SHOT FICTION 67* NOTEPAPP - แค่คำตอบ

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคนี้ไม่หวาน  อาจดราม่า และทำคุณนอยหลังอ่านจบ

รึเปล่า??

เนื้อเรื่อง

http://www.youtube.com/watch?v=0bnrFrVcMj8&feature=relmfu   แนะนำให้เปิดเพื่อความสุนทรีย์



เรื่องของเราให้มันจบแค่นี้เถอะค่ะ


เรื่องของเราให้มันจบแค่นี้เถอะค่ะ


จบแค่นี้เถอะค่ะ.......

คำพูดเดิม ๆ ประโยคเดิม ๆ ยังคงวนซ้ำ ๆ อยู่ในหัว แม้เวลาจะผ่านมาเดือนกว่าๆ แล้ว และแม้จะผ่านมาเดือนกว่า

ใจความของประโยคนี้ก็ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเสมอ...........ตอกย้ำหัวใจที่เต้นอ่อน ๆ ให้ยิ่งอ่อนลงมากไปกว่าเดิม 

จนแทบจะหมดแรงเต้น......ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับที่นอนอย่างคนหมดแรง........เดือนกว่าแล้วที่ไม่ได้พบหน้า ไม่ได้เจอะเจอ 

ไม่มีแม้แต่ข้อความสั้น ๆ ที่เคยส่งหากันบ่อย ๆ   

ไม่มีซักอย่าง....สิ่งเดียวที่แอปเปิ้ลทิ้งไว้ให้เธอ  เห็นทีคงจะมีแต่น้ำตาและความเสียใจ

ผิดตรงไหน......

คำถามที่นทได้แต่เฝ้าคิดหาคำตอบ  แต่ไม่เคยจะพบมันเสียที  และคนที่รู้ดีที่สุดคงจะเป็นคนที่พาหัวใจเธอไป 

"ทำไม" ข้อความสั้น ๆ ถูกพิมพ์ส่งไปเป็นครั้งที่ร้อย  ส่งไปยังปลายทางเดิม แม้ว่ามันจะไม่เคยมีการโต้ต้อบกลับมา  

ก็แค่อยากให้มันยืดเยื้อ  ต่อเวลาไปอีกนิดหน่อยก็ยังดี.....แม้จะเจ็บอีกเท่าไหร่ก็ยอม  

"พี่นทรักแอปไม๊"

"แล้วแอปคิดว่าไง  รักดีไม๊น้าาาา  เอ๊  ยังไงดี รักดีเปล่าน้อออ"

 "พี่นท" แอปเปิ้ลส่งเสียงเหวี่ยงวีน สะหน้าพรืด 180 องศาทันที  ก็เธอถามด้วยความรู้สึกจริงจัง แต่พี่นทก็ทำเล่นไปเรื่อยอย่างนี้ทุกที

 "คำตอบพี่  คือคำตอบเดียวกับหัวใจของแอป..."






"แล้วหัวใจของแอปยังเป็นคำตอบของพี่อยู่รึเปล่า" 

ข้อความสั้น ๆ ถูกเปิดอ่านซ้ำไปมา  คำตอบมีอยู่ในใจ เพียงแต่เธอไม่อยากพูดมันออกไปให้ใครต้องช้ำใจไปมากกว่าเดิม 
เมื่อไหร่หนอ ที่เจ้าของข้อความนี้จะเลิกตามตอแยหัวใจเธอเสียที 

เปรี้ยง....

สายฟ้าร้องด้านนอกดังผ่านเข้ามาในห้อง ดึงแอปเปิ้ลให้หวนนึกถึงเรื่องเมื่อวันวาน

เปรี้ยง....

