ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บางช่วงที่สะใจ
ภวัรอทนยืนมอภาพวามสนิทสนมอนทัู้่ นใแทบะระเบิ มือหนาำเ้าหาันแน่น ผู้หิแพศยาร้ายเหลือเินนะรริษา เป็นเมียเาแ่ทำัวระริระรี้ับายอื่น….เมีย…ภวัริ เมียเหรอ…ใ่ เธอเป็นเมียเา เป็นแม่อลูเา ถึแม้ว่า……ภวัรสะบัศรีษะไล่วามิเรื่อบาเรื่อออไป….ทำไมเาะไม่เสียใ….ลู…เา่าลูอเาเอ……เาเอ็เสียใอยู่ไม่น้อย ยิ่เมื่อเห็นร่าบานิ่ไม่พูไม่าแล้วเา็ยิ่ไม่สบายใ….ที่ทำไ้ือปล่อยเวลาให้ผ่านไป ไม่นานเธอ็ลืมมันเอ….แ่ทุอย่าไม่เป็นอย่าที่เาิ….เธอเินเ้ามาบอว่าอไถ่ถอนอิสรภาพาเา้วยเินอไอ้ผู้ายหน้าโ่นั่น เาแ้นแทบาย แ่เมื่อิว่าปล่อยเวลาให้เธอไปทำใไม่นาน และเา็ะเอาเธอลับมาเป็นอเาัเิม แ่เธอไปาเาไ้ไม่เท่าไหร่ เธอลับไปเริร่าับไอ้หน้าอ่อนนั่นโยไม่เรใเาแม้แ่นิเียว เาปล่อยเธอนานเินไป ถึเวลาแล้วที่เธอ้อลับมาเป็นอัน….รริษา ายหนุ่มเห็นร่าบาเินเ้าห้อน้ำไป ร่าสูเินามหิสาวหลบอยู่้าประูทาอออห้อน้ำ เพียรู่เียว….. ร่าเล็ุ้นา็เินออมา เธอเินผ่านเ้าไปโยไม่ทันสัเว่ามีใรเินามหลั ภวัรเอามืออุปาเธอาทา้านหลั ลาร่าเล็ๆ ที่พยายามิ้นและึมือหนาออาปานเอให้เ้าไปหลบมุมรหน้าห้อน้ำ สิสัมปััะอรริษาหล่นวูบเมื่อิว่าเป็นนร้าย เธอพยายามร้อ อื้อ อึ ลอเวลา หวาลัวิว่าเป็นผู้ร้าย แ่เมื่อไ้ยินเสียที่ระิบอยู่้าใบหู้านหลั
“หยุิ้นไ้แล้ว” เสียห้าวเอ่ยออมา เพราะรำาลับาริ้นรนอเธอ รริษาาเบิโพลอย่าใ เา…..แ่็ไม่ไ้ทำให้เธอหยุิ้น ลับยิ่เพิ่มแรเ้าไปอีเพื่อให้หลุพ้นามือแ็แรอเา
“อ่อย อั๊น อ๊า” เธอร้ออู้อี้ในปา
“เลิิ้น ถ้ายัไม่หยุันะปล้ำเธอรนี้แหละ” ภวัรู่ สัพัร่าบา็เริ่มเียบสบล
“พู่ายๆ แบบนี้่อยีหน่อย” ภวัรยัพูอยู่้าหูเล็ๆ ลมหายใอุ่นๆอเา ทำเอาร่าเล็สะท้าน
“ันะปล่อยมือาปาเธอ แ่ถ้าเธอร้อ เธอโนแน่” เาู่สำทับมาอี
รริษาพยัหน้าหึหัทันที แ่พอเาปล่อย
“่วย้วย ่วย้วย่ะ” เธอร้อออไปสุเสีย แ่ไ้เท่านั้น มือให่็ปิลมาที่ปาเธออี
