ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อความซวยมาเยือน
“พ่อ เอาจริงๆอะ” เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของสุสานโบราณ
“ก็จริงสิวะ มาถึงขั้นนี้แล้ว” เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้น
เมื่อสิ้นเสียงเด็กหนุ่มผู้มีสีผมและนัยน์ตาดำสนิทผู้นั้น ก็ทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ เขาเดินไปทีละก้าวๆจนถึงแท่นแก้วกึ่งกลางสุสานโบราณแห่งนั้น มือเรียวยาวคู่นั้นเอื้อมไปสัมผัสกับคัมภีร์โบราณที่มีค่ามหาศาล โดยหารู้ไม่ว่าคำสาปได้เริ่มต้นแล้ว
ในทันทีที่ปลายนิ้วของเด็กหนุ่มสัมผัสกับหนังสือก็บังเกิดแสงสว่างขึ้นทันใด ร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้นผันเปลี่ยนกลายเป็นร่างของหญิงสาว หลังจากนั้นสติสัมปชัญญะของเขาก็ได้ขาดสะบั้นลง...
แสงไฟลอดผ่านเข้ามาในสุสานสักดิ์สิทธิ์กระทบกับวัตถุที่เรียกว่า ‘ทอง’ ก่อให้เกิดแสงสีเหลืองสะท้อนไปทั่ว ทันทีที่แสงจากคบไฟส่องไปถึงแท่นแก้วกลางสุสานเจ้าชายรัชทายาทแห่งฟูไนส์ก็ได้พบร่างของคนคนหนึ่งสลบอยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นและจับพลิกขึ้น
ผู้หญิง !? แม้การแต่งกายจะเหมือนกับชายหนุ่มแต่จากรูปร่างต้องเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างไรก็ตามเธอเข้ามาทำอะไรที่นี่ เจ้าชายรัชทายาทแห่งฟูไนส์คิด
+ + +
“หลังจากเช็ดหน้าเช็ดตาแล้ว ก็ดูดีเหมือนกันนะเพคะฝ่าบาท พระองค์ไปพบเธอที่ไหนกับเพคะ” ไมร่าพูดหลังจากที่จัดการเช็ดตัวหญิงสาวที่เจ้าชายของเธอพามาเสร็จ
“ข้าไปเจอเธอที่สุสาน”
“โอ้! อะไรนะเพคะ”ไมร่าพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เจ้าออกไปข้างนอกก่อนเถอะ… ข้าจะอยู่กับนางตามลำพัง”เจ้าชายพูด
“แต่มัน…ก็ได้เพคะฝ่าบาท”ไม่ร่าพูดและพานางกำนัลอีกสามคนออกไปด้วย
เจ้าชายเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงเพื่อมองหน้าหญิงสาวที่เขานำมาชัดๆ น่าแปลกเหมือนกันถ้าเป็นหากเป็นคนอื่นเขาก็คงจะสั่งให้นำไปลงโทษแล้ว แต่กลับหญิงสาวคนนี้เขากลับพานางเข้ามาที่ในวัง เจ้าชายยังคงมองไปที่หน้าของหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทอยู่ ดวงตา จมูก และริมฝีปากที่ได้รูปเข้ากับใบหน้าที่เรียวยาวของเธอ ที่เมื่อยิ่งมองก็ยิ่งชวนให้หลงไหล เจ้าชายยื่นมือออกไปสัมผัสที่ใบหน้าของหญิงสาว
“ขอประทานอภัยเพคะฝ่าบาท…ท่านฟาโรห์ ทรงมีรับสั่งให้พระองค์เข้าประชุมด่วน”
+ + +
“ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย” เสียงของเจนไนที่เปร่งออกมาเล็กและแหลมลงกว่าเดิม เมื่อมองไปรอบๆห้องเขาก็ต้องตกใจเพราะสิ่งต่างๆนั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปรอบๆห้อง จนมาสะดุดสายตาเข้ากับกระจกบานหนึ่งเข้า ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นเป็นภาพของหญิงสาวผู้หนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดที่ตัดเย็บอย่างประณีตเธอกำลังจองมองเขาด้วยสายตาชื่นชม เมื่อหลุดจากห้วงแห่งภวังค์เจนไนก็เริ่มรู้สึกตัวว่าหญิงสาวที่อยู่ในกระจกนั้นคือตัวเขาเอง “นะ...นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ซวย! ไอ้พ่อบ้า ไม่น่าเลย”
หลังจากที่ตั้งสติได้ เจนไนก็เตรียมตัวที่จะเดินออกไปข้างนอกเพื่อหาทางออกไปจากที่นี่ แต่ความคิดของเขาก็ต้องสะดุดลง เมื่อมีหญิงสาวสวมชุดที่ทำจากผ้าสาหรี่ 3 คนเดินเข้ามาในห้อง “รู้สึกตัวแล้วหรือเพคะ ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่านะเพคะจะได้รู้สึกสดชื่น”หญิงสาวหนึ่งในนั้นพูด
“หะ อาบน้ำ”เจนไนร้อง
“ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะได้ ไปพบเจ้าชายกัน”หญิงสาวเหล่านั้นพูดพร้อมกับเดินมาจูงมือเจนไนที่พยามยามขัดขืนสุดชีวิต
แต่มันก็ไม่เป็นผล เมื่อถึงห้องอาบน้ำเจนไนก็ไม่ยอมให้พวกผู้หญิงเหล่านั้นช่วยอาบให้ “อย่าเลย ผมอาบเองดีกว่า พวกคุณออกไปเถอะ” เจนไนพูด “ทำไมล่ะคะ”หญิงหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “ก็ผมไม่ถนัดให้ผู้หญิงถอดเสื้อ แต่ถนัดจะถอดให้ผู้หญิงมากกว่า”เมื่อเจนไนพูดจบ พวกเธอก็ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลย “เอาเป็นว่าออกไปเถอะผมขอร้องแหละ ถ้าพวกคุณไม่ไปผมไปเอง”เจนไนพูด พร้อมกับจะเดินออกไปข้างนอกห้อง “ค่ะๆ พวกเราออกไปก็ได้คะ”พวกผู้หญิงเหล่านั้นตอบ
“เฮอ ค่อยสบายหน่อย”เจนไนพูด และหลับตาลงพร้อมกับถามตัวเองว่า “ทำไมฉันกลายเป็นผู้หญิง แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย”
หลังจากที่แช่น้ำร้อนจนสายตัวแล้วเจนไนก็ต้องจำใจใส่เสื้อผ้าที่ผู้หญิงพวกนั้นเอามาให้ เพราะเขาไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของเขาไปไหน ในขณะที่เขากำลังสวมชุดอยู่นั้น เขาโดยที่เขาไม่ได้ทันสังเกต รอยสักรูปร่างประหลาดที่ข้อมือของเขามันขยายขนาด และมีลวดลายเพิ่มอีกแล้ว
เจนไนรีบหาหนทางออกจากที่นี่ แต่ก่อนจะได้เดินออกจากห้องหญิงสาว 3 คนนั้นก็เข้ามาอีก และจับตัวเขาพรมน้ำหอมไปทั่วตัว เมื่อเสร็จเจนไนก็ถูกพากลับไปที่ห้องเดิม
