เจนไน ธิดาแห่งพราย

ลำดับตอนที่ #7 : บนเรือ

   

    เมื่อเรือโพไซดิสเรือใบขนาดใหญ่เคลื่อนตัวออกจากท่าเรือที่วุ่นวาย ญาติสนิทมิตรสหายของแต่ละคนก็โบกมืออำลากันส่งเสียงอึกกระทึกไปทั่วท่าเรือ ไม่นานนักความวุ่นวายของท่าเรือก็ถูกกลืนหายไปด้วยความเงียบสงบของท้องทะเลอันสงบ และเวลาที่ล่วงเลยไป…จากเวลาเช้าล่วงเลยไปจนถึงเวลาเย็น…จากเวลาเย็นก็ล่วงเลยไปสู่ค่ำคืนอันมืดมิด

   "แอล… พวกเราจะไปถึงที่นั้นเมื่อไหร่"เจนไนถามด้วยความเบื่อหน่าย

   "ก็คงอีกราวๆ 5 วัน พะ…" เจนไนส่งสายตาเพชรฆาตมา ทำให้แอลเอยคำต่อท้ายว่า "…ครับ"

   "น่าเบื่อจริงๆเลย ไปหาอะไรทำสนุกๆดีกว่า"เจนไนพูดขณะที่ในหัวเริ่มคิดแผนการบางอย่างขึ้นมา

   เท่าที่เจนไนสังเกตเห็นก่อนขึ้นเรือคาดว่าเรือลำนี้รับผู้โดยสารในทุกระดับไม่ว่าจะขอทานหรือมหาเศรษฐีที่มีเงินจาสำหรับค่าตั๋ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังมีการจัดระดับตามค่าตั๋วด้วย ส่วนในชั้นที่เขาอยู่นั้นอยู่ในระดับกลาง ซึ่งก็อยู่ในส่วนกลางของเรือ ด้วยความคิดแผลงๆที่เกิดทำให้เขาเดินลงไปชั้นล่างของเรือ โดยไม่ลืมที่จะชวนคาซาฟ ไรอัน และเซรีลงไปด้วย

   ก้าวแรกที่พวกเขาลงไปถึงชั้นล่างสุดที่เป็นที่พักของคนนั้น ก็รู้สึกได้ถึงความวุ่นวายโกลาหลของคนที่ไม่เคยขึ้นเรือมาก่อน โดยเฉพาะพวกเด็กๆที่พากันวิ่งไปทั่วทางเดิน แม้จะดูเหมือนวุ่นวายและไม่เป็นระเบียบแต่มันก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจกว่าที่พักที่อยู่ชั้นบนๆของเรือ คาซาฟถามคนที่ผ่านไปมาแถวนั้นถึงห้องอาหารของชั้นนี้ เนื่องจากมันเป็นเวลาของอาหารมื้อค่ำแล้ว

   พวกเขาพากันเดินลัดละไปตามทางเดินที่เริ่มจะสงบลง จากการผู้คนเริ่มทยอยกันไปกินอาหารมื้อค่ำกัน เมื่อถึงห้องอาหารที่นั้นค่อนข้างแออัดและวุ่นวาย ผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งกินอาหาร ส่วนอีกกลุ่มก็กำลังเต้นกันอย่างสนุกสนาน พวกเจนไนหาที่นั่งและรับอาหารมากินกัน

   อาหารที่นี่รสชาติไม่เลวเลยที่เดียวหากไม่ดูที่หน้าตา เจนไนรีบกินและไปร่วมแจม กับพวกที่เต้นบนเวที โดนเต้นท่าเบรกร็อค ซึ่งคนในอาณาจักรนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้ทุกคนหลีกทางให้เจนไน

   เมื่อเต้นเสร็จเขาก็ได้รับเสียงตบมืออย่างท่วมท้น

   "นายไปหัดเต้นท่านั้นมาจากไหนอะ" ไรอันถามอย่างตื่นเต้น "สอนฉันบ้างสิ"

   "ได้…เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ท่านไรอันเป็นลูกศิษย์" เจนไนพูด "แล้วสองคนนั้นไปอยู่ไหนกัน"