“หึ อยาโนใ่ไหมห๊า!!!” ภวัรพูเสียเหี้ยมทันที ไม่ิว่าเธอะลูไม้นานี้
“พูีๆ ไม่ฟัใ่ไหมรริษา” เาัฟันพูับเธอ โมโหที่เธอทำท่าทีหลอเา ภวัรลาร่าเล็ๆ นั้นึ้นบันไ ้าทาออไปอีั้น ไม่อยาเป็นเป้าสายาอใรมานั อีอย่าูท่าทาหิสาว็ไม่ยอมให้วามร่วมมือเาแล้วเินเยๆ แน่
“ทัพร เอารถมารับัน ที่ั้นG….” เาสั่ลไปในโทรศัพท์
“ุะพาันไปไหน” เธอถามทันทีเมื่อปาเป็นอิสระ เาโยนเธอเ้าในรถ่อนะามเบียเ้ามาแนบิ รริษาระเถิบไปิประูรถอีฝั่ มอเา้วยวามหวาระแว
“ันถามว่าุะพาันไปไหน” เธอะอถามใส่หน้าเา
“……..” เียบไม่มีเสียอบ ไม่มีเสียใๆ หลุรอออมาาปาอผู้าย้าน้าเธอ
“ไปอนโ…..” เาหันไปสั่ลูน้อ ไม่ไ้สนใะอบำถามเธอ แ่พอไ้ยินเาบอว่าะไปไหนเท่านั้นแหละ าลมโอเธอ็้อเบิว้าึ้น
“ุ…..ันไม่ไป.....ันไม่ไป๊” เธอร้อเสียสูทันที
“……” เาเียบ ไม่สนใเสียรีร้ออเธอ
“ุ…..ันไม่ไปไ้ยินไหม” เธอร้อเสียั มือบายึ้นทุบีไปที่นัวให่ เธอไม่ยอม เธอไม่อยาไปเหยียบที่นั่นอี ภวัรใ้มือ้าเียว ับสอมือเล็ๆนั้นไว้ พร้อมับึร่าบาเ้ามาแนบลำัว
“อย่าโวยวาย ันำลัะหมวามอทนับเธอ” ภวัรเอ่ยเสียเหี้ยมพร้อมับึปลายาเล็ๆ ไว้ ให้หันมามอหน้าเา
“แ่ถ้ายัไม่เียบ ันะทำให้เธอเียบเอ” เาพูพร้อมับแนบริมฝีปามาใล้ปาเล็ๆ อเธอ รริษาหลับาปี๋
“ทำเป็นไม่เยไปไ้” ภวัรพูเมื่อเห็นท่าทาอเธอ แ่ยัไม่ปล่อยมือาปลายามน ภวัร มอ ปาิ้มลิ้มรหน้าที่เม้มสนิท มอาเธอสลับับริมฝีปาบา มือ้าที่ว่ายึ้น ับไรผมที่ลมาทัหูเธอไว้ ใ้ปลายนิ้วสัมผัสับแ้มนุ่มๆ
“ปล่อย” รริษาเปล่เสียออมา เธอะ้อไม่หวั่นไหวไปับสัมผัสอเา เริ่มิ้นเมื่อนึไ้ว่าเมื่อรู่เาหมายถึอะไร
“ิ้นไป็หมแรเปล่าๆ น่าริษา เ็บแรไว้ทำอย่าอื่นีว่านะ ที่รั” ภวัรพูิิใบหน้าาม น้ำเสียแ็ร้าวเหลือไว้เพียเย้ยหยัน ลมหายใเริ่มิั เพราะำพูอเา าู่สวยเบิว้าับำพูแฝไป้วยเลศนัยอเา ภวัรันร่าบาิิับประูรถ ไล่ปลายนิ้วาเส้นผม มา้าใบหู รริษาสั่นอย่าห้ามัวเอไม่ไ้ มือเล็ๆ สอ้ารีบะรุบมือหนาไว้ทันที ที่เาำลัไล่่ำลนถึอเสื้อว้าอเธอ
ส่สายาอ้อนวอนร้ออไปให้เา
