มุมมองพระเจ้า

เนื้อเรื่อง

มุมมองพระเจ้า

     ฉันมองลงมายังโลกมนุษย์

     จุดเล็กๆ กำลังเคลื่อนไหวไปมาดูละลานตา จุดเหล่านี้ส่วนใหญ่มีสีดำ แต่ก็มีสีทอง สีน้ำตาลแซมอยู่บ้าง

     ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ทุกอย่างข้างล่างนั้นน่าเบื่อเหลือเกิน เหตุการณ์เดิมเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกือบทุกครั้งจะถูกโยนมาเป็นความผิดของฉัน นั่นไง มีเสียงกล่าวโทษฉันดังมาจากจุดดำเล็กๆข้างล่างอีกแล้ว

     “ฮือๆ ทำไม ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งเราด้วย”

     มนุษย์ผมดำที่กำลังร้องไห้ทำให้ฉันถอนหายใจอีกครั้ง ทำไมมนุษย์จึงชอบปัดความรับผิดชอบกันนัก  ชอบทำราวกับว่าพระเจ้าอย่างฉันเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิต ทั้งๆที่ฉันเลิกทำอย่างนั้นไปนานแล้ว ครั้งอดีตที่ฉันเคยทำอย่างนั้น เหล่ามนุษย์เอาแต่กราบไหว้บูชาฉันทั้งวัน โยนภาระหน้าที่ทั้งหมดมาให้ฉันทำ ถึงงานบนโลกมนุษย์จะง่ายเพียงกระดิกนิ้ว แต่การจัดการเรื่องจุกจิกเหล่านั้นช่างน่ารำคาญเหลือเกิน

     เสียงบ่นจากข้างล่างยังคงดังมาอย่างต่อเนื่อง แต่คราวนี้ มีประโยคหนึ่งที่สะดุดหูฉัน

     “ทำไมพระเจ้าไม่มาเป็นมนุษย์ดูบ้าง ท่านไม่รู้หรือว่ามันทุกข์แค่ไหน ท่านถึงยังนิ่งเฉยได้อยู่”

     ฉันยิ้ม และเริ่มคิดอะไรได้

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     คุณรู้สึกว่างเปล่า

     คุณเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตมา การจากไปของคนที่คุณรัก รักมาก

     เมื่อรักแล้วย่อมรู้สึกผูกพันยึดติดกับสิ่งนั้น ยิ่งเป็นสิ่งที่คุณรักมากเท่าไหร่ เมื่อสูญเสียมันไปย่อมรู้สึกแย่ขึ้นมากเท่านั้น เหมือนมีคนมาพรากเอาส่วนหนึ่งของหัวใจคุณไป ดังนั้นคุณจึงรู้สึกว่างเปล่า ความว่างเปล่าต้องการการเติมเต็ม บางครั้งด้วยความโกรธและเกลียดชัง บางครั้งด้วยการเงียบงันและเสียใจ

     ครั้งนี้ คุณเลือกจะเติมเต็มด้วยน้ำตาและการต่อว่า

     “ฮือๆ ทำไม ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งเราด้วย” คุณโทษว่าโชคชะตาที่พระเจ้าเป็นผู้กำหนดทำให้คนที่คุณรักต้องจากไป

     คุณอยากแก้ไขความผิดพลาดครั้งนี้เหลือเกิน คนที่คุณรักควรจะอยู่เคียงข้างคุณ ผู้อยู่เบื้องบนช่างไร้ซึ่งเมตตาจึงมาพรากเขาไปก่อนเวลาอันควร

     “ทำไมพระเจ้าไม่มาเป็นมนุษย์ดูบ้าง ท่านไม่รู้หรือว่ามันทุกข์แค่ไหน ท่านถึงยังนิ่งเฉยได้อยู่” ความรู้สึกที่ปวดร้าวเสียดแทงในอกมันมากเกินกว่าจะมีคนอื่นมาเข้าใจ มือคุณปาดน้ำตาที่กบอยู่เต็มตา

     คุณประหลาดใจที่เงยหน้ามาพบสถานที่อันแปลกประหลาด ฉากสีเหลืองอ่อนมีลวดลายประหลาดสีเทาเข้ม ดูเหมือนจะอยู่เบื้องหน้าคุณเสมอไม่ว่าจะหันไปทางใด สัญชาตญาณสั่งให้คุณตื่นตัวเพราะความผิดปกติของที่แห่งนี้

