HOT PLAYBOY ยั่วให้รัก หัวใจจัดหนัก!

ลำดับตอนที่ #6 : HOT PLAYBOY ll EP.05 ตบมา ตบกลับ [100%]

EP.05

ตบมา ตบกลับ

“เฮ้อ...เสร็จสักที” พอวางปากกาลงบนโต๊ะเครื่องเขียน ความรู้สึกเครียด ๆ ก็โล่งสมองขึ้นมาทันที

หลังจากที่ฉันนั่งสรุปและลงมือเขียนรายงานไม่กี่แผ่นที่อาจารย์สั่งทำไว้เมื่อช่วงบ่ายวันนี้ ในที่สุดฉันก็เขียนเสร็จสักที เลกเชอร์ของวาโยที่จดบทสรุปการเรียนในวันนี้มีเพียงแค่หนึ่งหน้ากระดาษเดียวเท่านั้น เขาจดเน้นสาระสำคัญ ๆ จริง ๆ ทว่าฉันก็ขยายข้อมูลให้มันแน่นยิ่งกว่าเดิม

ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยเกือบจะสามทุ่มแล้ว เมื่อจัดการเก็บข้าวของเครื่องเขียนเรียบร้อยแล้วออกนอกห้องนอนไป ฝีเท้าก็เร่งลงจากบันไดชั้นสองทันทีอย่างรีบร้อน เพราะอดรู้สึกเกรงใจอีกฝ่ายขึ้นมาไม่ได้ที่เพิ่งจะไปส่งเลกเชอร์ที่บ้านของเขาในเวลานี้

ฉันไม่น่านั่งเหม่อขี้เกียจช่วงอยู่ในห้องสมุดเลย ไม่อย่างนั้นตนเองก็น่าจะเขียนเสร็จเร็วกว่านี้แล้วล่ะ

“แกจะไปไหนดึก ๆ ดื่น ๆ พะพาย”

ทันทีที่ฝีเท้าก้าวลงมาถึงขั้นสุดท้ายของบันได เจ้าของบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ ซึ่งเพิ่งกลับมาถึงบ้านในเวลานี้พอดีก็เอ่ยถามขึ้น ฉันยักไหล่อย่างแยแสและไม่แม้แต่จะหันมองหน้าคนถามเหมือนอย่างเคย อีกทั้งไม่ตอบคำถามแล้วเดินเลยผ่านร่างท้วมในชุดสูทไปเลย

“ลุง‘ไม้’อย่าเพิ่งไปเก็บรถนะ ฉันต้องไปส่งงานที่บ้านเพื่อนน่ะ” ฉันเลื่อนหางตาบอกคนขับรถประจำบ้าน ซึ่งกำลังถือข้าวของสัมภาระจำพวกเอกสารต่าง ๆ ของท่านประธานบริษัทใหญ่อย่างขะมักเขม้น จากนั้นฉันก็เปิดประตูรถขึ้นไปรออยู่ด้านในทันที

ฉันกับเขาไม่ถูกชะตากันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เหมือนเกิดมาความรู้สึกความเกลียดชังก็มีขึ้นให้กันทันทีเลยล่ะ เขาต้องหย่ากับภรรยาที่มีฐานะจน ๆ เข้ามาเป็นผู้บริหารใหญ่เมื่อแม่ฉันตั้งท้องกับเขา

ลองคิดดูสิ จากพนักงานชั้นล่างได้แต่งงานกับท่านประธานสาว มันเป็นอะไรที่โชคดีสุด ๆ เลยใช่ไหมล่ะ

ทว่าถึงจะหย่ากับเมียคนแรกไปแล้วก็ใช่ว่าเขาจะเลิกตัดขาดกับครอบครัวนั้นนะ พวกเขาหย่ากันเพียงแค่ในทะเบียนเท่านั้นแหละ เพราะยังไงซะเขาก็แอบไปหามาสู่กันตลอดแหละ แม่ฉันรู้เรื่องนี้มาตลอดก็ตรอมใจตายไปในที่สุดหลังจากแต่งงานกันมาได้ไม่ถึงสิบปีเท่านั้น เงินบริษัทของแม่ฉัน เขาก็สูบไปให้ลูก ๆ บ้านนั้นได้เรียนต่อที่ดี ๆ กันทุกคน

ตอนนี้ลูกสาวอย่าง‘พะแพง’ ‘พะเพื่อน’ก็ได้เรียนต่อปริญญาโทที่เมืองนอกเมืองนา ส่วนลูกชายคนเล็กอย่าง‘เพทาย’ก็กำลังเรียนอยู่ปี 1 ที่เดียวกับฉัน

เขาตั้งใจส่งเสียลูก ๆ เรียนบริหารทุกคนเพื่อจะมาดูแลกิจการสามแห่งของแม่ฉันในอนาคต นี่เชื่อสิ อีกไม่นานสมบัติทุกอย่างที่ปู่ฉันสร้างมาคงจะกลายของพวกนั้นไปจนหมดแน่ ๆ

นี่ยังดีนะที่ตอนนี้พวกนั้นไม่ขนข้าวของทั้งครอบครัวย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันคงจ้างวานสั่งฆ่าพวกนั้นให้ตายจนหมดไปแล้วล่ะ

ตอนนี้ฉันกับเขาอาจจะอยู่ในบ้านใหญ่โตหลังด้วยกันแค่สองคนเท่านั้น(ไม่รวมกับคนรับใช้) แต่อยู่ไปก็เหมือนอยู่คนเดียว เขาทำงานไม่ดูเวลา พอวันหยุดก็ไปอยู่กับเมียเก่า แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันรู้สึกเหงาหงอยได้ยังไงกัน แถมเขายังชอบบงการชีวิตฉันไม่เลิกละ แต่นึกเหรอว่าฉันจะยอมง่าย ๆ น่ะ

อะไรที่เขาสั่ง...ฉันจะขัด!

