เสียงกระซิบจากปิศาจ

ลำดับตอนที่ #3 : งงจัง

งงจัง!!!.....

ทำไมน๋า.......ทำไม???       ทำไมมนุษย์ทำอะไรไม่เคยตรงกับใจเลยสักกะนิด.....

ทำไม?   ชอบทำอะไรที่มันฝืนใจตนเอง............0..

ทำไม?   ไม่ทำในสิ่งที่เราชอบ...........

ทำไม?    ไม่พูดในสิ่งที่เราคิด...............

ทำไม?    รักเขาแทบตาย  แต่ก็ทำเป็นเหมือนไม่ชอบ

ทำไม?   ไม่บอกว่ารัก  ทั้ง ๆ  ที่รักเขาจนหมดใจ

ทำไม?  ทำเหมือนไม่แคร์  ทั้ง ๆ  ที่ห่วงเขาจะเป็นจะตาย

ทำไม    ทำไม    ทำไม    ทำไม    ทำไม...............เฮ่อ 

ปิศาจอย่างฉันไม่เข้าใจจริง ๆ...........

ในโลกปิศาจน่ะ     ถ้าเกลียดก็บอกกันตรง ๆ ไปเลยว่าเกลียด    จะฆ่าก็ฟันฉับลงไปเลยไม่ต้องลังเลใจ   ง่าย ๆ  แค่นี้เองทำไมมนุษย์ทำไม่ได้..........

..........หรือว่าการกระทำตามใจตัวเองสำหรับมนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่ยากมากมายเหลือเกิน.....

นั่นสิน่ะ     ฉันจึงภูมิใจเหลือเกินที่ฉันเกิดเป็นปิศาจ   โฮ๊ะ    โฮ๊ะ    โฮ๊ะ +++++++

           เรื่องของเรื่องก็คือว่า      วันนี้เพื่อนมนุษย์ของฉันที่ชื่อวาโย    ร้องห่มร้องไห้มาหาฉันแล้วคร่ำครวญเสียมากมายว่า.............

         “ จบแล้ว    มันจบแล้ว......ฮือ   ฮือ  ฮือ”

 “อะไรจบอ่ะ?”     ตากลมโตแป๋วของฉันบอกอาการงงเต็มที่

“เราบอกกับไผ่แล้วว่า.....เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะ   ต่อจากนี้ไปเรา เป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน......”

“อ่าว!   ก็วาโยรักเขาเสียมากมายไม่ใช่เหรอ?  ทำไมพูดกับเขาอย่างนี้หล่ะ?”   ฉันโวยวายอย่างไม่เข้าใจ

“รัก   แต่  มันเจ็บนิ๊   แอบรักเขาข้างเดียวมาตั้ง  3  ปี  สุดท้ายเป็นแค่เพื่อนที่แสนดีของเขา  เขาไม่สนใจเราเลย  เขาไม่ห่วงเราเลย   มีแค่เราห่วงเขาจะเป็นจะตายอยู่ฝ่ายเดียว.......”

วาโยพร่างพรูทั้งน้ำตา

ฉันก็ซึมลง   ไม่รู้จะช่วยเพื่อนอย่างไร   มันเป็นปัญหาโลกแตกจริงๆ   เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้เสียด้วยสิ

“หัวใจของฉัน  มันไม่ได้ทำด้วยเหล็กสักหน่อย  เวลาที่เขาไม่เหลียวแล  เวลาที่เขาอยู่กับคนที่เขารัก   ฉันจะได้ไม่รู้สึกอะไร.......”

วาโยยังคงพร่ำต่อไป

ระบายออกมาเถอะเพื่อนเผื่อว่ามันจะทำให้เธอสบายใจขึ้น

“ไผ่  เห็นฉันเป็นเพียง  คนที่มีประโยชน์สำหรับเขาเท่านั้นแหล่ะ   เมื่อไร้ประโยชน์เขาก็ทิ้งๆ ขว้างๆ       เมื่อเขาไม่มีใคร  เขาก็กลับมา     เมื่อหัวใจของเขาบาดเจ็บ ฉันก็เป็นคอยเยียวยารักษา  เมื่อเขาแข็งแรงเขาก็บินจากไป.........”

ฮือ     ฮือ       ฮือ    ฮือ

น้ำตาไหลอาบสองแก้มนวล     ตาแดงกล่ำอย่างน่าเวทนา   

ความรักหน๋อ    ความรัก   มันทำร้ายจิตใจมนุษย์ได้เพียงนี้หรือ?.........ทั้ง ๆ  ที่มันไม่มีตัวตน   ทั้ง ๆ  ที่มันสัมพัสไม่ได้............

“ฉันพยายามจะลืมเขา    พยายามจะหลบหน้าเขา   แต่เขาก็ทำเป็นเหมือนไม่เข้าใจ  ยังทักทายฉันตามประสาเพื่อน    แล้วเมื่อไร  ฉันจะตัดใจจากเขาได้สักที........”

“ฉัน   บอกตัดความ เป็นเพื่อน   เขาก็ว่า  ไม่   ทำไมหล่ะ  ทำไม   ในเมื่อไม่รักจะยื้อไว้ให้ฉันเจ็บทำไม?”

นั่นสินะ..........

หากไม่รัก......ทำไมถึงยื้อไว้ให้ทรมาน

หากไม่รัก........ทำไมถึงรั้งไว้ให้ตายทั้งเป็น

หากไม่รัก........ทำไมถึงขังไว้ให้ร้าวราน

หากไม่รัก........ทำไมถึงผูกมัดไว้ให้ทุกข์ระทม

เหนี่ยวรั้งไว้  ด้วยคำว่า    เพื่อน

หากไผ่ไม่ยอมปล่อย  ให้วาโยบินออกไปตามทางสักที 

สักวันวาโยอาจไม่มีแรง   พอที่จะบิน   สู่ท้องฟ้าที่แสนงดงาม.......เป็นแน่แท้