คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01 - ชาลอยดอกมะลิ
โปรนั่ลเถิสหาย
เมระานอเรายัอียาวไลนั
‘อาัสึิ’ (ยามรุ่อรุ; 暁)
ายหนุ่มเผลอยับแว่นรอบหนาพลานึสสัยหลายหน ะพยายามเพ่มอัวอัษรสีำสนิทอันวิิรบรร ึ่สลัลบนแผ่นป้ายเหนือบานประูเ่าอร้าน้าแสนธรรมาแห่หนึ่บริเวย่านาร้าแถบานเมือหลว ที่เหล่าสหายแห่สมามหมาระาน่าเล่าลือว่ามียอฝีมือท่านหนึ่หลบเร้นายอยู่ ‘หาเ้าอยาทสอบฝีมือแท้ริอนแล้วละ็—ามหาเถ้าแ่แห่ร้านาอาัสึิเสียเถอะ’
ถึระนั้น… ราสอเท้าเหยียบย่ารทาเ้าร้านลับบัเิวามลัเลอย่าะทันหัน อาะเพราะสภาพเรือนนาสอั้นแสนเรียบ่ายผิา็ี หรืออาารเย็นเยียบามปลายมือปลายเท้า็ี แม้แ่วามมั่นอมั่นใที่เยสั่สมมา่อย ๆ พัทลายเหลือเพียวามว่าเปล่า
อาารสับสนพลันทลายหายทันวันยามลิ่นหอมอาเียวร้อนล่อลอยแะปลายมูแผ่วเบา วาสีำส่อประายวาววับหลัระแว่น บานประูส่เสียรวราพลาเผยร่าเาเลือนราเริ่มแ่มัทีละเล็ละน้อย
“โปรอย่ายืนาลมหนาวนานนัเลย เิเ้าร้านอเรา่อนเถิ”
“้า—อยาพบเถ้าแ่…”
เ็สาวร่าเล็วัยสิบห้าย่าสิบหประอถาสำรับาเียวลอยอมะลิพร้อมนมวุ้นถั่วแพลารับฟัำร้ออาผู้มาเยือนนใหม่เเ่นทุรา บรรยาาศรอบายระหว่าพวเา่าเียบสบประหนึ่ว่าำลัปลีวิเวหลีหนีวามวุ่นวายอย่านาร้าึไ้ยินทุสรรพเสียัเน นาเพียเลิิ้วเล็น้อย่อนเผยรอยยิ้มามแทนำอบ ทว่าลับทำเอาายหนุ่มมิล้าปริปา่อรออะไรออมาอี
“้อออภัย้วย แ่้าอล่าวามร—หาท่านไม่ไร้ึ่วาสนา ะ้อไ้ร่วมเินเมระานับเถ้าแ่อย่าแน่นอน” เสีย้อัวานทำเอาเาห้วภวั์ล่อลอยนานเลยทีเียว
ลิ่นหอมาายออ่อนผสานรสหวานเบาบาออมะลิอบแห้อย่าลัว สัมผัสอุ่นวาบไหลผ่านลำอนถึ่วท้อ บัเิอาารเบาหวิวแสนประหลาวนหวนถึเวลามาราร้อเพลล่อมนอนเมื่อรั้นยัเยาว์
วาหลัรอบแว่นเพิ่สัเบาอย่ารปลายหาา บริเวริมหน้า่าบานถัาเาประมาหนึ่่วัวมีระานหมารุถูวาไว้อย่าเียบเียบเหมือนำลัรออยใรสันเริ่มเล่นเินหมาพร้อมมัน เ็สาวัวน้อยลี่ยิ้มว้าว่าเิมเล็น้อยยามเห็นประายแวววาวออีฝ่าย ท่าทาลัเลปนัวลนิหน่อยอเาทำเอานานึถึบทสนทนาระหว่านเอและเถ้าแ่ลึลับถึเหุผลที่ัสินสร้าสถานที่แห่นี้ึ้นมา