อะไรที่เขาเกลียด...ฉันจะทำ!

ปัง...

“คุณหนูอยากไปไหนครับ” เสียงปิดประตูเบา ๆ และเสียงเรียกของลุงไม้ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ก่อนจะเหลียวมองประตูบ้านที่ปิดสนิทลงแล้ว

“ลุงขับ ๆ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนบอกทางเป็นระยะ ๆ เอง” ฉันเอ่ยสั่ง พลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

ตอนนี้น่ะฉันรู้สึกเคยชินและชินชากับเรื่องพวกนี้แล้วล่ะ

แค่ใส่ใจสักนิด สักนิดก็ยังดี...

บ้าน PARADISE

“บ้านหลังนี้แหละ” ฉันยกมือชี้นิ้วไปทางข้างหน้าเมื่อรถขับมาถึงปลาย ป้ายชื่อตัวใหญ่เบ้อเร่อทำมาจากปูนซีเมนต์ติดไว้กับกำแพงรั้วหน้าบ้านเห็นได้ชัดมาแต่ไกล ฉันหยิบข้าวของสองสามอย่างเตรียมจะลงจากรถเมื่อรถหยุดจอดนิ่งสนิท “ลุงรอแปบนึงนะ เดี๋ยวฉันจะรีบเข้าไปหาเพื่อนแล้วจะรีบกลับมา”

“เอ่อ...ขากลับคุณหนูกลับเองได้มั้ยครับ เอ่อ...คะ คือว่าผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าคุณท่านสั่งให้ผมไปส่งรถเข้าอู่เพื่อตรวจเช็คสภาพรถดูน่ะครับ เพราะเมื่อเช้าเครื่องยนต์ดับไปสองครั้งระหว่างที่ผมขับรถส่งคุณท่านไปประชุม เอ่อ...ไว้เดี๋ยวผมจะโทรเรียกรถแท็กซี่ให้มารับไปส่งคุณหนูนะครับ ผมต้องขอโทษจริง ๆ ครับ” ลุงไม้พูดรัว ๆ อย่างอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ โดยไม่หยุดพักหายใจแม้แต่น้อยพลางหลบตาเหมือนกำลังรู้สึกผิดต่อฉันนักหนาที่ไม่ได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้าเสียก่อนมาถึงนี่ ฉันไม่ใช่คนเรื่องมากอยู่แล้วเลยไม่ได้เอะใจอะไรมากมายนักจึงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเปิดประตูรถก้าวออกไป

“ลุงก็ขับรถระมัดระวังด้วยล่ะ” ก่อนจะปิดประตูรถ ฉันก็ไม่ลืมเตือนบอกลุงคนขับประจำบ้านด้วยความหวังดี ฉันกลัวลุงแกจะหลับในน่ะ ยิ่งตอนนี้มันดึกมากแล้วด้วย ถ้าลุงไม้จะต้องรอรับรถเลย มันก็น่าเป็นห่วงน่าดูเลยล่ะ

หลังจากนั้นฉันก็ยืนรอให้ลุงไม้ขับรถออกไปก่อนจนลับสายตา ตนเองจึงจะหันไปยังตัวบ้านผ่านประตูรั้วเหล็กแน่นหนา

ฉันยืนชะโงกหน้าดูใกล้ ๆ แล้วก็ไม่ค่อยได้เห็นอะไรด้านในนัก เนื่องจากว่าบ้านหลังนี้ไม่ได้ปิดไฟหน้าบ้านเลยน่ะ มันเลยมืดมาก จากนั้นฉันจึงเลิกสนใจไป แล้วหันซ้ายมองขวามองหาปุ่มกดออดหน้าบ้านแทน แต่ทว่าแล้วปรากฏว่ามันไม่มีปุ่มอะไรเลยนี่สิ สิ่งที่ฉันเห็นมีแต่พื้นกำแพงเรียบ ๆ เท่านั้น โดยมีไฟนีออนสาดแสงสว่างไปทั่วบริเวณหน้ารั้ว อีกทั้งยังมีกล้องวงจรปิดสี่ห้าตัวจับส่องสุ่มดูโจรขโมย

“แบบนี้ก็มีด้วยแฮะ เว่อร์วังชะมัด” ฉันถึงกับงุนงงไปแหละเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี

เบอร์วาโย ฉันก็ไม่มีไว้ติดต่อเพราะฉันไม่ได้ขอเขาไว้ตั้งแต่แรก

นี่ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีนี่ ฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเจนน่าจะมีเบอร์ของเพื่อนเธอที่อยู่บ้านหลังนี้ ไม่รอช้าฉันก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้น ซึ่งกำลังถืออยู่ในมือกดโทรหาเธอทันที

[ว่าไงพะพาย แกโทรมามีอะไรเหรอ?] ไม่ต้องรอสายนานนักเหมือนว่าเจนกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ในมือ เธอก็รับสายฉันในทันที

“เจน แกพอจะมีเบอร์เพื่อนผู้หญิงที่อยู่บ้าน PARADISE ปะ ฉันอยู่หน้าบ้านหลังนั้นแล้วน่ะ แต่บ้านเขาไม่มีปุ่มกดออดอะ อีกอย่างฉันก็ลืมขอเบอร์วาโยด้วย เพราะงั้นฉันก็เลยไม่รู้จะเรียกหมอนั่นให้ลงมาเอาเลคเชอร์คืนได้ยังไงดี” ว่าแล้วฉันก็งอแงใส่เพื่อนทันที ซึ่งจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อฉันต้องการความช่วยเหลือ

ประเด็นสำคัญคือนอกจากรั้วบ้านหลังนี้จะสูงมากแล้ว ตัวบ้านก็ตั้งอยู่ห่างจากประตูรั้วพอสมควรอีกด้วย ต่อให้ฉันแหกปากตะโกนเรียกวาโยจนเสียงแหบ เขาก็ไม่ได้ยินหรอก

“นี่แกเพิ่งจะไปส่งเลคเชอร์คืนให้วาโยเหรอ!”