     “ยินดีต้อนรับ” เสียงที่จู่ๆดังขึ้นมาทำให้คุณสะดุ้ง

     “เราคือพระเจ้า เจ้าเรียกหาเราอยู่เมื่อครู่ เราตั้งใจจะทำตามคำเรียกร้องของเจ้า เราจะลองไปเป็นมนุษย์ และจะให้เจ้ามาเป็นพระเจ้าแทน” เสียงประหลาดนั้นยังคงดังแผ่วๆ ก้องอยู่ในหูคุณ คุณเข้าใจความหมายทั้งหมด แต่ก็แปลกใจเกินกว่าจะเชื่อ มันอาจจะเป็นเรื่องตลก แต่อารมณ์ของคุณในตอนนี้ไม่เหมาะกับการเล่นตลกด้วยแม้แต่น้อย

     “ถ้าท่านเป็นพระเจ้าจริงจะมัวเสียเวลาอย่างนี้ทำไม ท่านอยากทำอะไรท่านก็ทำได้ทั้งนั้น อย่างที่ท่านทำกับเราไง”

     “อา” เสียงนั้นดังขึ้นเหมือนคราง “เราจะถือว่านั่นเป็นการตอบรับจากเจ้า... ถ้าเจ้าเริ่มเบื่อ เริ่มสงสัย อย่าลืมมองหาตัวเจ้าเองแล้วกัน"
     ..........

     คุณเป็นพระเจ้า

     คุณมองลงมายังโลกมนุษย์

     คุณไม่ค่อยเข้าใจว่ามันเป็นไปได้ยังไง แต่คุณกำลังเห็นร่างในอดีตของตัวเองกำลังร้องไห้ คุณรู้ดีกว่าใครว่ามันเศร้าแค่ไหน คุณจึงตัดสินใจจะเปลี่ยนแปลงอดีต แน่นอนว่าย่อมทำได้เพราะคุณเป็นพระเจ้า

     การเป็นพระเจ้าทำให้สิ่งต่างๆดูง่ายไปในพริบตา คนที่คุณรักได้มีชีวิตอยู่เคียงข้างตัวคุณ  ความสุขในครั้งนี้ดำเนินไปเรื่อยๆนานนับสิบปี แต่สำหรับพระเจ้าแล้ว มันช่างสั้นเหมือนเสี้ยววินาทีที่กระพริบตา เมื่อมาถึงขีดสุดของอายุขัยมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือร่างกายคุณที่จะหมดลมหายใจไปก่อน มันก็เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับคุณทั้งนั้น

     คุณตัดสินใจว่านี่คือความผิดพลาดของพระเจ้าองค์ก่อน ความผิดพลาดที่ทำให้มีความทุกข์ การปั้นโลกใหม่ที่ไร้การสูญเสีย ไร้ซึ่งความทุกข์ โลกแห่งยูโทเปีย รัฐในอุดมคติ ย่อมเป็นจินตนาการสำหรับมนุษย์

     แต่อาจจะยกเว้นได้กับพระเจ้า
-

     ชีวิตอมตะ รูปลักษณ์ภายนอกที่งดงาม อำนาจวิเศษ และทุกๆอย่างที่มนุษย์ดั้งเดิมปรารถนา รวมอยู่ในชีวิตที่คุณปั้นขึ้นใหม่ คุณพอใจในผลงานชิ้นนี้มาก สิ่งนี้น่าจะเรียกได้ว่าชีวิตที่สมบูรณ์แบบ คุณเฝ้ามองผลงานของตัวเองอย่างพึงพอใจ

     ทว่าเวลาแห่งความชื่นชมยินดีย่อมผ่านไปเร็วเสมอ คุณเริ่มชินชากับมัน เพราะทุกอย่างบนโลกย่อมสมบูรณ์แบบตามที่พระเจ้าอย่างคุณอยากให้เป็น มันจึงเหมือนกับการเฝ้ามองดูความคิดของตัวเอง นั่นทำให้คุณเบื่อ เหมือนอ่านหนังสือเล่มหนึ่งที่เดาเนื้อเรื่องได้จนจบตั้งแต่ต้น

     คุณมองไปยังชีวิตที่ถูกสร้าง คุณเพิ่งเห็นว่ามันเหมือนกับเครื่องจักรเสียมากกว่า พวกมันใช้ชีวิตไปอย่าง ‘สมบูรณ์แบบ’ มีความสุขที่‘สมบูรณ์แบบ’ เหมือนถูกป้อนโปรแกรมไปตามความสมบูรณ์แบบ ไม่มีอะไรใหม่ ไม่มีอะไรน่าสนใจ

