ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องปวดหัว 70 %
“เอาสร้อยของข้าคืนมา”เจนไนพูดขึ้นเมื่อหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเจ้าชายโอรัส เวลาเพียงชั่วครูก็มีทหารมากมายมายืนล้อมเขาไว้ แต่เขากับไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งมองตรงไปยังเจ้าชายด้วยสายตาที่เคร่งขรึม
“บังอาจ!”เสียงหนึ่งดังขึ้น “อย่างเจ้าจะมีสร้อยคอที่ทำมาจากพวกพรายได้อย่างไรกัน”
“เอาสร้อยของข้าคืนมา” เจนไนย้ำอีกครั้งอย่างหนักแน่น
“เจ้าคือหญิงสาวคนนั้นล่ะซิ ข้าขอประกาศให้รู้โดยทั่วกันว่าหญิงสาวคนนี้คือคนที่ข้าจะเข้าพิธีอภิเษกด้วย” เจ้าชายตรัสด้วยพระสุรเสียงที่ดังก้องไปทั่ว
“ไม่ได้! เจ้าทำเกินไปแล้วนะโอรัส เจ้าก็รู้ว่าต้องเข้าพิธีอภิเษกกับเฟย่า” ฟาโรห์ตรัสด้วยน้ำเสียงที่กริ้วจัด
“นี่พวกท่าน เอา…”เจนไนพูดยังไม่ทันจบ แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อเห็นสายตาของผู้ที่กำลังทะเลาะกันอยู่มองมา
“ก็ได้”เจนไนบ่นอุบอิบ
“โอรัส เจ้าคิดยังไงที่จะเข้าพิธีอภิเษกกับผู้หญิงคนนี้” ฟาโรห์ตรัสถามเจ้าชายโอรัส “มีผู้หญิงที่ไหนกันที่ริแต่ตัวเป็นชาย และแสดงท่าทีเช่นนี้”
“แต่กระหม่อมรักนาง”
“งั้น ก็ให้นางเป็นแค่สนม”ฟาโรห์ยื่นคำขาด
“เดี๋ยวๆนี่พวกท่านคงล้อล่นกันใช่ไหม ที่จะให้ผมเป็นนางสนม”เจนไนพูดยิ้มๆ
“กษัตริย์ไม่เคยพูดล้อเล่น”เมื่อได้ยินดังนั้นเจนไนก็หุบยิ้มในทันที
“เออ…ตอนนี้พวกท่านว่างกันแล้วใช่มะ คืนสร้อยคอให้ผมได้ยัง”เจนไนพูดด้วยสายตาอ้อนวอน
“ไม่ จนกว่าเราจะได้เข้าพิธีอภิเษกด้วยกัน”เจ้าชายโอรัสตรัสด้วยพระสุรเสียงที่เฉียบขาด
“งั้นผมว่า…วันหลังผมค่อยมาเอาสร้อยคอคืนดีกว่า”เมื่อพูดจบเจนไนก็วิ่งสุดชีวิตไปที่ประตู เพื่อออกจากปราสาทหลังนั้น “ทหารจับตัวนางมาให้ได้”
หลังจากทีวิ่งออกมาไกลพอสมควรเจนไนก็หยุดนั่งพักในตรอกเล็กๆแห่งหนึ่ง โดยที่เขาไม่สังเกตเห็นเลยว่ามีคนสี่คนที่ตามเขาเข้ามา
“องค์หญิง”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เขาหันไปมอง
“อะไรนะ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไร”เจนไนถาม
