คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : II AC II EP.02 ตัดสินใจเด็ดขาด [100%] CUT H+
ตอนที่ 2
ตัดสินใจเด็ดขาด
“เยี่ยม
งั้นเราเปิดห้องกันเลย!” เมื่อตกลงกันเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว
พี่เพลงก็ลุกพรวดจากโซฟาทันที เธอคว้ามือหนาของผมมากุมไว้
แต่ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะกระชากลากผมออกไปจากห้องห้องนี้ไป เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นสักก่อน
พี่เพลงรับสายครู่หนึ่ง ก่อนเธอจะจิกเล็บใส่อุ้งมือผมเต็มแรง
ทำให้ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ พอก้มมองดูมือตนเองที่ถูกเกาะกุม
ผมก็เห็นว่ามีเลือดซึมติดตรงปลายเล็บยาว ๆ ของพี่เพลงออกมาด้วย “เชี่ย!”
“ฮึก...พี่เพลง ผมเจ็บนะ!”
“มึงแน่ใจนะไคลแมกซ์!” แม้ผมจะร้องประท้วงเพราะรู้สึกเจ็บ
แต่พี่เพลงก็ไม่ได้สนใจผมแม้แต่น้อย เธอเอาแต่คุยโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ “แม่ง โลกกลมฉิบหาย
หรือไม่ก็คงเป็นเพราะพรหมลิขิต กูเจอน้องชายมันแล้ว!”
[...]
“เออ งั้นแค่นี้” พอวางสายเสร็จ
พี่เพลงก็หรี่ตามองผมนิ่ง ๆ จากตอนแรกสีหน้าเธอดูนึกสนุก
แต่แล้วพอเห็นผมน้ำตาซึมเป็นทางยาวอาบสองแก้ม
สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปดูน่ากลัวขึ้นมาทันที “งี่เง่า! แค่นี้ก็ร้องไห้ แล้วนี่มึงต้องมีอะไรกับกู มันต้องใช้ยาปลุกเซ็กส์เลยปะ?”
“งะ
งั้นเดี๋ยวผมจะไปขอยาจากเพื่อนนะครับ มันมี...” ผมไม่ปฏิเสธตัวช่วยที่จะทำให้ตนเองเกิดอารมณ์ทางเพศ
ถ้าไม่มีมัน งานนี้ผมต้องแย่แน่ ๆ เลยอะ
ครั้งแรกกับผู้หญิง มันจำเป็นต้องใช้มัน
หวังว่าคืนนี้ไมล์จะพบติดตัวมาด้วยเหมือนทุกคืนนะ
เพราะหลายครั้งที่แขกบางคนมาดื่มที่นี่ก็ต้องการวางยาใส่เหยื่อที่ตัวเองถูกใจน่ะ
ไมล์แอบลักลอบพบยานรกพวกนั้นมาด้วยเสมอเลยแหละ
แม้มันจะผิดกฎของผับอย่างร้ายแรงก็ตาม
แต่นั่นมันก็ทำให้มันมีรายได้ในแต่ละคืนไม่น้อยเลยนะ
คือมากกว่าค่าจ้างที่ทำงานในแต่ละคืนหลายเท่าอีกอะ
“กูประชด!” พี่ขยำเส้นผมตัวเองแรง ๆ
ด้วยความหงุดหงิดสุด ๆ ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจนะว่าสีผมของเธอนั้น มันเป็นสีอะไรกันแน่
ในห้องนี้มันไม่ได้สว่างเท่าไหร่นัก ดู ๆ แล้วมันก็สวยดีอยู่หรอก แต่เพราะเวลานี้
อารมณ์นี้ มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องมาใส่ใจมัน
“แต่พี่เพลงครับ
ถ้าไม่มีมัน...”
“กูไม่สน!” พี่เพลงเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมต้องเก็บคำพูดที่เหลือเอาไว้ในใจ
ผมอยากร้องไห้อะ นี่ขาอ่อนแล้วเนี่ย! “ไปกันเถอะ ก่อนที่กูจะลงแดงแล้วเผลอกระทืบมึง!”
“...?!”
10%
ร่างกายผมสั่นเทิ้ม
ผมหวาดกลัวเมื่อต้องมาอยู่ในห้องนอนที่เปิดให้เช่าของผับสองต่อสอง พอมาถึงเตียงนอน
พี่เพลงก็เอ่ยสั่งให้ผมรูดซิปเสื้อเดรสรัดรูปของเธอทันที มือไม้ผมสั่น ๆ ยิ่งรูดลงเรื่อย ๆ หัวใจผมก็เต้นรัวเหมือนจะระเบิด
แค่เห็นชุดชั้นในเนื้อผ้าบาง ๆ ผมก็ใจสั่นแล้วล่ะ
“ชักช้า! มึงจะรูดไปถึง...โอ๊ย!” กรี๊ด! ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ผมตกใจ
ซิปมันเลยรูดโดนแผ่นหลังขาว ๆ ของพี่เพลงจนเนื้อผิวถลกเล็กน้อยน่ะ “โว๊ย! มึงจะทำให้กูหงุดหงิดไปถึงไหนวะ!”