ตอนที่เจนไนเดินเข้ามาเห็นทหารยามเฝ้าอยู่หน้าประตู 2 คนเลยหลบออกทางหน้าต่าง “เฮอ เพิ่งได้ใช้วิชาที่ฝึกก็วันนี้แหละ” เจนไนปีนกำแพงอย่างชำนาญ จนกระทั่ง
พรึด!! ซวย
เจนไนสะดุดกระโปรงผ้าส่าหรี่ที่เขาสวมตกเข้ามาในห้องๆหนึ่ง ‘ไอ้ชุดเวร’เจนไนบ่นและมองไปรอบๆ
ห้องนี้มีการตกแต่งอย่างงดงามและประณีตไม่แพ้กับห้องเมื่อกี้ที่เขาตื่นขึ้นมาเลย แต่ที่เห็นจะต่างก็คือห้องนี้มีดอกไม้ใส่แจกันประดับอยู่เป็นจำนวนมาก
เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องทำให้เจนไนต้องไปหลบที่หลังตู้ และฉะโงกหน้าออกมาดูเจ้าของเสียง ทันทีที่ได้เห็นเจ้าของเสียงนั้นเจนไนก็พูดได้คำเดียวเลยว่า ‘สวย’ เธอเดินไปนั่งที่เตียงไม้ใจกลางห้องและเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าอันมืดมิดนอกหน้าต่าง ในขณะที่เจนไนจ้องมองหญิงสาวอยู่นั้นก็เห็นงูเห่าตัวหนึ่งกำลังเลื้อยเข้าไปหมายจะกัด โดยไม่รั้งรอเจนไนออกจากที่ซ่อนไปช่วยเธอในทันที ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงร้องเมื่อเห็นเจนไน
“อยู่เฉยๆก่อน แล้วเงียบด้วย”เจนไนพูดในขณะที่สายตายังคงมองไปที่งู และตรงเข้าไปจัดการกับมันซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ทหารเข้ามา ทำให้เขาต้องรีบหนีออกไปจากห้องโดยใช้ทางเดิมที่เขาตกลงมา ท้องฟ้าภายนอกเริ่มมืดแล้ว จึงเป็นการง่ายสำหรับเจนไนที่จะออกไปจากที่นี่
หลังจากที่เจนไนออกไปนอกกำแพงวังได้ เขาก็เดินตามถนนไปเรื่อยๆ ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ผู้คนส่วนใหญ่มักอยู่ในบ้านกัน ‘เอาเป็นว่าวันนี้เราหาที่พักก่อนแล้วกัน’ เจนไนคิด และเดินเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง โชคดีที่เขาได้หยิบของติดไม้ติดมือมาด้วย จึงใช้มันจ่ายเป็นค่าพักโดยหารู้ไม่ว่า ข่าวการหายตัวของเขาๆได้แพร่ไปทั่วเมืองแล้ว
แสงแดดยามเช้าส่องเขามาแล้วทำให้เจนไนรู้สึกตัว เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจขณะที่ยังหลับตาอยู่
“อรุณสวัสดิ์”
“อืม...อรุณสวัสดิ์”เจนไนตอบกลับอย่างงัวเงีย แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นทันควัน ภาพที่อยู่ตรงหน้าของเจนไนตอนนี้คือ เด็กผู้ชายผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาล หากดูจากผิวพรรณก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นคนที่ไม่ธรรมดา
“นายเป็นใครเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”
