คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 01 คัตเตอร์ [1]
คำเตือน นิยายมีเนื้อหาความรุนแรงและหยาบคาย
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ
ตอนที่ 01 คัตเตอร์
[บรรยายพิเศษ :: คัตเตอร์]
“ไอ้คัตเตอร์ กูบอกมึงกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าถ้าหากมึงพาสาวมาเอาที่ห้องมึง มึงช่วยเบา ๆ เสียงหน่อยไอ้สัส!”
“ทำไมวะ?” ทั้ง ๆ ที่ผมรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังแกล้งทำเป็นไขสือเพื่อกวนประสาทคนถามที่มีท่าทางเกรี้ยวกราดสุด ๆ ตรงหน้า
ไอ้นี่แม่งเล่นใหญ่ว่ะ ผมเลยหมั่นไส้มัน
“โอ๊ย...ไอ้เหี้ย! ก็มึงเล่นครางซะจนกูสยิวกิ้วไปด้วยเลยไงสัส นี่กูบอกมึงไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่ใช่เหรอวะ!”
ตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยปีหนึ่งยันปีสี่ การที่ผมย้ายมาเช่าอยู่หอพักตึกเก่า ๆ ข้างห้องไอ้จีหรือจีคอป ผมก็มักจะโดนมันบ่นทุกเช้าเย็นไม่เว้นแต่ละวันแบบนี้แหละ(ไม่เรื่องนี้ก็เรื่องอื่น) นี่ไม่รู้มันเป็นการรบกวนอะไรมันนักหนาวะ กะอีแค่ผมเผลอทำเสียงดังไปหน่อยก็เท่านั้นเอง เช้า ๆ จีคอปมักจะมายืนรอผมอยู่หน้าประตูห้องของผมประจำเพื่อตั้งใจมาบ่น ๆ ให้ผมฟังโดยเฉพาะ ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้ว(สำหรับเรื่องนั้น)มันก็ไม่ใช่ความผิดของผมนักหรอกนะ นั่นเป็นเพราะมันต่างหากล่ะที่สะเออะไม่ยอมปิดประตูตรงระเบียนเองน่ะ
นี่การที่มันเกิดมีอารมณ์ร่วมด้วย มันใช่ความผิดของผมเหรอวะ?
แต่ก็ใช่สินะ ผู้ชายหวงซิงอย่างมันก็ได้แต่ช่วยตัวเองเท่านั้นแหละวะ หึ ๆ
“ไอ้จี กูขอถามมึงจริง ๆ เหอะ นี่มึงไม่เบื่อบ้างเลยรึไงวะที่มายืนบ่นยืนด่ากูทุกวันแบบนี้เนี่ย?” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะเบื่อที่จะฟังมันบ่นเรื่องนั้นเต็มที
จีคอปแม่งทำตัวเหมือนคุณป๋าของผมไม่มีผิดเลยว่ะ ชอบบ่นชอบด่าผมอยู่เรื่อยเลย ยิ่งไปกว่านั้น คนอย่างมันเนี่ย สามารถสรรหาเรื่องราวต่าง ๆ ของผมมาต่อว่าผมได้อย่างสนุกปากทุกวันเลยล่ะ ผมโคตรนับถือมันเลย
“ถ้าช่วงดึกมึงไปพาสาวขึ้นหอแล้วทำเสียงดังลั่นห้อง เช้าวันต่อมากูจะไม่มายืนด่ามึงแบบนี้เลยสัส!”
