สะดุดใจ นายข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #1 : แรกเจอ

ตอนที่1 แรกเจอ
6.30 น.

กริ๊ง....งงงงง เสียงนาฬิกาปลุกรูปหมีพูห์ส่งเสียงตามที่เจ้าของตั้งเวลาปลุกไว้เมื่อคืนได้อย่างมีประสิทธิภาพในขณะที่เจ้าของยังนอนอุตุคลุมโปงแล้วใช้เท้าเตะนาฬิกาซะกระเด็นไปดับอยู่ปลายเตียงแต่เสียงที่ดังมาแทนที่คือ...

"มี่เอ๊ย...มี่ตื่นได้แล้วลูกหกโมงครึ่งแล้วเปิดเทอมวันแรกจะสายแล้วเหรอลูก มี่...มีมี่"แม่ยังไม่ลามือเคาะประตูไปด้วยเรียกลูกสาวอย่างไม่ลดละ

"อือ...ออออ..."มีมี่หรือมีคณาเริ่มพลิกตัวลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจหาวปากกว้างส่งเสียงร้องตอบนางภวิกาผู้เป็นแม่ "ค่า...แม่ มี่ตื่นแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่ปลุกจะอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" มีคณาลุกขึ้นอาบน้ำแต่ในใจไม่วายบ่นเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับกว่าจะหลับก็ปาเข้าไปตี2จะตี3อยู่แล้วสาเหตุน่ะเหรอก็ไอ้ข้างบ้านที่ย้ายมาใหม่นี่สิดันมาขนของกันตอน5ทุ่มเสียงดังน่ารำคาญใครจะไปหลับลงเฮ้อดีนะที่แม่มาปลุกม่ายงั้นถ้าชั้นไปเรียนสายน่ะน่าดู ฮึ่ม...

"แม่ขา...เมื่อคืนแม่ได้ยินเสียงข้างบ้านเค้าขนของกันรึป่าวอ่ะไม่เกรงใจกันบ้างเลยคนเค้าจะหลับจะนอน วันนี้ขอมี่ดูหน้าคนไม่มีมารยาทหน่อยเหอะ"ปากก็บ่นไปส่วนมือไม่วายคว้าขนมปังใส่ปากเคี้ยวตุ้ย

"เมื่อวานแม่ลืมบอกมี่ไปน่ะว่าข้างบ้านเค้าจะขนของกัน แล้วมี่ก็อย่าไปว่าเค้าล่ะลูกเมื่อวานเค้ามาบอกแม่แล้วว่าขอขนของมันอาจจะเสียงดังไปหน่อย"

"ไม่หน่อยอ่ะค่ะแม่เสียงดังลั่นเลยเดี๋ยวไอ้นั่นหล่นไอ้นี่หล่นมั่งอ่ะ"มีคณาบ่นหน้าง้ำแล้วกัดขนมปังอีกคำโต "แล้ววันนี้จะขนอะไรกันอีกรึป่าวก็ไม่รู้"

"คงเสร็จแล้วล่ะเห็นเมื่อวานบอกว่าจะขนของให้เสร็จภายในคืนเดียวนี่ และวันนี้แม่ว่าจะทำข้าวเกรียบปากหม้อไปผูกมิตรซะหน่อย"ว่าแล้วก็เดินเข้าครัวไปเลย

"แหม...แม่ขาไม่ค่อยเลยนะคะ เค้าเพิ่งย้ายมาวันแรกทำของไปบรรณาการซะแล้ว"แซวแม่เสร็จหันไปมองนาฬิกา

เหยอ!!!....เจ็ดโมงจะครึ่งแล้ว "มี่สายแล้วค่ะแม่ไปก่อนนะคะเย็นนี้เจอกันรักแม่นะหวัดดีค่ะ"มีคณาคว้ากระเป๋าได้รีบพุ่งออกจากบ้านทันทีผลปรากฎว่า...