“ข้าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเจ้า แต่รู้ไว้ก็ดีเผื่อเจ้าจะตัดสินใจอะไรได้ง่ายมากขึ้น” เด็กหนุ่มตัดสินใจก่อนกล่าวออกไป “ข้าคืออัสวาน เจ้าชายแห่งฟูไนส์”
“เจ้าคือ ผู้หญิงคนที่พี่ชายของข้าพาเข้าไปในวังใช่ไหม” มันเป็นคำถามที่ทำให้เจนไนถึงกับอึ้ง
“ไอ้น้อง คงเข้าใจผิดแล้วแหละ ฉันเป็นผู้ชายแล้วพี่ชายนายจะพาฉันเข้าวังไปทำไม”เมื่อเจนไนพูด ก็มองหน้าของชายที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าชาย และก็ต้องรู้สึกหนาวๆร้อนๆ เพราะเด็กคนนั้นมองมาที่หน้าอกของเขา แล้วไอ้ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เขายังไม่ได้เปลี่ยนเอาไอ้ชุดบางๆนั้นออกเลย เป็นเหตุให้เจนไนต้องยอมรับ”ก็ได้ๆ แล้วจะเอายังไงถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้น”
เด็กคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ดี งั้นข้าขอให้เจ้าออกจากเมืองนี้และๆไปให้ไกลจากพี่ชายของข้า”
“อืม...ได้ แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”เจนไนพูด
“ผู้หญิงคนไหนๆก็เหมือนกัน เจ้าต้องการเท่าไร”เจ้าชายอัสวานถาม แต่เงินนั้นไม่ใช่เป้าหมายของเขา
“ที่นายพูดมันก็ถูกส่วนหนึ่งนะ แต่ที่ฉันต้องการจริงๆคือฉันต้องการให้นายเอาของๆฉันที่พี่ชายนายเอาไปคืนมา”เจนไนพูด
“บังอาจ เจ้า! ท่านพี่ไม่มีทางเอาของๆเจ้าไปหรอ” เด็กชายพูดโดยความโกธรเกลียว ทำให้เจนไนได้แต่ถอนใจ
“หากเจ้าไม่เชื่อ…ก็ตามใจ แต่อย่าลืมว่าพี่ชายของเจ้าต้องการตัวข้า”เจนไนพูดขู่ออกไปโดยที่ยังไม่รู้เลยว่า เจ้าชายที่เขากำลังพูดถึงอยู่นั้นสนใจในร่างนี้ของเขามากแค่ไหน
“เจ้าไม่ต้องมาขู่ข้า ได้…งั้นเจ้าไปรอข้าที่ประตูวังตอนเย็น”เจ้าชายอัสวานพูดพร้อมกับจะเดินออกไปจากห้อง
“เออ…อีกอย่างข้าว่าเจ้าควรเปลี่ยนชุดด้วย…ถ้าไม่อยากให้โดนจับได้” เด็กชายหันกลับมาพูดกับเจนไน
“ก็จริงสิวะ มาถึงขั้นนี้แล้ว” เสียงผู้เป็นพ่อดังขึ้น
เมื่อสิ้นเสียงเด็กหนุ่มผู้มีสีผมและนัยน์ตาดำสนิทผู้นั้น ก็ทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ เขาเดินไปทีละก้าวๆจนถึงแท่นแก้วกึ่งกลางสุสานโบราณแห่งนั้น มือเรียวยาวคู่นั้นเอื้อมไปสัมผัสกับคัมภีร์โบราณที่มีค่ามหาศาล โดยหารู้ไม่ว่าคำสาปได้เริ่มต้นแล้ว
ในทันทีที่ปลายนิ้วของเด็กหนุ่มสัมผัสกับหนังสือก็บังเกิดแสงสว่างขึ้นทันใด ร่างของเด็กหนุ่มผู้นั้นผันเปลี่ยนกลายเป็นร่างของหญิงสาว หลังจากนั้นสติสัมปชัญญะของเขาก็ได้ขาดสะบั้นลง...
