาวของงาน ก่อนจะหยิบกล่องของขวัญสีขาว กล่องเล็กๆออกมายื่นให้ร่างสูง

"อ๊ะ..พี่โตโน่....ขอบคุณนะครับ ที่ ดูแลริทมาตลอด ตอนนี้พี่มีภรรยาละ อย่าเจ้าชู้นะ ฮ่าๆๆ"
ริทพูดพลางหัวเราะ โตโน่ดูออก ว่าเป็นเป็นการหัวเราะที่ขมขื่น แค่ไหน... น้ำตาลูกผู้ชาย จะไหลออกมาดื้อๆ แต่เขาก็พยายามกลั้นมันไว้

"พี่วิว ครับ....ผมฝากดูแลพี่ชายขี้เก้กคนนี้ด้วยนะครับ...." ริทพูดด้วยเสียงเศร้าๆ แต่กลับมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"เวลาพี่เขาป่วยอ่ะชอบทำเป็นว่าแข็งแรงทุกทีเลย 555"


พูดจบ ร่างเล็กก็ทำท่าทางดี๊ด๊า..ไปหาเพื่อนๆเดอะดาวที่เหลือที่ยังคงง่วนกับการทำงานอยู่
กันต์.....ที่เดินตามริทมา ...ได้แต่ทอดสายตาเศร้าๆไปให้โตโน่....
ในใจแทบอยากจะลากริทกลับบ้าน...

แต่พอนึกถึงสายตาที่มุ่งมั่นของริทก็ทำให้กันต์ ไม่กล้าที่จะขัดอะไร

' กันต์ยอมรับแล้วริท...ริทเข้มแข็งจริงๆ'

งานเต็มไปด้วยความเฮฮา และโรแมนติก ด้วยสีสันจากคนบันเทิงมากมาย
อีกทั้งพี่มดดำและพี่กฤษ ที่รับหน้าที่เป็นพิธีกรในงานก็ยิ่งมุกมาเรื่อยๆ รวมถึงริท คนสำคัญที่ทำให้งานนี้ดูมีสีสัน
รอยยิ้มสดใส ถูกระบาย จนไม่มีใครสังเกตได้ ถึงในใจที่ร้าวระทม แทบจะขาดใจ.....

..
....
......
........
..........

หลังจากที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว เข้าพิธีเสร็จ... ริทก็ขอตัวออกมา โดยบอกทุกคนว่าจะไปเข้าห้องน้ำ
กันต์ขอที่จะตามมาด้วย แต่ก็โดนสายตาดุๆของริทดักไว้ก่อน
" ริทโตแล้วนะ ริทดูแลตัวเองได้ "

กันจึงยอมให้ริทออกมาคนเดียว...







.
.
.
.
.
.
ขาเล็กๆ ค่อยๆปีนขึ้นบันไดไปชั้นดาดฟ้าของโรงแรม..
ทันที ที่ขาเล็กก้าวมาถึง น้ำตาที่กลั้นไว้ตลอดงาน ก็พังครืนออกมาทันที

"ฮือ ๆ ๆ "
มือเล็ก ค่อยๆบีบแน่นที่อกข้างซ้าย......

ริทควรจะดีใจกับพี่ใช่มั้ย.. ...
ริทควรจะยิ้มใช่มั้ย....
พี่จะรู้บ้างมั้ย ว่าริทเจ็บแค่ไหน........ ทรมานแค่ไหน

// มันทำใจไม่ไหว ซักที กับความรู้สึก เจ็บลึกที่อยู่ในใจ..
.....อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน...
...แต่เขากำลังจะหยิบมันไป.....
.....ให้ยอมรับ รับได้ยังไง.....
...ใครอยากจะทรมาน........

...หลับตาลงทีไร ก็เจอภาพของเธอที่กอดกับฉัน ...
....ถ้าต้องทนเห็นเขาทำอย่างนั้น ....
....สู้ยอมให้ด่าว่าฉันมัน'แพ้แล้วพาล'อย่างไม่อาย! ....~//


.....
'ริทรัก พี่มั้ย.......' 'รักคร้าบบ'....
.....
'ริท อย่าดื้อดิ...เดี๋ยวมือสกปรก'
.....
'ผมรักเค้ามากครับ'......(ยิ้ม)
.....
'ริทไม่สบายรึ เปล่า..ดูดิ๊ โหตัวร้อนเลย'
.....
' ริท...ดูอะไรนี่นะ........(พรื่บ) ....ฮ่าๆๆๆๆๆ เฮ้ยๆ อย่าทำหน้าแบบนั้น ไม่ได้อยากโชว์นะแต่เห็นมึงเครียดเฉยๆ 555'
.....
' ถ้าริทเป็นเดอะสตาร์แล้วจะทำอะไรเป็นอย่างแรก' .... 'อยากกอดพี่'....
......
'ถ้าเซนออกแล้วกุจะระบายให้ใครฟังเนี่ย' 'ระบายกับพี่ก็ได้^^'
....
' ริท อย่าร้องไห้ดิ...ลูกผู้ชายอ่ะ'

ภาพต่างๆระหว่างริทและโตโน่ ไหลวนในหัวของริท...... หยดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย...