“ุ วิร ับ ุทัพร” เธอพูเสียระิบ เมื่อเาโน้มัวลมาทาบทับเธอไว้รึ่ัว
“มันไม่สนใหรอน่า” ภวัรพูอย่านเอาแ่ใัวเอ
รริษาั้สิ เปลี่ยนสายาื่นะหนลระับให้เหลือแ่วามหวั่นไหวนลายเป็นสายาอ้อนวอน และอออ้อนแทน
ภวัรปล่อยมือบาเมื่อหิสาวเลิิ้น มือเล็ๆ อเธอวาลบนมือหนาอเา้วยวามนุ่มนวล ลูบไล้เบาๆบนหลัมือหนา สร้าวามแปลประหลาใให้ับายหนุ่ม ภวัระัไปับทีท่าอร่าเล็รหน้า เธอำลัทำอะไร แล้วที่ทำแบบนี้หมายวามว่า…..แ่วามิอเา็้อหยุะัล เมื่อมือบาอี้ายึ้นไล้เบาๆ ที่ใบหน้าเา ไล่ลนหยุที่ ระุมเม็บนอเสื้อเา เพียแ่เธอสะิเบาๆ ระุม็หลุออารัุม มือเล็ๆ สอเ้าไปลูบไล้บนแผอว้าเบาๆ เาื่นเ้นับสัมผัสบาเบาอเธอ ายหนุ่มมอไล่ าวาลมโทีู่อออ้อน ไล่มาถึริมฝีปาบาที่เผยอึ้นเล็น้อย เหมือนับรออยอะไรบ้าอย่า
“รอให้ถึห้อ่อนไ้ไหมะ” เธอพูึ้นเมื่อริมฝีปาเาำลัแนบลมาับริมฝีปาบาอเธอ
“ัน….รอไม่ไหว….ริษา ัน้อารเธอ….” ภวัรเอ่ยเสียพร่า เาห่าหายาเธอมานานหลายเือน พอไ้มาสัมผัสนิหน่อย แ่นี้็ทำให้ไฟในายเาลุ่วึ้น
รริษารู้ว่าเาไม่อาวบุมัวเอไ้ ัวเธอเอไม่เยใ้มารยาับใรและไม่เยิที่ะใ้มารยา แ่อนนี้ับผู้ายนนี้ เาทำเธอเ็บเียนายเพราะอารม์อเา มาวันนี้เาิะลับมาทำร้ายเธออี ไม่มีวัน เธอะไม่มีวันยอมเป็นทาสเาอีแล้ว
มือหนาเริ่มลูบไล้เธอหนัมือึ้น สอมือเ้าใ้เสื้อผ้าลูไม้อเธอ มือบาะรุบมือหนาไว้ทัน ่อนที่มันะแะ้อเนินเนื้ออเธอ
“รอ่อนนะะ” เธอเอ่ยเสียหวาน ผลัร่าหนาให้ออาร่าเธอ ุใบหน้าลับอว้าอเาทันที สอแนเล็ๆ โอบอร่าหนาอเาไว้
“ันไม่หนีุไปไหนหรอ่ะ” เธอพูอยู่ับอเาเบาๆ แ่ภวัร็ไ้ยิน เาใ้สอแนอร่าเล็เ้ามาแนบายเา วามรู้สึอิ่มเอมใไหลมาท่วมท้น เาไ้เธอลับมาแล้ว เาะไม่ปล่อยเธอไปาเาอีแน่นอน
รริษายิ้มเย็นอยู่ับอายหนุ่ม เาเห็น่าเธอเป็นแ่เรื่อระบายอารม์ ไม่เยเห็นเธอมี่ามาว่านั้นเลย ในเมื่อเธอเยเสียให้ับเาไปแล้ว มัน็ไม่น่าเสียายหรือเสียใหา้อเสียอีรั้ แ่รั้นี้เธอะ้อไม่เสียเปล่า สิ่อบแทนมันะ้อุ้ม่าว่าทุรั้ที่ผ่านมาแน่นอน