“อืม หรือว่าแกมีเบอร์วาโยอยู่แล้ว?” ปากพูดไป ส่วนสายตาก็กวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณไปด้วยเพราะรู้สึกวังเวง

ในซอยนี้มีแต่บ้านหลังใหญ่สองชั้นเหมือนกันหมด แต่จะออกแบบสไตล์ต่าง ๆ ไม่เหมือนกันก็เท่านั้นเอง กำแพงบ้าน PARADISE จะสูงหนากว่าบ้านหลังอื่น ๆ ราวกับว่าที่นี่เป็นสถานที่คุมขังนักโทษไม่มีผิด ฉันพอรู้นะว่าคนที่อาศัยอยู่บ้านหลังนี้มีแต่พวกลูกหลานมาเฟียผู้มีอิทธิพลและนักธุรกิจใหญ่ ๆ ทั้งนั้น

เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันได้ให้คนไปสืบหาข้อมูลของลีโอจนได้เรื่องพอสมควร ไม่อย่างนั้นตนเองคงไม่มีทางมาที่นี่ถูกหรอก อีกอย่างฉันให้เจนขับรถผ่านมาซอยนี้ทุกวันหลังเลิกเรียนอีกด้วยน่ะ เว้นเสียแต่วันนี้เท่านั้นเองเพราะเจนต้องรีบกลับ

นี่เชื่อไหม นับตั้งแต่คืนนั้น ฉันก็ตามติดชีวิตลีโอเหมือนโรคจิตไม่มีผิด ฉันไม่ได้เกิดรักเขาขึ้นมาเพียงเพราะว่าเขาเป็นคนแรกของฉันหรอกนะ เพียงแต่ว่าเซ็กส์สำหรับฉันแล้วมันคือการลงทุนที่ฉันหวังผลกำไรในภายภาคหน้า ในเมื่อฉันเสียตัวครั้งแรกไปแล้ว โดยที่ฉันไม่เต็มใจเลยสักนิด ดังนั้นฉันก็หวังว่าในอนาคต ฉันอาจจะต้องพึ่งพาเขาก็ได้

[เบอร์วาโย ฉันเองก็ไม่มีหรอก งั้นเดี๋ยวแกรอแป๊บนึงนะ ฉันไม่แน่ใจว่ามีเบอร์ของหงส์รึเปล่า] จากนั้นฉันก็ยืนรอเจนหาเบอร์อยู่ครู่หนึ่ง และเมื่อเธอเงียบไปหลายนาที ตนเองก็รู้สึกเมื่อยขาเต็มทีจึงนั่งลงยอง ๆ พิงกำแพง ต่อมาก็ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ เพราะเบื่อหน่ายพลางอ้าปากหาวนอนไปด้วย

“แก ได้ยังอ่า นี่ถ้าแกไม่มีเบอร์เพื่อนคนนั้น แกก็เอาเบอร์ลีโอมาให้ฉันก็ได้นะ แกรู้จักกับเขาแล้ว หมอนั่นก็น่าจะแจกเบอร์ให้แกไม่ใช่เหรอ?”

[ฉันหาเบอร์หงส์ดูแล้วไม่มีนะ ส่วนเบอร์ของลีโอ ฉันไม่ได้เมมเก็บไว้หรอก]

รู้แบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกเครียดจัดขึ้นมาทันที แล้วทีนี่ฉันจะทำยังไงล่ะ ฉันควรจะรอให้รถแท็กซี่ขับมารับแล้วพรุ่งนี้เช้าฉันค่อยมาบ้านหลังนี้อีกครั้งตั้งแต่เช้ามืดเลยดีไหม คือฉันกลัวว่าวาโยจะเขียนไม่ทันนี่สิ หรือว่าเรื่องรายงานฉันควรส่งให้คนใช้ที่บ้านสักคนเขียนลอกซะเลย อาจารย์จะได้ไม่สงสัยเพราะมีลายมือสองคน ยังไงซะนี่มันก็งานคู่น่ะนะ

เมื่อได้ผลสรุป ฉันก็วางใจลงเล็กน้อย

“งั้นไม่เป็นไร ขอบใจแกมากนะ” หลังจากนั้นเจนก็พูดสองสามประโยคกับฉัน ก่อนที่เธอจะวางสายไป

และแล้วเวลาก็เลยผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ทว่ารถแท็กซี่ก็ยังไม่มาสักที สำหรับฉันแล้วมันนานมากจริง ๆ ตนเองกดเล่นโทรศัพท์ไปพลาง ๆ พอเห็นว่าแบตเหลือน้อยเต็มทีเพราะไม่ได้ชาร์จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ขืนฉันเล่นต่อ ฉันคงไม่มีช่องทางได้ต่อติดกับใครแน่ ๆ เลยล่ะ ตอนนี้ยิ่งมืด ๆ อยู่ด้วย เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจเก็บมือถือหยุดเล่นฆ่าเวลาทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินชะโงกหันมองไปมากลางถนนซอยแคบ ๆ พลางถอนหายใจทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า