“เมื่อครู่ กระหม่อมเรียกพระองค์ว่าองค์หญิง”ชายที่ดูมีอายุมากที่สุดในกลุ่มกล่าว
“วันนี้ฉันคงบ้าแน่ๆ เมื่อกี้ก็มีคนอยากแต่งงานด้วย ตอนนี้ยังมีคนมาบอกว่าเป็นองค์หญิงอีก เฮ้อ…อยากบ้าโว้ย”เจนไนตะโกน แล้วก็ต้องเงียบเมื่อนึกได้ว่ากำลังหลบทหารที่ตามล่าอยู่
“ว่าแต่ทำไมพวกนายถึงคิดว่าฉันเป็นคนที่พวกนายตามหาล่ะ”เจนไนถาม
“เพราะท่านเป็นเจ้าของสร้อยเส้นนั้น”ชายคนเดิมตอบ
แล้วนายจะแน่ใจได้ไงว่าฉันไม่ได้ไปขโมยมาจากคนอื่น หรือว่าแอบอ้างเป็นเจ้าของ”เจนไนพูดและดูสีหน้าของชายสี่คนนั้น
“แต่ข้ากลับคิดว่าเจ้าเป็นเจ้าของๆสิ่งนั้นแน่”ชายผมสีน้ำตาลท่าทางเป็นกันเองกล่าว “และดูท่ามันน่าจะเป็นของสำคัญมากด้วย ถึงทำให้นายกล้าทำอย่างนั้น”
“อืม…ใช่”ชายที่เรียกเขาว่าเจ้าหญิงพูดเหมือนนึกอะไรออก พูดแล้วเขาก็ดึงแขนซ้ายของเจนไนไปดู และค่อยๆแกะผ้าที่เขาอุตส่าห์พันไว้บนรอยสักประหลาดออก “นี่ไงคือ หลักฐานกระหม่อม ที่บ่งบอกว่าเป็นพระองค์”
“แล้วตอนนี้มันกำลังขยายตัวอยู่ ใช่รึเปล่า”เจนไนพยักหน้าแทนคำตอบ
“ถ้าอย่างนั้น ข้าคิดว่าพวกเราคงต้องรีบกันแล้ว”
“รีบอะไร?”เจนไนถาม
“จะช้ามิได้กระหม่อมถ้าหากรอยสักนี้กลืนกินไปทั่วทั้งพระวรกาย พระองค์ก็จะทรงสิ้นพระชนม์”ชายผู้นั้นพูด และถ้ามองจากดวงตาก็จะรู้ได้ในทันทีว่าชายผู้นั้นมิได้โกหก
“นายล้อเล่นใช่มะ”เจนไนถามด้วยสายตาละห้อย
“อย่าทรงกลัวไปเลยกระหม่อม ยังพอมีทางแก้”ชายผู้นั้นพูด ทำให้เจนไนใจชื้นขึ้นมาหน่อย “เราคงต้องรีบกันแล้ว ก่อนที่มันจะดึกไปกว่านี้”
“เออ…ฉันขอไปหาเพื่อนๆก่อนได้รึเปล่า…”เจนไนถาม “เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม”
“ถ้าเป็นพระประสงค์ก็ย่อมได้”ชายผู้นั้นพูด
_______________
“เจนไน!”เซรีพูดเมื่อเห็นหน้าเขา ทำให้คาซาฟกับไรอันที่กำลังเก็บของหันมามอง
”รีบหนีออกจากเมืองนี้ก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน”คาซาฟพูด
“ฉันจะมาบอกลา”เจนไนพูดด้วยเสียงที่เบา
“เมื่อกี้นายว่าๆอะไรนะ” เสียงที่ดังของคาซาฟ ทำให้เซรีทำของหลุดจากมือ
“ฉันบอกว่าจะมาบอกลา”เจนไนพูดโดยไม่กล้าสบตาทั้ง 3 “มีคนบอกว่าฉันกำลังจะตาย ฉัน..”