พี่เพลงใช้เล็บยาว ๆ จิกอุ้งมือผมอีกครั้งเพื่อเป็นการลงโทษ
ฮึก...ผมเจ็บอะ!
“ผมขอโทษครับพี่เพลง...” พี่เพลงมองหน้าผมอย่างเคืองแค้น
ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อไม่มีผิด ผมรีบเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อมันเริ่มสั่น ๆ
และแล้วผมก็เผลอร้องอุทานตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็โดนผลักอกอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ล้มลงบนเตียงนุ่ม ๆ พี่เพลงค่อย ๆ ขยับชุดให้มันหลุดพ้นจากต้นแขนของเธอ ทำให้ในที่สุดเสื้อมันร่วงหล่นตกลงตรงปลายเท้า
ร่างสูงเพรียวสมส่วนเหลือเพียงชุดชั้นในลวดลายลูกไม้สีดำสองตัวบนล่าง อกเป็นอก
เอวเป็นเอว แม้ผมจะไม่ได้ชอบผู้หญิงในแบบชู้สาว แต่ผมก็อดชื่นชมไม่ได้นะว่ารูปร่างของเธอมันช่างงดงามยิ่งนัก
ราวกับประติมากรรมชิ้นเอกไม่มีผิด เอ่อ...อันนี้ผมบรรยายเว่อร์ไปไหม นี่คงเป็นเพราะพี่เพลงดูแลตัวเองเป็นอย่างดีน่ะนะ
“พะ พี่เพลงครับ...”
“เวลาที่ตัวมึงอยู่ในร่างกายกู
ก็ครางให้ได้แบบนี้ล่ะ” แม้พี่เพลงไม่ได้เอ่ยเสียงยั่ว
แต่น้ำเสียงที่แหบพร่าก็ฟังดูเซ็กซี่จนผมขนลุกซู่
ผมรู้สึกวูบวาบจนต้องรีบหลับตาแน่น ผมจะพยายามจินตนาการว่าพี่เพลงเป็นแอลก็แล้วกัน
“ใครใช้ให้มึงหลับตา?”
“อึก” พอผมลืมตาขึ้น
ใบหน้าของพี่เพลงก็อยู่ระดับเดียวกับสายตาผมเสียแล้ว เราสองคนอยู่ใกล้กันมาจนแทบจะประชิดกัน
เธอไม่ได้ขึ้นคร่อมบนตัวผม แต่กำลังนั่งข้าง ๆ ตัวผมต่างหาก
หน้าอกหน้าใจของเธอ เวลาที่โน้มตัวลงมา มันหย่อนได้รูปจนน่าสัมผัส เอ่อ...ไม่ใช่สิ แค่น่าขยำเล่นเลยเชียวล่ะ นี่ตอนที่ผมเรียนสุขศึกษา
ในหนังสือมันเขียนบอกว่าทรวงอกผู้หญิงมันนิ่มดีเลยนะ
งื้อ นี่ผมไม่ได้ลามกน้า ผมไม่เคยขอจับนมน้องสาวตนเองด้วย
ผมแค่ตั้งใจเรียนเฉย ๆ ง่ะ
20%
“มึงต้องเป็นคนเริ่มทำทุกอย่างก่อน
พอได้เปิดซิงกูแล้ว จากนั้นกูจะออนท็อปแม่งให้ถึงเช้า”
“หะ หา?!”
เดี๋ยว ๆ
นี่ผมฟังอะไรผิดหรือเปล่าอ่ะ ผู้หญิงอย่างพี่เพลงเนี่ยนะ ยังซิง?
มายก๊อต!
“ทำหน้าแบบนี้
คืออยากโดนต่อย?”
“แง้
ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกพี่เพลงนะครับ!” ผมรีบปฏิเสธทันควันด้วยเสียงงุบงิบ
“งั้นรีบ ๆ พิสูจน์สิ มึงจะได้รู้ว่ากูยังซิงหรือไม่ซิง”
“แต่ผมยังซิงนะ
ผมทำไม่เป็นหรอก” พอผมว่าอย่างนี้
พี่เพลงก็ทำหน้าไม่เชื่อ เธอเบะปากมองบนจนใบหน้าสวย ๆ ดูขี้เหร่ทันตาเลยล่ะ
“กะ
ก็ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงไง”
“ถ้ามึงเป็นฝ่ายโดนกระแทกมาแล้ว
คนเขาไม่เรียกว่าซิงแล้วล่ะ” ทำไมพี่เพลงต้องเอาเรื่องนี้มาพูดด้วยอะ
มันน่าอายนะ! “พูดถึงเรื่องนี้แล้ว
แม่งหงุดหงิดว่ะ ถ้ากูจะถ่ายคลิปตอนที่เรามีอะไรกัน มึงอยากได้เงินกี่หมื่น?”
“จะขอเท่าไหร่ก็ได้เหรอครับ?!” ผมตาโตทันที
ผมแค่อยากได้ตังค์เยอะ ๆ
โดยไม่คำนึงว่าคลิปอาจจะหลุดออกไปก็ได้ “งั้นเก้าหมื่นครับ! ผมอยากได้เก้าหมื่นบาท!”