ในที่สุดไม่ถึงอีกหนึ่งนาทีต่อมาก็มีไฟหน้ารถส่องมาแต่ไกล ฉันรีบขยับตัวก้าวถอยหลังชิดกับกำแพงโดยเร็ว พลางรู้สึกระทึกใจและรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันแปลก ๆ แฮะ ฉันก็คงรู้สึกกลัว ๆ ขึ้นมานั่นแหละ พอรถเฟอร์รารี่สีแดงสดคุ้นตาขับเลี้ยวมาหยุดใกล้ ๆ ฉันก็รู้สึกโล่กอกขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อย ๆ เรื่องรายงานก็หายกังวลไป ส่วนเรื่องที่ต้องนั่งรอรถแท็กซี่อยู่ตรงนี้ เดี๋ยวฉันจะขออนุญาตลีโอนั่งรอในบ้านของเขาไปก่อนก็แล้วกัน หรือไม่ฉันก็อาจจะต้องหน้าด้านขอให้เขาพาไปส่งที่บ้านให้เลย หากว่าอีกสิบนาทีรถแท็กซี่ยังมาไม่ถึง

ลีโอไม่ได้ลดกระจกรถเพื่อซักถามอะไรฉันเลย พอรอให้ประตูรั้วค่อย ๆ เปิดออกกว้าง เจ้าตัวก็ออกรถขับเข้าไปจอดในโรงรถทันที ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเห็นฉันแล้วหรือเปล่า เพราะรถติดฟิล์มดำสนิทำให้มองไม่เห็นด้านในเลยแม้แต่น้อย ทว่าแล้วผ่านไปเป็นนาที ประตูรั้วก็ยังก็ไม่ถูกเลื่อนปิดเหมือนรอให้ใครเข้าไปด้านในด้วย ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่ยืนงง ๆ อยู่ข้าง ๆ ประตูรั้วด้วยความรู้สึกสับสน

บางทีนะ เขาคงกำลังรอให้ฉันเดินเข้าไปด้านในก็ได้มั้ง

เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็ไม่รีรอที่จะก้าวเดินเข้าไปภายในบริเวณบ้าน PARAPISE ทันที พอร่างฉันพ้นจากประตูรั้วแล้วมันก็ค่อย ๆ ขยับเคลื่อนปิดลงอัตโนมัติเหมือนตอนเปิดออก ซึ่งนี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าตื่นตานักหรอกเพราะที่บ้านฉันก็มี

ขณะฉันเดินก้าวเข้ามาอย่างช้า ๆ หัวใจก็เต้นแรงรัว ๆ และถี่ขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ลีโอยังไม่ลงออกมาจากรถของเขา แม้ว่าเขาจะดับเครื่องยนต์ไปสักพักแล้วก็ตาม จนกระทั่งฉันเดินมาถึงด้านหลังของตัวรถ ฝีเท้าหยุดเดินเมื่อรู้สึกประหม่า ฉันทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดีกับสถานการณ์อย่างนี้ สุดท้ายจึงตัดสินใจเคาะกระจกรถเบา ๆ เผื่อว่าลีโออาจจะเผลอหลับไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนด้านใน ฉันเลยเปลี่ยนเป็นทุบแรง ๆ แทน ฉันไม่กลัวว่ามันจะทำให้กระจกรถแตกหรอก ของแพง ๆ จะพังง่ายได้ยังไงล่ะ หรือหากถึงขั้นกระจกแตกก็แค่ไปเปลี่ยนใหม่ก็จบ รวยอ่านะ ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว

ปัง!

“...” เวลาผ่านเป็นนาทีน่าจะได้ คนในรถก็ออกก้าวออกมา และหลังจากที่ปิดประตูรถแล้วลีโอก็ไม่ได้เอ่ยอะไร ก่อนเขาจะยกรีโมทเล็ก ๆ กดให้บานประตูเหล็กโรงรถเลื่อนลงอัตโนมัติ ซึ่งเมื่อฉันเห็นแล้ว ตนเองก็รีบถอยออกจากบริเวณนั้นทันทีโดยเร็ว

“...” พอเขานิ่งเงียบ ฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงก่อนดีเหมือนกัน มันรู้สึกอึดอัดน่ะ ตนเองเลยได้แต่ยืนมองใบหน้าลีโออย่างสงสัยว่าเขาเมาอยู่หรือเปล่า เพราะได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ ผสมกับกลิ่นบุหรี่

“มาทำไม!” เหมือนลีโอจะทนไม่ไหวเลยโพล่งออกมาอย่างนั้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สายตาก็เริ่มมองสำรวจร่างกายฉันเหมือนอย่างเคยเป็นอันดับแรก

“ฉันมาส่งเลกเชอร์ให้วาโยน่ะ ฉันขอเข้าไปนั่งเล่นด้านในได้มั้ย?” พอบอกธุระไป ฉันก็หน้ามึนขอเข้าไปในบ้านทันที

“...” และเมื่อไม่ได้รับคำตอบรับ ฉันก็ถือว่าเขาอนุญาต ดังนั้นฝีเท้าจึงเร่งเดินทันที โดยเมินสายตาหยาบคายที่กำลังมองมา เดินไปฉันก็กวาดสายตาไปทั่วบริเวณบ้านไปด้วยพลาง ๆ