“แล้วนายก็เชื่อ”คาซาฟพูดด้วยน้ำเสียงโกธรๆ
“มันมีเหตุผลให้ต้องเชื่อแต่ว่า…มันก็มีทางแก้อยู่” เจนไนพูด “ฉันเลยต้องไปกับพวกเขา เพราะมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่จะช่วยได้”เมื่อพูดจบเจนไน ก็หลบไปยืนข้างๆให้ทั้ง 3 เห็นคนที่เขาพูดถึง
“ไรอัน…”ชายที่เรียกเขาว่าองค์หญิงพูด
“ท่าน…ท่านมาทำอะไรที่นี่”ไรอันถามด้วยสีหน้าตกใจ
“ข้าควรเป็นฝ่ายที่ถามเจ้ามากกว่านะ ว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ไรอัน!” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจ ผิดกับก่อนหน้านี้ที่พูดกับเจนไนเลย
“ข้า…ข้ามาช่วยเจ้าหญิงอลิเธีย”ไรอันพูด
“แต่ข้าจำได้นะว่าข้าไม่ได้สั่งเจ้าให้ทำ”ชายผู้นั้นพูด
“เอาเถอะ ฉันคิดว่าพวกเราควรรีบเก็บของกันก่อนดีกว่านะ เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากแต่งงาน”เจนไนพูดอย่างหวาดๆ
“แล้วตอนนี้เจ้าหญิงอลิเธียทรงอยู่ที่ไหน”ชายผู้นั้นถามไรอัน โดยที่ไม่ต้องตอบร่างของผู้ที่กำลังถูกกล่าวถึงก็เดินมา
“ถวายบังคมพะยะค่ะ”ชายคนนั้นทำความเคารพหญิงสาวในทันที
“ไม่ต้องมากพิธี หรอกท่านแอล” เจ้าหญิงอลิเธียตรัส “ท่านมาทำอะไรที่นี่”
“เออ…คือ”
สถานะการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เจนไนหมดความอดทน เลยพูดว่า “นี่จะคุยกันอีก นานมะ รีบไปกันได้แล้ว” หลังจากที่เจนไนพูดไม่นานนักรถม้าก็เริ่มเคลื่อนตัว
ทุกๆปีชาวเมืองจะรู้ว่าถ้าหากถึงวันพระราชสมภพของเจ้าชายโอรัสเมื่อไหร่ ไม่นานนักก็จะมาสายฝนโปรยปรายลงมา แล้วปีนี้ก็เป็นดังเคย ครืนๆเสียงฟ้าร้องคำรามบอกผู้คนว่าฝนแรกแห่งปีกำลังจะตก และไม่นานนักหลังจากที่ฟ้าร้อง ฝนเม็ดแรกก็ล่วงหล่นลงจากฟากฟ้า
สายฝนแรกแห่งปีทำให้ชาวเมืองหลายคนต่างออกมารับน้ำฝนกัน แม่น้ำสายหลักของเมืองก็กลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“บังอาจ!”เสียงหนึ่งดังขึ้น “อย่างเจ้าจะมีสร้อยคอที่ทำมาจากพวกพรายได้อย่างไรกัน”
“เอาสร้อยของข้าคืนมา” เจนไนย้ำอีกครั้งอย่างหนักแน่น
“เจ้าคือหญิงสาวคนนั้นล่ะซิ ข้าขอประกาศให้รู้โดยทั่วกันว่าหญิงสาวคนนี้คือคนที่ข้าจะเข้าพิธีอภิเษกด้วย” เจ้าชายตรัสด้วยพระสุรเสียงที่ดังก้องไปทั่ว
“ไม่ได้! เจ้าทำเกินไปแล้วนะโอรัส เจ้าก็รู้ว่าต้องเข้าพิธีอภิเษกกับเฟย่า” ฟาโรห์ตรัสด้วยน้ำเสียงที่กริ้วจัด
“นี่พวกท่าน เอา…”เจนไนพูดยังไม่ทันจบ แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อเห็นสายตาของผู้ที่กำลังทะเลาะกันอยู่มองมา
“ก็ได้”เจนไนบ่นอุบอิบ
“โอรัส เจ้าคิดยังไงที่จะเข้าพิธีอภิเษกกับผู้หญิงคนนี้” ฟาโรห์ตรัสถามเจ้าชายโอรัส “มีผู้หญิงที่ไหนกันที่ริแต่ตัวเป็นชาย และแสดงท่าทีเช่นนี้”
“แต่กระหม่อมรักนาง”
“งั้น ก็ให้นางเป็นแค่สนม”ฟาโรห์ยื่นคำขาด
“เดี๋ยวๆนี่พวกท่านคงล้อล่นกันใช่ไหม ที่จะให้ผมเป็นนางสนม”เจนไนพูดยิ้มๆ