แ่ละย่า้าวอเธอ เหมือนมีรีลที่ใ เธอลับมาที่เิม ที่ที่เยทำเธอเ็บ้ำใ ในเมื่ออยาให้เธอลับเ้ามาในีวิอีรั้เธอ็ะมา แ่ถ้าะััเธอไว้ไม่มีทา
“ริษา…ุะอาบน้ำ่อนไหม” ภวัรถามึ้นเมื่อเินามเ้ามาในห้อนอน
“่ะ…” เธอบอเาเสียเรียบ
ร่าบาเินไปหยิบเสื้อลุมอาบน้ำ และุนอนในู้เสื้อผ้า ึ่็เป็นอเ่าอเธอเมื่อหลายเือน่อน เธอใ้เวลาในารอาบน้ำนานเือบั่วโม เธอแ่ัวอยู่ในอ่า พลาิว่าเธอะทำอย่าไร่อไป เธอะ้อไ้อะไราเาบ้า ถึะุ้มับสิ่ที่ำลัะเสีย และที่เยเสียมาแล้ว เธอ้อเสียลู เสียหัวใัวเอให้ับเา แ่ทุอย่าที่เธอไ้รับับมาือวามปวร้าว แ่รั้นี้เธอะไม่ให้มันเิึ้นอี
เธอับน้ำออาร่าายอย่าเื่อ้า ประวิเวลาที่ะไม่้อเห็นหน้าเา
เธอสวมุนอนเนื้อบาเบา ที่มีเพียสายเส้นเล็ๆ ล้อที่ไหล่เนียน โยปราศาบราเีย ทั้บนและร่า
“ุอาบน้ำแล้วเหรอะ” รริษาถามเาเมื่อเห็นเาสวมุนอนเรียบร้อย นั่พิหัวเีย้วยท่าทาสบายๆ
“อืม ันใ้ห้อน้ำ้านอ ถ้ารอเธอพอีันไม่ไ้อาบัน” เาพูพร้อมับไล่สายามอร่าบาที่ยืนแวนเสื้อลุมอาบน้ำ เธอเินมาที่หน้าโ๊ะเรื่อแป้ ถ้าสายาเาลาาร์ไม่ผิ เธอไม่ไ้สวมบรา ทั้บนและร่า วามร้อนระอุ เิึ้นในายเาทันที
รริษาแปรผมยาวอเธอ้าๆ สายาหวานอเธอสบเ้าับสายามอนบนเีย เธอยิ้มบาๆให้เาผ่านระเา ร่าสูลุาเียอย่าเื่อ้า ้าวเ้าไปหาหิสาวที่นั่แปรผมอยู่หน้าระ เธอทำอะไร้าเหลือเินวันนี้ เารอแทบไม่ไหว
“ะหวีอะไรนัหนาฮึ ริษา ไปนอนไ้แล้ว” เาพูอยู่เหนือศรีษะ รริษาว่าแปรหวีผมล มอหน้ามร้ามอนร่าสู เธอเห็นแววาร้อนแรอเา มือหนาับลที่บ่าบอบบาสอ้า ลูบไล้ไปมาเบาๆ
“ุ่วแล้วเหรอะ” เธอถามเา้วยเสียอ่อนหวาน
“อืม ันอยานอนแล้ว…ริษา” เสียเาแหบพร่า มือหนาลูบไล้ลามมาถึ้านหน้า บริเวเนินอ ที่โผล่พ้นุนอน เธอวามือเล็ๆ อเธอบนมือหนาอเา ลุึ้นยืนหันหน้าเ้าหาายหนุ่ม
“ริษาเอ็่วแล้ว่ะ” เธอแทนัวเอ้วยื่อ ใ้สายาหวานหยย้อยมอหน้าเา พร้อมับเินไปที่เียนอน ทำไมเธอะไม่รู้ว่าเา้อารเธอนาไหน เธอมอเห็นวามปรารถนาในวาอเา
