คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พบกันครั้งแรก
ในตอนบ่าย เมื่อกลับเข้าไปในวังพระองค์ก็รีบดำเนินการตามที่คิด โดยสั่งให้นายทหารคนหนึ่งนำแผนผังของปราสาทมาให้พระองค์
“พระองค์ทรงจะเอาไปทำอะไรพะยะคะ”นายทหารคนนั้นถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เอาเถอะ เจ้าอย่ารู้เลย”
“พะยะคะ”นายทหารคนนั้นตอบรับและปฏิบัติตามคำสั่งทันที
เมื่อความมืดโรยตัวลงมาเจ้าชายก็เดินไปตามระเบียงทางเดินอันเงียบสงัด ที่มีเพียงแสงสว่างสลัวๆจากดวงจันทร์เท่านั้นที่ส่องนำทาง ตลอดทางมีทหารยามเดินตรวจตราตามจุดต่างๆเป็นระยะๆ ตามตารางเวลาที่ถูกกำหนดไว้
เจ้าชายเดินต่อไปจนกระทั่งถึงสวนวงกลมซึ่งเป็นที่โล่ง เจ้าชายจึงได้ตรวจตารางการเข้าออกของยามและแผนที่อีกครั้ง ใจกลางทางเดินนั้นมีรูปปั้นเทพแห่งปราชญ์ที่ตั้งคู่กับน้ำพุอยู่ เมื่อมองในยามคํ่าคืนทำให้เกิดความวังเวงอย่างประหลาด ผิดกับยามกลางวันที่มีแสงสว่างสาดส่องลงมาอย่างสิ้นเชิง จากใจกลางก็มีทางแยกออก 4 ทาง ไม่นานนักเจ้าชายก็วิ่งไปทางทิศตะวันตกซึ่งเป็นที่ๆพระองค์ได้ยินเสียงร้อง
โรเจอร์นั้นในตอนนี่ใกล้จะสิ้นลมหายใจแล้ว จากที่เมื่อคืนเค้าได้ผ่านการกลายร่างที่ทุกข์ทรมานและบวกกับการที่ไม่ได้กินอะไรอีกยิ่งทำให้ร่างกายเค้าทรุดโทรมมากยิ่งขึ้น
“อีกไม่นานหรอก... เจ้าหนูทั้งหลายที่ข้า…จะกลายเป็นอาหารของเจ้า…" โรเจอร์พูดอย่างหมดหวัง และมองผ่านลูกกรงออกไปที่ท้องฟ้ายามราตรีภายนอก
เจ้าชายเดินไปเลื่อยๆตามทางเดินอันมืดมิด จนถึงบริเวณหน้าประตูคุกใต้ดินซึ่งเป็นทางเข้าทางเดียวที่จะเข้าไปยังคุกใต้ดินได้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อมีทหารยาม 2 คนเฝ้าอยู่ “นี่พี่ชายข้าขอเข้าไปในนั้นได้รึเปล่า”เจ้าชายถาม
เจ้าชายเดินไปเลื่อยๆตามทางเดินอันมืดมิด จนถึงบริเวณหน้าประตูคุกใต้ดินซึ่งเป็นทางเข้าทางเดียวที่จะเข้าไปยังคุกใต้ดินได้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเมื่อมีทหารยาม 2 คนเฝ้าอยู่
“นี่พี่ชายข้าขอเข้าไปในนั้นได้รึเปล่า”เจ้าชายถาม
“คงไม่ได้หรอกไอ้น้องกลับไปซะเถอะ”ทหารยามคนหนึ่งพูด
“แต่พี่ชายฉันมาตามคำสั่งของเจ้าชายนะ พระองค์ทรงอยากรู้ว่าเสียงที่ร้องเมื่อคืนเป็นของใครเลยให้ฉันมาสืบดู”เจ้าชายพูด
“ไอ้น้องอย่ามาโกหกเลยดีกว่า”ทหารยามคนหนึ่งพูด
“แต่ข้ามีหลักฐานนะ นี่ไง”เจ้าชายพูดจบก็หยิบตรารูปสิงโตสัญลักษณ์ของพระราชวังออกมา ทำให้ยามทั้ง 2 ยอมเปิดทางให้แต่โดยดี
เมื่อเสด็จเข้าไปภายในนั้นกลิ่นแปลกๆก็ลอยมาแตะที่จมูก โดยไม่ต้องคิดอะไรต่อ พระองค์ก็ได้เห็นทั้งซากศพเน่าอยู่ในคุก และซากกระดูกอีกมากมายที่เกลื่อนกลาดเต็มไปหมด มีเสียงครวญคราง และกรีดร้องของนักโทษที่ยังรอดชีวิต ซึ่งก็เหลือน้อยเต็มทน
เจ้าชายเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องขังที่อยู่ลึกสุด ซึ่งเหมือนมีบางสิ่งเรียกร้องให้ไปหา เมื่อถึงเจ้าชายก็มองผ่านเข้าไปในห้องขังและได้เห็นร่างของชายคนหนึ่งซึ่งดูอายุไรเรี่ยกับพระองค์ ร่างกายของเขาตอนนี้นั้นซีดโทรมผอมแห้งเหมือนใกล้จะตายเต็มทน แล้วทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้น
"ขะ... ขอนํ้าข้าหน่อย” เจ้าชายไม่รั้งรอรีบทำตามคำขอนั้นทันที ทรงพยายามขยับร่างชายคนนั้นเข้ามาให้ใกล้มากที่สุดแล้วจัดการป้อนนํ้าให้
"ขะ... ขอนํ้าข้าหน่อย” เจ้าชายไม่รั้งรอรีบทำตามคำขอนั้นทันที ทรงพยายามขยับร่างชายคนนั้นเข้ามาให้ใกล้มากที่สุดแล้วจัดการป้อนนํ้าให้โรเจอร์ดื่มด้วยความหิวกระหาย “ขอบคุณท่านมาก...ท่านเป็นใครกัน...เข้ามาในนี้ได้อย่างไร… แล้วท่านไม่รู้หรอกหรือว่าที่นี่คือคุกใต้ดิน… ที่ใช้กักขังเหล่าสัตว์ประหลาด…”
เจ้าชายมองหน้าโรเจอร์อยู่พักหนึ่งจึงตอบว่า “รู้ซิ เพราะฉันเป็นคนในวังนี้ ที่เข้ามาก็เพราะว่าอยากจะรู้ว่าเมื่อคืนนี้ใครเป็นคนส่งเสียงร้อง นายรู้รึเปล่า” เจ้าชายถาม
“ข้าไม่รู้หรอก แต่ข้าคิดว่าท่านอาจจะหูฝาดไปก็ได้ ถึงอย่างไรหากมีเสียงร้องจริงๆมันก็คงไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้หรอก”โรเจอร์ตอบไปตามที่คิด และไม่ทันที่ทั้งสองจะได้คุยอะไรกันมากนักก็มีหนึ่งในทหารที่เฝ้าประตูเดินเข้ามาตาม
“งั้นเหรอ อันที่จริงข้าก็อยากคุยกันเจ้าต่อนะ แต่ตอนนี้ข้าต้องรีบไปแล้ว วันพรุ่งนี้ฉันจะเอาของกินมาให้แล้วกัน เพราะถ้าขืนปล่อยไว้อย่างนี้เจ้าคงตายแน่ๆ”เจ้าชายพูดพร้อมกับเดินจากไป แต่เดินไปได้ไกลนักก็ได้ยินเสียงร้องถามขึ้น
“ท่านชื่ออะไร… ข้าชื่อโรเจอร์…”
ความคิดเห็น