“เิเถอะ” เ็สาวประอถาเปล่าแนบอ “ไม่แน่ว่า—วาสนาอท่านอาะอยู่เพียปลายนิ้ว็เป็นไ้”
ไม่นานนัาหนึ่ถ้วยลับลายเป็นหนึ่าถ้วนึ่ำลัร่อยหรอเหลือเพียรึ่เียว เมระานอายหนุ่มยัำเนิน่อไป วามว่าเปล่าแสนเียบสบยามเ้าแปรเปลี่ยนเป็นบรรยาาศวุ่นวาย รั้นผู้นมามายรอบเ้าายล้วนหยุพัมาเล่นเมระานัน าารละเล่นผ่อนลายอารม์ั่วราว็เพิ่มวามริัอีหลายระับ เมื่อหลายนเริ่มเอ่ยันปา่อปาว่ามีผู้เล่นไร้พ่ายมาเยือนร้านาอาัสึิ
แม้เป้าหมายเิมอายหนุ่มเพีย้อารามหานทีู่่วร่อเมระานอน แ่ารมาเยือนสถานที่แปลาแห่นี้เอ็ใ่ว่าะเสียเปล่าทีเียว เามีโอาสพบปะผู้นมามายหลาหลายวัยพลาเสวนาแลเปลี่ยนวามเห็นึ่ไม่เยาฝันว่าะมีนหยิบยเป็นหัว้อสนทนา ถึะมีบาบริบทวนเหนื่อยหน่ายอย่า ‘เ้าหนุ่มสนใมาเป็นลูเยบ้าน้าหรือไม่? ลูสาวอ้าหน้าาามนเ้า้อหลุมรัแน่’ บ้า็ามเถอะ
แสะวันยามบ่ายล้อยเล็ลอผ่านมวลพฤษาระทบเหนือเมระานอันุเือระหว่าายหนุ่มและายวัยลานึ่พยายามวยัยนะมาเป็นอนอย่ามุ่มั่น นระทั่ยอฝีมือผู้ไร้พ่ายหยิบหมาัวสุท้ายวารึ่ลาระาน ผู้ท้าิเอามือหยาบร้านปิหน้า้วยนึอับอายสายานรอบ้าอย่าหนั เนื่อาเาเยประาศร้าวว่านเยเอานะเ้าอร้านมาแล้ว หลัพ่ายแพ้ยับเยิบเลยมีแ่เสียหัวเราะเย้ยหยันัึ้อ
“้า็ิอยู่แล้วว่าเ้านี่มันแุ่ยโวแน่ ๆ” าเ่าหนวาวเหมือนนับวลอบส่ายศีรษะหลายหน
“น่อไป” ายหนุ่มสวมแว่นรอบหนาเอ่ยเสียเรียบเหมือนทุรั้
“้า็แล้ว เ้าพวนหนุ่มรนั้น็แล้ว… เอ้า!—พ่อหนุ่มเหลือเ้านเียวแล้วนะ!” ายราะโนเรียพลันเอาปลายไม้เท้าี้มาทาบุลลึลับท่านหนึ่ึ่สวมผ้าลุมปิบัหน้าานเห็นเือบหม เ้านถูพาพิแหนมอรอบ้า้วยท่าทาเ่อ่านิหน่อย มันเาหัว้วยท่าทาเียร้านพลาบ่นประปราย้วยสำเนียแปร่ ๆ เหมือนนทาเหนือ
“็ไ้ ็ไ้”
เ้านประหลายับสับเปลี่ยนที่นั่ับายวัยลานอย่ารวเร็ว น่าแปล—ท่วท่าารเลื่อนไหวเียบเียบราวับำลัล่อลอยเสียมาว่า มือเรียวาวโผล่พ้นาอบฮาโอริถือวิสาสะัแัวหมาระเะระะรหน้า เพื่อเรียมพร้อม่อสู้ับบัิหนุ่มึ่ยัรัษาท่าทาเร่รึมเป็นอย่าี