“แพง!” ฮึก...ก็เลขเก้ามันมากสุดแล้วนี่นา
“จะได้เปิดซิงทั้งที
ยังจะขอเยอะอีกนะ มึงนี่หน้าเงินเหมือนกันนะเนี่ย”
เหมือนกัน เหมือนใคร? เอ่อ...พี่เพลงคงไม่ได้เปรียบเทียบกับใครหรอกมั้ง
เธอคงหมายถึงว่าผมเหมือนคนอื่น ๆ ทั่ว ๆ ไปน่ะนะ
หรือเปล่านะ?
“งั้นก็แล้วแต่พี่เพลงเลยครับ
เก้าร้อยก็ได้นะ แต่พี่เพลงห้ามถ่ายคลิปเด็ดขาดล่ะ อ้อ
และพี่เพลงก็ต้องเป็นฝ่ายรุกเองด้วยนะ”
“อะไรของมึงวะ
ถูกแต่ไม่มีโปรโมชั่นเด็ด ๆ อะไรเลยเนี่ยนะ?”
“ไม่รู้ล่ะ
ผมจะนอนนิ่ง ๆ เฉย ๆ ไม่ขยับมือ ไม่ถอดชุด ไม่คราง”
30%
“โอเค
ไม่ถ่ายก็ไม่ถ่าย สรุปเก้าร้อยนะ” พี่เพลงล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย?! นี่ผมอยากจะเอ่ยถามพี่เพลงออกไปด้วยประโยคแบบนี้นะ แต่แล้วริมฝีปากของผมกลับโดนพี่เพลงฉกประกบลงและบดขยี้ไปเสียแล้วนี่สิ
จากนั้นมือเล็กของเธอก็ค่อย ๆ
ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผมทีละเม็ดจนหมดอย่างง่ายดายเพียงไม่กี่วินาที ให้ตายเถอะ
ผมไม่น่าถอดผ้ากันเปื้อนกับหูกระต่ายออกไปเลยอะ ซึ่งมันเป็นยูนิฟอร์มของผับน่ะนะ
ผมถอดออกตั้งแต่ตอนที่อยู่ห้อง VIP
กับพี่เพลงก่อนหน้านั้นไงล่ะ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่โดนจับแก้ผ้าง่าย ๆ
แบบนี้หรอก พี่เพลงมือไวเป็นบ้า แป๊บ ๆ
เดียวก็ปลดเข็มขัดของผมติดไม้ติดมือไปด้วยแล้ว
และต่อมาก็รูดซิปกางกางสแล็คสีดำของผมลงอย่างช้า ๆ แล้วด้วย “หืม...ตื่นตัวง่ายจังเลยแฮะ
ไหนว่าเป็นเกย์?”
“อ๊ะ” ผมหลุดครางเบา ๆ
เสียงแผ่วอย่างลืมตัวเมื่อโดนสัมผัสตัวตน พี่เพลงทำเสียงประหลาดใจเล็กน้อย
ก่อนจะหัวเราะหึ ๆ ในลำคอกับความหน้าแตกของผม
นี่ผมตื่นตัวตั้งแต่เห็นรูปร่างของพี่เพลงแล้วอะ ทำไงได้เล่า
มันเป็นธรรมชาติของผู้ชายนี่นา “อ่า...พะ พี่เพลงครับ ผมเสียวอะ อมน้องน้อยของผมหน่อย ผมจะแตกแล้วครับ!”
ตอนนี้สติสตังของผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วล่ะ
ผมลืมไปชั่วขณะว่าเมื่อกี้นี้ตนเองลั่นวาจาอะไรออกไป
ไม่ครางน่ะเหรอ?
ผมทำไม่ได้หรอกครับ!
“โอ้โห กูยังไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลย นี่มึงเล่นใหญ่ปะเนี่ย!”
CUT 18+
[หาอ่านในเว็บธัญวลัย]
“พี่เพลงโอเคอยู่มั้ยครับ
ยังจะให้ผมทำต่ออีกรึเปล่า?”
เหตุการณ์เมื่อกี้นี้คือผมรีบไปสักหน่อย
ซึ่งตามจริงผมก็ไม่รู้จะริเริ่มสัมผัสกายของเธอจากตรงไหนก่อนดีอยู่เหมือนกัน
ทว่าไหน ๆ พี่เพลงก็ทำให้ผมเสร็จด้วยปากของเธอไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นขั้นตอนต่อไปก็ต้อง...
“กูง่วงแล้วว่ะ
เรานอนกันเหอะ” สิ้นประโยคตัดบทแบบงง
ๆ สำหรับผม พี่เพลงก็ล้มตัวนอนแนบนิ่งไปเลยทันที
ซึ่งเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นที่ศีรษะของเธอแนบลงบนหมอนใบใหญ่
ลมหายใจของเธอก็เข้า ๆ ออก ๆ อย่างสม่ำเสมออย่างง่ายดาย
“ซะงั้น?” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าผมยังอารมณ์ค้างอยู่หรือเปล่านะ
ผมจึงมีความรู้สึกเสียดายมากกว่าโล่งอก “พี่เพลงนะพี่เพลง หลับไปได้ยังไงกัน แกล้งผมรึเปล่าเนี่ย?”