“เฮ้อ...” ผมกลอกตามองบนพลางพ่นหายใจแรง ๆ อย่างคนเอือมระอาสุด ๆ
คุยกับมันแล้วผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเลยว่ะ เพราะทุกครั้งที่ผมเถียงกับมันแล้ว ผมไม่เคยชนะมันเลยสักครั้งเลยไง ให้ตายเหอะ
ยังไงซะก็ถูกของมันนั่นแหละ แต่มันก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย คนบ้าอะไรวะจะร้องครางซะดังลั่นห้องอย่างนั้นน่ะ นี่ผมไม่ได้อยู่ห้องเก็บเสียงเหมือนอย่างคอนโดที่คุณป๋าซื้อให้น้อง ๆ ของผมนะ เพราะฉะนั้นผมก็พยายามเก็บเสียงอยู่หรอก จีคอปแม่งก็พูดเกินไป
“มึงน่ะหัดทำเหมือนอย่างไอ้มังกรดิวะ”
“กูเกี่ยวไรด้วย?” บุคคลที่กำลังถูกพาดพิงเอ่ยถามขึ้นขณะที่เจ้าตัวเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องพักพอดิบพอดี ซึ่งอยู่ถัดไปจากห้องของผมเพียงแค่สองห้องเท่านั้นหรือถ้าจะอธิบายให้เห็นภาพง่าย
ๆ คือห้องนั้นอยู่ห้องข้าง ๆ ของจีคอปนั่นเองแหละ
จะว่าไปแล้ว นี่ไม่บ่อยครั้งนักเลยนะที่มังกรมานอนค้างที่ห้องนั้นน่ะ
กลุ่มเรามีทั้งหมดห้าคน รวมทั้งไอ้เพื่อนข้างห้องจอมขี้บ่นนั่นด้วย เพื่อนคนอื่น ๆ ชื่อ โรมานโซ พายัพ และมังกรก็เป็นหนึ่งในเพื่อนคนสนิทกลุ่มเดียวกับผมด้วย ซึ่งถ้าหากจะเอ่ยถึงบุคลิกนิสัยของแต่ละคนนั้นแล้ว ผมขี้เกียจสารยายนัก ยิ่งง่วง ๆ อยู่ด้วย ไหนจะอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าเพราะโดนต่อว่าอีกล่ะ บอกตามตรง จีคอปแม่งเหมือนคุณป๋าของผมไม่มีผิดเพี้ยนเลยจริง ๆ เหมือนเป็นตัวแทนกันเลยว่ะ
“ก็ตอนที่มึงมาค้างห้องโบอาทีไร กูไม่เคยได้ยินเสียงแปลก ๆ ลอดออกมาจากห้องพวกมึงเลยสักครั้งเลยไง มันแปลกนะเว้ย!”
“แล้วมึงจะเสือกเรื่องของพวกกูเพื่อ?!”
“อ้าว ก็ทุกทีก่อนมึงจะขึ้นห้อง กูแอบเห็นมึงซื้อถุงยางที่เซเว่นทุกครั้งไง”
“...!”
“หรือว่าพวกมึงสองคนแค่นอนจับมือกันเฉย ๆ วะ?” จีคอปขมวดคิ้วพลางยกมือเกาท้ายทอยตัวเองด้วยท่าทางสงสัยไม่น้อยจนดูน่าถีบ แต่แล้วมันก็รีบกระโดดมาหลบอยู่ด้านหลังของผมอย่างรวดเร็วเมื่อมังกรทำหน้าเหมือนจะฆ่ามันให้ตายซะเดี๋ยวนี้
หึ ๆ เห็นสีหน้าของมังกรตอนนี้แล้วทำเอาผมหลุดขำไม่ได้
ในบรรดาเพื่อนสนิททั้งหมด มังกรถือว่าโหดที่สุดแล้วว่ะ แล้วการที่จีคอปแม่งกล้าเล่นแบบนี้กับเพื่อนสุดโหดเนี่ย ถือว่ามันวอนหาที่ตายชัด ๆ เลยล่ะ
“ซื้อถุงยางมา ใครแม่งนอนจับมือกันวะไอ้นี่นิ!” ผมแขวะจีคอปแทนมังกรอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะสะบัดหัวไหล่แรง ๆ เพื่อให้หลุดพ้นจากมือตุ๊กแกที่กำลังขยำกำเกาะชุดนักศึกษาของผมออกไป แต่แล้วพอผมชำเลืองตามองเห็นเสื้อตนเองมีรอยยับตรงหัวไหล่เสียแล้ว ผมนี่แทบจะกระโดดถีบหน้าจีคอปแทนมังกรทันทีเลยว่ะ
ไอ้เวรนี่แม่งอยากเจ็บตัวแน่ ๆ รู้ทั้งรู้ว่าผมเจ้าสำอางขนาดไหน มันก็ยังลืมตัวเผลอทำเสื้อผมยับจนได้
โว้ย...ผมขี้เกียจกลับเข้าไปรีดเสื้อในห้องอีกรอบนะเว้ย ให้ตายเหอะ ผมรู้สึกหงุดหงิดอีกเท่าตัวแล้วล่ะตอนนี้เนี่ย!
