คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 - เพื่อนใหม่
อากาศร้อนๆเริ่มเย็นขึ้น เพราะเหล่าเม็ดฝนพากันกระโดดลงมาจากฟากฟ้า ทำให้พื้นดินที่แห้งแล้ง กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง การเปลี่ยนแปลงทางธรรมชาตินี้ทำให้บรรดานักศึกษาทั้งหลายตระหนักได้ว่าเวลาเปิดเทอมใกล้จะมาถึงแล้ว
ท่ามกลางบรรยากาศอันร่มรื่น และเรียบง่าย ไม่รีบร้อนจนเกินงามนั้น รถเวสป้าสีขาวมันวาววับพาเจ้านายของมันละเลียดบรรยากาศไปตามถนนอย่างไม่เร่งร้อน และในที่สุดก็เจอกับป้ายที่ตามหา
‘ à คณะสถาปัตยกรรม ’
กึก...
เวสป้าสีขาวคนเดิมหยุด ให้นายของมันล็อกตัวมันไว้กันช่องจอดรถ ก่อนจะเดินไปยังตึกตระหง่านดีไซน์แปลกตา แต่ยังคงความสวยงามไว้อย่างเหนียวแน่น ภายในตึกตกแต่งเน้นสไตล์ดิบๆ ผนังปูนเปลือย บันไดวนขนาดใหญ่ใจกลางตึก ที่แปลกคือตึกนี้ไม่ติดป้ายอย่างอื่นนอกจากหมายเลขห้องเรียน ซึ่งเรียงรายไปทั่วทั้งตัวตึก
“เออ...พิลึกดีแฮะ” อาร์ตพูดกับตัวเอง มองไปรอบๆตัวอย่างไม่วางตา
ตุ้บ
“โอ๊ย !” ตาที่มัวดูดซับความแปลกของตึกทำให้อาร์ตเดินไปชนใครคนนึงเข้า “เฮ้ย...เธอ..เป็นไรมากป่าว” อาร์ตว่าพลางช่วยพยุงหญิงสาวที่ชนกันให้ลุกขึ้น
“นี่...เธอ...วันหลังเดินน่ะหัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิ”
หญิงสาวที่ถูกชนต่อว่า
“อ่ะๆ...เราขอโทษ” คนชนยกมือไหว้ส่งๆ “ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ”
“เค้า...” คนตัวเล็กว่าชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
“อือ...เธอนั่นแหละ”
“ออย...เธออ่ะ”
“อาร์ต” เจ้าของชื่อกระตุกยิ้มให้อีกฝ่าย “เป็นเพื่อนกันนะ”
ยิ้มทะเล้นผุดขึ้นที่ริมฝีปาก
“อืม...”ออยรับคำพลางรีบจ้ำ
“ออย...จะรีบไปไหนวะ”
อาร์ตบ่นพลางจ้ำตาม ทว่าเสียงบ่นที่ว่าเบาก็ยังเข้าหูของออยอยู่ดี
“ไม่รีบเดี๋ยวก็สายกันพอดี”
“จะบ้าเหรอ...อีกตั้งครึ่งชั่วโมง สายอะไรกัน”อาร์ตแย้ง
“ห๊า...อาร์ตแกดูนาฬิกาดีๆดิ”ออยว่ายื่นข้อมือให้เพื่อนใหญ่ดูหน้าปัด
“ออย...เราว่านาฬิกาแกเสียแล้วว่ะ” อาร์ตว่ายื่นข้อมือให้อีกฝ่าย
“ไม่ๆ...เราว่านาฬิกาแกนั่นแหละ”เจ้าของนาฬิกาเสียๆ ยังไม่ยอมรับความจริง
“ของแก...ออย แกดูๆนาฬิกาแกมันซี้ม่องเท่งแล้วเนี่ย เข็มไม่กระติกเลย”
“ไม่จริง...นาฬิกาฉัน”ออยทำหน้าไม่เชื่อ “เมื่อว่านเพิ่งเอาไปเปลี่ยนถ่านอยู่เลย...แล้วมันจะตายได้ไง”
“ง่ายๆ...เธอโดนเค้าหลอก ฮะฮะฮะฮ่า”
“หนอยๆ...”คนโดนหลอกแค้นใจครางฮึ่มๆในลำคอ