หน้าบ้านเปิดไฟเพียงแค่หน้าประตูดวงเดียวเท่านั้น พอเงยหน้ามองสูงทางหน้าต่าง ซึ่งน่าจะเป็นห้องนอนของแต่ละคนก็มีไฟสว่างอยู่เพียงแค่ห้องเดียวเท่านั้น ตนเองเดินเพลิน ๆ ข้ามสะพานสระว่ายน้ำไป ก่อนจะหยุดเดินหน้าประตูไม้บานใหญ่เพื่อรอให้ลีโอเปิดประตูเดินนำเข้าไปก่อน

“บ้านสวยดีนะ น่าอยู่มากอะ” นี่เป็นการชมเพื่อชวนคุย หากแต่ว่าฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังพึมพำพูดอยู่คนเดียวไม่มีผิด

เมื่อฉันคิดดังนั้นเพราะอีกฝ่ายเงียบใส่ไม่พูดไม่จากันเลย ฉันจึงหมุนตัวไปทางด้านหลังเพื่อกะจะทำหน้าค้อนใส่ก็ปรากฏเห็นลีโอยืนอยู่กลางสะพานพอดี ซึ่งห่างจากกันหลายก้าว ทว่าถึงอย่างนั้นแสงไฟที่ส่องไปยังตัวเขาก็ทำให้เห็นว่าเจ้าตัวยืนนิ่ง แถมมีเหงื่อหยดไหลออกมาอย่างชัดเจนเต็มกรอบหน้า

“เข้าไปสิ ประตูไม่ได้ล็อก” น้ำเสียงของลีโอยังอยู่ในระดับไม่พอใจเหมือนเดิม พูดจบเขาก็เดินเข้ามาใกล้ตัวฉัน ทั้งที่สายตาก่อนหน้านั้นมองยังไง สายตาตอนนี้ของเขาก็ยังคงมองมาอย่างนั้นไม่เปลี่ยน แม้ฉันเองก็เริ่มไม่พอใจและอดรู้สึกหวาดหวั่นใจไม่ได้ไม่น้อย แต่ตนเองก็ยังคงนิ่งเรียบเฉยอยู่อย่างนั้นตามเดิม “ฉันล่ะชอบใบหน้าเฉยชาของเธอจริง ๆ ฉันอยากรู้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าเวลาเธอครางแล้วมันจะเปลี่ยนเป็นยังไง?”

“อยากได้ยินเหรอ งั้นก็...” ฉันนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนรวบรวมความกล้า “อ๊ะ...ระ แรง ๆ อีกสิคะที่รัก เบาไปไม่ได้ดั่งใจเลยอ่า ซี้ด...เสียวอ่า”

ในเมื่อลีโอตั้งตาอยากได้ยินนัก ฉันก็จัดให้สมใจ แต่ว่าไม่รู้เมื่อกี้นี้ตนเองทำหน้าตลกแค่ไหนนะ ฉันบิ้วอารมณ์เต็มที่สักก่อนแล้วริมฝีปากเผยอขึ้นร้องครางอย่างที่เขาต้องการ ได้ยินแล้วก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาซะเองเลย

“ธะ เธอ!” ลีโอถึงกับหน้าเหวอชะงักงันอ้าปากกว้างและแข็งทื่อฉับพลัน พร้อมมองสบตาฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

แต่ก็แหงแหละนะ มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับฉัน เพราะฉันน่ะมักจะชอบทำอะไรอย่างที่คนเขาไม่คาดคิดมาก่อนเสมอแหละ ขี้ประชดเป็นหนึ่ง ใครพูดมายังไง ตนเองก็จะยอมทำตามที่คนเขาว่าอย่างนั้นอย่างตรงไปตรงมาเสมอ

ก็คนมันซื่อตรงและหน้าด้านอ่านะ เลยยอมทำตามคำขอของคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้ยังไงล่ะ หึ

“ห้องของน้องชายนายอยู่ไหนเหรอ ฉันว่าฉันจะขึ้นไปส่งเลกเชอร์คืนเขาถึงหน้าห้องของเขาเลยล่ะ”

ฉันไม่อยากเสียเวลาไร้สาระมากกว่านี้อีกแล้ว เพราะไม่รู้ว่ารถแท็กซี่ที่ลุงไม้โทรเรียกนั้นใกล้จะมาถึงหรือยัง ฉันจะคืนเลกเชอร์วาโยแล้วรีบ ๆ กลับบ้านสักที

จริง ๆ จะฝากลีโอหรือไม่ก็เข้าไปวางลงบนโต๊ะอะไรสักโต๊ะก็ได้ด้านในนะ เพราะมันไม่ได้สำคัญอะไรแล้วเพราะในเมื่อฉันมายืนอยู่ถึงหน้าประตูบ้านของเขาแล้วนี่ไง แต่เพราะอยากยั่วโมโหลีโอให้สะใจเล่นก่อนกลับบ้านส่งท้ายอีกสักหน่อยก็เท่านั้นเองนั่นแหละ ฉันก็เลยถามเขาไปอย่างนั้นยังไงล่ะ

บอกตามตรง เห็นหน้าเขาแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้นัก

“ไอ้โยมีแฟนแล้ว”

“ตอบไม่ตรงคำถาม งั้นฉันขอเข้าไปหาน้องชายนายถึงในห้องนอนของเขาเลยแล้วกันนะ” ฉันไม่สนใจใบหน้าเปลี่ยนไปของลีโอที่แดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งจากเดิมก็แดงอยู่แล้วน่ะนะ มือฉันจับลูกบิดหมุนแล้วผลักประตูออกกว้างและก้าวเดินเข้าไปด้านในบ้านอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิด

ภายในบ้านหลังนี้หรูหรากว่าที่ฉันไว้คิดเสียอีกนะ เพราะเมื่อเปิดประตูเข้ามาด้านในบ้านก็เจอชุดโซฟาขนาดใหญ่กลางห้อง ทว่าตู้ไว้ตกแต่งโชว์ไม่มีหรอก มีแต่ตู้เก็บรองเท้าขนานใหญ่มากหลายตู้ โดยแปะป้ายชื่อแต่ละคนน่ะ

แม้การตกแต่งจะเรียบ ๆ แทบไม่มีอะไร แต่ก็ดูแพงเพราะมีลิฟต์แก้วนี่แหละ

นี่ฉันไม่รู้ว่าบ้านเขาจะมีลิฟต์ไว้ทำไม ทว่าถ้าให้เดาเล่น ๆ ดู อาจเป็นไปได้ว่าใช้ในช่วงที่ใครคนใดคนหนึ่งเมามายไม่ได้มีสติก็ได้มั้ง แบบว่าจะได้ไม่ต้องเสี่ยงตกบันไดคอหักตายไง หรือไม่ก็เพื่อนฝูงไม่ตกแบกส่งถึงห้องน่ะนะ

ผู้คนที่อยู่บ้าน PARADISE มีแต่วัยรุ่นวัยมหาลัยทั้งนั้น ฉันว่าสายปาร์ตี้น่าจะถูกใจสิ่งนี้มากเลยแหละ ความเป็นไปได้ที่ว่าอาจจะสร้างมาเพื่ออย่างนี้ก็ได้นะ

“ฉันบอกว่าไอ้โยมีแฟนแล้วไงวะ!” ทว่าแล้วเสียงของลีโอก็ทำให้ฉันหลุดจากห้วงภวังค์ทันที

“แล้วยังไง ฉันต้องแคร์ด้วยเหรอ?” ระดับน้ำเสียงของฉันยังนิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เพียงแต่คำพูดคำจาอาจจะกวนประสาทไปอีกสักหน่อย ฉันหันกลับไปมองหน้าคนด้านหลังอีกครั้ง ก่อนจะเบะปากน้อย ๆ พลางเชิดหน้าใส่อย่างท้าทาย

ว่าแต่ลีโอนี่ยังไง ฉันรู้สึกว่าเขาแปลก ๆ ตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วนะ

แม้ฉันจะไม่ได้รู้จักเขามากพอนักเพราะเราสองคนเคยเจอกันเพียงสองสามครั้งเท่านั้น แต่ทว่าฉันก็ไม่คิดว่าคนนิ่ง ๆ อย่างเขาจะเป็นขี้โมโหแบบนี้สักหน่อยนะ

หรือว่าเพราะเขากำลังเมาอยู่ล่ะ สันดานแท้จริงเลยเปิดเผยออกมาน่ะ?

“ร่าน!” วาจาหยาบคายและร้ายกาจที่พ่นออกมาเพียงแค่วลีเดียวเท่านั้นก็ทำเอาถึงกับฉันสะอึกอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง แม้ฉันจะไม่ได้ตกใจอะไรมากมายนักเพราะฉันรู้ตัวดีว่าตนเองเป็นคนยังไง แต่ในเมื่อลีโออยากเข้าใจอย่างนั้น ฉันก็ไม่เอ่ยเถียงขัด

เขาคงคิดว่าการที่ฉันมาหาวาโยในเวลานี้เนี่ยเพื่อจะมาเสนอตัวให้น้องชายของเขาถึงที่สินะ เขาถึงได้มาโหมดอารมณ์อย่างนี้ใส่ฉันน่ะ

“ถึงฉันจะร่าน แต่ฉันก็ไม่ได้มั่วเหมือนนายแล้วกัน”

“...” ลีโอกัดฟังกรอดเมื่อโดนฉันตอกกลับได้อย่างเจ็บแสบกว่าอย่างนั้น

อย่างที่ฉันเคยตั้งฉายาเขาไว้นั่นแหละว่าเขาน่ะก็แค่ผู้ชายสาธารณะคนหนึ่งที่อยากนอนกับสาวคนไหนก็แค่คว้าตัวมาเอาง่าย ๆ

เขาเป็นมนุษย์ที่ทำตัวไร้ค่าสิ้นดี เรื่องแบบนี้น่ะไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายหญิงฝ่ายเดียวหรอก ผู้ชายก็เหมือนกันแหละ ถ้าเอาหลายคนก็เรียกร่านเหมือนกันนั่นแหละ ถูกไหม?

“ถ้าฉันทำให้นายรำคาญนัก นายก็แค่บอกห้องวาโยมา ฉันจะได้ไปพ้น ๆ จากหน้านายสักที” ฉันกัดฟันพูดอย่างใจเย็นพลางสูดอากาศเข้าปอดลึก ๆ ฉันก็ยังคือฉัน ผู้หญิงที่หน้ามึนคนเดิม ก่อนจะเสแสร้งทำหน้านึกอะไรออก แล้วแกล้งทำเป็นยกโทรศัพท์มือถือขึ้นและกดเลื่อนหาเบอร์มือถือคนนั้นคนนี้มั่ว ๆ เอา “เอ๊ะ...จริง ๆ ฉันควรโทรหาวาโยให้ลงมาด้านล่างก็ได้นี่นา นี่ฉันอยากเซอร์ไพรส์เขาจนลืมฉุกคิดไปเลยเหรอเนี่ย แย่จัง” ว่าจบ ฉันก็หัวเราะคิกคักเบา ๆ ประกอบเพิ่มความน่าหมั่นไส้อีกด้วย

“เธอนี่มันเก่งเรื่องยั่วโมโหจริง ๆ เลยสินะ ให้ตายเหอะ!” ว่าแล้วลีโอก็แค่นหัวเราะในลำคอ ซึ่งพอได้ยินแล้วก็ทำเอาฉันเสียวสันหลังวาบขึ้นมาแปลก ๆ ดังนั้นฉันจึงลืมตัวเลื่อนสายตาแอบสังเกตเขาเสียไม่ได้ ร่างกายเขาสั่นเทาและเกิดกระตุกเกร็งเป็นระยะ ๆ ซ้ำยังมีเหงื่อไหลพรากอาบเต็มใบหน้า ในขณะที่สายตาของเขาก็กำลังจับจ้องมองฉันเหมือนโกรธแค้นกันมานานไม่มีผิด “เธอเป็นนางนกต่อใช่มั้ย?”