“หมาอท่าน่าสมับเป็นนหนุ่มเสียริ”
ถ้อยำานลึลับล้ายำลัระิบระาบ้าหูอบล โทนเสียแหบแห้เล็น้อย แ่ลับมีบาส่วนหวานล้ำ่อนเร้นนยาะแยแยะว่ามันเป็นายหรือหิันแน่… วินาทีราสายลมเย็นยะเยือยามวสัน์ฤูพัผ่านระหว่าพวเาระทั่ผ้าลุมสีาวึ่ปิบัใบหน้าอีฝ่ายเริ่มเผยออเล็น้อย ายหนุ่มมอเห็นเพียวเนรสีเทาหม่นาม้าหนึ่ ประับ้วยุสีำเล็ ๆ ้าอบา
“ูท่าแล้ว… เมระานอเรายัอียาวไลนั”
พริบาเียวเมระานอพวเา่านำพาาลและเวลาล่อลอยผ่านไปอย่ารวเร็วเหลือเิน วบนท้อนภาสว่า่อย ๆ มอับหลเหลือเพียห้วรัิาลอันมืมิ บัิหนุ่มไม่อาว้าัยเป็นอนไ้แม้แ่รั้เียว ทว่าเาลับไม่แสอาารผิหวัแม้แ่น้อย เพราะทุสรรพสิ่ที่เิึ้นและบลนับไม่ถ้วนล้วนทรุ่ายาหาอะไรมาเปรียบเทียบ
ั่วีวิะหาเมอันสำราาไหนไ้อีเล่า?
“ท่าน.. ท่าน..” วาเป็นประายหลัรอบแว่นหนาเอ่ยะุะั “พวเรา่าประลอมายาวนาน ทว่า้าลับมิเยถามนามอท่านสัรา”
บุลลึลับเอียหัวเล็น้อยพลาิว่าายรหน้า่าพูาอ้อม้อมเสียริ มือ้าหนึ่เสยเอาผ้าลุมสีาวที่เยปิบััวนออเบา ๆ เรือนผมสีำสนิทยาวประบ่า่อน้ายุ่เหยินิหน่อย วเนรเทาหม่นส่อสะท้อนเปลวไฟาเทียนหอมเป็นประายส้มเือาเหมือนยามอาทิย์อัส รอยยิ้มเ้าเล่ห์ล้ายำลัหยอเย้า็มิปาน อ์ประอบบนใบหน้าบาอย่าวนนึถึเ้าแมวรัแถวบ้านอย่าะทันหัน
“เถ้าแ่—! ถึเวลาปิร้านแล้วนะ”
“อาิ… รีบร้อนอะไรนัเล่า ไม่เห็นหรือว่ายัเหลือลู้าอีนหนึ่น่ะ”
“เฮ้อ… ้าแ่เือนท่าน่าหาเล่าว่าอย่าวนลู้าุยนานนนเา้อลับบ้านึื่น”
เสียทุ้ม่ำที่เอ่ยเรียนรหน้าัมาาทาหลัร้านาม้วยร่าสมส่วนอเ็หนุ่มสวมิโมโนำสนิทเหมือนนาเินออมาพร้อมสีหน้าราบเรียบ สรรพนามึ่เอ่ยเรียอีฝ่ายหลายราทำเอาบัิหนุ่มะลึันนานหลายนาที บทสนทนาระหว่าพวเาล้วนเ้าหู้ายทะลุหูวา วบนเ็หนุ่มวนายลับหลัร้านอีรอบแล้ววามิมามายยัระัระายปลิวว่อนอยู่เลย