   ในฝูงชนไรอันก็กวาดสายตามองหาคาซาฟกับเซรี ซึ่งทั้งสองกำลังคุยกับคนที่สนใจในเรื่องเดียวกับตน ไรอันกับเจนไนจึงเดินเข้าไปร่วมด้วย สิ่งที่พวกเขาทั้งสามคุยกันคือเรื่องเกี่ยวกับสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

   "ตอนนี้สงครามกำลังจะเกิด สิ่งที่พวกเราพากันหวาดกลัวกำลังจะกลับมาอีกครั้ง"ชายแกที่ดูท่าทางไม่ค่อยน่าเชื่อถือพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในขณะที่ซดเหล้าอึกใหญ่ลงไปอีกครั้งหลังพูดจบ

   "แล้วทำไม ท่านถึงเชื่อว่าจะเกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง" ไรอันถามอย่างใคร่รู้เมื่อเขามาร่วมวงสนทนา

   "จากคำพยากรณ์ไงล่ะ"

   "คำพยากรณ์…!?"

   "ใช่ มันได้เกิดขึ้นเมื่อสิบห้าปีที่แล้วหลังสงครามระหว่าเทพและปีศาจได้สิ้นสุด ได้มีคำพยากรณ์ว่า 'หากเมื่อใดธิดาแห่งความมืดหวนคืน ความมืดจะมีชัยเหนือแสงสว่าง' และไม่นานนี้ก็ได้มีข่าวลือว่าลูซเฟอร์ได้คืนชีพและระดมกองกำลังสร้างกองทัพขึ้นมาอีกครั้ง" ชายแกพูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว "ซึ่งถ้าหากว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริงโลกนี้คงถึงกาลวิบัติเป็นแน่"

   "คงไม่ถึงขนานนั้นหรอกมั้งลุง"เจนไนพูด

   "พ่อหนุ่มเจ้ายังไม่รู้อะไร เมื่อสิบห้าปีก่อน…สมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่มๆ ข้าได้ร่วมรบในสงครามนั้นด้วย ภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้น ความหวาดกลัวในครั้งนั้นข้ายังจำได้ดี…"ชายแกผู้นั้นพูดเหมือนเพ้อออกมา และเขาก็ร้องไห้

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   "คงไม่ถึงขนานนั้นหรอกมั้งลุง"เจนไนพูด

   "พ่อหนุ่มเจ้ายังไม่รู้อะไร เมื่อสิบห้าปีก่อน…สมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่มๆ ข้าได้ร่วมรบในสงครามนั้นด้วย ภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้น ความหวาดกลัวในครั้งนั้นข้ายังจำได้ดี…"ชายแกผู้นั้นพูดเหมือนเพ้อออกมา และเขาก็ร้องไห้

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   "คงไม่ถึงขนานนั้นหรอกมั้งลุง"เจนไนพูด

   "พ่อหนุ่มเจ้ายังไม่รู้อะไร เมื่อสิบห้าปีก่อน…สมัยที่ข้ายังเป็นหนุ่มๆ ข้าได้ร่วมรบในสงครามนั้นด้วย ภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้น ความหวาดกลัวในครั้งนั้นข้ายังจำได้ดี…"ชายแกผู้นั้นพูดเหมือนเพ้อออกมา และเขาก็ร้องไห้

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   เซรีจึงเอ่ยขึ้นว่า"ข้าว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะกลับขึ้นไปข้างบน เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว"    

   

   พวกเขาก็กล่าวลาผู้ที่สนทนานาด้วย และพากันกลับขึ้นไปที่ห้องพักของตัวเอง โดยจบเวลาของวันนั้นด้วยการหลับบนเตียงพร้อมทั้งครุ่นคิดถึงคำพูดของตาแกขี้เหล้าท่าทางแปลกๆคนนั้น

   และในคืนนั้นเองตาแกขี้เหล้าคนนั้นก็จบชีวิตลงด้วยการกระโดดลงไปในทะเลเบื้องล่าง โดยไม่มีผู้ใดรู้สาเหตุ