ร่าเล็บอบบานั่ลบนเียว้าฝั่อเธอ ทำทีเป็นไม่รับรู้แววปรารถนาในวาอเา สะบัผ้าห่มผืนหนา ุัวเ้าในผ้าห่ม เธอมอเห็นเายืนนิ่มอเธอ้วยวามไม่เ้าใ
ายหนุ่มยืนนิ่อยู่ับที่ เมื่อเห็นร่าบาลไปนอนอยู่บนที่นอนเรียบร้อยแล้ว ทำไมายหนุ่มะไม่รู้ว่าเธอำลัยั่วยวนเา เาะให้เธอเล่นให้พอ ภวัรทรุัวลนั่อบเียฝั่เียวับที่เธอนอน
“ะหลับเลยเหรอ ริษา” เาลูบไล้แนเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มออมา รริษาลืมาึ้น ้อนสายาึ้นมอนที่นั่อยู่้าเีย
“ุยัไม่่วเหรอะ ริษา่วแล้ว วันนี้เินทั้วัน ปวาไปหม เมื่อี๊ ที่อาบน้ำ้าเพราะเผลอหลับในอ่าอาบน้ำ ีนะะ ที่รู้สึัว่อนไม่ั้นมน้ำายาอ่าไปแล้ว” เธอพูเสียอ่อนเสียหวาน ทำให้เารู้ว่าเธอเพลียสุๆ อยาะนอนมาว่า
ภวัรมอาลมโ ที่มอเา้วยสายาอออ้อน พลานึในใ เพลียเพราะเินื้ออับไอ้พวินท์นานเินแล้วบ่นปวา มันน่านั แ่เา็ส่สายาเ้าใ ไม่เป็นไรเารอไ้ ยัไเธอ็้ออยู่ับเา ไมไ้วันนี้พรุ่นี้็มี เาะรอ
“ั้นนอนะ” เาพูพร้อมับเินอ้อมไปทาฝั่เา รริษาพ่นลมหายใออมาเบาๆ เียนอน้าัวเธอยุบล สัพัแนแ็แร็โอบอเธอไว้ทา้านหลั ลมหายใอุ่นๆ รอยู่บริเวหลัใบหูเธอ
“อุ่นไหม” เาถามึ้น พลาแนบริมฝีปาร้อนๆ ลบน้นอาวเนียน
เธอไม่อบเพราะำลัอลั้นไม่หวั่นไหวับสัมผัสอเา เธอนอนนิ่ไม่ไหวิ ายหนุ่มไม่ไ้ัไ้พูุยับเธอ่อ สัพัเสียลมหายใอเา็ัอย่าสม่ำเสมอ
เธอถอนหายใออมาทันที เมื่อรู้ว่าเาหลับไปแล้ว อ้อมออเาอุ่นีเหลือเิน แ่ทำไมใเธอลับหนาวเหน็บ เาะให้เธอลับเ้ามาในีวิ โยไม่ไ้ถามว่าเธอยินยอมหรือเปล่า ใ้อำนาและวาม้อารอัวเอเท่านั้น เธอเป็นนไม่ใ่สิ่อ ิอยาะไ้็ไปแย่มาิอยาะทิ้็ปล่อยโยไร้่า เธอะทำให้เาเห็นว่าเธอมี่าว่าที่เาิ
เธอเบียายหาวามอบอุ่น ้านอฝนไม่ั้นเธอไม่หนาวแบบนี้ภวัรมอร่าบาทีุ่เ้ามาในอเาอย่าอิ่มเอมใ มือหนาลูบไล้ไรผมบาๆรหนาเธอเบาๆ ร่าเล็ยุยิัวไปมาเหมือนมีอะไรมารบวน เธอลืมามึ้นมออย่าัวเีย เห็นปลายาที่มีไรเียวๆ อยู่ใล้แ่ปลายมู เธอผวาัวอออย่าใ มอไปรอบๆ เออ ใ่เมื่อืนเธอนอนที่นี่ นี่นา ภวัรโอบอเธอเ้าไปิใล้นหน้าผาเธอิอยู่ับปลายาอเา