“นางนกต่อ?” ฉันเลิกคิ้วงุนงงเมื่อเขาถามอย่างนั้นขึ้นมา แต่แล้วไม่กี่วินาทีต่อมาฉันก็ร้องตกใจพลางรู้สึกราวกับหัวใจจะวายเมื่อลีโอพรวดพราดเดินมาคว้าหัวไหล่อย่างรวดเร็ว แล้วเขย่าแรง ๆ จนศีรษะฉันสั่นไปมาเหมือนแทบจะหลุดออกจากบ่า

นี่เขาเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย?!

การกระทำอย่างนั้นของเขามันทำให้ข้าวของที่เป็นโทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ และเลกเชอร์ของวาโย ซึ่งมีกระดาษรายงานส่วนของฉันที่คาบไว้ร่วงออกมาจากมือทั้งหมดเลยล่ะ

“ใครส่งเธอมา!” พอลีโอตะคอกใส่หน้าเสียงดัง ฉันก็ดีดดิ้นและทุบตีร่างกายเขาไปทั่ว มือเรียวบีบแน่นและเพิ่มแรง พร้อมทั้งใช้เล็บจิกเข้าใส่ผิวหนัง ซึ่งนั่นก็ทำเอาฉันต้องนิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บ ตนเองรีบรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักอกหนาของเขาเต็มแรงให้รีบผละออกไป ก่อนจะเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าของเขาเต็มแรงเพื่อเรียกสติ

เพียะ

“นายเป็นบ้า...!”

เพียะ!

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ต่อว่าเขาจนจบประโยคดี ใบหน้าของฉันก็หันไปตามแรงเหวี่ยงตอกกลับด้วยแรงมหาศาลหลายเท่าตัว ก่อนที่ร่างกายของฉันมันจะล้มลงกับพื้นในเวลาอันรวดเร็วทันที โดยไม่ทันได้ตั้งตัวเลยสักนิด แก้มข้างซ้ายของฉันมันปวดชาไปทั่วทั้งแถบ ฉับพลันน้ำตาก็ร่วงหยดไหลออกมาอาบแก้มไม่รู้ตัว ฉันเบิกตาตกใจหันขวับเงยหน้ามองลีโออย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

เขาตบหน้าฉัน!

“เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน!” ลีโอตวาดใส่ฉันเสียงดังลั่น เขาไม่นึกเกรงใจว่าคนในบ้านจะมาได้ยินเข้าด้วยหรือไม่ก็ตาม ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขากำลังกำหมัดแน่น ลมหายใจก็หอบแรงอย่างคนโมโห ราวกับควบคุมอารมณ์ตนเองเอาไว้ไม่อยู่เสียแล้ว

นี่ฉันเชื่อเลยว่าการที่เขาไม่ยอมโดนตบฝ่ายเดียว มันทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวจับใจเลยล่ะ

“...”

“ถ้าร่านนักก็เข้าไปในห้องแรกด้านซ้ายมือเลยไป!” ว่าจบอย่างจำยอมระคนประชดประชัน ลีโอก็แหงนหน้าขึ้นสูงและหลับตาแน่น เบี่ยงสายตาเพื่อหลบหนีการสบตากับฉัน

ส่วนฉันเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ไม่มัวแต่นั่งครุ่นคิดอะไรให้เสียเวลาอยู่กับพื้นแบบนั้นอีกต่อไป ตนเองรีบลุกพรวดวิ่งขึ้นบันไดทันที ขณะที่ฝ่ามือกำลังยกขึ้นจับแก้มข้างที่โดนตบเต็มแรงด้วยท่าทางสั่นเทา

ตอนนี้ในหัวฉันคิดแต่อยากจะให้วาโยหรือใครก็ได้ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่โดยเร็ว และจะขอบคุณมาก ๆ ถ้าหากว่าจะช่วยพาฉันไปส่งบ้านให้ด้วย

ให้ตาย นี่ฉันไม่คิดเลยจริง ๆ นะว่าลีโอจะน่ากลัวแบบนี้

เมื่อมาถึงห้องแรกด้านซ้ายมืออย่างที่ลีโอว่าไว้ ฉันที่กำลังสติแตกไม่ทันฉุกคิดอะไรไปชั่วขณะก็จับหมุนลูกบิดประตูเปิดเข้าไปยังในห้องมืด ๆ ทันที โดยไม่ได้เคาะประตูห้องเสียก่อน และเมื่อพอก้าวเข้าไปด้านในเล็กน้อยตรงหน้าประตูห้อง ตนเองก็เอาแต่ยืนหอบหายใจถี่แรงอยู่อย่างนั้นเป็นนาทีเพราะยังตกใจไม่หาย

ฉันยืนอกสั่นอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองมายังในห้องนี้ทำไมกัน

