[Sf]โน่ริท- กลัว...กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน +68

ลำดับตอนที่ #1 : กลัว

หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.....
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้........

เสียงระบบตอบรับอัตโนมัติ ดังซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ตลอด 3 วันที่เขาพยามโทรหาโตโน่

หัวแม่มือเล็กๆแดงช้ำไปหมดเพราะเอาแต่กดโทรออกเป็นพันๆครั้ง
ร่างกายบอบบางดูซูบผอม ทำให้ดูตัวเล็กกว่าเดิม เพราะไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
ดวงตาบวมช้ำ จากการร้องไห้ เป็นร้อยๆครั้ง.......


//โครม!!//


โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ล่าสุด ถูกขว้างไปกระทบพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยฝีมือของร่างที่แทบไร้เรี่ยวแรง...

"ฮึก ๆ...ฮือๆๆ" 

น้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหลจากดวงตา...
คราบน้ำตาที่แห้งไป กลับมาเปียกอีก.......

ริทค่อยๆทรุดร่างนั่งพิงผนังห้องสีขาวอย่างหมดแรง...ร้องไห้จนรู้สึกปวดตาไปหมด 
แต่ก็ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งน้ำตานั้นได้
หัวใจดวงเล็กๆของเขา คอยแต่จะ บีบคั้นความรู้สึกเจ็บปวดออกมา...และราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆในทุกครั้งที่เขาสะอื้น.
.....

ในสมองมีเพียงแต่ใบหน้าหล่อเหลาของคนบางคน คำพูด การกระทำและสัมผัส ยังคงลอยวนไปวนมาอยู่ในห้วงความทรงจำ...

การ์ดสีชมพูสวยแผ่นหนึ่งที่ถูกขยำซ้ำแล้วซ้ำเล่าวางข้างๆกาย ถูกมือซีดหยิบมาคลี่อ่านอีกครั้ง...

การ์ดใบนั้น ตกแต่งอย่างสวยหวาน โดยมีรูปหัวใจแปะอยู่ทั่ว 
ด้านหน้า เป็นรูป ของหญิงชายสองคนสวมชุดแต่งงาน ตระกองกอดกันอยู่ ข้างๆมีข้อความที่พิมพ์ด้วยฟอนต์ลายไทย

มีความยินดีเรียนเชิญท่านเพื่อเป็นเกียรติในพิธีมงคลสมรสระหว่าง
ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ (โตโน่) และ วรรณรท สนธิไชย (วิว)



"ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ร่างเล็กๆขยำกระดาษนั้นอีกครั้ง...
ไม่ว่าเขาจะอ่านกี่ที ชื่อเจ้าบ่าวก็ไม่เปลี่ยนแปลง
รูปคนที่เค้าเฝ้าคิดถึง และรักมาตลอด3 ปีก็ไม่เปลี่ยนแปลง

"ทำไม ทำไม ทำไม๊!!!..." ริทตะเบ็งสุดเสียง ก่อนที่จะรวมรวมแรงทั้งหมด ขว้างก้อนการ์ดที่ถูกขยำซ้ำๆใบนั้นไปให้ไกลทึ่สุด


"คนโกหก ... คนโกหก ฮือๆๆๆๆๆ"
ร่างเล็ก ร้องไห้อย่างเหนื่อยหอบ..ใบหน้าเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา....ลำตัวที่สั่นเทาค่อย ล้มลง..


'โตโน่วิว ว่อนการ์ดวิวาห์ แต่งแน่ สาวๆหลายคนแอบร้องไห้'
' แหวนเพชร ราคา หลักล้าน โตโน่ ใจป้ำ แถมสินสอดมากมาย งานนี้พ่อแม่สาว วิว รับไปเต็มๆ '
' หวานไม่แคร์สื่อ ออกงานคู่ทีใด น้ำตาลหกทั่วงาน ยิ่งช่วงนี้ จะมีงานแต่งซะด้วย กลัวไม่มีใครอิจฉารึไงจ๊ะ วิว-โตโน่'
' ลือหึ่ง บ้านหรูสิบล้าน เรือนหอโตโน่วิว เจ้าตัวยืนยันแล้ว ว่าใช่'


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"โห...พี่โตโน่ ทำไรเนี่ย ขยันจริง"
ผมร้องทักเมื่อเห็นหนังสือเล่มใหญ่ๆกองอยู่เต็มโต๊ะ