“เอาน่า...ใจเย็นถือว่าทำบุญละกัน”อาร์ตว่าตบบ่าเพื่อน “เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยไปเปลี่ยนที่หน้า มอ...นะ เราไปส่งเอง” ว่าพลางนั่งลงที่ขั้นบันไดตรงข้ามกับห้องเรียนของทั้งสอง
“อือ...อืม ขอบใจนะแก” ออยทรุดตัวลงตามอาร์ต
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ไอ้อาร์ต...เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอวะ”ออยตะโกนฝ่าลม “ถ้าตามพี่เค้าไม่ทันฉันโทษแกคนแรกเลย”
“เฮ้อ...ไอ้ออย รถฉันมันก็เร่งได้แค่นี้แหละ” ฉันบอกมันหลังจากพยายามเร่งให้ทันพี่ชายสุดหล่อของมัน แต่ก็ตามได้แค่ควันรถพี่เค้า ไม่รู้มันไปต้องตาต้องใจอะไรพี่เค้า เห็นแค่หลังฉันกล้าพนันเลยว่าหน้าเหมือนปลาจวดแน่ แล้วฉันก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้พี่นี่จะขี่รถเร็วไปไหน
“ป้อคิงก่ะ...ขี่เร็วหาต๋ายอะหยัง” ในที่สุดอาร์ตก็เผยธาตุแท้ออกมา
“ห๊า...ไอ้อาร์ตแกว่าไรนะ ฉันไม่ได้ยิน”
“อ่อๆ...ป่าวๆ ไม่มีอะไร”
“ไอ้อาร์ต”ออยถามย้ำเสียงเข้ม
“เฮ้ยๆ...นั่นไงๆพี่สุดหล่อของแกอ่ะ” อาร์ตว่าพลางชะลอรถบริเวณหน้าสวนริมอ่างเก็บน้ำ “เฮ้ยแก...ฉันว่า...หน้ามันคุ้นๆว่ะ”อาร์ตเพ่งมอง หลังจากพิจารณาจากรูปร่างหน้าตาแล้ว...“ไอ้พี่อาร์ม...”
เสียงพึมพำของอาร์ตไปกระทบเข้ากับหูของออย แต่ยังไม่ทำให้ออยสนใจได้เท่ากับภาพตรงหน้า หญิงสาวหุ่นนางแบบเดินเข้ามาหยอกล้อกับอย่างสนิทสนม
แกรบ..
ขวดน้ำในมือออยบัดนี้ถูกบีบจนบู้บี้
“เฮ้ยๆ...ไอ้ออย แก...ใจเย็นดิวะ” อาร์ตรั้งไหล่ออยไว้
“ปล่อยฉัน”
“ไม่...แกอย่าทำอะไรบ้าๆนะเว่ย” พูดไป พร้อมๆกับใจพูดต่อ ‘นั่นพี่ฉันนะเว่ย’
ออยอาศัยจังหวะที่อาร์ตเผลอ วิ่งกระโดดข้ามพุ่มไม้เตี้ยๆเข้าไปในสวนอย่างรวดเร็ว
“ไอ้ออย...”อาร์ตตะโกนทำเอาผู้คนในบริเวณนั้นหันมามองอาร์ตเป็นตาเดียว
โครม!!!
เสียงขวกน้ำกระทบถังขยะดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของออยที่เดินกลับมาหาอาร์ต
“ไอ้ออย...”อาร์ตรู้สึกถึงคำว่าเกินจะบรรยาย
“แกจะห้ามฉันทำไมวะ...ก็แค่ไปทิ้งขยะ”ออยว่าหน้าทะเล้นกวนพระส้นของอีกฝ่ายนัก
“ก็ฉันนึกว่าแกจะ...”อาร์ส่ายหน้าพลางถอนหายใจ
“นึกว่าจะอะไร...”
“เออ...ช่างเหอะน่า จะเปลี่ยนถ่านนาฬิกาไม่ใช่เหรอ” สารถีเข้าประจำที่อีกครั้ง “ชักช้าฉันไม่รอนะเว่ย” อาร์ตว่าสตาร์ท แล้วแกล้งบึ่งออกไป
“เฮ้ย...ไอ้อาร์ต รอฉันด้วย” ออยตะโกนไล่หลังพลางวิ่งตาม
“ฮะๆๆๆ” คนแกล้งหัวเราะอย่างสะใจ
“แฮกๆ...จำไว้เลยนะแก”ออยว่าทั้งๆที่หอบก่อนจะขึ้นคร่อมเบาะส่วนที่เหลือ
ความคิดเห็น