แสงไฟลอดผ่านเข้ามาในสุสานสักดิ์สิทธิ์กระทบกับวัตถุที่เรียกว่า ‘ทอง’ ก่อให้เกิดแสงสีเหลืองสะท้อนไปทั่ว ทันทีที่แสงจากคบไฟส่องไปถึงแท่นแก้วกลางสุสานเจ้าชายรัชทายาทแห่งฟูไนส์ก็ได้พบร่างของคนคนหนึ่งสลบอยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างนั้นและจับพลิกขึ้น
ผู้หญิง !? แม้การแต่งกายจะเหมือนกับชายหนุ่มแต่จากรูปร่างต้องเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างไรก็ตามเธอเข้ามาทำอะไรที่นี่ เจ้าชายรัชทายาทแห่งฟูไนส์คิด
+ + +
“หลังจากเช็ดหน้าเช็ดตาแล้ว ก็ดูดีเหมือนกันนะเพคะฝ่าบาท พระองค์ไปพบเธอที่ไหนกับเพคะ” ไมร่าพูดหลังจากที่จัดการเช็ดตัวหญิงสาวที่เจ้าชายของเธอพามาเสร็จ
“ข้าไปเจอเธอที่สุสาน”
“โอ้! อะไรนะเพคะ”ไมร่าพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เจ้าออกไปข้างนอกก่อนเถอะ… ข้าจะอยู่กับนางตามลำพัง”เจ้าชายพูด
“แต่มัน…ก็ได้เพคะฝ่าบาท”ไม่ร่าพูดและพานางกำนัลอีกสามคนออกไปด้วย
เจ้าชายเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงเพื่อมองหน้าหญิงสาวที่เขานำมาชัดๆ น่าแปลกเหมือนกันถ้าเป็นหากเป็นคนอื่นเขาก็คงจะสั่งให้นำไปลงโทษแล้ว แต่กลับหญิงสาวคนนี้เขากลับพานางเข้ามาที่ในวัง เจ้าชายยังคงมองไปที่หน้าของหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทอยู่ ดวงตา จมูก และริมฝีปากที่ได้รูปเข้ากับใบหน้าที่เรียวยาวของเธอ ที่เมื่อยิ่งมองก็ยิ่งชวนให้หลงไหล เจ้าชายยื่นมือออกไปสัมผัสที่ใบหน้าของหญิงสาว
“ขอประทานอภัยเพคะฝ่าบาท…ท่านฟาโรห์ ทรงมีรับสั่งให้พระองค์เข้าประชุมด่วน”
+ + +
“ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย” เสียงของเจนไนที่เปร่งออกมาเล็กและแหลมลงกว่าเดิม เมื่อมองไปรอบๆห้องเขาก็ต้องตกใจเพราะสิ่งต่างๆนั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปรอบๆห้อง จนมาสะดุดสายตาเข้ากับกระจกบานหนึ่งเข้า ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นเป็นภาพของหญิงสาวผู้หนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดที่ตัดเย็บอย่างประณีตเธอกำลังจองมองเขาด้วยสายตาชื่นชม เมื่อหลุดจากห้วงแห่งภวังค์เจนไนก็เริ่มรู้สึกตัวว่าหญิงสาวที่อยู่ในกระจกนั้นคือตัวเขาเอง “นะ...นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ซวย! ไอ้พ่อบ้า ไม่น่าเลย”
หลังจากที่ตั้งสติได้ เจนไนก็เตรียมตัวที่จะเดินออกไปข้างนอกเพื่อหาทางออกไปจากที่นี่ แต่ความคิดของเขาก็ต้องสะดุดลง เมื่อมีหญิงสาวสวมชุดที่ทำจากผ้าสาหรี่ 3 คนเดินเข้ามาในห้อง “รู้สึกตัวแล้วหรือเพคะ ไปอาบน้ำกันก่อนดีกว่านะเพคะจะได้รู้สึกสดชื่น”หญิงสาวหนึ่งในนั้นพูด
“หะ อาบน้ำ”เจนไนร้อง
“ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะได้ ไปพบเจ้าชายกัน”หญิงสาวเหล่านั้นพูดพร้อมกับเดินมาจูงมือเจนไนที่พยามยามขัดขืนสุดชีวิต