"ริท มาดูนี่ดิ บ้านหลังนี้สวยมั้ย"
พี่โตโน่พูดพลางกวักมือเรียกผมไปดู...55 ที่แท้ก็ดูหนังสือบ้านนี่เอง

"โหๆ อาเฮียจะซื้อบ้านหรอ ว้าวๆ รวยแฮะ"
"เหอๆ ก็พอมีเงินเก็บนิดหน่อย ใครจะไปใช้ตังฟุ่มเฟือยแบบแกล่ะ"
แหนะ มีมากระแนะกระแหนผมอีก ผมไม่เห็นจะฟุ่มเฟือยตรงไหนเลย ความจริงก็มีนิดหน่อยอ่ะ แต่เงินส่วนมากพี่โตโน่ก็จ่ายให้ทั้งนั้น --*
"แหะๆ ไหนๆดูหน่อยๆ"
ผมลงไปนั่งบนโซฟาเดียวกับพี่โตโน่ จากนั้นก็กระเถิบไปนั่งใกล้ๆ พี่โตโน่ก็ยื่นหนังสือเล่มใหญ่ที่มีรูปบ้านหลังสวย มาให้ผมดู
"นี่ไงๆ..สวยมั้ยๆ" พี่โตโน่พูดพลางชี้
"โห..สวยๆ ห๊ะ ตั้ง 10 ล้านกว่า นี่พี่รวยขนาดนั้นเลยหรอ"
ผมอดตกใจกับราคาบ้านไม่ได้ ผมไม่คิดเลยว่าพี่โตโน่จะมีเงินมากมายขนาดนี้ 

พี่โตโน่ ก็ยิ้มเขินๆ นิดหน่อย 
"ก็พอมีบ้างน่า...เงินเก็บเก่าพี่ก็มีตั้งเยอะแยะ ไหนจะกิจการตู้เติมเงินโทรศัพท์อีก แม่พึ่งโทรมาบอกว่าพึ่งตั้งตู้ที่ 680 ที่โคราช 5555+"

พี่โตโน่พูดพลางหัวเราะ ก่อนที่จะเอามือมาขยี้หัวผมเล่น

"ถ้าพี่ซื้อบ้านหลังนี้แล้วพี่จะเข้าไปอยู่มั้ย"
ผมถามพลางชี้ไปที่รูปบ้าน... ความรู้สึกเหงาก็เริ่มมาครอบคลุมหัวใจเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
"เอ๊า..บ้านก็ซื้อไว้อยู่สิ จะให้พี่ซื้อไว้ให้ปลวกแทะรึไง"
พี่โตโน่พูดแล้วหัวเราะ ผมไม่ได้ขำด้วยเลย..ถ้าพี่โตโน่ไปอยู่บ้านหลังนั้นก็แปลว่า...


.....ผมต้องอยู่คนเดียว.....

"อ้าวเห้ย เป็นไรริท"
พี่โตโน่พูดเมื่อเห็นผม นั่งซึม ไม่ได้ขำไปกับเขา...

"ไม่เป็นอะไรไร...ก็แค่..แค่รู้สึกเหงา"

"เหงาไรเนี่ย...พี่ งง นะ"

ผมจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองพี่โตโน่ น้ำตาเอ๋ยน้ำตา อย่าพึ่งไหล เก็บไว้ๆ

"ถ้าพี่โตโน่ ไปอยู่บ้านหลังนี้แล้วริทจะอยู่กับใครล่ะ"

ทำพูดนั้น ส่งผลให้พี่โตโน่ส่ายหัวอย่างขำๆ ก่อนที่จะคว้าผมไปกอดเบาๆ

" คิดไรของแกเนี่ย ริท...อีกตั้งนาน....555"

มือหนาค่อยๆลูบหัวผม เบาๆ ผมเคยคิดนะ ถ้าวันหนึ่งพี่โตโน่ไม่อยู่กับผมแล้ว ผมจะสามารถดำเนินชีวิตได้ต่อไปหรือไม่ ไม่น่าเชื่อเลย ว่ารายการเดอะสตาร์จะทำให้เราผูกพันธ์กันได้ขนาดนี้

"ถ้าริทกลัวเหงา...ก็ไปอยู่กับพี่ด้วยดิ"
คนตัวโตพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น

"จริงนะ....พี่พูดละนะ"
ผมพูดย้ำอีกทีอย่างดีใจ...ปากก็ยิ้มไม่หยุด ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่ามีความสุข เหมือนเด็กกำพร้าที่มีคนดีๆมารับตัวไปเลี้ยง.....