โครม...ชนกันจังเบ่อเร่อมีคณาล้มดังปุกลงไปนั่งจุกอยู่กับพื้นของกระจัดกระจาย

"เป็นไรป่าวยัยเปี๊ยก"เสียงๆหนึ่งถามมาอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่

มีคณาได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นด้วยความโมโหคิดดูเธอสูง165เซนติเมตรสูงตามมาตราฐานยังไม่เคยมีใครเรียนเธอว่ายัยเปี๊ยกเลยแล้วหมอนี่เป็นใครบังอาจมาเรียกเธอแบบนี้ มีคณาลุกขึ้นหลับหูหลับตาสวนไปอย่างทันควัน "เดินภาษาไรวะชนมาได้เจ็บนะ"มีคณาใส่ทันที "แล้วอีกอย่างฉันไม่ใช่ยัยเปี๊ยกรู้ไว้ซะด้วย"แต่พอเงยหน้าขึ้นไป แม่เจ้า....คนรึเสาไฟฟ้าเนี่ย นี่ขนาดเธอยืนเต็มความสูงแล้วนะยังไม่ถึงไหล่หมอนี่เลย

"ฮึ...แล้วทำไมชั้นจะเรียกเธอว่ายัยเปี๊ยกไม่ได้ ดูตัวเองดิ๊ตัวนิดเดียวทำเก่งเอาเถอะๆปากดีแบบนี้คงไม่เป็นไรมากงั้นชั้นไปล่ะเดี๋ยวสายว่าแต่เธอเถอะเจ็ดโมงครึ่งแล้วนะยัยเปี๊ยกแล้วเดี๋ยวเจอกัน"

"อะ...อะไรนะ ....นะ..นี่นายเดี๋ยวก่อนดิ เฮ้ยกลับมาก่อน "เสียงตะโกนโหวกเหวกดังเข้าไปในบ้านร้อนถึงนางภวิกาต้องออกมาดูว่าลูกสาวเป็นอะไรทำไมไม่ไปโรงเรียนซะที "อ้าวมีมี่สายแล้วนะลูกทำไมไม่ไปเรียน"

"ก็ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้เดินชนมี่แล้วจะขอโทษซักคำไม่มีแถมยังเรียกมีว่ายัยเปี๊ยกอีก"

"ลักษณะเค้าเป็นยังไงล่ะหล่อๆสูงๆคล้ำๆหน่อยรึเปล่า" "นั่นนะหล่อ ว่าแต่แม่ไปเจอหมอนั่นตอนไหนอ่ะมี่ไม่เห็นรู้เลย"

"เมื่อวานเค้ามาที่บ้านเอาเถอะกลับมาค่อยคุยกันสายแล้วจะไปเรียนทันเหรอลูก"

"เหยอ!!....มี่สายแล้ว โดนฝ่ายปกครองดักแน่เลยมี่ไปก่อนนะแม่"คว้ากระเป๋าได้มีคณาออกวิ่งทันที

เสียงกรี๊ดกร๊าดของพวกผู้หญิงที่อยู่หน้าห้องของพวกสายวิทย์ดังลั่นมาถึงตรงเชิงบันไดทำให้มีคณาที่แสนจะเหนื่อยล้าเพราะใส่เกียร์หมาโกยแน่บมาตั้งแต่หน้าบ้านยันโรงเรียนเพื่อให้ทันประตูปิดยังต้องเดินเข้าไปดูว่ามีอะไรทั้งๆที่ไม่อยากจะก้าวขาต่อไปอีกแล้วในตอนนี้

"อะไรทำให้ยัยพวกสายวิทย์กรี๊ดกร๊าดกันแต่เช้าอ่ะโย"มีคณาถามเพื่อนทันทีเมื่อเจอเพื่อนที่ยืนรออยู่

"ก็รุ่นพี่ที่เพิ่งย้ายมาอ่ะดิหล่อชะมัดเข้าข่าย Dark tall and handsome เลยล่ะมี่ แกดูดิ"โยหรือโยทะการีบชี้ให้ดูหนุ่มหล่อคนใหม่ของโรงเรียน(โรงเรียนนี้มีตั้งแต่มัธยมต้นถึงมหาวิทยาลัย)

"ไหนดูดิ๊ จะสู้พี่ชายของชั้นได้เร๊อ...พี่ม่อนน่ะหนุ่มในฝันของโรงเรียนเราสองปีซ้อนแล้วนะ"มีคณาคุยโอ่เพราะไม่เชื่อว่าจะมีใครหล่อกว่าพี่ชายของเธออีกแล้ว

"เฮ้ย นั่นมันไอ้เสาไฟฟ้าที่เจอเมื่อเช้านี่"