“ไม่ไปทำานเหรอะ” เธอเอ่ยถามเมื่อเายัอเธอไม่ยอมยับ แ่มือหนา้านหลัเธอนี่สิ ลูบไล้หลัเธอไปมาเบาๆ นเธอัไม่ไว้ใ
“ไม่ไป ันให้ทัพรเอาานมาให้ันที่นี่ ันไม่อยาออไปไหนฝน็ นอนอยู่บ้านีว่าสบายว่าั้เยอะ” รริษามอเยหน้ามอเา เานี่นะไม่อยาไปทำาน ปิเห็นานสำัว่าอื่นใ ไวันนี้เานไ้
“ทำไม อยาให้ันไปทำานหรือไ” เสียห้วนเอ่ยอย่าอนเล็น้อยเมื่อิว่าเธอไม่อยาให้เาอยู่
“เปล่า่ะ ริษาะไปิแบบนั้นไ้ยัไะ” เธอพูพร้อมับุัวเ้าับอเา อย่าน้อยอเาไว้แบบนี้็ปลอภัยว่ามอหน้าเา แ่่าาายหนุ่ม เารับรู้ถึออวบหยุ่นที่เบียิอยู่ับอว้าอเา เธอไร้บรา เาึไ้สัมผัสมันเ็มๆ มือหนาลูบไล้แผ่นหลัเธอหนัึ้น พร้อมับระับร่าบาให้แนบแน่นยิ่ึ้น
“เอ่อ ริษาอยาลุแล้ว่ะ” เธอร้อออมาเบาๆ หวาหวั่นและหวั่นไหวับผู้ายรหน้านี้เหลือเิน
“ันยัอยานอน่อ นอนเป็นเพื่อนัน่อนนะ” เสียระิบแหบพร่า้าใบหูเธอ ลมหายใอุ่นๆ เป่ารบริเวมับทำเธอร้อนระอุ เธอหลับาลเมื่อิว่ายัไ็ห้ามเาไม่ไ้ น้ำำลัเี่ยวให้เธอเอาอะไรไปวา็ไม่มีวันสำเร็สู้ปล่อยไปแบบนี้่อนแล้ว่อยว่าันทีหลั เธอิพร้อมับสะุ้เมื่อมือหนาลูบไล้บริเว้นา้านในเธอเบาๆ เาถายุนอนเธอึ้นมานสูถึ้นา ริมฝีปาร้อนยัุไ้ไปามลำอระห พร้อมับที่มือหนา็ทำาน้านล่าไป ภวัรมอหน้าหวานรหน้า ริมฝีปาอิ่มสั่นระริ ทำให้เาอใไม่อยู่ริมฝีปาร้อนอเาลไปทันที มัน่าหวานอะไรอย่านี้เาไล้เลียปาอิ่ม้วยลิ้นอเาไปมาเบาๆ เสียหวานราออมาอย่าอลั้นไม่ไหว เธอร้อไ้เพียรู่เียว็้อเียบสนิทเมื่อเาสอลิ้นร้อนื้นเ้าไป้านในลิ้นระหวัเี่ยวันเหมือนไม่ไ้เอันมานาน เาร้อนระอุึ้นมาทันทีเมื่อเธออบสนอเา้วยปลายลิ้นเ่นเียวัน มือหนาลูบไล้สูึ้นผ่านเรียวานวลเนียน้านในลาปลายนิ้วผ่านวามเนียนนุ่มที่ไร้ั้นในเ่นเียวับ้านบน ลาผ่านมานถึออวบอิ่ม สะิุ่มไที่แ็นั้นเบาๆ เรียเสียราาปาบาไ้ไม่น้อย รริษาราออมาทั้ที่ปายัถูเารอบรอ ภวัรเริ่มะทนไม่ไหวับสิ่ที่เาำลัสัมผัส ถอนริมฝีปาออ ถอุนอนัวบาออทาศรีษะ ทำให้อนนี้ร่าบาไร้อาภรปิบั