ผมมองหน้าพี่เพลงนิ่ง ๆ
ผมตั้งใจว่าจะเขย่าตัวเธอแรง ๆ เพื่อจะพิสูจน์ว่าเธอหลับไปแล้วจริง ๆ หรือเปล่า
แต่แล้วผมก็ชะงักมือกลางอากาศเมื่อจู่ ๆ ผมก็รู้สึกผิดในใจ
ผมทำทุกอย่างก็เพื่อแอลนะ ในเมื่อเขาต้องการเงิน
ดังนั้นมันก็ต้องแลกกับร่างกายของผมที่จะต้องมอบให้กับผู้หญิงคนนี้ได้ชมเชยเล่นจนกว่าจะครบตามจำนวนเงินที่เขาต้องการ
เมื่อคืนกว่าที่ผมจะข่มตาหลับลงได้ก็ปาไปตีสองตีสาม
ผมไม่เคยร่วมหลับนอนเตียงเดียวกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อนเลยสักครั้ง
นอกจากแม่กับน้องสาวฝาแฝด ดังนั้นเมื่อคืนผมจึงหลับยากไปสักหน่อย
ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าผมไม่ชอบน้ำหอมกลิ่นของผู้หญิงเอามาก ๆ น่ะ
ผมได้กลิ่นแล้วมันชวนคลื่นไส้ทุกครั้งเลย
จริง ๆ กลิ่นน้ำหอมของพี่เพลงก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนะ
มันเป็นกลิ่นของกุหลาบน่ะ แต่ถ้าจะถามผมว่าผมเกลียดน้ำหอมกลิ่นไหนมากที่สุด
ผมขอบอกเลยนะว่ากลิ่นบลูเบอร์รี่อะ มันหวานจัดยังไงไม่รู้
แค่นึกถึงผมก็จะอ้วกแล้ว
นี่อย่าเพิ่งแปลกใจว่าทำไมผมถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้
ผมไม่ได้ดัดจริตสักหน่อยนะ คือผมเคยมีประสบการณ์หน้าแตกเหตุเพราะได้รับดมกลิ่นนี้มาแล้วน่ะ
คือทุกครั้งผมอ้วกแตกออกมาจริง ๆ นะ
ฉะนั้นมันจึงเป็นปมในใจที่ทำให้ผมขายขี้หน้าสุด ๆ ไปเลยล่ะ
“เฮือก...วันนี้มีพรีเซ็นต์นี่นา แย่แล้ว!” ผมหลับอยู่ดี ๆ จู่ ๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเองต้องออกไปพรีเซ็นต์งานหน้าชั้นเรียน
ผมก็รีบลุกพรวดจากที่นอนอย่างรวดเร็วทันที และเพราะความรีบร้อนนั่นเอง
ผมจึงไม่คิดจะสนใจอะไรทั้งสิ้น แล้วพอมารู้ตัวอีกทีว่ายังไม่ได้รับค่าจ้างใด ๆ
จากพี่เพลงก็ตอนผมเลิกเรียนโน้นแล้ว ผมมาเรียนสาย
แต่ก็ยังดีที่ผทเข้าเรียนคาบสำคัญได้ทัน ไม่อย่างนั้นผมคงโดนพวกเพื่อน ๆ
ในกลุ่มพากันโกรธแน่ ๆ “ฮือ...ทำไงดีอะ จะติดต่อพี่เพลงได้ยังไงเนี่ย!” ผมทำหน้าเครียดอยู่หน้าประตูทางเข้าออกของผับ
ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาทำงานอีกวันของผมแล้ว
“เฮ้ไอ้แอก
มาทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ทำไมตรงนี้วะ พี่ชายโดนเจ้าหนี้ตีอีกแล้วเหรอ?”
“เปล่าหรอกพี่”
“ถ้าไม่ใช่
งั้นมึงก็เข้าผับดิ อีกห้านาทีก็ต้องเริ่มงานแล้วนะ” ไมล์เพิ่งเดินทางมาถึงก็ทักทายผมด้วยความเป็นห่วงทันที
ผมเห็นมันเดินเท้ามาทำงานที่ผับทุกวันแหละ นี่ผมไม่รู้นะว่าบ้านช่องของไมล์อยู่แถว
ๆ นี้หรือเปล่า ผมไม่ทราบเลยจริง ๆ ผมเคยลองถาม ๆ มันดูแล้ว
ทว่ามันกลับไม่ยอมบอกอะ แถมยังชอบทำตัวเหมือนมีลับลมคมในตลอดเลยด้วย “ว่าแต่เมื่อคืนหลังจากที่กูใช้ให้มึงช่วยไปเสิร์ฟที่ห้อง
VIP มึงหายหัวไปไหนวะไอ้แอก
นี่อย่าบอกนะว่ามึงรับแขก?!” และแล้วไมล์ก็ทำหน้าตกอกตกใจสุดขีดทันทีเมื่อผมพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี
โดยไม่คิดจะปกปิดกัน มันเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น
จากนั้นมันก็เปลี่ยนโหมดเป็นแสยะยิ้มทำหน้าเจ้าเล่ห์อย่างคนนึกสนุกแทนอย่างรวดเร็ว
“กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ
อย่างมึงเนี่ยนะ?”