แต่มันก็ไม่เป็นผล เมื่อถึงห้องอาบน้ำเจนไนก็ไม่ยอมให้พวกผู้หญิงเหล่านั้นช่วยอาบให้ “อย่าเลย ผมอาบเองดีกว่า พวกคุณออกไปเถอะ” เจนไนพูด “ทำไมล่ะคะ”หญิงหนึ่งในนั้นพูดขึ้น “ก็ผมไม่ถนัดให้ผู้หญิงถอดเสื้อ แต่ถนัดจะถอดให้ผู้หญิงมากกว่า”เมื่อเจนไนพูดจบ พวกเธอก็ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลย “เอาเป็นว่าออกไปเถอะผมขอร้องแหละ ถ้าพวกคุณไม่ไปผมไปเอง”เจนไนพูด พร้อมกับจะเดินออกไปข้างนอกห้อง “ค่ะๆ พวกเราออกไปก็ได้คะ”พวกผู้หญิงเหล่านั้นตอบ
“เฮอ ค่อยสบายหน่อย”เจนไนพูด และหลับตาลงพร้อมกับถามตัวเองว่า “ทำไมฉันกลายเป็นผู้หญิง แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย”
หลังจากที่แช่น้ำร้อนจนสายตัวแล้วเจนไนก็ต้องจำใจใส่เสื้อผ้าที่ผู้หญิงพวกนั้นเอามาให้ เพราะเขาไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของเขาไปไหน ในขณะที่เขากำลังสวมชุดอยู่นั้น เขาโดยที่เขาไม่ได้ทันสังเกต รอยสักรูปร่างประหลาดที่ข้อมือของเขามันขยายขนาด และมีลวดลายเพิ่มอีกแล้ว
เจนไนรีบหาหนทางออกจากที่นี่ แต่ก่อนจะได้เดินออกจากห้องหญิงสาว 3 คนนั้นก็เข้ามาอีก และจับตัวเขาพรมน้ำหอมไปทั่วตัว เมื่อเสร็จเจนไนก็ถูกพากลับไปที่ห้องเดิม
ตอนที่เจนไนเดินเข้ามาเห็นทหารยามเฝ้าอยู่หน้าประตู 2 คนเลยหลบออกทางหน้าต่าง “เฮอ เพิ่งได้ใช้วิชาที่ฝึกก็วันนี้แหละ” เจนไนปีนกำแพงอย่างชำนาญ จนกระทั่ง
พรึด!! ซวย
เจนไนสะดุดกระโปรงผ้าส่าหรี่ที่เขาสวมตกเข้ามาในห้องๆหนึ่ง ‘ไอ้ชุดเวร’เจนไนบ่นและมองไปรอบๆ
ห้องนี้มีการตกแต่งอย่างงดงามและประณีตไม่แพ้กับห้องเมื่อกี้ที่เขาตื่นขึ้นมาเลย แต่ที่เห็นจะต่างก็คือห้องนี้มีดอกไม้ใส่แจกันประดับอยู่เป็นจำนวนมาก
เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องทำให้เจนไนต้องไปหลบที่หลังตู้ และฉะโงกหน้าออกมาดูเจ้าของเสียง ทันทีที่ได้เห็นเจ้าของเสียงนั้นเจนไนก็พูดได้คำเดียวเลยว่า ‘สวย’ เธอเดินไปนั่งที่เตียงไม้ใจกลางห้องและเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าอันมืดมิดนอกหน้าต่าง ในขณะที่เจนไนจ้องมองหญิงสาวอยู่นั้นก็เห็นงูเห่าตัวหนึ่งกำลังเลื้อยเข้าไปหมายจะกัด โดยไม่รั้งรอเจนไนออกจากที่ซ่อนไปช่วยเธอในทันที ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงร้องเมื่อเห็นเจนไน
“อยู่เฉยๆก่อน แล้วเงียบด้วย”เจนไนพูดในขณะที่สายตายังคงมองไปที่งู และตรงเข้าไปจัดการกับมันซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ทหารเข้ามา ทำให้เขาต้องรีบหนีออกไปจากห้องโดยใช้ทางเดิมที่เขาตกลงมา ท้องฟ้าภายนอกเริ่มมืดแล้ว จึงเป็นการง่ายสำหรับเจนไนที่จะออกไปจากที่นี่