     คุณรู้สึกเหมือนทำชิ้นส่วนของความสมบูรณ์แบบที่แท้จริงหล่นหายไป
-

     คุณคิด คิดอย่างหนัก ถ้าผลงานของคุณไม่ใช่สิ่งที่คุณตามหาอยู่ แล้วคุณจะไปตามหาความสมบูรณ์แบบในอุดมคติแบบนั้นได้จากที่ไหน

     พระเจ้า อาจเป็นสิ่งเดียวที่ใกล้เคียงกับคำที่คุณคิดอยู่ แต่คุณจะไปตามหาตัวคุณได้ยังไง นี่อาจจะเป็นข้อจำกัดข้อแรกของพระเจ้าที่คุณเจอ

     แต่เหมือนการเป็นพระเจ้าจะทำให้ความเข้าใจของคุณดีขึ้น คุณจำได้ว่า พระเจ้าองค์ก่อน บอกให้คุณมองหาตัวเองถ้าเบื่อหรือสงสัย ตัวคุณในตอนนั้นยังเป็นเพียงมนุษย์ ไม่ใช่พระเจ้า ถึงคุณจะไม่แน่ใจว่ามนุษย์ตามรูปลักษณ์เดิมของคุณจะเป็นสิ่งที่พระเจ้าองค์ก่อนหมายถึงหรือไม่ แต่คุณก็ตัดสินใจจะลองดู

     คุณนึกถึงสิ่งที่คุณเคยเป็น ร่างมนุษย์หนึ่งร่างก็โผล่ขึ้นมา คุณจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา และคุณก็รู้ว่าเขา ไม่ใช่ตัวคุณ เขาไม่มีความเป็นชาวโลกเหมือนคุณ ไม่มีความทรงจำต่างๆเหมือนคุณ

     เมื่อรู้ปัญหาแล้วย่อมแก้ไขง่าย
-

     คุณสร้างจักรวาลจากความทรงจำ คุณเลียนแบบทุกอย่างที่คุณเคยรู้มา ลูกไฟอันร้อนแรงกลายเป็นพระอาทิตย์ ฝุ่นผงมารวมตัวกันกลายเป็นโลก

     โลกใบนี้ดำเนินไปตามครรลองที่มันเคยเป็นมา ผืนดินเคลื่อนตัวออกจากกันกลายเป็นทวีป มีมหาสมุทรคั่น ต้นกำเนิดชีวิตเริ่มวิวัฒนาการในน้ำ และขึ้นมาอยู่บนบก

     หลังจากผ่านการรอคอยอันยาวนานครั้งแรกของพระเจ้า ก็มีมนุษย์

     แรกๆคุณปล่อยให้มนุษย์พัฒนาไปช้าๆ ทั้งยังช่วยเหลือพวกเขาบ้างเป็นบางครั้ง แต่ว่าในที่สุด เวลาแห่งการรอคอยมันก็ดูเหมือนเนิ่นนาน จนคุณเร่งการพัฒนาให้เร็ว เร็วขึ้นเรื่อยๆ การพัฒนาของเวลาพันปี คุณก็ย่อจนเหลือร้อย ของร้อยปีก็ย่อจนเหลือสิบ จนมาถึงตอนที่ตัวคุณเกิด

     คุณจำครอบครัวของคุณได้ คุณจำวัยเด็กของคุณได้ คุณเฝ้ามองเด็กน้อยที่สนใจเพื่อนฝูงมากกว่าการเรียน มองดูความผิดพลาดทั้งหลายที่คุณตระหนักดีว่าเป็นต้นเหตุ คุณใช้ความอดทนอย่างยิ่งในการระงับตัวเองไม่ให้ไปเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้น คุณรู้ดีว่าถ้าคุณช่วยแก้ไข เขาก็จะไม่เหมือนกับคุณ ความจริงที่ว่าไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ สำหรับพระเจ้าก็คงไม่ยกเว้น

     จนวันหนึ่งที่คุณมองลงมายังโลกมนุษย์

     จุดเล็กๆ กำลังเคลื่อนไหวไปมาดูละลานตา จุดเหล่านี้ส่วนใหญ่มีสีดำ แต่ก็มีสีทอง สีน้ำตาลแซมอยู่บ้าง

     คุณถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เหตุการณ์เดิมๆที่คุณจำได้ดีเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยที่คุณไม่อาจช่วย ความสูญเสียครั้งนี้ทำให้มีเสียงกล่าวโทษคุณจากด้านล่าง

     “ฮือๆ ทำไม ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งเราด้วย”

     ตัวคุณที่กำลังร้องไห้ทำให้คุณที่เป็นพระเจ้าถอนหายใจอีกครั้ง คุณเข้าใจมนุษย์ข้างล่างนั่นเป็นอย่างดี แต่คุณในตอนนี้รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องน่าเสียใจ อนาคตของมนุษย์นั้นยังมี ไยจึงต้องจมอยู่กับอดีต แม้แต่พระเจ้าอย่างคุณยังแก้ไขอะไรไม่ได้ สู้มองไปข้างหน้าไม่ดีกว่าหรือ คนรอบข้างที่คุณรักยังมีชีวิตอยู่อีกมากมาย คนเราถึงจะต้องทุกข์บ้าง เศร้าบ้าง แต่ก็ยังมีอนาคตให้ก้าวเดิน คุณคิดว่ามันดีกว่าสิ่งสร้างที่เหมือนเครื่องจักรของคุณมาก ถึงอาจจะเป็นเพราะคุณแค่พอใจสภาพเดิมของตัวเอง แต่ตอนนี้คุณอยากจะก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังยิ่งขึ้น

     เสียงบ่นจากข้างล่างยังคงดังมาอย่างต่อเนื่อง แต่คราวนี้ มีประโยคหนึ่งที่สะดุดหูคุณ

     “ทำไมพระเจ้าไม่มาเป็นมนุษย์ดูบ้าง ท่านไม่รู้หรือว่ามันทุกข์แค่ไหน ท่านถึงยังนิ่งเฉยได้อยู่”

     คุณเริ่มฉุกคิดบางอย่างได้
-

     “ยินดีต้อนรับ”คุณเอ่ยลองเชิง ร่างเบื้องหน้าคุณออกอาการสะดุ้ง นั่นทำให้คุณเริ่มมั่นใจ และเริ่มเล่นตามบทต่อไป

     “เราคือพระเจ้า เจ้าเรียกหาเราอยู่เมื่อครู่ เราตั้งใจจะทำตามคำเรียกร้องของเจ้า เราจะลองไปเป็นมนุษย์ และจะให้เจ้ามาเป็นพระเจ้าแทน”คุณท่องคำพูดที่เคยได้ยินมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน

     คุณรู้สึกได้ถึงอารมณ์ขุ่นมัวของร่างตรงหน้าตอนตอบว่า “ถ้าท่านเป็นพระเจ้าจริงจะมัวเสียเวลาอย่างนี้ทำไม ท่านอยากทำอะไรท่านก็ทำได้ทั้งนั้น อย่างที่ท่านทำกับเราไง”

     อา... คุณรู้คำตอบในที่สุด ที่นี่ ตรงนี้ คือบททดสอบสุดท้ายของพระเจ้า

     “เราจะถือว่านั่นเป็นการตอบรับจากเจ้า... ถ้าเจ้าเริ่มเบื่อ เริ่มสงสัย อย่าลืมมองหาตัวเจ้าเองแล้วกัน”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     ฉันมองผลงานของตัวเองอย่างพอใจ ฉันถือว่าเป็นการทำตามคำขอที่สมบูรณ์แบบที่สุด‘พระเจ้า’ของมนุษย์คนนั้นเป็นมนุษย์และเข้าใจมนุษย์อย่างดี เข้าใจเหมือนเป็นตัวเองยังไงเล่า

     ฉันรู้สึกภาคภูมิใจในความคิดนี้ มันเป็นของเล่นชิ้นเยี่ยมที่คงช่วยให้หายเบื่อได้ดี ทั้งยังไม่ทำให้โลกที่ฉันสร้างขึ้นผิดเพี้ยนไป เพราะ‘โลก’ของเจ้ามนุษย์ในคราบพระเจ้านั่น เป็นโลกสมมุติที่ถูกสร้างขึ้นมาในห้วงจิตของ‘พระเจ้า’เท่านั้น หลังจากกลับมาเป็นมนุษย์ในโลกของฉันแล้ว เหตุการณ์ต่างๆก็จะเหมือนฝันเพียงชั่ววูบเท่านั้น ความแตกต่างคงมีแค่ ความรู้สึก และทางเลือกที่เปลี่ยนไป

     ฉันมองลงมายังโลกมนุษย์ อีกครั้ง