คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 03 เจอกันอีกครั้ง [1]
ตอนที่ 03 เจอกันอีกครั้ง
“ห่าเอ๊ย...ใครแม่งจอดรถตรงนี้วะ!” เสียงตะโกนด่าจากคนขับรถอีกคันด้านหลังชะโงกหน้าออกมาทางกระจกตัวรถทำให้ฉันที่สติหลุดไปชั่วขณะสะดุ้งตื่นจากภวังค์ทันที
ตนเองกะพริบตาปริบ
ๆ พลางส่ายหน้าเบา ๆ ไล่สายตาเบลอ ๆ ออกไปเพื่อมองผู้คนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้อย่างมึนงง
และแล้วก็ปรากฏผู้ชายคนนั้นเข้ามาในพิกัดสายตาฉันเป็นคนแรก เขาหยุดฝีเท้าเดินเมื่อเราประจันหน้ากัน
พร้อมกับจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาฉันเพื่อไม่ให้ละสายตาออกไป ราวกับว่าเขากำลังร่ายมนต์ไม่ให้ฉันได้สติดีไม่มีผิด
“ฟ้าหายไปไหนมา
รู้มั้ยว่าพี่ตามหาฟ้าแทบแย่” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเหมือเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ
ริมฝีปากเขาสั่นเทา ในขณะที่ดวงตาเริ่มเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาเต็มเบ้า
แม้ตอนแรกเจ้าตัวดูจะพยายามกลั้นแล้วก็ตาม
“...” ฉันไม่ตอบ
ได้แต่เงยหน้ามองอาการของเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
ตอนนี้ผู้คนที่กำลังมุดล้อมอยู่รอบ ๆ ตัวเราจะมองมากันอย่างไร
เราต่างก็ไม่มีใครสนใจแม้แต่น้อย หรือต่อให้จะมีนักศึกษาที่ต้องขับรถผ่านประตูรั้วมหาวิทยาลัยกำลังด่าทอใส่ไม่ยั้งเพราะไม่สามารถขับผ่านเข้ามาได้เมื่อมีรถจอดนิ่งขวางทางอยู่แบบนั้น
เราสองคนก็ไม่คิดจะไปใส่ใจกับสิ่งรอบข้างทั้งนั้นเพราะเวลานี้เราต่างก็กำลังมองตากันอย่างไม่วางสายตาอยู่อย่างนั้น
โดยที่ไม่มีใครยอมใคร
ที่ผ่านมาฉันเคยเตรียมใจไว้แล้วว่าอาจจะบังเอิญเจอเขาเข้าสักวัน
และแล้ววันนี้ก็มาถึงสินะ
“ส่วนเรื่องลูกของเรา...”
“พูดเรื่องบ้าอะไร!”
ฉันเอ่ยขัดพร้อมขยับก้าวขาถอยหลัง อีกทั้งยังส่ายหน้าไปมาอย่างช้า ๆ
เพราะฉันไม่อยากได้ยินเรื่องนั้นจากปากของเขา นี่เขารู้เรื่องแล้วสินะ “คุณเป็นใคร ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้ง”
“ฟ้าคราม...”
“อ้าว ก็ว่ารถใคร
มึงจะจอดรถทำห่าไรตรงนี้วะไอ้คัตเตอร์ มึงขับไปจอดที่ลานให้เรียบร้อยเลยไป
รู้มั้ยว่าทำให้รถติดยาวแล้วเนี่ย!” ยังไม่ทันที่คัตเตอร์จะได้พูดอะไรมากกว่านี้ก็ถูกเสียงที่มันคุ้นหูกำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ จากจุดที่ฉันยืนอยู่ไม่กี่ก้าว ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะเดินมาประจันหน้ากับฉันใกล้
ๆ เขาก็ชะงักงันเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อได้เห็นฉันครั้งแรกในรอบหลายปี
“ไง จีคอป” ฉันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอียงคอมองไปยังเขาข้ามผ่านเลยตัวคัตเตอร์
มันอดรู้สึกดีใจไม่ได้นะ
แม้ว่าฉันจะยังไม่หายตกใจที่ต้องมาเจอคัตเตอร์ในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันแบบนี้ก็เถอะ
ทว่าการได้จีคอป มันยิ่งกว่าการได้เจอของขวัญชิ้นใหญ่เสียอีก ถึงแม้เรื่องราวในอดีตฉันพยายามหนีมันมาโดยตลอด
แต่ยังไงซะความจริงมันก็คือความจริงอยู่วันยันค่ำ นี่คงถึงเวลาที่ฉันต้องยอมรับความจริงทุกอย่างแล้วล่ะ
“ฟะ ฟ้าคราม!”
ดูเหมือนอาการของจีคอปจะทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจไม่ได้
เพราะฉับพลันเขาตกใจผงะ หนำซ้ำเหงื่อหยดไหลออกจากไรผมอีกด้วย เขาเซถอยหลังไปถึงสามก้าวเหมือนไม่คาดคิดว่าจะเจอฉันที่นี่
อาการนี้ของเขามันเหมือนฉันเมื่อต้องมาเจอะเจอกับคัตเตอร์ไม่มีผิด
“จีคอป...”
“ฉะ
ฉันขอโทษนะฟ้าคราม ไอ้คัตเตอร์มึงขับรถออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เฮ้...พวกมึง
กูไปก่อนนะเว้ย ไว้เจอกัน” จีคอปพูดรัว ๆ พร้อมกับเอ่ยทักทายพวกเพื่อน
ๆ ของเขาทิ้งท้ายก่อนไป ซึ่งเป็นพวกเดียวกันกับคนที่เดินมาทักฉันผิดคน ก่อนที่เขาจะวิ่งกลับไปที่รถตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วออกรถไป
โดยเขาขับผ่านข้ามเลนไปเลยอย่างนั้น
“เป็นอะไรของเขา”
ฉันพึมพำแล้วมองตามรถหรูสีเหลืองที่ฉันไม่รู้จักยี่ห้ออย่างไม่เข้าใจ
ทำไมจีคอปต้องมองมาเหมือนเห็นฉันเป็นผีแบบนั้นด้วยล่ะ
นี่จีคอปกำลังหลบหนีฉันอยู่ใช่ไหม
เพราะความหวาดกลัวที่ฉันเห็นในดวงตาของเขาแวบหนึ่งเมื่อกี้ มันสะท้านออกมาราวกับกลัวฉันไม่มีผิด
ให้ตายสิ
ฉันรู้สึกอยากจะบ้าตายจริง ๆ นี่หวังว่าตนเองจะไม่ได้รับข่าวร้ายจากเขาหรอกนะ
ทำอย่างไรดี
ฉันรู้สึกหนักอึ้งภายในใจขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่ามันจะไม่เป็นไปตามอย่างที่ตนเองคาดหวังตั้งแต่แรก
หากเป็นอย่างนั้นจริง
หลังจากนี้ฉันคงจะบ้าตายแน่ ๆ
“ฟ้าคราม” คนที่ไม่ได้อยู่ในห้วงความคิดไปชั่วขณะเอ่ยเรียกชื่อ ฉันละสายตาหันกลับไปมองหน้าเขาอีกครั้ง
พร้อมปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เรียบเฉยเหมือนคนที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนเลยสักครั้งอีกครั้ง
“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ?”
ฉันยกมือชี้มาที่ตนเองด้วยท่าทางมึนงง
ก่อนจะแกล้งทำเป็นเขย่งเท้ากระโดดมองผ่านไหล่กว้างทางด้านหลังของเขาอีกครั้ง ตนเองเผลอเลี้ยวมองผู้ชายสองคนที่เมื่อกี้เคยพูดคุยกันแวบหนึ่ง
ซึ่งพวกเขายืนอยู่ไม่ไกลกำลังเลิกคิ้วทำหน้าสงสัยไม่ต่างกัน “รถติดยาวแล้วคุณ
คุณขับรถขับออกไปเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก”
“เดี๋ยวก่อนสิฟ้าคราม!”
สิ้นคำพูด
ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ฉันเดินชิลล์ ๆ ไปอย่างนั้นเลย ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น
ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วตนเองอยากจะเร่งฝีเท้าวิ่งหนีเขาพร้อมกับกรีดร้องออกมาดัง ๆ ด้วยความหวาดกลัว
แต่ตอนนี้ยังก่อน ตนเองยังคงต้องเก็บอาการเอาไว้ไม่ให้หลุดลอดออกมา
เพียงแค่คำว่าลูกที่หลุดออกจากปากเขาเมื่อกี้ก็ทำให้ฉันอยากจะฆ่าตัวตายนัก
ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก ฉันน่ะสมควรตายที่สุดแล้วล่ะ
แง้ ฟ้าครามจะโทษตัวเองทำไมเนี่ย คนนิสัยไม่ดีคือคัตเตอร์ต่างหาก
ปล.พล็อตเรื่องค่อนข้างปวดตับหน่อย ๆ ตามแบบฉบับผู้ชายคลั่งรักอย่างขาดสติน่ะค่ะ
ความคิดเห็น