“อืม กะ ก็...ผมมีความจำเป็นนี่นา” เห็นมันมองมาแบบนั้น
ผมก็ตอบเสียงตะกุกตะกักยืนยันอีกครั้ง และจู่ ๆ ใบหน้ามันร้อนผ่าวอะ “ตะ
แต่ว่าเธอยังไม่จ่ายเงินค่าจ้างให้ผมเลยอ่า”
“ถือซะว่าเอามันส์แล้วกันไอ้น้อง”
“ได้ไงเล่า
ตอนนี้ผมต้องการเงิน เงิน และก็เงินนะ!” ผมย้ำคำนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งนั่นก็ทำเอาไมล์หลุดขำเสียงลั่นออกมาทันทีเลยแหละ
“ปลงเถอะว่ะ” พอไมล์ว่าอย่างนั้น
ผมก็กัดริมฝีปากแน่นเพราะรู้สึกขัดใจ
จะให้ผมปลงได้ยังไงกัน ผมเปลืองน้ำเอ้ย...เปลืองตัวนะ!
“เออพี่
ผมขอยาปลุกเซ็กส์ได้มั้ยอะ เผลอเจอเธออีกครั้งงี้” ผมขยับตัวไปกระซิบข้างหูไมล์เบา ๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น
ซึ่งเสี้ยววินาทีหนึ่งไมล์แอบสะดุ้งตกใจนะที่จู่ ๆ ผมก็ถลาเข้าไปใกล้มันแบบนั้นน่ะ
แต่แล้วพอผมบอกสิ่งที่ต้องการออกไป มันก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่อีกครั้ง
ซึ่งอันที่จริงแล้วผมกะจะเป็นฝ่ายทานยาเข้าไปเองต่างหากล่ะ
ไม่ใช่ว่าผมจะแอบวางยาใส่พี่เพลงสักหรอกนะ
นี่ไมล์ต้องเข้าใจผมผิดแน่ ๆ เลยล่ะ
ไม่อย่างนั้นมันคงไม่มองผมด้วยสายตาแบบนั้นหรอก
“แอบร้ายนะมึงเนี่ย
งั้นก็อย่าลืมแอบถ่ายคลิปด้วยล่ะ”
นั่นไงล่ะ เดาแล้วไม่มีผิด
แต่ผมไม่แก้ต่างหรอกนะ ผมจะปล่อยให้ไมล์เข้าใจผิดอย่างนั้นแหละ
“ถ่ายทำไมอ่า
น่าอายจะตาย” ...แต่ถ้าได้เงินเยอะ
ๆ ผมจะถ่ายเก็บไว้นะ อุอิ
ประโยคอย่างหลังนี้ ผมได้แต่ต่อในใจเท่านั้นแหละ
“ถ่ายแบล็คเมล์ไงมึง
มึงอยากได้เงินเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอ”
โห ไมล์สอนวิธีเลว ๆ ให้ผมอะ
ซึ่งมันก็น่าสนอยู่น้า ฮี่ ๆ
50%
23:45
AM
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ ๆ เที่ยงคืนเสียแล้ว
ลูกค้าที่เข้าผับก็แน่นขึ้นเรื่อย ๆ ผมวิ่งเสิร์ฟไม่รู้ตั้งกี่รอบต่อกี่รอบแล้ว
คือในหนึ่งคืนก็นับครั้งไม่ล้วนอะ พนักงานอย่างผมต้องเข้า ๆ ออก ๆ
ห้องนั้นห้องนี้จนแทบไม่ได้หยุดพักหายใจจนคล่องคอดีนักเลยก็ต้องรีบไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าอีกห้องต่อ
และไหนจะต้องเก็บกวาดขวดแก้วและข้าวของต่าง ๆ
ต่อมิอะไรหลังจากที่ลูกค้านั่งดื่มเสร็จอีกล่ะ บอกเลยว่าโคตรเหนื่อย
ทว่าผมก็เริ่มชินเสียแล้วล่ะ
ซึ่งระหว่างนั้นสายตาผมก็พลางกวาดมองหาผู้หญิงหน้าสวยอย่างพี่เพลงไปด้วยแหละ
คืนนี้พี่เพลงจะมาที่นี่ไหมเนี่ย
ผมกวาดตามองหาเธอจนปวดคอไปหมดแล้ว
อันที่จริงผมเพิ่งเจอพี่เพลงครั้งแรกเมื่อคืนนี้เอง
เธอบอกว่าเธอสนิทกับเจ้าของผับ ซึ่งหากเป็นเช่นนั้นจริง ผมควรจะไปพบคุณเอ็กซ์เลยดีไหมนะ
เผื่อเธอจะฝากเงินงี้
อ้อ
และอีกอย่างหนึ่งเมื่อคืนผมก็ยังไม่ได้รับค่าจ้างในส่วนของการเป็นเด็กเสิร์ฟเลยด้วย
