คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : โจรสลัด
หลายวันต่อมา…
ภายใต้ท้องฟ้าและท้องทะเลอันมืดมิด ปรากฏซึ่งวัตถุลึกลับขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างจากเรือทันใดนั้นเหมือนมีสัญญาณบางอย่างเกิดขึ้น เรือเล็กสามลำถูกปล่อยตัวออกมามุ่งสู่เรือโดยสารที่เป็นเป้าหมายทันที
พึบ!!เสียงเชือกที่ผูกปลายด้วยตะขอถูกเหวียงขึ้นมายังบนเรือ ร่างของมนุษย์4คนไต่ตามเชือกขึ้นมา
เสียงเชือกที่ผูกปลายด้วยตะขอถูกเหวียงขึ้นมายังบนเรือ ร่างของมนุษย์4คนไต่ตามเชือกขึ้นมาคืนนี้แม้เป็นข้างแรม ดวงจันทร์ที่เหลือเพียงน้อยนิดก็ยังคงทำหน้าที่ส่องแสงแข่งกับดวงดาวอยู่ หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นเจนไนก็อยู่อย่างสงบๆมาเป็นเวลาสามวัน คืนนี้เขารู้สึกนอนไม่ค่อยหลับจึงออกมาเพื่อที่จะเดินขึ้นไปรับลมที่ดาดฟ้าของเรือ ในขณะที่เขาเดินไปตามระเบียงทางเดินนั้นเขาได้เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่แถวๆกาบเรือ ซึ่งในยามนี้คงไม่มีใครออกมาเดินเล่นเหมือนเขาอีกเป็นแน่ นอกเสียจาก
โจรสลัด!!
‘ขอดูหน่อยสิว่าจะมีฝีมือแค่ไหน‘ เจนไนคิดและไม่รอช้าที่จะมุ่งไปยังเป้าหมาย เมื่อถึงตัวเป้าหมายเขาก็ซัดฝ่ามือไปที่ต้นคอของเป้าหมายซึ่งคาดว่าเป็นชายในทันที
ส่วนคาซาฟที่ออกมาตามหาเจนไน เมื่อเห็นเหตุการณ์เข้าก็ช่วยจัดการพวกที่เหลือให้ในทันที ไม่นานนักพวกกะลาสีในเรือก็รู้เรื่องและจัดการนำตัวโจรสลัดทั้งห้าไปยังห้องใต้ท้องเรือทันที
ส่วนคาซาฟที่ออกมาตามหาเจนไน เมื่อเห็นเหตุการณ์เข้าก็ช่วยจัดการพวกที่เหลือให้ในทันที ไม่นานนักพวกกะลาสีในเรือก็รู้เรื่องและจัดการนำตัวโจรสลัดทั้งห้าไปยังห้องใต้ท้องเรือทันที
ณ ใต้ท้องเรืออันเป็นที่ควบคุมเครื่องจักรมากมายที่ทำให้เรือลำนี้ขับเคลื่อนไปได้โจรสลัดทั้งห้าถูกนำตัวมาสอบสวน แต่ในความรู้สึกของเจนไนการสบสวนที่พวกนั้นเรียกมันก็เหมือนกับเป็นการอวดตัวของพวกกะลาสีในเรือดีๆนี้เอง
“พวกแกทั้งห้าคนแน่มากที่ขึ้นมาบนเรือลำนี้…”กะลาสีท่าทางกร่างๆคนหนึ่งพูด “แล้วไง…พวกแกมันก็แค่โจรกระจอกเท่านั้นแหละ” “บอกมา พวกที่เหลือของแกอยู่ไหน” “…” ชายผู้นั้นตอบคำถามด้วยความเงียบ “ดีถ้าพวกแกไม่ตอบ” ใบมีดถูกปักใกล้มือของชายคนที่เจนไนจับได้ ซึ่งโจรสลัดที่เหลืออีกสี่คนเริ่มแสดงอาการร้อนตัว ผิดกับตัวผู้ที่ถูกขู่กลับไม่แสดงทีท่าว่าหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย “บอกมา” “ไม่!" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับหลับตาลง ในขณะที่มีดกำลังจะกดลง