"จริง ดิ จะโกหกทำไม" พี่โตโน่พูดแล้วก็โอบไหล่ผมไว้ ดูหนังสือต่อ

พี่จะรู้มั้ย...แค่มีพี่อยู่ข้างกาย ผมก็รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และมีความสุขที่สุดแล้ว

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


"ริทๆ !! ริทเป็นอะไรเนี่ย ริท!"

ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้ม พยายามเรียกร่างเล็กๆ ที่ทรุดนอนไปกับพื้น ใบหน้าซีดเซียวแต่ยังดูอ่อนหวานของร่างนั้นทำให้ กันต์ แทบจะน้ำตาไหลด้วยความสงสาร
กันต์ ค่อยๆอุ้มริท ที่สลบไปเมื่อไหร่ไม่รู้ มาวางบนเตียงนุ่ม มือหนาก็กดโทรศัพท์

"พี่เก่งครับ มาดูริทหน่อย ผมว่าพี่คงต้องเอาน้ำเกลือมาให้มันด้วย.........ครับ..........สวัสดีครับ"
เขาโทรหาเก่ง ซึ่งตอนนี้กลายเป็นนายแพทย์ไปแล้ว ทุกครั้งที่ใครในเดอะสตาร์6 ป่วยก็จะต้องพึ่งหมอเก่งทุกครั้ง

ระหว่างที่รอหมอเก่ง กันต์ก็รีบไปหยิบกะละมังใส่น้ำ พร้อมผ้าขนหนู มาเช็ดตัวให้ริท.
กันค่อยๆใช้ผ้าเช็ดคราบน้ำตา บนใบหน้าริท ด้วยความสงสาร ปากที่ซีด รวมถึงร่างกายที่ซูบผอม ทำให้รู้ว่าริทคงไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน

ทำไมกันต์จะไม่รู้ ว่าอะไรทำให้ริทเป็นแบบนี้
การ์ดแต่งงานที่ถูกขยำตกอยู่บนพื้นเป็นหลักฐานชิ้นดี ที่ทำให้เขารู้ว่า เพื่อนรักของเขาคนนี้เจ็บปวดแค่ไหน
ทำไม คนคนนั้น ไม่เป็นเขา
ถ้าริทเปลี่ยนใจมารักเขา เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้....... 

.
.
.
.
.
สายน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง หมอเก่งนั่งดูอาการน้องชายจากบ้านเดียวกันอย่างสงสาร

"กันต์ โทรบอกพี่โตโน่รึยัง"
หมอเก่งหันไปถามกันต์นั่งจับมือ ร่างเล็กที่นอนไม่ได้สติอยู่ข้างๆเตียง
"ยังครับ...ผมไม่คิดจะโทรบอกด้วยซ้ำ"
คำตอบของกันต์ทำให้เก่งขมวดคิ้วด้วยความ งง 

"ผมไม่อยากให้ริทต้องเจอพี่โตโน่ครับ...ถ้าเจอ ริทอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้"
คำตอบของกันทำให้เก่ง พยักหน้าอย่างเข้าใจ

อาการริทหนักมาก เนื่องจากขาดอาหารมาหลายวัน น้ำก็ไม่กิน...ในเวลานี้ริทน่าจะอยู่ที่ โรงพยาบาล.ได้แล้ว
แต่ถ้าริทไปโรงพยาบาล. ก็ต้องเป็นข่าว เก่งและกันต์จึงเลือกที่จะให้ริทรักษาตัวที่คอนโด 