คิดได้ดังนั้น ผมจึงไม่รีรอขึ้นขั้นบันไดไปหาคุณเอ็กซ์ทันที
แทนที่จะเป็นลิฟต์เพราะที่ทำงานของคุณเอ็กซ์กับชั้นที่ผมกำลังยืนอยู่นั้นมันห่างแค่ชั้นเดียวเท่านั้นเองน่ะ
ผมอดใจรอเลิกงานไม่ไหวอะ ซึ่งก็อีกสองชั่วโมงกว่า ๆ
ผมอยากได้ตังค์จะแย่อยู่แล้วเนี่ยเพราะเมื่อกี้นี้แอลส่งไลน์มาถามถึงเงินกับผมอีกแล้วยังไงล่ะ
อย่างน้อย ๆ ทุกครั้งที่เจ้าหนี้มาทวง
เขายังสามารถจ่ายคืนได้วันละนิดละน้อยก็ยังดี
“มีไรแอก?” คุณเอ็กซ์นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะประจำข้างประตูห้องตัวเอง
ซึ่งเมื่อเขาเห็นว่าผมเดินมาบนชั้น 4 เขาก็เงยหน้าขึ้นถามทันที
คุณเอ็กซ์ค่อนข้างจะคุ้นเคยกับผมเป็นอย่างดี
เพราะผมอายุน้อยที่สุดของที่นี่
เขาเลยค่อยข้างจะระวังและระแวงในตัวของผมค่อยข้างมาก แบบว่าถ้าผมโดนตำรวจจับได้
เขานี่แหละจะซวยเอา
เอาจริง ๆ
ผมต้องขอบคุณแฟนเก่าของแอลนะที่เป็นคนหางานให้ผม
ถึงแม้ว่าเราสองคนไม่เคยเจอหน้าคาตากันมาก่อนเลยก็เถอะ
แต่แอลบอกกับผมว่าเธอคนนั้นเป็นคนมาขอร้องอ้อนวอนคุณเอ็กซ์ด้วยตัวเองเลยเชียวล่ะ
ผมถึงได้งานที่นี่ยังไงล่ะ
“เอ่อ...คือค่าจ้างของเมื่อคืนอ่ะครับ ผมยังไม่ได้เลยครับคุณเอ็กซ์” ผมบอกอย่างประหม่า
คุณเอ็กซ์ยักคิ้วมองหน้าผมนิ่ง ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบไอแพดขึ้นเพื่อตรวจเช็คยอดค้างค่าจ้างของผมเมื่อคืน
คุณเอ็กซ์มักจะทำงานอยู่ที่ตรงนี้เสมอ
เพราะเขาไม่ต้องการให้ใครเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเขาน่ะ
อีกอย่างหนึ่งเวลาที่มีเรื่องอะไรหรือลูกค้าทะเลาะกัน
พนักงานอย่างพวกผมก็สามารถวิ่งมาแจ้งบอกคุณเอ็กซ์ได้ทันที
“เมื่อคืนเพลงเปิดห้องที่นี่เพื่อนอนค้างกับนายเหรอ
เธอถึงได้ฝากเงินให้นาย 10,900 บาท?” ได้ยินแค่ยอดของพี่เพลงที่ทิ้งไว้ให้ผม
ผมก็เบิกตากว้างทันที
กรี๊ด! พี่เพลงใจดีที่สุด
ผมนึกว่าจะชวดเงินค่าจ้างของเมื่อคืนแล้วสักอีก ฮือ...
โอ๊ย ดีใจเว่อร์อะ รับจ๊อบแค่ไม่กี่ชั่วโมง ได้เงินตั้งหมื่นแน่ะ
เอ่อ...ว่าแต่เศษเงินหลักร้อยเนี่ย
มันค่าอะไรเหรอ?(แกล้งลืมแล้วทำตาใสซื่อ)
“ครับ
เธอเปิดห้องเพื่อค้างกับผม” ผมยิ้มกว้างดีใจจนหน้าบาน
โดยลืมฉุกคิดเรื่องสำคัญไปเลย
แต่แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเท่านั้นผมก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อคุณเอ็กส์หยิบแฟ้มงานขึ้นมาแล้วทุบใส่โต๊ะแรง
ๆ หนึ่งทีอย่างตั้งใจจนเกิดเสียงดังสนั่นลั่นทั่วบริเวณ ผมสะดุ้งเฮือกตกใจ
เรียวขาก็สั่น ๆ ขึ้นมาทันทีเลยล่ะ
ผมขวัญอ่อนอ่า!
“นายลืมกฎของที่นี่แล้วหรือไงว่าพนักงานห้ามมีเซ็กส์กับลูกค้าในผับ
ไม่งั้นจะถูกไล่ออกทันที!”