แต่ช่างเรื่องเสื้อแม่งเหอะ ยังไงซะก็ไม่มีเวลารีดเสื้ออีกรอบแล้วยังไงล่ะ
จะว่าไป ผมขอเข้าเรื่องมังกรกับโบอาแล้วกัน คือว่าทั้งสองคบกันตั้งแต่ปีสองแล้วน่ะ โดยพวกเราทั้งกลุ่มอยู่คณะบริหารเหมือนกันหมด รวมทั้งโบอาด้วยอีกคน
เรื่องของเรื่องคือทั้ง ๆ ที่ทั้งสองคบกันมาได้สองปีแล้ว แต่ว่ามังกรเพิ่งจะมาค้างห้องโบอาไม่กี่เดือนนี่เอง
นี่สงสัยคงมีใครคนใดคนหนึ่งในสองคนนี้ตบะแตกแล้วมั้ง เนื่องจากว่าปกติแล้วกลุ่มเรามักจะไปเที่ยวเล่นที่ผับที่บาร์เกือบทุกคืนอยู่แล้วน่ะ ดังนั้นเรื่องผู้หญิงก็ไม่ต้องพูดถึง โบอาไม่ให้มังกรทำเรื่องอย่างว่ากับเธอ มังกรก็แค่ไปหาที่ระบายกับคนอื่นไง
โบอาเป็นแฟนที่ใจกว้างมาก ๆ เลยนะ เธออนุญาตให้มังกรมีอะไรกับคนอื่นได้ แต่ขอร้องให้มังกรช่วยแอบ ๆ เธอหน่อย เพราะจริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับเรื่องนี้แม้แต่น้อยเลย เธอก็แค่ยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้นเท่านั้นเองน่ะ
อันนี้เธอว่างั้น(เธอสนิทกับกลุ่มพวกเรามาก ดังนั้นพวกเราเลยรู้กันหมดน่ะนะ)
เฮอะ นี่ถ้าผมมีคนรักอยู่แล้วข้างกาย ผมไม่ยอมหรอกนะ ทำไมผมจะต้องไปเอากับผู้หญิงอื่นด้วยล่ะ รักกันแล้วผมก็ต้องได้ทำกับเธอสิ ต่อให้อีกฝ่ายไม่ยอม ผมก็จะปล้ำแม่งเอา หลังจากนั้นค่อยง้อก็ได้นี่หว่า
“เฮ้...กูแค่สงสัย กูผิดเหรอ?”
มันยังมีหน้ามาถามอีกนะ!
นี่ขนาดว่าผมไม่ใช่มังกร ผมยังรู้สึกอยากจะถีบปากมันแม่งเลยว่ะ
“เราไปกันเถอะมังกร” แต่ก่อนที่มังกรจะถึงตัวจีคอปแล้วยกเท้าถีบมันให้หายหมั่นไส้ โบอาก็เดินออกมาจากห้องของเธอสักก่อน ตอนนี้เธออยู่ในชุดนักศึกษาเตรียมพร้อมจะไปเรียนพร้อมมังกรเหมือนอย่างเช่นเคยที่มีชั่วโมงเรียนตรงกันน่ะ พอเธอล็อกประตูห้องเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็หันมามองพวกเรานิ่ง ๆ ด้วยสายตาเคยชิน นั่นเนื่องจากว่าพวกเรายืนทะเลาะกันแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วน่ะ ดังนั้นเธอเลยไม่มีความแปลกใจเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นแววตาซื่อ ๆ เหมือนกวางน้อยของเธอก็มีความสงสัยไม่น้อย “มีเรื่องอะไรกันเหรอ?”
“เปล่าเลยจ้า” ไอ้คนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังผมตอบแทน ซึ่งตอนนี้มันยอมปล่อยมือออกไปจากหัวไหล่ผมแล้วล่ะ
สำหรับผม การใส่เสื้อยับ
ถือเป็นเรื่องใหญ่เว้ย!