"ตกหนักอ้ะ ทำไงดี"
 "อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เร..."
""พี่นท" แอปเปิ้ลย่นหัวคิ้วเข้าหากันอย่างหงุดหงิด  ในเวลาที่เธอสุดแสนจะรีบ และคนข้างตัวก็ควรจะรีบเช่นเดียวกับเธอ

แต่ดูเหมือนพี่นทยังคงระดับอุณหภูมิในหัวใจให้เย็นได้พอ ๆ กับอากาศในตอนนี้
"ได้เห็นถึงความแตกต่าง..." นี่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยใช่ไม๊
"พี่นทมีอารมณ์เนาะ  มันดึกแล้วนะ"
"นั่นสิ  มาแอป" ร่างเล็กก้าวเท้าออกจากที่กำบังเดินฝ่าฝนไปสองสามก้าว ก่อนหันกลับมาเรียกอีกคน
"พี่นทจะออกไปทำไม  พี่นท!! " แอปเปิ้ลคว้ามือนทเพื่อที่จะดึงกลับเข้ามา แต่กลายเป็นตัวเองที่โดนดึงออกไปให้ตากฝนแทน
"บางทีเปียกฝนบ้างก็ดีนะแอป" นทบอกคนข้างตัวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ....แต่รอยยิ้มที่ว่ามันไม่ได้ซึมลงไปในหัวใจเธอ

แม้แต่น้อย  หงุดหงิดที่อีกคนดึงตัวเองมาเปียกฝนไปด้วย
"เผื่ออะไร ๆ มันจะได้ช้าลง" นทบอกอีกครั้งก่อนชี้มือไปยังท้องถนนที่เหมือนถูกหยุดเวลาไว้  รถแทบทุกคันถูกตรึงอยู่กับที่ 

ผู้คนมากมายที่ยืนหลบฝนนิ่ง ๆ ทุก ๆ อย่างดูจะเชื่องช้าไปหมดเมื่อสายฝนโปรยลงมา 
"ไม่ดีหรอ ฝนตกเราจะได้อยู่ด้วยกันนาน ๆ ไง แต่ก็อย่างที่แอปว่า มันดึกแล้ว เปียกฝนหน่อยเนาะ" นทเฉลยถึงเหตุผล

ถึงอาการใจเย็นหนักหนาของตัวเอง  เหตุผลบ้า ๆ ที่แอปเปิ้ลฟังแล้วรู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ

เหตุผลเล็ก ๆ ที่ว่า  เราจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น.....


ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกแอปเปิ้ลให้หลุดออกจากภวังค์  ใครนะที่มาหาเธอตอนดึกขนาดนี้ 

"พี่นท"
ร่างเล็กที่ตัวเปียกปอนยืนยิ้มซีดเซียวอยู่หน้าประตู ในมือข้างหนึ่งถือดอกไม้สีส้มสดใสหนึ่งดอก
"เข้ามาก่อนสิ" แอปเปิ้ลหันขวับเดินกลับเข้ามาในห้องอย่างไม่ใส่ใจ  เดินไปจัดแจงหาเสื้อผ้าในตู้มาให้อีกคนเปลี่ยน

ไม่ใส่ใจ....แต่ไม่ได้หมายความว่าละเลย

ดอกไม้สีส้มถูกวางลงบนหัวเตียง  นทหยิบเสื้อผ้าบนเตียงที่แอปเปิ้ลโยนมาให้ก่อนเดินเข้าห้องน้ำ 

ดูเหมือนดอกไม้เพียงดอกเดียวกับคำพูดไม่กี่คำที่เธอเตรียมไว้  บางทีมันอาจไม่ช่วยอะไรเลยในการมาขอโอกาสครั้งนี้ 

แต่เชื่อเถอะครั้งนี้ ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย

ปัง
เสียงประตูห้องน้ำปิดลง  แอปเปิ้ลก้าวไปหัวเตียงช้า ๆ หยิบดอกไม้สีส้มสดขึ้นมาดู กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้

ลอยมาแตะจมูก สีส้มที่สวยสะดุดตา  และความรู้สึกที่หวั่นไหวไปทั้งใจ 

แอปเปิ้ลหมุนดอกไม้เล่นไปมารอยยิ้มอ่อนผุดขึ้นด้วยความพอใจวูบหนึ่งก่อนความจริงจะตอกย้ำ ให้วางมันลงที่เดิม

บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท  สายฝนยังคงโปรยลงมาไม่หยุด  และดูท่าจะหนักขึ้นกว่าเดิม
"สบายดีนะ"
"พี่นทมา มีธุระอะไรรึเปล่าคะ" คนถูกถามย้อนถามกลับ คำถามที่คนฟังอย่างนทชะงักกึก....นี่เดี๋ยวนี้เธอมาต้องมีธุระอะไรด้วยหรือ ถึงจะมาได้
"พี่   แค่อยาก........อยากให้เราเป็นเหมือนเดิม"
"........."นทกลั้นหายใจนิ่งรอคอยคำตอบที่จะได้รับ  และคำตอบคือแอปเปิ้ลยังคงนั่งนิ่งเงียบ
"แค่คืนนี้ก็ยังดี"
"พี่นท " แอปเปิ้ลเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเสียงเบาเมื่อเห็นนทก้มหน้านิ่ง เหตุผลกับความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด  หัวใจกับสมองกำลังสู้กันอย่างหนัก และเป็นอีกครั้งที่เธอใช้สมองตัดสินใจ
"พี่นทกินข้าวยั๊ง" เสเปลี่ยนเรื่องถามเสียงใส หวังจะให้คนตรงหน้าอารมณ์ดีเหมือนอย่างที่เคยเห็นทุกครั้ง
"แล้วแอปกินยัง  ผอมไปนะเนี่ย" นทเดินตรงมานั่งข้างตัวแอปเปิ้ล รวบตัวมากอดอย่างใจคิด
"หื้อ  พี่นทมือไวขึ้นนะ" 
"ไม่ได้เจอตั้งนาน ไม่คิดถึงพี่มั่งไง"
".........."

คิดถึงใจจะขาด  แอปเปิ้ลตะโกนตอบในใจดัง ๆ 
"ไม่ตอบ งั้นขอดูหน่อยซิ ว่าคิดถึงไม๊" นทรั้งตัวแอปเปิ้ลมาใกล้ตัวเองมากขึ้น  แนบหูลงกับหน้าอกข้างซ้าย
"ว่าไง พี่นทว่าแอปคิดถึงไม๊"

"................"

"ไม่รู้สิ  พี่ไม่รู้"

"ไม่รู้ว่าหนึ่งเดือนมานี่แอปจะคิดถึงพี่บ้างไม๊ แต่พี่คิดถึงแอปทุกวัน"

"ไม่รู้ว่าแอปคิดยังไง ถึงจบเรื่องของเรา แต่ครั้งนี้พี่จะยื้อไว้เป็นครั้งสุดท้าย"

"พี่อยากให้แอปทบทวนอีกครั้ง  ทำไมแอปเปิ้ล บอกพี่ได้ไม๊"




นทค่อย ๆ พูดความในใจออกมาทีละประโยค  ย้ำชัดเจนถึงเหตุผลที่มาในครั้งนี้  เธอมาเพื่อยื่นหัวใจให้แอปเปิ้ลอีกครั้ง  หรืออาจจะต้องนำมันกลับไปพร้อมกับตัวเอง

"หัวใจของแอป ยังเป็นคำตอบของพี่อยู่รึเปล่า"
นททิ้งคำถามสุดท้ายไว้ให้แอปเปิ้ลได้คิด แอปเปิ้ลจ้องหน้านทนิ่ง  นิ่งจนนทหวั่นใจในคำตอบที่จะได้รับ 
"แอป.."
"ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้" นทตัดบท ทิ้งตัวลงนอน พลางดึงตัวแอปเปิ้ลเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
"พี่ขอเวลา  แค่คืนเดียว" พรุ่งนี้พี่จะยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น  ขอเวลาครั้งสุดท้าย

"ไอ่แอป เค้าเป็นผู้หญิง แกก็เป็นผู้หญิง จะมารักกันจริงได้ไง"
"ผู้หญิง กับผู้หญิงเนี่ยนะ  ขนลุกหว่ะแอป"
"แม่ไม่ว่าอะไรหรอกแอป  แต่แอปมั่นใจหรอ"

คำถามที่นททิ้งไว้  พี่นทจะรู้ไหมหนอ ว่ามันสร้างสงครามย่อย ๆ ในตัวแอปเปิ้ล  สมองกับหัวใจตีกันยุ่งเหยิง  ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด  แอปเปิ้ลขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เขยิบตัวเข้าไปชิดใกล้