“หน้าาท่านลมาทีเียว” เถ้าแ่แห่ร้านาเท้าแน้าหนึ่บนระานหมารุ “..เสียมารยาทแล้วที่ยัไม่ไ้แนะนำัวอย่าเป็นทาาร… ้าื่อ ‘เฮียวะ’ ส่วนนามสุลไม่ไ้สลัสำัอะไรนั อย่าที่ท่านไ้ยิน้าเป็นเ้าอร้านาแห่รุ่อรุ”
ายหนุ่มมีถ้อยำมามายอยาล่าวอบ ทว่าลับอัแน่นเ็มลำนนมิอาเปล่ำพูไ้ออมาไ้เลย
“ใหรือ?” เฮียวะแสร้ทำเสียหยอเย้าอีหน่อย “ไม่ใ่ว่าใระมีวาสนาไ้เินหมาับ้าหรอนะ”
“อ่า…”
“ท่านน่ะโี—แ่โปรอวามโีอท่านเอาไว้แน่น ๆ ่อนเถอะ” เถ้าแ่ร้านาปรับอาัปิริยานั่หลัรเหมือนบัิหนุ่ม ริมฝีปาึ่เยยยิ้มลับราบเรียบเหมือนเส้นร “้าเรว่าารเินทาลับบ้านอท่านใน่ว่ำมืไม่เหมาะเท่าไหร่นั”
ายหนุ่มเอาปลายนิ้วยับำแหน่แว่นรอบหนาทีหนึ่ “ล่าวามร็ไม่ใ่รั้แรที่้า้อเินทายาม่ำืนหรอ”
“้าเรว่าท่านะเ้าใวามหมายผิไป” เฮียวะปรายามอทิวทัศน์นอหน้า่าแวบหนึ่ ่อนหันมาสนใู่สนทนารหน้าอีรั้ “่วนี้มี่าวมิสู้ีนัว่า ‘อสูร’ อออาละวาทำร้ายนนาย มิหนำ้ำยัเลือเหยื่อเป็นายวัยลัมันแบบท่านอย่าเียว้วยนะ”
“อสูรรึ?” ายวัยลัมันึ่โนพาพิเลิิ้ว้าหนึ่ “่าเป็นำู่ที่ไร้สาระ”
“หลายวัน่อนนที่มาท้าประลอับ้า็เอ่ยเหมือนท่าน และวัน่อมา็มีนเอศพเารแถว ๆ ถนนสายหลั สภาพเหลือเพียแ่ท่อนล่าอย่าเียว้วยนะ” เถ้าแ่ร้านายิ้มมุมปา่อนถือวิสาสะเทา้นาบนถ้วยินเผาอนเอ
พวเา่า้อาันอยู่นานทีเียว ระทั่บัิหนุ่มเป็นฝ่ายอยอมแพ้เพราะมิอาทนแรันานัยน์าสีเทาออีฝ่ายไ้อี่อไป เาถอแว่นออมาเ็ับิโมโนราาแพทีหนึ่่อนสวมมันลับเ่นเิม
“ถือว่าเป็นำอาสหายหมารุอท่านแล้วัน” เฮียวะเอ่ยลแทนอีฝ่ายเสร็สรรพ “เพื่อนบ้านอ้ามีโรแรมรหัวมุมถนนใล้ ๆ พัที่นั่นสัืนเถอะแล้ว่อยออเินทาอนเ้า็ยัไม่สาย”
อาารนาสอั้นรหัวมุมถนนลมลืนับสถาปัยรรมรอบ้านเหมือนเป็นหนึ่เียวัน ะมีแ่ราสัลัษ์ล้ายพวอฟูิที่เ่นสะุา หลัาเ็หนุ่มสวมิโมโนปีาึ่เป็นหนึ่ในลู้าอเถ้าแ่พาเามาส่หน้าโรแรมพลาลัแธุระแ่หิราึ่เป็นเ้าอเรียบร้อย็รีบอัวเินทาลับร้านทันที ส่วนสรีเ่าที่รับ่ว่อาเ็หนุ่ม็พาัวเามายัหน้าห้อพัอย่ารวเร็ว นาอธิบายรายละเอียเี่ยวับเรื่ออำนวยวามสะวและสิ่ที่เาำเป็น้อรู้เสร็สรรพ็าไปทันวัน