“กษัตริย์ไม่เคยพูดล้อเล่น”เมื่อได้ยินดังนั้นเจนไนก็หุบยิ้มในทันที
“เออ…ตอนนี้พวกท่านว่างกันแล้วใช่มะ คืนสร้อยคอให้ผมได้ยัง”เจนไนพูดด้วยสายตาอ้อนวอน
“ไม่ จนกว่าเราจะได้เข้าพิธีอภิเษกด้วยกัน”เจ้าชายโอรัสตรัสด้วยพระสุรเสียงที่เฉียบขาด
“งั้นผมว่า…วันหลังผมค่อยมาเอาสร้อยคอคืนดีกว่า”เมื่อพูดจบเจนไนก็วิ่งสุดชีวิตไปที่ประตู เพื่อออกจากปราสาทหลังนั้น “ทหารจับตัวนางมาให้ได้”
หลังจากทีวิ่งออกมาไกลพอสมควรเจนไนก็หยุดนั่งพักในตรอกเล็กๆแห่งหนึ่ง โดยที่เขาไม่สังเกตเห็นเลยว่ามีคนสี่คนที่ตามเขาเข้ามา
“องค์หญิง”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เขาหันไปมอง
“อะไรนะ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไร”เจนไนถาม
“เมื่อครู่ กระหม่อมเรียกพระองค์ว่าองค์หญิง”ชายที่ดูมีอายุมากที่สุดในกลุ่มกล่าว
“วันนี้ฉันคงบ้าแน่ๆ เมื่อกี้ก็มีคนอยากแต่งงานด้วย ตอนนี้ยังมีคนมาบอกว่าเป็นองค์หญิงอีก เฮ้อ…อยากบ้าโว้ย”เจนไนตะโกน แล้วก็ต้องเงียบเมื่อนึกได้ว่ากำลังหลบทหารที่ตามล่าอยู่
“ว่าแต่ทำไมพวกนายถึงคิดว่าฉันเป็นคนที่พวกนายตามหาล่ะ”เจนไนถาม
“เพราะท่านเป็นเจ้าของสร้อยเส้นนั้น”ชายคนเดิมตอบ
แล้วนายจะแน่ใจได้ไงว่าฉันไม่ได้ไปขโมยมาจากคนอื่น หรือว่าแอบอ้างเป็นเจ้าของ”เจนไนพูดและดูสีหน้าของชายสี่คนนั้น
“แต่ข้ากลับคิดว่าเจ้าเป็นเจ้าของๆสิ่งนั้นแน่”ชายผมสีน้ำตาลท่าทางเป็นกันเองกล่าว “และดูท่ามันน่าจะเป็นของสำคัญมากด้วย ถึงทำให้นายกล้าทำอย่างนั้น”
“อืม…ใช่”ชายที่เรียกเขาว่าเจ้าหญิงพูดเหมือนนึกอะไรออก พูดแล้วเขาก็ดึงแขนซ้ายของเจนไนไปดู และค่อยๆแกะผ้าที่เขาอุตส่าห์พันไว้บนรอยสักประหลาดออก “นี่ไงคือ หลักฐานกระหม่อม ที่บ่งบอกว่าเป็นพระองค์”
“แล้วตอนนี้มันกำลังขยายตัวอยู่ ใช่รึเปล่า”เจนไนพยักหน้าแทนคำตอบ
“ถ้าอย่างนั้น ข้าคิดว่าพวกเราคงต้องรีบกันแล้ว”
“รีบอะไร?”เจนไนถาม
“จะช้ามิได้กระหม่อมถ้าหากรอยสักนี้กลืนกินไปทั่วทั้งพระวรกาย พระองค์ก็จะทรงสิ้นพระชนม์”ชายผู้นั้นพูด และถ้ามองจากดวงตาก็จะรู้ได้ในทันทีว่าชายผู้นั้นมิได้โกหก
“นายล้อเล่นใช่มะ”เจนไนถามด้วยสายตาละห้อย
“อย่าทรงกลัวไปเลยกระหม่อม ยังพอมีทางแก้”ชายผู้นั้นพูด ทำให้เจนไนใจชื้นขึ้นมาหน่อย “เราคงต้องรีบกันแล้ว ก่อนที่มันจะดึกไปกว่านี้”
“เออ…ฉันขอไปหาเพื่อนๆก่อนได้รึเปล่า…”เจนไนถาม “เพราะไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม”
“ถ้าเป็นพระประสงค์ก็ย่อมได้”ชายผู้นั้นพูด
_______________
“เจนไน!”เซรีพูดเมื่อเห็นหน้าเขา ทำให้คาซาฟกับไรอันที่กำลังเก็บของหันมามอง
”รีบหนีออกจากเมืองนี้ก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน”คาซาฟพูด
“ฉันจะมาบอกลา”เจนไนพูดด้วยเสียงที่เบา
“เมื่อกี้นายว่าๆอะไรนะ” เสียงที่ดังของคาซาฟ ทำให้เซรีทำของหลุดจากมือ
“ฉันบอกว่าจะมาบอกลา”เจนไนพูดโดยไม่กล้าสบตาทั้ง 3 “มีคนบอกว่าฉันกำลังจะตาย ฉัน..”