ริทนอนให้น้ำเกลือเป็นคนป่วยได้ 2 วันแล้ว ตั้งแต่ริทฟื้นมา ริทไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว
กว่าจะกินอะไรได้แต่ละอย่าง กันต์ต้องหว่านล้อมต่างๆนาๆ ถึงได้ยอมกินได้
บางครั้ง น้ำตาก็ไหล ออกมาจากดวงตาเหม่อลอยนั้น.....
มีครั้งหนึ่ง ที่กันเปิดทีวีทิ้งไว้ ก่อนเข้าไปอาบน้ำ แต่พอออกมาอีกทีก็พบ ร่างเล็ก นอนสะอื้น เพราะมีข่าวงานแต่งงานของพี่ชายคนโตของบ้าน
.
.
งานแต่งงาน ของพี่โตโน่ใกล้เข้ามาทุกที....
ใจจริง ทั้งกันต์และเก่งไม่อยากให้ริทไป แต่ถ้าริทไม่ไปอาจจะทำให้นักข่าวสงสัยได้
.
"ริท... กินเยอะๆสิ จะได้มีแรงไปลุยงานต่อ แฟนคลับบ่นคิดถึงแย่แล้วมั้งเนี่ย"
คำพูดของกันต์ ทำให้ริทยิ้มออกมาได้แวบหนึ่ง เพียงแวบเดียวเท่านั้น สายตาเหม่อลอยของริททำให้กันต์รู้สึกกลัว กลัวว่าริทจะคิดสั้น ยิ่งริทเป็นคนคิดมากซะด้วย

//Ring Ring Ring.//

เสียงโทรศัพท์ของกันต์ดัง ใบหน้าคมเข้มกระตุกแว้บหนึ่งก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์ ออกไปคุยนอกระเบียง เมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา

"ครับพี่โตโน่"
กันพยายามหรี่เสียงให้เบาที่สุด เพราะกลัวคนในห้องจะได้ยิน
"ตอนนี้ ริทยอมกินข้าวแล้วครับ แต่ก็ยังกินน้อยอยู่ดี"

ใช่ตอนนี้โตโน่รู้เรื่องริททุกอย่างแล้ว ว่าริทเป็นอย่างไรบ้าง เขาได้แต่โทรถามความคืบหน้าอาการจากกันต์และเก่ง
....ถ้าเขามาที่นี่ ริทจะมีแต่แย่ลงๆ

"กันต์ว่าริทยังไม่พร้อมครับ...ไม่ต้องให้ริทไปหรอก"
("ถ้าริทไม่มา นักข่าวจะไม่สงสัยหรอ กันต์")
เสียงปลายสายตอบกลับ กันได้แต่ครุ่นคิด...สงสารเพื่อนก็สงสาร...

ร่างหนากดวางสายหลังจากคุยจบ จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาห้อง สายตาทอดมองไปยังร่างเล็ก ที่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงไม่ขยับไปไหน
แม้จะไม่มีน้ำตาไหลมาเหมือนวันนั้น....
แต่กันต์ก็รู้ดี ว่าความเจ็บปวดยังไม่จางหายไป.....


นาฬิกา ยังคงหมุนไปเรื่อยๆ ร่างเล็กๆของริทก็ยังคงนั่งนิ่งเหมือนเดิม ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว 
'ให้ตายสิผมยังไม่อยากให้ถึงเวลานี้เลย' 
กันต์คิดในใจ...แต่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด คิดอย่างปลงๆ นั่งมองหน้าเศร้าๆของริท ที่ยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

.
.
.
.
.
.
//ก๊อกๆ ๆ // เสียงเคาะประตูห้องหนักๆดังขึ้น ทำให้ร่างหนาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปเปิดประตู 

"มาแล้วหรอ พี่โตโน่"

ร่างเล็กที่นั้งอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งที่ได้ยินชื่อนั้น

"พี่โตโน่"
ปากซีดๆ เปล่งเสียงแหบๆออกมาเป็นครั้งแรก ในรอบ 2 วัน
ใบหน้าที่เศร้าหมอง กลับกลายเป็นรอยยิ้มสดใส

ริทรีบลงจากเตียงเพื่อวิ่งมาหาโตโน่ ท่ามกลางความตกใจ ของทุกคน

//หมับ//

"พี่โตโน่>0<" ริทโผเข้ากอดร่างสูงที่ยังคงนั่งนิ่ง
"พี่โตโน่ไปไหนมา...พี่รู้มั้ยว่าริทคิดถึงพี่ ฮึกๆ"
น้ำตาที่เคยแห้งเหือด กลับไหลมาอีกครั้ง แต่ต่างกันที่อารมณ์ 
ตอนนี้ใบหน้าหวานร้องให้ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม



ในที่สุดคนที่เขารักก็กลับมา
.
..
...
....
.....
......
.......
........

To be Continue....


---------------------------------
เรื่องนี้ ตั้งใจว่าจะให้เป็นดราม่า
ไม่รู้ว่าดราม่ารึเปล่า T^T

ยังไงติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^