[NoRitz] Hot&Lovely หล่อVsน่ารัก ภารกิจหนักพิชิตรักอลเวง

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

[Mode..Ritz]

"จุดเริ่มต้น......คือ.....ความกล้าหาญ มีน้ำใจ"

  
    สวัสดีครับ ผมริท เรืองฤทธิ์ ศิริพานิช  นักศึกษาแพทย์ปีสองครับ ปีที่แล้วผมได้รับตำแหน่งเดือนมหาลัยในการประกวดเฟรชชี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าได้มายังไง แต่เพื่อนๆและแฟนคลับ(แอบมี)มักจะบอกว่า ชอบผมเพราะผมน่ารัก สดใส มองแล้วมีความสุขครับ ตลอดหนึ่งปีที่ผมเรียนในคณะแพทย์จะมักจะมีรุ่นพี่ รุ่นเดียวกันมาจีบผมเยอะมากครับ ผมก็คบบ้างครับ แต่ก็ไม่มีสักคนที่จะตรงใจผม เพื่อนๆบางคนก็หาว่าผมเป็นคาสโนว่าหน้าหวานมั่ง น่ารักหักอกหญิงมั่งอะไรมั่ง แต่ก็ไม่รู้สิครับว่าทำไมผมถึงไม่รู้สึกถูกใจใครสักที
    
     ในวันรับน้องวันแรก ขณะที่ผมเดินไปซื้อน้ำแถวๆหน้ามหาวิทยาลัย ตอนนั้นเป็นเวลาพักเที่ยงกิจกรรมรับน้องบางคณะก็พักครับรวมถึงคณะผมด้วย อยู่ๆก็มีเสียงป้าคนหนึ่งร้องกริ้ดออกมา  
"ช่วยด้วย โจร โจรกระชากกระเป๋า ช่วยด้วย!!!"

     ภาพที่ผมเห็นคือชายผอมแห้งหนึ่งถือกระเป๋าวิ่งผ่านหน้าผมไป พอผมได้สติผมก็เลยวิ่งตาม แต่ขาผมมันสั้นวิ่งยังไงก็ไม่ทัน -*-  แล้วอยู่ๆก็ มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดนักศึกษา หน้าถูกละเลงด้วยสีมองดูก็รู้ว่าเป็นเฟรชชี่ที่โดนรับน้อง วิ่งแซงหน้าผมไปจากนั้นก็กระโดดถีบไอ้โจรผอมแห้งคนนั้นจนมันร้องโอ๊ยและล้มลง เป็นภาพที่ผมอึ้งมาก ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆแบบเธอจะทำได้ เธอหยิบกระเป๋าสะพายนั้นขึ้นมา แล้วเตะอัดโจรนั่นอีกรอบ พวกชาวบ้านก็พาล้อมโจรไว้พี่ยามคนหนึ่งก็มาจับตัวมันไว้ ผมจึงเดินไปหาเธอ แล้วพูดกับเธอ
"น้องครับ เป็นอะไรมั้ยครับเนี่ย"

    เธอส่ายหน้าพร้อมยิ้มให้แล้วรีบยื่นกระเป๋าให้ป้าเจ้าของกระเป๋า ตอนนั้นผมรู้สึกอย่างเดียวว่ารอยยิ้มนั้นมันทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ขอบใจมากนะจ๊ะ หนู หนูช่วยป้าไว้เยอะทีเดียว..รวมถึงพ่อหนุ่มด้วยนะ ป้าเห็นว่าเธอพยายามช่วยอยู่"
    ป้าเจ้าของกระเป๋าขอบใจเธอ แล้วหันมาขอบใจผม ซึ่งตอนนั้นผมคงไม่รับรู้อะไรอีกแล้วได้แต่มองหน้าเธออย่างเดียว แต่ตาผมก็เหลือบไปเห็นแผลเลือดซิบๆที่ข้อเท้าของเธอ ซึ่งอาจจะมาจากการกระโดดถีบของเธอตะกี้ก็ได้

"ข้อเท้าน้องเป็นแผล ให้พี่ทำแผลให้มั้ยครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แผลนิดๆหน่อย"
"มาเถอะน่า" ผมคอยๆจุงมือเธอมานั่งม้านั่ง แล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลกล่องเล็กๆที่พกติดตัวไว้ตลอด ออกมา
"โอ้โห..นี่พี่พกกล่องยาเลยหรอคะ"
"แหะๆ ครับพี่เรียนแพทย์น่ะ แล้วพี่เองก็ซุ่มซ่ามชอบมีแผลบ่อยๆ"
  
     ผมพูดพลางหัวเราะ เธอก็หัวเราะตาม ให้ตายสิทำไมโลกนี้ช่างดูสดใสแบบนี้ พอผมทำแผลให้เธอเสร็จ เธอก็ขอบคุณผมแล้วก็เดินไป... ผมมองเธอไปจนลับตาก็นึกขึ้นได้ ผมยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย เฮ้อ...เรานี่นะ

[Tono...Mode]



"จุดเริ่มต้น......คือ.....ความสดใส น่ารัก อ่อนโยน"