“แล้วนายก็เชื่อ”คาซาฟพูดด้วยน้ำเสียงโกธรๆ
“มันมีเหตุผลให้ต้องเชื่อแต่ว่า…มันก็มีทางแก้อยู่” เจนไนพูด “ฉันเลยต้องไปกับพวกเขา เพราะมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่จะช่วยได้”เมื่อพูดจบเจนไน ก็หลบไปยืนข้างๆให้ทั้ง 3 เห็นคนที่เขาพูดถึง
“ไรอัน…”ชายที่เรียกเขาว่าองค์หญิงพูด
“ท่าน…ท่านมาทำอะไรที่นี่”ไรอันถามด้วยสีหน้าตกใจ
“ข้าควรเป็นฝ่ายที่ถามเจ้ามากกว่านะ ว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ไรอัน!” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจ ผิดกับก่อนหน้านี้ที่พูดกับเจนไนเลย
“ข้า…ข้ามาช่วยเจ้าหญิงอลิเธีย”ไรอันพูด
“แต่ข้าจำได้นะว่าข้าไม่ได้สั่งเจ้าให้ทำ”ชายผู้นั้นพูด
“เอาเถอะ ฉันคิดว่าพวกเราควรรีบเก็บของกันก่อนดีกว่านะ เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากแต่งงาน”เจนไนพูดอย่างหวาดๆ
“แล้วตอนนี้เจ้าหญิงอลิเธียทรงอยู่ที่ไหน”ชายผู้นั้นถามไรอัน โดยที่ไม่ต้องตอบร่างของผู้ที่กำลังถูกกล่าวถึงก็เดินมา
“ถวายบังคมพะยะค่ะ”ชายคนนั้นทำความเคารพหญิงสาวในทันที
“ไม่ต้องมากพิธี หรอกท่านแอล” เจ้าหญิงอลิเธียตรัส “ท่านมาทำอะไรที่นี่”
“เออ…คือ”
สถานะการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เจนไนหมดความอดทน เลยพูดว่า “นี่จะคุยกันอีก นานมะ รีบไปกันได้แล้ว” หลังจากที่เจนไนพูดไม่นานนักรถม้าก็เริ่มเคลื่อนตัว
ทุกๆปีชาวเมืองจะรู้ว่าถ้าหากถึงวันพระราชสมภพของเจ้าชายโอรัสเมื่อไหร่ ไม่นานนักก็จะมาสายฝนโปรยปรายลงมา แล้วปีนี้ก็เป็นดังเคย ครืนๆเสียงฟ้าร้องคำรามบอกผู้คนว่าฝนแรกแห่งปีกำลังจะตก และไม่นานนักหลังจากที่ฟ้าร้อง ฝนเม็ดแรกก็ล่วงหล่นลงจากฟากฟ้า
สายฝนแรกแห่งปีทำให้ชาวเมืองหลายคนต่างออกมารับน้ำฝนกัน แม่น้ำสายหลักของเมืองก็กลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น