นั่นคือ อดีต....อดีตที่ริทเคยมีพี่ชายคนนี้ ดูแล......
***************
"พี่โตโน่ ไปไหน"
ผมเรียกพี่โตโน่เมื่อเห็นพี่โตโน่แต่งตัวหล่อทำท่าจะเดินออกจากห้อง
"แหะๆ ไปถ่ายละคร "

"ตอน 2 ทุ่มเนี่ยนะ"

"เอ๊า ก็ฉากกลางคืนไง"

พี่โตโน่พูดพลางทำหน้าเบื่อๆ ทำไมเป็นงั้นล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็น

"ครับ...สู้ๆนะ รีบๆกลับก็ดี ริทกลัวผีแหะๆ"

"อืม"

พี่โตโน่รีบเดินลงไป แทบจะไม่หันมามอง....ใจผมรู้สึกหวิวๆแปลกๆแฮะ
.
.
แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นกระดาษเอสี่ ปึกหนึ่งที่วางอยู่บริเวณโต๊ะรับแขก
นั่นมันบทพี่โตโน่นิ ผมคิดได้จึงรีบวิ่งตามไป ถ้าพี่ไม่มีบท คงลำบากแย่

ผมรีบวิ่งตามมา ก็พบว่ารถ นอร์ตัน สีขาวคู่ใจพี่ได้ออกไปแล้ว เฮ้อเรียกไม่ทัน
เอาวะ...กลัวพี่เสียงาน ผมจึงรีบโบกรถแท็กซี่ บอกให้ตามรถพี่ไป

แต่ด้วยที่รถค่อนข้างติด ทำให้แท็กซี่ผมตามไม่ทันซักที......
จึงต้องตามไปเรื่อยๆ สงสัยต้องถึงกองนู่นแหละ...


ผมเริ่มเอะใจเมื่อพี่โตโน่เลี้ยวเข้าซอยหนึ่ง ซึ่งจะเป็นหมู่บ้านทาวน์เฮาส์..
ผมเริ่มตะหงิดๆ คิดในแง่ดี เขาถ่ายที่นี่รึเปล่า

พอพี่โตโน่จอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
ผมก็เห็นผู้หญิง หุ่นดีเดินออกมา เธอแต่งตัวสวยมาก.. 
เธอคือ วิว วรรณรท.....
...
......
แล้วผู้หญิง คนนั้นก็ซ้อนรถ นอร์ตันสีขาวของพี่โตโน่ออกไป

ไม่รู้อะไรดลใจ ผมจึงให้แท็กซี่ขับตามไปเรื่อยๆ
ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บ...
เบาะตรงนั้นเป็นที่ของผมไม่ใช่หรอ...
ผมเคยนั่งตรงนั้น.....
..ผมเคยทำทีว่ากลัว...เพื่อจะได้กอดเอวพี่...
...แต่ภาพที่ผมเห็นต่อไป มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากขึ้น 
เมื่อรถคันโก้ถูกจอดหน้าร้านอาหารสุดหรู ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไป


...
.....
.......
ถ่ายละครหรอ..
ไม่จริงหรอก...
พี่โตโน่ไม่ได้เป็นอะไรกับวิวหรอก อาจแค่มาทานข้าวกับทีมงาน
..
....
.. ทั้งๆที่รู้ แต่ผมก็ยังจะหลอกตัวเอง
***************





.....
.........ริทคิดไปเองใช่มั้ย ว่าพี่มีใจให้ริทเหมือนกัน...
.............ริทคิดไปเองใช่มั้ย...ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...
................นี่ริทรักพี่ข้างเดียวมาตลอดเลยใช่มั้ย........................
"ฮือ .. ... ฮือ........"


ร่างเล็กๆ ค่อยๆเดินไปจนถึง ริมดาดฟ้า......
.....สายลมแผ่วเบา ในยามค่ำคืนค่อยๆกระทบใบหน้าหวาน.....
.......ริทรู้สึกเหนื่อย....เหนื่อยเหลือเกิน
..........เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน........

....

อย่างน้อย ริทก็ดีใจ ที่ริทได้พูดว่า รักพี่.....
ขอบคุณ คนบนฟ้า ที่ทำให้เขาได้มาพบเจอ คนอย่างพี่
ถึงแม้ ว่าพี่จะไม่ได้รักผม แบบที่ผมรัก....
แต่แค่ได้พบพี่ก็ดีใจแล้ว.......


................ริทคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่......
.....................ใครจะให้ริทกอดแทนหมอนข้าง....
..........................ใครจะคอยปลอบใจเมื่อริทเสียน้ำตา......


"ฮึก . ...ฮือๆๆๆ"
ตอนนี่พี่คงมีความสุข กับผู้หญิง คนนั้น..
..คนที่พี่รัก..
คนที่พี่จะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเขา...
....คนที่ทำ ให้พี่ทิ้งริทไป...............

/// ....จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร..//


ริทรักพี่นะ














ริท ค่อยๆ ทิ้งตัวลงมา หน้าเล็กๆ ยิ้ม...ทั้งน้ำตา ร่างบาง ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ
ก่อนที่ตกลงมา...
.
.
.
.
..
.
.

.
.
.
.
.


.
.
.
.
.
.
.


....ตุ๊บ!!!
เลือดสีแดงสด ทะลักออกมาจากร่างเล็ก เมื่อ ร่างเล็ก กระทบพื้น.. ดวงตา ค่อยๆ ปิดลง จนแน่นิ่งไป....

// ~และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง.............ถึงแม้ไม่รู้ต้องนาน       


                  ..........ซักเท่าไร~////
.
.
.
-
-
-
-
--
----