“มังกร ฉันหาสมาร์ทโฟนนายไม่เจออะ” พอโบอาเดินมาควงแขนแฟนหนุ่ม เธอก็ทำท่าออดอ้อนออเซาะทันที มังกรเลิกสนใจจีคอป หากแต่มันกลับปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นขมวดคิ้วดูเครียด ๆ แทนทันทีเมื่อเธอว่าอย่างนั้น
“ตอนนี้ช่างมันก่อน ไว้เรียนเสร็จ พวกเราค่อยกลับมาหาใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน”
“กะอีแค่สมาร์ทโฟนเครื่องเดียว มันสำคัญกับนายมากเลยเหรอมังกร นายถึงได้ทำหน้าเครียดแบบนั้นอะ?!”
“ก็ไม่ขนาดนั้น” ถึงมังกรจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ แต่สีหน้ามันแม่งดูโคตรเครียดฉิบหายเลยว่ะ นี่ถ้าผมเป็นโบอา ซึ่งช่วงนี้เธอมักจะเข้าโหมดขี้หึงบ่อย ๆ ผมก็คิดว่ามันคงเสียดายเบอร์โทรของสาว ๆ แน่ ๆ
“ถ้าหายก็ซื้อใหม่สิ”
บอกเลยว่าท่าทางของสองคนนี้ เรื่องราวมันคงไม่ได้ไปในทิศทางเดียวกันเลยล่ะ
“...” มังกรไม่ตอบ มันแค่พยักหน้าส่ง ๆ ไปแทนเท่านั้นแบบขอไปทีเพื่อตัดบทไป หลังจากนั้นทั้งสองก็เดินลงบันไดไปเลย โดยไม่เอ่ยร่ำลาพวกผมสักก่อนอย่างที่ควรจะเอ่ยตามมารยาท ดังนั้นตอนนี้เหลือเพียงแค่ผมกับจีคอปที่หันมามองหน้ากันนิ่ง ๆ หลายวินาทีโดยไม่ได้นัดหมายกัน ซึ่งพวกเราก็ยังคงยืนอยู่หน้าประตูห้องของผมตามเดิม ไม่ได้ขยับเยื้อนไปไหน แม้ว่าจะต้องรีบไปเรียนกันแล้วก็ตาม
“กูว่านะ อีกไม่นานหรอก โบอาแม่งอาจจะปล่อยให้ตัวเองท้องก็ได้นะ”
“โบอาคงไม่สิ้นคิดเพียงแค่หึงหรอกมั้ง”
ตั้งแต่ได้กัน ผมรู้สึกว่าแฟนของเพื่อนมักจะทำตัวหึงหวงจนออกนอกหน้าน่ะ ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่หลาย ๆ คนงงมาก ๆ เลยล่ะ เพราะโดยนิสัยของโบอาที่พวกผมเคยรู้จัก เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นตั้งแต่แรกเลยไง ดังนั้นมันจึงแปลกโคตร ๆ ทว่ามันก็คงเป็นเรื่องปกติของคู่รักทั่ว ๆ ไปอยู่แล้วน่ะนะ
“ประเด็นมันไม่ใช่แค่นั้นไงมึง นี่กูแอบรู้มานะ คือการที่พวกนั้นคบกันเนี่ย จริง ๆ แล้วมันมีเหตุผลแลกเปลี่ยนกับธุรกิจเทา ๆ ของไอ้มังกรด้วยว่ะ”
เอาแล้วไง เรื่องชาวบ้านเนี่ย เพื่อนข้างห้องผมคนนี้รู้ดีและรู้ลึกจริง ๆ
จีคอป แกไม่ต้องเสือกขนาดนั้นก็ได้นะ ฮ่า ๆๆ
ปล.บทนี้ด้าจะอัปครั้งละน้อย ๆ นะคะ
ต้องอภัยด้วยจริง ๆ ค่ะ
เพราะด้ารู้สึกยังไม่พอใจกับเนื้อหาเท่าไหร่น่ะค่ะ
เลยรีไรท์หลายรอบมากกก
ความคิดเห็น