“เดี๋ยว!?" เจนไนร้องขึ้น เล่นเอาทั้งห้องตกใจกับเสียงนั้น “หยุดก่อน…ฉันว่าเราปล่อยหน้าที่สอบสวนพวกนี้ให้กับตำรวจที่จะมาในวันพรุ่งนี้ดีกว่านะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า” “แต่ข้าเห็นเช่นเดี๋ยวกับที่แม่หญิงคนนี้พูด”กัปตันเรือที่เดินเข้ามาในห้องพูด “เอาพวกมันไปขังไว้”กะลาสีคนนั้นพูดอย่างขัดใจ เมื่อนำโจรสลัดทั้งห้าคนนั้นไปขังไว้ แล้วพวกเจนไนก็ขอตัวไปนอนบ้าง ขณะที่กำลังเดินไปในระเบียงทางเดินคาซาฟก็เอยถามเจนไนถึงเหตุผลที่ช่วยโจรสลัดคนนั้นไว้ “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมสายอาชีพต้องมาเจ็บตังเพราะพวกกระจอกๆอย่างนั้นเท่านั้นเอง” คำตอบของเจนไนเรียกเสียงหัวเราะของคาซาฟได้ในทันที
“พวกแกทั้งห้าคนแน่มากที่ขึ้นมาบนเรือลำนี้…”กะลาสีท่าทางกร่างๆคนหนึ่งพูด “แล้วไง…พวกแกมันก็แค่โจรกระจอกเท่านั้นแหละ”
“บอกมา พวกที่เหลือของแกอยู่ไหน”
“…” ชายผู้นั้นตอบคำถามด้วยความเงียบ
“ดีถ้าพวกแกไม่ตอบ” ใบมีดถูกปักใกล้มือของชายคนที่เจนไนจับได้ ซึ่งโจรสลัดที่เหลืออีกสี่คนเริ่มแสดงอาการร้อนตัว ผิดกับตัวผู้ที่ถูกขู่กลับไม่แสดงทีท่าว่าหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
“บอกมา”
“ไม่!" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับหลับตาลง ในขณะที่มีดกำลังจะกดลง
“เดี๋ยว!?" เจนไนร้องขึ้น เล่นเอาทั้งห้องตกใจกับเสียงนั้น “หยุดก่อน…ฉันว่าเราปล่อยหน้าที่สอบสวนพวกนี้ให้กับตำรวจที่จะมาในวันพรุ่งนี้ดีกว่านะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า” “แต่ข้าเห็นเช่นเดี๋ยวกับที่แม่หญิงคนนี้พูด”กัปตันเรือที่เดินเข้ามาในห้องพูด “เอาพวกมันไปขังไว้”กะลาสีคนนั้นพูดอย่างขัดใจ เมื่อนำโจรสลัดทั้งห้าคนนั้นไปขังไว้ แล้วพวกเจนไนก็ขอตัวไปนอนบ้าง ขณะที่กำลังเดินไปในระเบียงทางเดินคาซาฟก็เอยถามเจนไนถึงเหตุผลที่ช่วยโจรสลัดคนนั้นไว้ “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมสายอาชีพต้องมาเจ็บตังเพราะพวกกระจอกๆอย่างนั้นเท่านั้นเอง” คำตอบของเจนไนเรียกเสียงหัวเราะของคาซาฟได้ในทันที