เธอสวยนวลเนียนนเาอยาประทับราไปะทุส่วน เธอเป็นอเาไม่มีวันที่ใระเอาเธอไปไ้ เาิพร้อมับเอื้อมมือไปลูบไล้เบาๆ ั้แ่ออวบอิ่มหน้าท้อแบนราบนถึวามเนียนนุ่ม้านล่า อนนี้ร่าายเาพร้อมแล้ว ร่าสูลุออาที่นอนปลระุมุนอนอย่าไม่เร่รีบพร้อมับมอร่าบาที่นอนอยู่บนเียเหมือนรออยอะไรบาอย่า สายาสอ่สบัน เธอเห็นแววาปรารถนาในวาอเา เธอเอ็พร้อมไปับเา้วย ใ่เธอเอ็ปรารถนาร่าอนรหน้าเหมือนัน รริษามอเาถอาเออาายพลาหลับาหันหน้าหนี ไ้ยินเสียเาหัวเราะในลำอั หึ หึ
“อายอะไร ฮึ” เาถามเมื่อแนบิายที่ไร้อาภรลมาแนบัวเธอ เธอรับรู้วามื่นัวอเา
“ุวัระ ริษาอหยิบอในระเป๋า่อนไ้ไหมะ” เธอรีบเอ่ยทันที่อนที่ะไม่ทันาร์
“เอาอะไรเี๋ยว่อน็ไ้” เาเอ่ยเสียแหบพร่าเอาอะไรมาุ็ไม่อยู่แล้ว
“ไม่ไ้่ะ ถ้าุไม่หยิบให้ริษา ั้นุ็ออไปาัวริษาเลย่ะ” เธอพูอย่ามีแ่อนแ่เสียเธอ็สั่นามแรอารม์ เนื่อาโนเาปลุเร้าอยู่ลอเวลา
“อยูนะ ถ้าไม่สำั ันะลโทษเธอให้หนัเลย” เาู่พร้อมับลุไปหยิบระเป๋าเธอที่วาอยู่ในห้อรับแมาให้ เาเินออไปโทๆ ไม่อายฟ้าิน น่าเลียที่สุ
“อบุ่ะ” เธอเอ่ยอบุเมื่อเายื่นระเป๋าถือให้ แถมไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าามลมาแนบทับัวเธอไว้ทันที
“อย่าเพิ่่ะ ุวัร ใเย็นๆสิะ ริษาไม่หนีไปไหนหรอ่ะ” เธอพูเย้ายวนะแัวเพื่อหยิบอในระเป๋า ภวัรมอ้าน้าเธออย่าหลไหลลูบไล้สะโพมนไปมาเบาๆ ูบระเรื่อยลบนแผ่นหลัเธอเบาๆ เมื่อเห็นว่าร่าบาำลัหาอในระเป๋าอยู่ รริษาเอ็ำลั้นหาอที่เธอเยมีิระเป๋าไว้่อนที่เธอะไปาเา และอนนี้เธอ้อเร่เพราะเธอรู้ว่าเาเริ่มะทนไมไม่ไหวแล้ว
“เี๋ยว่อน่ะ ุวัร” เธอพูพร้อมับพลิัวหันลับมารหน้าเา ภวัรเห็นยออเธอั้ัน็ไม่รอ้าที่ะสัมผัสมัน้วยปลายลิ้น เาูับวามหอมหวานไล้ลิ้นไปมาวนอยู่ทั้สอ้าอย่าเมามัน นร่าบาเร็ัวามสัมผัสอเามือบาำเ้าหาันแน่น สุท้ายเธอแทบทนไม่ไหวผลัไหล่หนาออาัวทันที พร้อมับยื่นสิ่ที่อยู่ในมือให้เา
“!!อะไร!!” เาถามเสียแหบพร่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น