หลัาัารทำวามสะอาร่าายเรียบร้อย เาเอนายนอนบนฟูหนาพร้อมอาารเหนื่อยล้าสะสมแทบทั้วันพลันปลปล่อยลมหายใเบาหวิวออมา วิวทิวทัศน์หลัหน้า่าบานเล็มีเพียวามมืไร้ึ่วันทร์สีเินยวที่มัส่อสว่าเลือนราเเ่นทุ่ำืน สำหรับเาแล้วมันเป็น่วเวลาแปลประหลาเหลือเิน ราวับว่านอเสียาเาที่ยัหายใแล้ว็ไม่มีสิ่ใอยู่อี
“อสูร…ั้นรึ?” บัิหนุ่มรำพึรำพันับนเอ ร่าายึ่โหยหานิทราเสียเ็มทน่อย ๆ บัับให้เาหลับไป
|
เฮียวะทอมอสหายหมาระานผ่าน่อว่าหน้า่าบานเล็บริเวโรแรมแถวหัวมุมถนนะยันั่อ้อยอิ่บนหลัาระเบื้ออร้าน้าพลาระบายลมหายใออมาเฮือหนึ่ สายลมอันหนาวเหน็บแทบบาผิวพัผ่านร่าอเาพร้อมเสียเหมือนบาสิ่ำลัรีร้อแหลม สำหรับเาแล้วมันเป็นเสียอันมิน่าภิรม์เท่าไหร่นั เพราะมันนำพาลิ่นวนวิเวียนศีรษะ พลาเผยรูปร่าพิลพิารราวับว่าเป็นสิ่มีีวิที่หลุออมาานร็มิปาน
“ออมาแล้วสินะ”
อสูรนนั้นนอเสียาใบหน้าาวี ผมยาวรแล้ว็ไม่มีสิ่ใเรียว่าเยเป็นมนุษย์ไ้อี แนายาว ๆ นับสิบู่เหมือนพวิ้ือลาเอาร่ารึ่บนอเหยื่อผู้โร้ายมา้วย แม้ว่าหน้าาอายวัยลานะแหลเหลวไปเือบรึ่หนึ่แล้ว็าม ทว่ายัำไ้ว่าเาเพิ่มาเยือนร้านา่วบ่ายพร้อมสั่าเียวร้อนหนึ่าพร้อมับาุระโมิหนึุ่่อนะเปิบทสนทนาพูาโอ้อวนรอบัวว่าเาเยเอานะเถ้าแ่ร้านาแล้วหนหนึ่
เฮียวะ้อมอร่าอันอัปลัษ์้วยสายาเรียบเย าบเล่มยาวส่อประายอบรับแสสลัวาทะเลวาวนลายเป็นสีฟ้าอ่อนเือา เสียมาบัผ่านสายลมเหมือนำลัีระาเรียวามสนใาอสูรไ้เป็นอย่าี
“ปราวารีระบวนท่าที่หนึ่”
ปีศาสาวส่เสียหัวเราะเหมือนัั่นรีร้อพลันพุ่ทะยานาถนนสายหลัอย่ารวเร็ว แ่เพียพริบาเียวมันลับสัมผัสว่าส่วนหนึ่อร่าายาสะบั้นาัน วาสีามอเห็นเาเลือนราล้ายสายน้ำไหลผ่านรอบัวไป
ไร้ึ่วามเ็บปว
ไร้ึ่วามเมา
หรือว่ามันเป็นวามรุาอันน้อยนิที่พอมอบให้ไ้ันนะ?
“—าบผ่าวารี”
- TBC -
#เม้าท์มอย
สำนวนอาะแปร่ ๆ บ้านะะ เพราะว่าแทบไม่เียนนิยายริัมานานมาแล้ว้วยสาเหุารานรััวแทบหายใไม่อออยู่่ะ ฮือ
(สปอย: อนหน้าะเริ่มมีเรื่อุบิบยุไทโแล้วนะะ อิ—อิ
ความคิดเห็น