เมื่อได้สติดี ฉันก็รีบมองหาสวิตช์ไฟใกล้ ๆ ทันที และเมื่อเห็นว่ามันอยู่ใกล้ซ้ายมือนี้เอง ดังนั้นฉันจึงไม่รอช้ารีบเอื้อมไปกดปุ่มในทันที

“วาโย...” เสียงเรียกแผ่วเบาหยุดชะงักกึกกลืนลงในลำคอหลังจากที่เปิดไฟสว่างไปทั่วทั้งห้อง

ทันทีที่ภาพตรงหน้าปรากฏให้เห็นชัด ๆ เต็มตา มันก็ทำให้หัวใจฉันกระตุกวูบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ห้องรก ๆ ที่เต็มไปเสื้อผ้าต่าง ๆ กระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบบ่งบอกถึงนิสัยส่วนหนึ่งของเจ้าของห้องได้ดี แต่ทว่านี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะต้องมาใส่ใจในเรื่องพวกนี้ ถูกไหม หากแต่ว่าประเด็นสำคัญก็คือพอฉันเห็นเสื้อช็อปสีแดงเลือดพาดทิ้งไว้ตรงปลายเตียงขนาดไซส์คิง ซึ่งบนนั้นมันว่างเปล่าไม่มีใครนอนอยู่เลยอย่างที่ฉันคาดคิดไว้ตอนแรกยังไงล่ะ และเมื่อสายตาเลื่อนไปยังหัวเตียงอัตโนมัติก็เห็นกรอบรูปสองพี่น้องกำลังเล่นน้ำด้วยกันอย่างมีความสุข

เพียงแค่เห็นสิ่งสิ่งนั้น มันก็ทำให้ฉันฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันทีแล้วล่ะ

ลีโอหลอกให้ฉันเข้าไปในห้องของเขา!

“เธอสินะ นางนกต่อที่จะมาบำเรอความสุขให้กับฉันในคืนนี้...”

พลั่ก!

หลังจากที่น้ำเสียงเย็น ๆ กระซิบเอ่ยข้างหูพร้อมกับแรงผลักจากด้านหลังก็ทำให้ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวถลาก้าวขายืนพ้นจากประตูแล้วเข้าไปในห้องนอนของเขาทันทีอย่างไม่เต็มใจ ทว่าก็ยังดีที่โดนผลักไม่แรงนัก ไม่อย่างนั้นใบหน้าฉันมันคงจะคะมำล้มฟาดลงกับพื้นห้องไปแล้วล่ะ

“นายหลอกฉัน!”

“ตอนนี้ร่างกายฉันต้องการเธอแล้วนี่ไง ไม่ดีใจเหรอ อย่าลีลานักเลย ไหน ๆ เธอก็อุตส่าห์เสนอตัวถึงที่แล้วนี่”

เขาพูดบ้าอะไรของเขาเนี่ย?!

นี่เขาเข้าใจว่าฉันเป็นนางนกต่อจริง ๆ เหรอ หรือว่าจริง ๆ แล้วเป็นเพราะว่าเขาไม่อยากให้ฉันยุ่งเกี่ยวกับน้องชายของเขากันแน่ เขาถึงได้อยากสานสัมพันธ์แบบลึกซึ้งกับฉันอย่างนี้น่ะ ทว่าด้วยเพราะอะไรก็ช่าง ให้ตายเถอะ ความอดทนของฉันตอนนี้มันหมดไปเสียแล้วล่ะ ฉันไม่ยอมเขาหรอก ถึงแม้ว่าภายในอกมันจะรู้สึกหวาดกลัวกับท่าทางของเขามากแค่ไหนก็ตาม แต่ทว่าเวลานี้มันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ลีโอดูถูกฉันเกินไปแล้ว เขาไม่รู้จักฉันดีพอ ทว่ากลับพูดจาเลว ๆ แบบนี้กับฉันออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยตั้งหลายครั้ง

ก็ได้ ในเมื่อเขาอยากให้ฉันสวมบทบาทเป็นแบบนั้นนัก เดี๋ยวฉันจะเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาต้องการก็ได้ แล้วคอยดูเถอะ เขาจะต้องเสียใจที่เล่นงานฉัน ฉันไม่ยอมโดนเอาเปรียบฝ่ายเดียวแน่นอน!

ถ้าลีโอเป็นไฟ พะพายก็คือน้ำมันค่ะ

นางชอบให้ใครต่อใครเข้าใจนางผิด

แต่พอโดนคนอื่นดูถูกมาก ๆ เข้า กลับรับไม่ได้

พะพายเป็นตัวละครที่มีคาแรคเตอร์ชวนงงมาก ๆ ค่ะ

แต่งเองงงเอง บอกเลย ฮ่า ๆๆ

ขอกรี๊ดอีกรอบ กลัวแล้วจ้า

ลีโอคือผู้ชายที่น่ากลัวจริง ๆ ค่ะ

ด้าไม่กั๊กความดาร์กนะ

แม้ตัวเองจะเกลียดความรุนแรงก็เถอะ

นิยายคือนิยายเนอะ

กรี๊ด! อะไรคือฉันลืมกดเผยแพร่

ก็ว่าทำไมไม่มีคอนเมนต์เพิ่มขึ้นเลย เพราะงี้เลยเป็นท้อนาน

ว่าแต่พะพายก็นะ ฮ่า ๆๆ

อัปครั้งหน้าไปจนถึงตอนหน้าเรท 20+ นะคะ

เพราะมีความรุนแรงหนักมาก ฮ่า ๆๆ

จริง ๆ พ่อลูกนิสัยเหมือนกันนะ

แบบว่าไม่อยากให้สนใจ ก็เลยไม่ใส่ใจงี้