“เดี๋ยว!?" เจนไนร้องขึ้น เล่นเอาทั้งห้องตกใจกับเสียงนั้น “หยุดก่อน…ฉันว่าเราปล่อยหน้าที่สอบสวนพวกนี้ให้กับตำรวจที่จะมาในวันพรุ่งนี้ดีกว่านะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า” “แต่ข้าเห็นเช่นเดี๋ยวกับที่แม่หญิงคนนี้พูด”กัปตันเรือที่เดินเข้ามาในห้องพูด “เอาพวกมันไปขังไว้”กะลาสีคนนั้นพูดอย่างขัดใจ เมื่อนำโจรสลัดทั้งห้าคนนั้นไปขังไว้ แล้วพวกเจนไนก็ขอตัวไปนอนบ้าง ขณะที่กำลังเดินไปในระเบียงทางเดินคาซาฟก็เอยถามเจนไนถึงเหตุผลที่ช่วยโจรสลัดคนนั้นไว้ “ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมสายอาชีพต้องมาเจ็บตังเพราะพวกกระจอกๆอย่างนั้นเท่านั้นเอง” คำตอบของเจนไนเรียกเสียงหัวเราะของคาซาฟได้ในทันที
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า”
“แต่ข้าเห็นเช่นเดี๋ยวกับที่แม่หญิงคนนี้พูด”กัปตันเรือที่เดินเข้ามาในห้องพูด
“เอาพวกมันไปขังไว้”กะลาสีคนนั้นพูดอย่างขัดใจ
เมื่อนำโจรสลัดทั้งห้าคนนั้นไปขังไว้ แล้วพวกเจนไนก็ขอตัวไปนอนบ้าง ขณะที่กำลังเดินไปในระเบียงทางเดินคาซาฟก็เอยถามเจนไนถึงเหตุผลที่ช่วยโจรสลัดคนนั้นไว้
“ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมสายอาชีพต้องมาเจ็บตังเพราะพวกกระจอกๆอย่างนั้นเท่านั้นเอง” คำตอบของเจนไนเรียกเสียงหัวเราะของคาซาฟได้ในทันที
ในขณะเดียวกันนั้นที่ห้องเก็บของซึ่งใช้เป็นที่กักขังนั้น ชายห้าคนที่ถูกเรียกว่าโจรสลัดได้ถูกมัดมือและเท้าเพื่อไม่ให้หลบหนี พร้อมกับที่หน้าห้องก็มียามเฝ้าอยู่
“แปลกจริงทำไมเด็กหนุ่มคนนั้นถึงได้ช่วยข้าไว้”เอมาล์ชายผู้ที่ถูกเจนไนจับได้รำพึงกับตัวเองด้วยความแปลกใจ
"นายครับ เราจะทำยังไงกันดี”อาดัมลูกน้องคนสนิทของเขาถาม
“ไม่เป็นไร ข้าสั่งการไว้แล้ว ไม่นานพวกนั้นคงจะมาถึง” ในขณะที่เจนไนกำลังจะล้มตัวลงนอนก็มีชายสวมผ้าปิดหน้าบุกเข้ามาในห้อง และให้เขาออกไปนอกห้องซึ่งเขาก็ยอมทำตามแต่โดยดี เสียงเอะอะโวยวายดังไปทั่วเรือ ไม่นานนักคนในเรือทุกคนถูกกวาดต้อนให้ไปรวมกันที่ดาดฟ้าเรือ มีโจรสลัด4-5คนที่เดินเก็บพวกของมีค่าต่างๆและพวกมหาเศรษฐีทั้งหลายก็ถูกยึดทรัพย์ไปตามๆกัน
“ไม่เป็นไร ข้าสั่งการไว้แล้ว ไม่นานพวกนั้นคงจะมาถึง”
ในขณะที่เจนไนกำลังจะล้มตัวลงนอนก็มีชายสวมผ้าปิดหน้าบุกเข้ามาในห้อง และให้เขาออกไปนอกห้องซึ่งเขาก็ยอมทำตามแต่โดยดี เสียงเอะอะโวยวายดังไปทั่วเรือ ไม่นานนักคนในเรือทุกคนถูกกวาดต้อนให้ไปรวมกันที่ดาดฟ้าเรือ มีโจรสลัด4-5คนที่เดินเก็บพวกของมีค่าต่างๆและพวกมหาเศรษฐีทั้งหลายก็ถูกยึดทรัพย์ไปตามๆกัน
และได้มีโจรสลัดผู้หนึ่งเดินมาหาเจนไนและพาเขาแยกตัวออกไปจากกลุ่ม ซึ่งสังเกตเห็นได้อย่าชัดเจน ทำให้เขาถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เมื่อถึงห้องบังคับเรือเจนไนก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีโดยเขาได้ถูกเชิญให้นั่งลงก่อน