หลังจากที่เจนไนออกไปนอกกำแพงวังได้ เขาก็เดินตามถนนไปเรื่อยๆ ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ผู้คนส่วนใหญ่มักอยู่ในบ้านกัน ‘เอาเป็นว่าวันนี้เราหาที่พักก่อนแล้วกัน’ เจนไนคิด และเดินเข้าไปในโรงแรมแห่งหนึ่ง โชคดีที่เขาได้หยิบของติดไม้ติดมือมาด้วย จึงใช้มันจ่ายเป็นค่าพักโดยหารู้ไม่ว่า ข่าวการหายตัวของเขาๆได้แพร่ไปทั่วเมืองแล้ว
แสงแดดยามเช้าส่องเขามาแล้วทำให้เจนไนรู้สึกตัว เขาลุกขึ้นบิดขี้เกียจขณะที่ยังหลับตาอยู่
“อรุณสวัสดิ์”
“อืม...อรุณสวัสดิ์”เจนไนตอบกลับอย่างงัวเงีย แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นทันควัน ภาพที่อยู่ตรงหน้าของเจนไนตอนนี้คือ เด็กผู้ชายผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาล หากดูจากผิวพรรณก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นคนที่ไม่ธรรมดา
“นายเป็นใครเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”
“ข้าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเจ้า แต่รู้ไว้ก็ดีเผื่อเจ้าจะตัดสินใจอะไรได้ง่ายมากขึ้น” เด็กหนุ่มตัดสินใจก่อนกล่าวออกไป “ข้าคืออัสวาน เจ้าชายแห่งฟูไนส์”
“เจ้าคือ ผู้หญิงคนที่พี่ชายของข้าพาเข้าไปในวังใช่ไหม” มันเป็นคำถามที่ทำให้เจนไนถึงกับอึ้ง
“ไอ้น้อง คงเข้าใจผิดแล้วแหละ ฉันเป็นผู้ชายแล้วพี่ชายนายจะพาฉันเข้าวังไปทำไม”เมื่อเจนไนพูด ก็มองหน้าของชายที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าชาย และก็ต้องรู้สึกหนาวๆร้อนๆ เพราะเด็กคนนั้นมองมาที่หน้าอกของเขา แล้วไอ้ที่แย่ไปกว่านั้นคือ เขายังไม่ได้เปลี่ยนเอาไอ้ชุดบางๆนั้นออกเลย เป็นเหตุให้เจนไนต้องยอมรับ”ก็ได้ๆ แล้วจะเอายังไงถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้น”
เด็กคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ดี งั้นข้าขอให้เจ้าออกจากเมืองนี้และๆไปให้ไกลจากพี่ชายของข้า”
“อืม...ได้ แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”เจนไนพูด
“ผู้หญิงคนไหนๆก็เหมือนกัน เจ้าต้องการเท่าไร”เจ้าชายอัสวานถาม แต่เงินนั้นไม่ใช่เป้าหมายของเขา
“ที่นายพูดมันก็ถูกส่วนหนึ่งนะ แต่ที่ฉันต้องการจริงๆคือฉันต้องการให้นายเอาของๆฉันที่พี่ชายนายเอาไปคืนมา”เจนไนพูด
“บังอาจ เจ้า! ท่านพี่ไม่มีทางเอาของๆเจ้าไปหรอ” เด็กชายพูดโดยความโกธรเกลียว ทำให้เจนไนได้แต่ถอนใจ
“หากเจ้าไม่เชื่อ…ก็ตามใจ แต่อย่าลืมว่าพี่ชายของเจ้าต้องการตัวข้า”เจนไนพูดขู่ออกไปโดยที่ยังไม่รู้เลยว่า เจ้าชายที่เขากำลังพูดถึงอยู่นั้นสนใจในร่างนี้ของเขามากแค่ไหน
“เจ้าไม่ต้องมาขู่ข้า ได้…งั้นเจ้าไปรอข้าที่ประตูวังตอนเย็น”เจ้าชายอัสวานพูดพร้อมกับจะเดินออกไปจากห้อง
“เออ…อีกอย่างข้าว่าเจ้าควรเปลี่ยนชุดด้วย…ถ้าไม่อยากให้โดนจับได้” เด็กชายหันกลับมาพูดกับเจนไน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น