Hell My Love จู้จี้นัก ป่ะเดี๊ยวรักซะเลย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

“ห๊า!!”

        ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตนก ราวกับว่าโดนM16ปะทะเข้าใส่หน้าที่แสนงดงามพร้อมด้วยอาก้าทิ่มใส่ตูดดัง ปู๊ดๆๆ   ป๊ะป๊ากับมะม๊าจะกลับไปอยู่ประเทศไทย เพื่อไปสืบทอดมรดกต่อจากอาแป๊ะ -_- นี้มันอะไรกันเนี่ย มันไม่ยุติธรรมจริงๆกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ตาดำๆคนหนึ่งที่กำลังเกิดมาลืมตาดูโลก (โตยังกับควายป่า) ไม่สงสารกับมั่งเหรอที่เราต้องพลัดพรากจากถิ่นที่เรารัก ต้องลาจากกับตุ๊กตาหมีสุดที่รัก(ไม่เห็นน่าสงสาร=_=) ถ้าไม่สงสารฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ ก็แค่จะสำแดงอิทธิฤทธิ์กระบี่ดาบพิคาดปีศาจจิ้งจอก(หรือฆ่าหมาขี้เรื้อนดีๆนั้นเอง)  ยังมีอิทธิฤทธิ์อีกหนึ่งอย่างนะ   นั้นก็คืออิทธิฤทธิ์กระบี่พิชิตหมัดหมาแสนกำยำ(เพื่อจะได้ตอนหมารัปประทานโดยปราศจากเชื้อโรค ) นี้เป็นสุดยอดอิทธิฤทธิ์ของสำนักปัญญาอ่อนได้ใจแม่เลยนะเนี่ย ขอบอกเลยว่ากว่าฉันจะสำเร็จถึงขั้นสุดยอดเนี่ย ใช้เวลานาน รู้แล้วคุณจะหนาว♥

“เราจะกลับเมืองไทยกันจ๊ะ อา..หลีหลีเฟย ต่อไปนี้ลูกต้องดูแลตัวเองน่ะเพราะว่าเราสองคนคงไม่มีเวลาให้แก่หนูสักเท่าไหร่^-^ ลูกคงเข้าใจนะ” > ป๊ะป๊า> ม๊าม๊า> มองหน้ากันแล้วอมยิ้มอย่าชื้นใจ ราวกับว่าชีวิตของพวกเขาเป็นอิศระจากเด็กเอาแต่ใจสักที ไร้ความคิด ไร้สติ ไร้สมอง และปัญญาอ่อนตัวหนึ่งเสียที(ด่าให้ตัวเองหรือนี้กระไร) 

“ไม่ห่วงหนูบ้างเลยเหรอว่าหนูจะอยู่ยังไง อาม๊าอาป๊า”

“หือ.....” ป๊ะปาและมาม๊าส่ายหัวไปมาอย่างมั่นใจ

“ทุกคนไม่รักหนูเลย ไม่สงสารหนูเลยใช่ม่ะ ไม่อยากพูดแล้ว”

“ใช่จ๊ะ^_^ ม่ะ..ไม่ใช่จ๊ะ เราเห็นว่าหนูเฟยดูแลตัวเองได้ เราเลยไม่ค่อยห่วง และป๊ะป๊ากับม๊าม๊าก็มั่นใจในตัวหนูม๊ากมาก ว่าหนูดูแลตัวเองได้”

“จริงเหรอ ไม่โกหกใช่ป่าว”

“โกหกแน่จ๊ะ...ม่ะ..ไม่ใช่อย่างนั้น คือว่าเราหมายถึงว่าเราไม่เคยโกหกจริงๆ”

“งั้น ก็แล้วไป (_ _^)” สุดท้ายและท้ายสุดฉันก็ยอมไปกับพวกเขาโดยดีไม่มีข้อแม้ แต่ก็ดีนะจะได้ไปหาหนุ่มหล่อๆมาควงให้หนำใจ เอาซะแบบว่าป๊ะป๊ากับม๊าม๊าช็อคไปตามๆกัน และมรดกก็จะตกเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว ก๊ากๆๆ..ก๊าด 55+(เลวชั่ว มารยา สามานย์ แต่แผนนี้จะใช้ได้ผลเหรอ)