"ข้าขอขอบคุณท่านมาก โปรดรับการเคารพจากข้าด้วย” ชายผู้นั้นพร้อมกับลูกน้องที่อยู่ภายในห้องยืนขึ้นและทำความเคารพให้เขาอีกครั้ง
“หะ!? ขอบคุณฉันเนี่ยนะ”เจนไนชี้มาที่ตัวเองและหยุดพูดไปนิดหนึ่ง “เดี๋ยวๆ ขอบคุณเรื่องอะไร”
“หะ!? ขอบคุณฉันเนี่ยนะ”เจนไนชี้มาที่ตัวเองและหยุดพูดไปนิดหนึ่ง “เดี๋ยวๆ ขอบคุณเรื่องอะไร”
"ก็ที่ท่านช่วยข้าไว้ มิเช่นนั้นนิ้วของข้าคงจะหายไปแล้ว” ชายผู้นั้นชี้แจง
“เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ… ไม่จำเป็นต้องทำขนานนี้ก็ได้ แค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้ไปสักที” เจนไนเดินออกจากห้องทิ้งให้เหล่าโจรสลัดทั้งหลายยืนงงกับสิ่งที่เจนไนทำ เพราะถ้าหากเป็นผู้อื่นคงจะเรียกร้องสิ่งตอบแทนมากมายจากบุญคุณครั้งนั้นแล้ว ไม่นานนักเหล่าโจรสลัดทั้งหลายก็ถอนกำลังออกจากเรือ โดยทิ้งความวุ่นวายมมหาศาลไว้ให้กับเรือลำนี้ “ทำไมพวกนั้นถึงได้รู้จักนายล่ะ”ไรอันถามขึ้นเมื่อทุกอย่างเข้าสู่สภาพปกติ “พูดไปแล้วเรื่องมันยาว เอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน…คืนนี้ขอนอนก่อน”เจนไนตั้งท่าจะเดินกลับไปที่ห้องนอน แต่ก็มีกะลาสีคนหนึ่งมาตามเขากับคาซาฟไปพบกับกัปตันเรือ ภายในห้องมีคนจำนวนหนึ่งที่ดูจากท่าทางที่หยิ่งยโสรวมไปถึงกัปตันเรือด้วยได้นั่งรอพวกเขาอยู่ พวกนั้นมองเจนไนกับคาซาฟด้วยสายตาดูถูกดูแคลน “ขอโทษนะครับ ที่รบกวนเวลา คือ…” “พอๆ ไม่ต้องไปเสียเวลาพูดดีกับมันหรอก ที่ฉันเรียกแกสองคนมาเพราะจะบอกให้พวกแกออกไปจากเรือลำนี้”หญิงที่ใส่ชุดนอนแต่แต่งหน้าจัดๆคนนั้นพูด “แต่ว่าพวกเรามีสิทธิที่จะอยู่บนเรือลำนี้ เพราะเราไม่ได้ขอพวกคุณอยู่ที่สำคัญค่าตั๋วเราก็จ่ายไปแล้ว” คาซาฟแย้ง “อยู่ต่อไม่ได้ก็คือไม่ได้ พวกแกไม่เข้าใจรึไง”เจนไนเริ่มรู้สึกอยากต่อยยายป้านี้จริงๆ “แต่ว่า…” “ไม่เป็นไร คาซาฟเราออกไปจากเรือลำนี้กันเถอะ… ก่อนที่ฉันจะต่อยปากยายป้านี้”เจนไนพูดอย่างข่มอารมณ์สุดชีวิต เจนไนออกมาจากห้องนั้นด้วยความฉุนเฉี่ยว และรีบไปเอาของๆเขาที่ห้องไม่นานนักเขา คาซาฟ และแอล (ผู้ซึ่งยืนยันว่าจะไปด้วยให้ได้)ลงเรือลำเล็กไปในมหาสมุทรที่กว้างใหญ่และมืดมิดเบื้องล่าง ในความมืดมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวมุ่งตรงมายังเรือ เสียงแหวกน้ำของไม้พายเริ่มเบาลงและเงียบหายไปในที่สุด คาซาฟ แอล และเจนไนรู้ตัวและเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่ใกล้เข้ามา เมื่อได้จังหวะและเริ่มเห็นเป้าหมายเจนไนก็ปามีดพกออกไปในทันที “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครก็ตาม จงหยุดอยู่ตรงนั้นหากยังรักชีวิต” เขาขู่ออกไป
“เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ… ไม่จำเป็นต้องทำขนานนี้ก็ได้ แค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้ไปสักที” เจนไนเดินออกจากห้องทิ้งให้เหล่าโจรสลัดทั้งหลายยืนงงกับสิ่งที่เจนไนทำ เพราะถ้าหากเป็นผู้อื่นคงจะเรียกร้องสิ่งตอบแทนมากมายจากบุญคุณครั้งนั้นแล้ว
ไม่นานนักเหล่าโจรสลัดทั้งหลายก็ถอนกำลังออกจากเรือ โดยทิ้งความวุ่นวายมมหาศาลไว้ให้กับเรือลำนี้
“ทำไมพวกนั้นถึงได้รู้จักนายล่ะ”ไรอันถามขึ้นเมื่อทุกอย่างเข้าสู่สภาพปกติ
“พูดไปแล้วเรื่องมันยาว เอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน…คืนนี้ขอนอนก่อน”เจนไนตั้งท่าจะเดินกลับไปที่ห้องนอน แต่ก็มีกะลาสีคนหนึ่งมาตามเขากับคาซาฟไปพบกับกัปตันเรือ
ภายในห้องมีคนจำนวนหนึ่งที่ดูจากท่าทางที่หยิ่งยโสรวมไปถึงกัปตันเรือด้วยได้นั่งรอพวกเขาอยู่ พวกนั้นมองเจนไนกับคาซาฟด้วยสายตาดูถูกดูแคลน
“ขอโทษนะครับ ที่รบกวนเวลา คือ…”
“พอๆ ไม่ต้องไปเสียเวลาพูดดีกับมันหรอก ที่ฉันเรียกแกสองคนมาเพราะจะบอกให้พวกแกออกไปจากเรือลำนี้”หญิงที่ใส่ชุดนอนแต่แต่งหน้าจัดๆคนนั้นพูด
“แต่ว่าพวกเรามีสิทธิที่จะอยู่บนเรือลำนี้ เพราะเราไม่ได้ขอพวกคุณอยู่ที่สำคัญค่าตั๋วเราก็จ่ายไปแล้ว” คาซาฟแย้ง
“อยู่ต่อไม่ได้ก็คือไม่ได้ พวกแกไม่เข้าใจรึไง”เจนไนเริ่มรู้สึกอยากต่อยยายป้านี้จริงๆ
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไร คาซาฟเราออกไปจากเรือลำนี้กันเถอะ… ก่อนที่ฉันจะต่อยปากยายป้านี้”เจนไนพูดอย่างข่มอารมณ์สุดชีวิต
เจนไนออกมาจากห้องนั้นด้วยความฉุนเฉี่ยว และรีบไปเอาของๆเขาที่ห้องไม่นานนักเขา คาซาฟ และแอล (ผู้ซึ่งยืนยันว่าจะไปด้วยให้ได้)ลงเรือลำเล็กไปในมหาสมุทรที่กว้างใหญ่และมืดมิดเบื้องล่าง
ในความมืดมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวมุ่งตรงมายังเรือ เสียงแหวกน้ำของไม้พายเริ่มเบาลงและเงียบหายไปในที่สุด คาซาฟ แอล และเจนไนรู้ตัวและเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่ใกล้เข้ามา เมื่อได้จังหวะและเริ่มเห็นเป้าหมายเจนไนก็ปามีดพกออกไปในทันที
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครก็ตาม จงหยุดอยู่ตรงนั้นหากยังรักชีวิต” เขาขู่ออกไป
ความคิดเห็น