"ตายแล้วมี่แล้วทำไมไปเรียกพี่เขาแบบนั้นล่ะพี่ไอซ์ออกจะสูงหล่อ หุ่นนักกีฬาแถมเล่นบาสเก่งอีกต่างหาก"โยทะกาดวงตาเพ้อฝันเมื่อพูดถึงรุ่นพี่คนใหม่ขอโรงเรียนแต่มีคณาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเบรคเพื่อน

"นี่โยชั้นถามแกหน่อยเหอะหมอนั่นเพิ่งมาเรียนวันแรกแต่ทำไมแกดูจะรู้ประวัติหมอนั่นดีจังอ่ะ"

"แหมแกก็...คนหล่อๆแบบเนี๊ยะประวัติน่ะหาไม่อยากหรอกรู้มั๊ยมี่พี่เค้าน่ะเพิ่งย้ายกลับมาจากนิวซีแลนด์พ่อเค้าน่ะเป็นถึงท่านทูตเชียวนะแหมคนอะไรก็ไม่รู้หล่อ ดูดีมีชาติตระกูลขนาดนี้ใครๆก็ชอบ"โยทะกาทำหน้าเพ้อฝันในขณะที่มีคณาทำหน้าเมื่อยแล้วเขกหัวเพื่อนไปหนึ่งที

"โอ๊ย อะไรน่ะยัยมี่ฉันเจ็บนะ" "ก็ดูแกดิโยยังไม่รู้จักไอ้เสาไฟฟ้านั่นดีเลยหลงซะขนาดนี้แล้วแกน่ะไม่รู้อะไรหมอนี่น่ะปากร้ายแถมกวนอวัยวะเบื้องล่างมั่กๆ"มีคณานึกถึงเมื่อเช้าแล้วยังโมโหไม่หาย

"นี่มีมี่แกมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อ๊ะป่าวรีบเล่ามาเลย"โยทะกาหมุนตัวเพื่อนสาวหันมาสบตาอย่างคาดคั้นเต็มที่มีคณาเห็นดังนั้นทั้งๆที่ไม่อยากจะนึกถึงก็ต้องมาเล่าให้เพื่อนตัวดีฟังจนได้

"คือเรื่องมันเป็นงี้....."

"โย...โย...ไอ้โย...โยโว๊ย....."โยทะกาสะดุ้งเมื่อเพื่อนตะโกนกรอกหูดังลั่น "เสียงดังทำไมวะเปรี้ยว"ว่าเพื่อนเสร็จโยทะกาก็หันไปมองนอกหน้าต่างอีก  "มันมองอะไรของมันวะเนี่ยเห็นมันนั่งมองมาตั้งนานแล้วเนี่ย"เปรี๊ยวหรือไปรยาถามเมื่อเห็นเพื่อนมองอะไรก็ไม่รู้อยู่ได้ตั้งนานสองนาน

"ดูเอาเองในสนามโน่น"สิ่งที่ไปรยาเห็นคือพวกปีหนึ่งเตะบอลกันอยู่ที่สนามและที่สำคัญไอ้เสาไฟฟ้าของมีคณาหรือพี่ไอซ์สุดหล่อของโยทะกาดันอยู่ในสนามด้วย "พักแล้วไปกินข้าวกันเหอะ"

"เฮ้ยนั่นพี่ม่อนนี่นาลงสนามด้วยเหรอเนี่ยไปเหอะลงไปดูกัน" ไปรยารีบชวนเพราะเธอแอบปลื้มพี่ชายเพื่อนนั่นเอง

"พี่ม่อน..." มีคณาเรียกพี่ชายเสียงดังจนม่อนหรือวสุต้องหันมาตะโกนปรามน้องสาว

"เบาๆก็ได้ยัยมี่อยู่ใกล้แค่นี้เรียกซะดังเลย"ว่าไม่ว่าเปล่าวสุจึงเขกหัวน้องสาวไปหนึ่งทีในขณะที่มีคณาคลำหัวป้อย

"เอ้าว่ามาที่เรียกพี่ซะดังลั่นสนามน่ะมีอะไร"

" อ๋อ..ยัยเปรี้ยวเขาให้มี่มาชวนพี่ม่อนไปกินข้าวด้วยกันน่ะค่ะ" พูดไม่พูดเปล่ายังปรายตาไปมองเพื่อนของตัวอย่างรู้กันดีว่าเพื่อนของเธอรู้สึกยังไงกับพี่ชายตัวเอง