“เมื่อคืนผมไม่ได้มีเซ็กส์กับเธอนะครับ!” ผมรีบปฏิเสธทันควัน
ซึ่งนั่นก็ทำให้คุณเอ็กซ์ใจเย็นลงไม่น้อย “เราแค่เกือบ ๆ อะครับ แต่ผมสาบานได้นะครับว่าสิ่งที่ผมพูดออกไปนั้น
มันเป็นความจริงนะ”
เมื่อคืนผมก็ลืมกฎข้อนี้ไปเลยอะ
ซึ่งกฎของที่นี่มีตั้งเยอะแยะ
เยอะเสียจนบางข้อ ผมก็จำไม่ได้
“ครั้งนี้ฉันจะหยวนให้ก็ได้เพราะไม่มีหลักฐาน
แต่ถ้ามีครั้งหน้า ฉันไล่ออกนายแน่!”
“ครับ” ผมพยักหน้าขานรับเบา ๆ
เพราะทำตัวไม่ถูกนัก
หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนในโทรศัพท์มือถือว่ามียอดเงินเข้าบัญชีธนาคารเรียบร้อยแล้ว
ซึ่งนั่นพอผมเห็นข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ ผมก็ยิ้มร่าดีใจทันที
ปกติพนักงานที่นี่จะได้รับค่าจ้างผ่านการโอนน่ะ
ไม่ใช่เงินสดอย่างที่เรา ๆ อยากได้กันหรอก แบบว่าง่ายดี ไม่ต้องไปหาตู้ ATM กดถอนเงินให้เสียเวลานัก
ทว่าก็นะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะไม่ลดความเขินน้อยลงในช่วงรับเงิน แม้จะต้องเข้าแถวเช็ครายชื่อทุกครั้งหลังเลิกงานก็เถอะ
หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น หมดธุระกันแล้ว
ก่อนที่ผมจะหมุนตัวไปทำงานต่อ คุณเอ็กซ์ก็โพล่งทิ้งท้ายประโยคหนึ่งสักก่อน
ซึ่งมันก็เป็นประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกหน้าชาไปเลยน่ะนะ
“คราวหน้าถ้านายจะรับแขกก็ไปเอากันที่อื่นเหอะ
ฉันไม่ห้ามหรอกนะ” แม้คุณเอ็กซ์จะว่าอย่างนั้นก็เถอะ
ทว่าผมก็สัมผัสได้ถึงความเยาะเย้ยถากถาง
คุณเอ็กซ์น่ะ ปากคอเราะราย
ใช่สิ คนสิ้นคิดอย่างผม
จะทำงานหาเงินให้ได้ครั้งละมาก ๆ ได้ยังไงกันล่ะ
วิธีเดียวที่ผมคิดออกตอนนี้ก็มีแต่งานที่ต้องแลกกับร่างกายเท่านั้นแหละ ฮือ ๆๆ
80%
“แขกเปิดห้องที่นี่เหรอ?” ไมล์ที่ตั้งใจยืนรอผมอยู่หน้าบันไดถามขึ้นทันที
ผมเบะหน้าจะร้องไห้เพราะหัวใจกำลังรู้สึกเจ็บปวด มันจุกภายในอกเข้าอย่างจัง
ผมไม่เคยรู้สึกไร้ค่าแบบนี้มาก่อนเลย ให้ตายสิ “เฮ้
อย่าร้องไห้ดิ!”
“ผมแลดูทุเรศมากเลยเหรอพี่?”
“ก็นะ” ไมล์พยักหน้ายอมรับ
นั่นเลยทำให้ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ “ไอ้นี่นิ
เจ้าน้ำตาชะมัด”
ถ้าไม่กลัวว่าไมล์จะสงสัยว่าผมเป็นเกย์ ผมคงถลาเข้าไปกอดแนบอกมันไปแล้ว
แต่ในเมื่อผมยืนร้องไห้นิ่ง ๆ
ยืนอยู่ที่เดิมแบบนั้น ไม่ขยับตัวไปไหน มันเลยเป็นฝ่ายเข้ามาโอบไหล่ผมไว้พอหลวม ๆ
และส่งท้ายด้วยการตบบ่าเบา ๆ เป็นเชิงโอ๋ปลอบ
“ฮึก...ต่อให้ผมจะถูกมองยังไง ผมไม่สนใจหรอก
ผมต้องการเงินเพื่อใช้หนี้ มันเร่งด่วน...”
บางทีคนเราก็สิ้นคิดนะ งานดี ๆ มีตั้งมากมาย
ดันไม่เลือกทำ ทว่าจะทำยังไงได้ล่ะ ความจำเป็นก็มีส่วนสำคัญ
แม้จะรู้ดีแก่ใจว่ามันจะเป็นตราบาปที่ติดตัวชั่วชีวิต แต่เพราะความจนตรอกอะ
เข้าใจปะ
“เออ
สู้ชีวิตจังเลยเว้ยพวกมนุษย์เนี่ย” ไมล์เหมือนจะพึมพำบอกกับตัวเองมากกว่า
มันยีผมของผมแรง ๆ แล้วผละออกห่าง “อยากได้เงินก็ต้องทำงาน เจอเหยื่อเมื่อไหร่
กรุณาเรียกพี่ไมล์คนนี้เลยครับ!”