"พี่ริทจะคิดอะไรมาก พี่ริทรักเฮีย เฮียก็รักพี่ ความรักอะมันต้องใช้ใจ ไม่ใช่สมอง ฉลาดแต่เรื่องเรียนอ้ะพี่"
หนึ่งประโยคลอยมาเข้าหัวแอปเปิ้ล ประโยคที่นทพูดมันกับริทในวันที่ริทมานั่งปรึกษาเธอกับนท เรื่องของหัวใจ

"รักเค้าป๊ะล่ะ"
"ไม่รู้ดิ้"
"อะไรกัน พี่ริท ใช้ใจดิ้ เอาหัวใจตอบ แล้วพี่จะรู้เอง คำตอบที่ถูกที่สุด"

นั่นปะไรอีกหนึ่งประโยค คราวนี้เป็นประโยคที่เธอเคยพูดเองด้วยซ้ำ  เธอลืมไปได้ยังไงกันนะ

"พี่นท ตื่น"
"อืมมมมม"
"พี่นท"  เสียงแอปเปิ้ลดังงุ้งงิ้งเข้าโสตประสาทแต่นั่นไม่ทำให้ทำตื่นตัวเท่าสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก จากสัมผัสเบา ๆ ค่อยหนักหน่วงขึ้น  ปลายลิ้นนุ่มนิ่มของผู้บุกรุกยังคงควานหาความหอมหวานจากปากนท  เนิ่นนาน ก่อนผละออกอย่างอ้อยอิ่ง

"ปลุกพี่ดีดี ก็ได้แอปเปิ้ล" นทยิ้มเย้า ๆ พลางดันตัวขึ้นนั่ง เช้าแล้วหรอเนี่ย
"กลับบ้านได้แล้วพี่นท"
"............"
"วันนี้แอปมีเรียนเช้า  รีบมาก  " 

"แอปไปนะ ดอกไม้พี่เอาคืนไปด้วย"

ปัง.........    

นทนั่งนิ่งมองตามประตูที่ถูกปิดอย่างแรงโดยแอปเปิ้ล 



หมดเวลาสุดท้ายของเธอแล้วสินะ

นทเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้สีส้มบนหัวเตียงอย่างหดหู่  สีส้มของดอกไม้กลายเป็นสีส้มช้ำ ๆ บางทีอาจเพราะมันโดนน้ำฝนมากไปเมื่อคืน  ทันทีที่หยิบมันมาพอให้อยู่ในระยะสายตาได้เห็นมันเต็มที่
นทก็เห็นกระดาษโน็ตสีฟ้าสดใส พันอยู่รอบก้านของดอกไม้  นทค่อย ๆ แกะมันออกมาดูช้า ๆ  ด้วยหัวใจที่เต้นแผ่ว ก่อนจะเริ่มแรงขึ้นเมื่อสายตาอ่านผ่านตัวอักษรในกระดาษ

ANSWER
"หัวใจของแอปยังเป็นคำตอบเดียวกับพี่นท"
ปล.ขอโทษที่ปลุกเช้า แอปมีเรียนเช้าแสดงว่าแอปก็เลิกเช้าเหมือนกันนะ ถ้าพี่นทตื่นมาไม่ทันไปรับ  แอปก็ต้องกลับเองนะสิ......มารับด้วยนะพี่นท สทรขอ.  

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟิคไม่หวาน เพราะหวานไม่เป็นอ้ะ  ว่างมากมายเลยฟิค แต่อยากแต่ง55+ ขอบคุณที่ทนอ่านเน้อ 555+

แอบเกรียน เอา สทรขอ. มาใช้ 55+ ของพี่หยุดน้องยิ้มเค้าแต่ขอให้แอปยืมหน่อยละกัน

 ปล.ลงเพลงไม่เป็น ฟายมาก555+

 ปล.ถ้าอ่านก็โปรดเม้นด้วยเท้อะ 555+ สงสารไรท์มัน มันอุตส่าห์เอาขี้เลื่อยในหัวมารวม ๆ กันแล้วปั้นเป็นฟิคเชียวนะ55+

จบแล้วโว้ยยยยยยยค่าาาาาาา