     สวัสดีครับ ผมโตโน่ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ นักศึกษาคณะวิศวกรรมไฟฟ้ากำลังขึ้นปีสามผมได้รับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยในการประกวดเฟรชชี่ตอนปีหนึ่งครับ ผมอยู่ปีสามแล้วอะไรต่างๆก็เปลี่ยนไปมากมาย เรื่องสาวๆไม่พลาดครับ เฟรชชี่สวยๆเด็ดๆทุกคนผมคั่วมาแล้วทั้งสิ้น ไม่อยากจะคุยผมเคยคบผู้หญิงทีเดียว 8 คนโดยไม่ถูกจับได้ ไม่รู้ว่าทำไปได้ยังไง -*- แต่กระแสความฮอตของผมก็ลดลงเพราะมีเฟรชชี่เดือนคนใหม่ ไอ้หมอนั้นไม่เห็นจะเจ๋งตรงไหน เตี้ยก็เตี้ย หน้าหวานยังกะผู้หญิงแต่ทำไมมีแต่สาวกริ้ด ขนาดเพื่อนผมที่เป็นผู้ชายยังบอกไอ้หมอนั่นน่ารัก ไอ้พวกนี้ชักมีรสนิยมแปลกๆ แต่เห็นผมคบกับผู้หญิงมาหลายคน ไม่เคยมีสักคนที่ผมถูกใจจริงจรังสักเท่าไหร่ หลายๆคนคงคิดว่าผมเป็นเสือผู้หญิง ความจริงแล้ว ก็ใช่อ่ะ ผมยอมรับเลยละกัน

     อยู่มาวันหนึ่ง วันรับน้องใหม่วันแรก ผมรุ่นพี่ปีสามไม่ต้องอะไรมาก ก็เหล่สาวตามคณะต่างๆเป็นปกติ พอพักเที่ยงผมกะกลุ่มเพื่อนก็เดินมาหาอะไรกินแถวๆหน้ามหาวิทยาลัยที่ร้านประจำของพวกผม ขากลับผมก็เห็นกลุ่มคนมุงอะไรซักอย่างก็เข้าไปดู พอรู้คร่าวๆว่ามีคนถูกกระชากกระเป๋า ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ผมเลยเดินเข้ามหาลัยไปก่อน
    เดินมาซักพักผมก็ได้ยิน เสียงขลุกขลักบนต้นไม้
"เหมียวๆ อย่าขยับนะ อีกนิดเดียว ถึงแล้ว ว้าย ย ย!!!~"
ผมเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆลอยลงมาจากต้นไม้ เหมือนการสโลวภาพ มองๆไปผมรุ้สึกเหมือนเห็นนางฟ้า
~ ตุ๊บ! !~
"โอ๊ย!"
"เฮ้ย ย"
"เมี๊ยว ว !!!~"
อยู่ดีๆ ผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษา หน้าถูกละเลงด้วยสีก็ตกลงมาตรงหน้าผมพร้อมกับแมวเหมียวตัวน้อยอีกหนึ่งตัว

"น้องครับ เป็นอะไรมั้ยครับ"   ผมพูดออกไปเมื่อได้สติ แล้วรีบไปพยุงตัวผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา
"ขอบคุณมากค่ะ พี่"
พอหน้าสวยๆเงยขึ้นมาผมก็อึ้งอยู่นาน คนอะไรสวยยังกับเป็นนางฟ้า   พอได้สติผมก็ค่อยๆพยุงตัวเธอเดินไปเพื่อหาที่นั่ง
"โอ๊ย!!" เธอร้องขึ้นมา ตอนที่ผมค่อยๆพาเธอเดิน พลางจับบริเวณข้อเท้า
"นี่น้องเท้าแพลงรึเปล่า ไหนพี่ดูซิ"
ผมค่อยๆพาเธอไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ แล้วนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเธอ ค่อยๆจับเท้าเธอแต่เธอกลับชักเท้าออก
"พี่ไม่ต้องหรอกค่ะ..โอ๊ย!!"
เธอร้องออกมาคงเพราะเจ็บเท้า ขณะที่มือยังอุ้มแมวไม่ยอมปล่อย
"เห็นมะๆ เดี๋ยวขอดูนิดเดียวนะ"
ผมจับข้อเท้าเธอ ก็พบข้อเท้ามีผ้าก็อชติดอยู่ด้วยความประณีต และตรงผ้าก็อชก็เต็มไปด้วยเลือด "น้องเป็นแผลมาก่อนหรอ เลือดไหลเต็มเลย"
"แหะๆ มีอุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะค่ะ"
"เดี๋ยวให้พี่พาไปห้องพยาบาลมั้ย"
"อ๋อๆไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวขอนั่งพักซักแปป ก็พอค่ะ"

ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเธอ มองเธอที่กำลังลูบหัวแมวน้อยอยู่ ยิ่งมองใจยิ่งสั่น "เป็นไงมาไงถึงตกลงมาได้เนี่ย"
"พอดีเดินผ่านมา เห็นแมวตัวนี้อยู่บนต้นไม้ลงมาไม่ได้ค่ะ ก็เลยขึ้นไปช่วย สงสารมัน"
เธอพูดพลางอุ้มลูกแมวขึ้นมาเล่น เธอดูบอบบางน่าทะนุถนอม และน่ารักมาก จนใจผมเต้นระส่ำ

     ผมนั่งชวนเธอคุย จนเธอขอตัวกลับ ค่อยๆกระเผลกๆออกไป โดยที่ผมยังนั่งอึ้งอยู่ ผมยังแปลกใจตัวเองความจริงผมไม่ได้มีน้ำใจขนาดนี้หรอก แต่พอเห็นเธอแล้วรู้สึกอยากดูแล อย่างบอกไม่ถูก พอรู้สึกตัวเธอก็ไปซะแล้ว ไอ้โตโน่เอ๊ย ชื่อยังไม่ได้ถาม เบอร์ยังไม่ได้ขอเลย ให้ตายสิ เสียงเชิงเสือหมดเลยเซ็ง


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรต์เอร์นะคะ เม้นติเตียนได้ค่ะ (แต่อย่าด่านะเค้าเสียใจ) ฝากติดตามตอนต่อๆไปด้วนะคะ