สุดท้ายผมก็ไม่วายเผลอหลุดขำกับสโลแกนของไมล์
จริง ๆ ไมล์อายุมากกว่าผม 4 ปีนะ
ผมรู้จักกับมันเพราะมันเคยเข้ามาจีบน้องสาวฝาแฝดของผม แต่แล้วพอมันรู้นิสัยใจคอของน้องสาวของผมจากผม
มันก็รีบถอยทัพทันที
เธอชื่อแอร่ม เราสองพี่น้องเป็นเด็กกำพร้า อยู่บ้านเช่าเล็ก ๆ กันแค่สองคนเท่านั้น แม่ของพวกเราทิ้งพวกเราไปเมื่อสิบปีก่อน
ท่านเครียดจัดเพราะค่าใช้จ่ายที่เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งในตอนนั้นท่านก็ทำงานหาเงินคนเดียวน่ะนะ
สุดท้ายแล้วท่านจึงตัดปัญหาด้วยการทิ้งพวกเราสองคนไปอย่างไม่ไยดี
ทว่าในความโชคร้ายก็ยังมีคนดี ๆ เหลืออยู่บ้าง เมื่อป้าที่เป็นเพื่อนบ้าน
ซึ่งเช่าบ้านอยู่ติดกันรับเลี้ยงพวกเขาไว้ ท่านก็คือแม่ของแอลนั่นเอง
พวกเขาทั้งสองมีพระคุณกับพวกเรามาก มีอะไรช่วยเหลือกันตลอด
เพราะแบบนี้ผมถึงได้ซึ้งใจในน้ำใจของทั้งสอง
จะว่าไปแล้วก็น่าแปลกใจนะ แอร่มสวยมากจนหนุ่ม ๆ พารุมจีบตั้งแต่เด็ก ๆ แต่แอลกลับมาชอบผมซะอย่างนั้น
ซึ่งก็เป็นผู้ชายเดียวกันอ่านะ และจนปานี้ป้าเอ็มยังไม่ทราบเรื่องที่เราสองคบกันเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นวัน ๆ เลยเอาแต่เชียร์ในแอร่มได้เสียกับแอลอยู่นั่นแหละ
ป้าแกอยากอุ้มหลานแก้เหงา เพราะตั้งแต่ที่แอลเข้าเรียนมหา’ลัย เขาก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเช่าเลยน่ะ
“พี่เก็บยาเผื่อผมทุกคืนเลยนะ
เพราะงานนี้ผมจะจับผู้หญิงคนนั้นไม่ปล่อยเลยล่ะ!” เมื่อหลุดจากห้วงภวังค์
ผมก็ยกกำปั้นชูอย่างมั่นหมายทันที
“หูย ต้องคนนั้นคนเดียวเหรอวะ
มึงเปลี่ยนเป้าหมายบ้างก็ได้นะ”
“ไม่เอาอะ แค่กับพี่เขาคนเดียว
ผมก็เขินจะแย่” พอคิดถึงพี่เพลง
ผมก็นึกถึงหุ่นสุดคลั่งไคล้ของเธอ ขนาดผมเป็นเกย์ ผมยังไข่สั่น เอ้ย...ใจสั่นเลยอะ “เฮ้อ...จะว่าไปก็แอบเสียดายนะ
ผมอยากแตกในปากเธออีกครั้งจัง เมื่อคืนผมยังไม่ทันได้เปิดซิงเธอเลยอะ เธอก็ชิงหลับไปก่อนซะงั้น
เธอปล่อยให้ผมค้างเติ่ง ผมเลยต้องชักว่าวอยู่นาน ฮึก”
“ไอ้เด็กเวร!”
อุบส์ ผมลืมตัวอะ เลยเผลอพูดความในใจออกไปให้ไมล์ฟังจนหมดเลย
บ้าจริง น่าอายจุง!
เกลียดความในใจที่เผลอพูดออกมา ฮ่า ๆๆ
เกลียดประโยคในวงเล็บมากอ่ะ เด็กดอก!
เมื่อคืนหลาย ๆ คนคงขำกับไอ้ค่าจ้างเก้าร้อย
เออค่ะ มันก็คุ้มกับราคาไง พี่เพลงรีบหลับสักก่อน ฮ่า ๆๆ
เอ่อ...บทนี้ถือว่ามีความเรทเนอะ แต่ก็รู้สึกว่าฮามากกว่า(ฉากตัดบทนี้สามารถไปหาอ่านในเว็บธัญวลัย)
พี่เพลงรุกน้องหนักมาก และหลังจากนี้ก็จะหนักขึ้นเรื่อยๆ ฮี่ๆ
พี่เพลงโซฮอต!
งื้อ แอบใจสั่นแทนน้อง
ปล.อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์กันด้วยนะคะ(อ้อนๆ)
ความคิดเห็น